Hirune Hime: Shiranai Watashi no Monogatari

"Napping Princess" در چندین نقطه شکست می خورد، اما جذابیت نوستالژیک زیادی را ارائه می دهد که آن را در لطافت خوبی نگه می دارد. با این حال، گنجاندن موریو بزرگترین شکست است - او چیزی به داستان ارائه نمی دهد که خود طرح نمی تواند آن را پوشش دهد. کوکونه نیز فقط یک فرد دیوانه است که وضعیتش تا زمانی که نزدیک به مرگ است بدتر می شود. . بنابراین، داستان با ایجاد قلمرو مکانیک و جادو آغاز می شود. اما جادو در واقع فقط توابع/فرمان‌های جستجوی تبلت است که ماشین‌ها را زنده می‌کند. جالب است اما واقعاً اصطلاح خوبی برای استفاده نیست. با این وجود، جهان یک جامعه سرمایه داری پیچیده است که حتی برای کسانی که در رأس آن قرار دارند، هیچ رضایتی در آن وجود ندارد. و سپس، به قلمرو کمابیش ما، اما مستقر در ژاپن، باز می گردد. این دو عرصه زمینه ساز داستان آینده است. قلمرو جادویی سبکی آزادتر است و قلمرو "رویا" است، در حالی که قلمرو ما یک سبک واضح است و قلمرو "بیدار" است. MC ما کوکونه است، یک دانش آموز کلاس یازدهم تشخیص داده نشده. او همیشه در حال چرت زدن است، اما می‌تواند مایل‌ها با لبخندی بر لب، پر از ریه‌ها بدود تا حتی صحبت‌های رهگذری در آن سوی خیابان داشته باشد و سپس چند. او نزد معلمان شهرت ضعیفی دارد زیرا همیشه به خواب می رود و همکلاسی هایش درباره پدرش که کت چرمی «عجیب» می پوشد، بد فکر می کنند. هیچ عمقی در شخصیت او به جز احمق بودن وجود ندارد... که بهانه خوبی است با توجه به اینکه او اغلب می خوابد، برخلاف 17 سالگی، واقعا چیزی برای جذب او وجود ندارد. داستان به جای ارائه پس‌زمینه بیشتر برای بازیگران فراتر از دو قلمرو، خیلی زود در فیلم شروع می‌شود، درست پس از پیش‌بینی نوری که رویاهای او ممکن است نوعی خاطره باشند. پدر کوکونه توسط پلیس توکیو دستگیر می شود، یکی از آشنایان کار قدیمی پدر و مادرش تبلت پدرش را می دزدد، او با کمک موریو آن را می دزدد و سپس سفر به توکیو را آغاز می کند. در این مدت، موریو رویایی را با کوکونه در میان می‌گذارد و می‌فهمد که این رویا بسیار عمیق‌تر از چرت زدن دائمی او است، و هر دو یاد می‌گیرند که این تبلت حاوی کدگذاری‌های فنی مهمی است که اتومبیل‌های خودکار مانند موتور سیکلت پدر کوکونه را ایجاد می‌کند. مسافرت رفتن. در پایان، این ماجرا با یک یادداشت خوب از آشتی با پدربزرگ مادری که او هرگز از وجودش خبر نداشت، به پایان می رسد. همه اینها بدون توجه به اینکه سلامت روانی کوکونه تا چه حد به هم ریخته است، پایانی طولانی و نادرست داشت در حالی که او شروع به سقوط به سمت مرگ خود کرد. سرگرم کننده.

چیزهای کاملاً پذیرفته شده ای در انیمه وجود دارد که می تواند من را فوراً کاملاً از آن دور کند. خدمات ارزان و بی‌معنی طرفداران، دیالوگ‌های قدیمی یا انیمه‌های تروپی که نمی‌میرند - فهرست بزرگ است. این چیزها معمولا در اکثر عناوین، حتی آنهایی که من دوست دارم، پراکنده می شوند. با این حال، در نتیجه، من شروع به جذب عناوینی مانند شاهزاده خانم چرت زدن کردم، که قطعاً می تواند به عنوان یک اثر بدیع که حداقل مقداری از قلب و روح در آن گذاشته شده است، به جای پیروی از فرمولی که خیلی ها امتحان کرده اند، لاف بزند. بنابراین تعداد کمی میخکوب شده اند. اما چرت زدن پرنسس یک چیز مهم را به من یادآوری کرد که بسیار بدتر است، بسیار مضرتر از روش معمول فرمولی که حداقل برای چند ساعت من را سرگرم می کند. می‌پرسید چه چیزی ممکن است باشد؟ چرت زدن پرنسس بی مزه است. واقعاً شگفت‌انگیز است که چگونه یک محیط نسبتاً ساده اما ذاتاً جالب این فیلم می‌تواند با طرحی پیچیده و بسیار خالی ختم شود. نه اینکه بگویم من اصلاً از آن لذت نمی برم - اما در پایان فیلم شما با پایان های سست زیادی روبرو می شوید که احتمالاً نمی توانید نه از وضوح آن و نه از تنظیم آن احساس رضایت کنید. من باید شروع به تعجب کردم - این چگونه ممکن است؟ انیمیشن زیبا و روان است. من می‌دانم که موسیقی متن می‌تواند جذاب باشد، حتی اگر شخصاً آن را گهگاهی دلهره‌آور دیدم. تنظیم مجدد، به اندازه کافی برای سرمایه گذاری جالب است. اما بعد متوجه می شوید که تمام چیزی که وجود دارد همین است. طرح، موسیقی، و ظاهر وجود دارد و هیچ موضوع محکمی برای کشف وجود ندارد. فیلم در واقع شما را با مضامینی پر می کند... مضامینی که هرگز فرصتی برای درخشش پیدا نمی کنند. خودرویی میلیونر می‌سازد که به دنبال سود است؟ بدون ورودی حل شد رابطه بین یک دختر و مادرش، که او فقط او را می شناسد، اگرچه داستان های پدرش به عنوان یک عنصر داستانی بزرگ تنظیم شده است، اما هرگز به درستی مورد توجه قرار نگرفته و تا پایان مورد بحث قرار نمی گیرد. پدری که به وضوح از دخترش فاصله گرفته و از وقایع زندگی اش آسیب دیده است... هرگز تعطیل نمی شود. یک وسیله نقلیه خودران مرزی وجود دارد که بدون هیچ دلیلی در کنار نام خود لحظه ای قهرمانانه را تجربه می کند، بدون اینکه نقشش به درستی به مخاطب ارائه شود. منظورم این است که شما می توانید نقش آن را درک کنید، در پایان... فقط در نهایت به این فکر می کنید که "چه زمانی این جهنم ایجاد شد؟" ... پس قهرمان اینجا کیست؟ دختری که این عنوان را یدک می‌کشد، می‌تواند به راحتی آن را به دوستش، پدرش یا حتی وسیله نقلیه‌ای که سوار می‌کند، بدهد، و داستان نه چیزی از دست می‌دهد و نه چیزی به دست می‌آورد، زیرا همه چیز در مورد آن بی‌مزه بود. در خاتمه، می توانید استدلال کنید که این فیلم زیباست. گهگاه یک صحنه خنده دار یا جالب دارد. حتی می توانم استدلال کنم که برای یک یا دو دقیقه سرگرم کننده بود. اما بی مزه بود، و هیچ چیز نمی تواند ویژگی ای را که جرات ندارد به اندازه کافی در یکی از چندین مضمون خود عمیق شود، نجات دهد. ... به عنوان یک فکر بعدی، فیلم باید با عنوان ثانویه خود یعنی «داستان من ناشناس» پیش برود. قهرمان داستان در واقع متاسفانه ناشناخته و ناشناخته باقی مانده است، و تنها شاهزاده خانم چرت زدن در طول مدتی که این فیلم را تماشا کردم، من بودم.