Paprika

بله، من انتظارات زیادی برای این کار داشتم، به خصوص بعد از شاهکاری که پرفکت بلو اثر ساتوشی کن است، به انتظار مطالعه شخصیتی عالی دیگر رفتم، اما به فیلمی با اجرای بسیار متوسط ​​از آنچه که می‌توانست هزار بار بهتر باشد، پایان دادم. برای شروع کار، من در برقراری ارتباط با هر یک از کاراکترها مشکل داشتم، همه به نظرم حتی اندکی هم جالب نبودند. اشتباه نکنید که ایده پشت این و فرض بسیار هوشمندانه بود، اما من احساس می کنم زمان اجرا را که شایسته آن بود دریافت نکردم و به خصوص پس از دیدن فک های مغزی متعدد که این موضوع به آن سختی برخورد نکرد، تعجب نخواهم کرد اگر این الهام بخش نولان برای ساخت Inception بود، زیرا مفهوم بسیار شبیه است، اما نولان آن را به خوبی اجرا کرد. انیمیشن واقعا خوب است، دور و برش روان و روان بود و کارگردانی داستان یکی از معدود نقاط قوت فیلم بود، اما عدم وجود یک روایت منسجم و داستانگویی نسبتاً ضعیف کمکی به این موضوع نکرد، من کاملاً می توانم ببینید ساتوشی کن در اینجا چه می‌خواست انجام دهد، من فقط متقاعد شده‌ام که او فقط یک موجود برتر است در مورد ایده‌هایی مانند این، اما در مورد محصول نهایی فکر می‌کنم اگر منطقی باشد، بیشتر گیج بودم تا راضی؟ من فیلم‌های زیادی را دیده‌ام که باعث شد بگویم «وای WTF»، همان چیزی که در اینجا وجود دارد، اما به اندازه کافی اهمیت ندادم که بیشتر به آن نگاه کنم و واکنش خنثی‌تری داشتم.

«پاپریکا» یک فیلم بصری خیره کننده و ذهنی است که سفری خارق العاده به قلمرو رویاها ارائه می دهد. این انیمه محصول سال 2006 به کارگردانی ساتوشی کن فقید به عنوان یک شاهکار در این ژانر برجسته است و عمق روانشناختی را با انیمیشن نفس گیر ترکیب می کند. داستان: 9/10 داستان حول دستگاهی انقلابی به نام DC Mini می چرخد ​​که به درمانگران اجازه می دهد وارد رویاهای بیماران خود شده و آنها را کشف کنند. دکتر آتسوکو چیبا، تحت عنوان آلتر ایگو «پاپریکا» از این دستگاه برای کمک به افراد مبتلا به مشکلات روانی استفاده می کند. با این حال، هنگامی که DC Mini به سرقت می رود، مرزهای بین رویاها و واقعیت شروع به محو شدن می کند و منجر به رویدادهای آشفته و سورئال می شود. روایت پیچیده و تفکر برانگیز است و به طور یکپارچه بین خودآگاه و ناخودآگاه در هم تنیده شده است. در حالی که من آنتاگونیست را در اوایل پیش بینی کردم، سفر همچنان جذاب و پر از پیچش های غیرمنتظره بود. شخصیت ها: 8/10 شخصیت های «پاپریکا» خوش ساخت و پیچیده هستند. دکتر آتسوکو چیبا/پاپریکا یک قهرمان جذاب است که دوگانگی را به نمایش می گذارد که هم جذاب و هم جذاب است. دکتر کوساکو توکیتا، مخترع باهوش و در عین حال ساده لوح دی سی مینی، و کارآگاه توشیمی کوناکاوا که با کابوس های خود دست و پنجه نرم می کند، به داستان عمق می بخشند. هر شخصیت دیدگاه منحصر به فردی را به فیلم می آورد و داستان را غنی می کند. تنها اشکال این است که برخی از شخصیت‌های ثانویه می‌توانستند بیشتر ظاهر شوند. انیمیشن: 10/10 انیمیشن جایی است که «پاپریکا» واقعاً می درخشد. جلوه‌های بصری مسحورکننده هستند، پر از رنگ‌های پر جنب و جوش و مناظر رویایی تخیلی که مرزهای انیمیشن را جابجا می‌کنند. هر قاب یک اثر هنری است که با دقت ساخته شده است تا بینندگان را به دنیای سورئال خود بکشاند. انتقال روان بین صحنه ها و خلاقیت در به تصویر کشیدن رویاها بی نظیر است. صدا: 9/10 موسیقی متن، ساخته شده توسط Susumu Hirasawa، یکی دیگر از نکات برجسته است. موسیقی کاملاً تکمیل کننده لحن فیلم است و فضای رویایی و وزن احساسی داستان را تقویت می کند. طراحی صدا با جلوه های منحصر به فرد و گاه وهم انگیزش، بیننده را بیشتر در دنیای رویا فرو می برد. لذت: 9/10 «پاپریکا» فیلمی است که توجه را می طلبد و پاداش می دهد. این یک سواری هیجان انگیز است که بیننده را به تفکر در مورد ماهیت رویاها، واقعیت و روان انسان به چالش می کشد. پیچیدگی و شکوه بصری فیلم آن را به یک تجربه لذت بخش تبدیل کرده است که مدت ها پس از پایان آن با شما می ماند. تنها نقطه ضعف جزئی قابل پیش بینی بودن شخصیت شرور بود، اما این به طور قابل توجهی از لذت کلی کم نکرد. به طور کلی: 9/10 «پاپریکا» برای طرفداران فیلم‌های هیجان‌انگیز روان‌شناختی و کسانی که از انیمیشن‌های استثنایی استقبال می‌کنند، باید تماشا کنند. این فیلمی است که نه تنها سرگرم کننده است، بلکه به تأمل عمیق نیز دعوت می کند. علیرغم پیش‌بینی‌پذیری جزئی در داستان، فیلم تقریباً از هر جنبه دیگری برتری دارد و آن را به یک تجربه سینمایی تقریباً بی‌نقص تبدیل می‌کند. چشم انداز ساتوشی کن واقعاً چیزی است که باید در آن شگفت زده شود.

این بررسی بیشتر به جفت پایان پوچ قهرمان داستان می پردازد. جدای از این، نکات ساختاری محکم تری برای رتبه بندی کلی من وجود دارد، اما این مماس جانبی دلیل من برای نوشتن نظر است. کارآگاه با قهرمان داستان (زن متناسب، جذاب، باهوش) محاکمه می کند، بین شخصیت ها کمی شیمی وجود دارد، کارآگاه نشان می دهد که مردی توانا است، قهرمان را نجات می دهد. قهرمان زیبا و متناسب انتخاب می کند که با کودک چاق-چاقی باشد که هیچ کنترلی بر خود ندارد و او باید او را نجات دهد. WTF؟ توضیح مختصری از فیلم برای نشان دادن این پوچی: قهرمان به آنتاگونیست: «آیا واقعا فکر می‌کنید می‌توانید او را شکست دهید (اشاره به مرد-کودک چاق)؟ پس از - آنتاگونیست او را در 10 ثانیه کتک می زند - کودک مرد چاق در حالی که 12 سال درونی او را تجسم می بخشد، بی فایده باقی می ماند. - قهرمان داستان توسط کارآگاهی نجات می یابد که او را رها می کند زیرا او بدون هیچ دلیلی با وجود دافعه بودن او عاشق پسر چاق شده است. می دانم که این داستان تخیلی است، اما این نتیجه آنقدر پوچ و جدا از هر گونه اندکی از رئالیسم و ​​همچنین کاملاً غیرقابل توجیه بود که من را بی نهایت ناامید کرد.