Migi to Dali

این نمایش یک داستان برادرانه زیبا است، شما طرح داستان خیلی اصلی نیست، اما کل داستان را روایت می کند، تکامل شخصیت های اصلی (شخصیت های جانبی نیز زمان خود را دارند) چیزی است که شما دوست دارید. علیرغم اینکه اپرای قبلی همان هنرمند (Sakamoto desuka) را دوست نداشتم، از تماشای این سریال جدید لذت بردم، در نهایت هنرمند به شخصیت‌هایش تحول و معنا داد. در این بررسی، من بیشتر بر پیام اپرا تمرکز می‌کنم و نه طرح داستان (شما می‌توانید تعداد زیادی نقد در این مورد پیدا کنید). میگی و دالی دو برادر دوقلو هستند که از نظر ظاهری با هم برابرند، از نظر لباس با هم برابرند، اما آیا واقعاً آنها یک نفر هستند؟ چند بار با برادر/خواهر بزرگتان مقایسه شده اید؟ چند تعریف از شما بلافاصله در مقایسه با شما برادر/خواهر بزرگتر انجام شد؟ چند بار خواستی به آنها فریاد بزنی "هی من برادر بزرگم نیستم!"؟ اگر چه ممکن است 13 قسمت کم باشد، اما برای پرداختن به همه این موضوعات کافی است و از معنای نویسنده از برادری ضربه خواهید خورد. با شروع با دو قهرمان که مانند یک فرد عمل می کنند، با پیشروی در داستان، هر دو شروع به قدم زدن در 2 مسیر مختلف می کنند. نشان دادن احساسات مختلف و روش های متفاوت برخورد با موقعیت ها. بحث خواهند کرد، دعوا خواهند کرد، در آغوش خواهند گرفت. واضح است: آنها دو شخص متفاوت هستند نه تنها یک. پیامی که نویسنده می خواهد بفرستد کاملاً واضح است: برادران/خواهران باید به جای انجام جنگ، از یکدیگر حمایت کنند. شما می توانید همه کارها را انجام دهید با دانستن اینکه یک نفر از شما حمایت می کند، و نه یک فرد معمولی، بلکه کسی که از کل زندگی می شناسید (به معنای واقعی کلمه). به یاد داشته باشید زمانی در زندگی ما خواهد بود که خانواده فقط توسط شما و خواهر و برادرتان تشکیل می شود، اگر هیچ کدام با یکدیگر ارتباط برقرار نکنید ناراحت نمی شوید؟ جنبه های روانشناختی دیگری نیز وجود دارد که می توان در مورد آن صحبت کرد، مانند جستجوی کمال یا نادیده گرفتن تنهایی با مادیات، اما من اجازه می دهم خودتان کشف کنید (قبلاً زیاد صحبت کردم). بنابراین آخرین اپرای یک راوی داستان کمدی یک درام با نمای کمدی به عنوان قهرمانان داستان بود. من آن را قدردانی کردم، RIP Nami Sano Sensei.

میگی و دالی نمونه ای از کتاب درسی برای براندازی انتظارات بیننده است. برای یک ترن هوایی از خنده، تعلیق، تعجب، و احساساتی آماده باشید. من از وارد شدن به داستان اجتناب می کنم زیرا تجربه بهتری است، اما هر انتظاری که حتی از قسمت سوم به بعد داشته باشید در پایان وارونه خواهد شد. نویسندگان به وضوح می‌دانستند دارند چه می‌کنند و این در همه چیز از نوشتن تا اجرا نشان داده می‌شود. اول، زمان بندی کمدی در نمایش عالی است و منجر به خنده های غیرمنتظره می شود. ممکن است فکر کنید این نمایشی است که در آن به ظاهر گنگ ها قدیمی می شوند، اما همیشه چیز جدیدی در گوشه و کنار وجود دارد. تقریباً در هر اپیزود به دلیل دیالوگ‌های مبهم، اکشن شخصیت یا موقعیت، متوجه شدم که با صدای بلند می‌خندم. و این اغلب در ساعت 5:00 صبح بود که من هنوز نیمه خواب بودم. دوم، طرح داستان در طول سریال به روش‌های غیرمنتظره‌ای تغییر می‌کند. گاهی اوقات، همه چیز دقیقاً همانطور که انتظار دارید پیش می رود. مواقع دیگر، یک پیچ و تاب کامل 180 وجود دارد. حتی در زمان‌های دیگر، چیزی وجود دارد که به نظر می‌رسد وقفه‌ای بی‌اهمیت است، اما چیزی است که در چندین قسمت ایجاد می‌شود و به رشد شخصیت‌ها کمک می‌کند. این زیرکی و ناهماهنگی مداوم باعث شد که برخی از لحظات به ظاهر کلیشه ای یا نکات طرح هنوز هم برای من این سوال را ایجاد کند که آیا "واقعا" چه اتفاقی می افتد؟ من نوشته را با یک فیلم ترسناک معمایی مقایسه می کنم. شما هرگز نمی دانید که آیا قاتل بدیهی ترین انتخاب خواهد بود یا اینکه کارگردان با سر شما بازی می کند. این نمایشی است که من تعجب می کنم که کشش بیشتری دریافت نکردم. من به همه کسانی که می خواهند نمایشی بسازند که رقیب برخی از سرگرمی های قابل پیش بینی در آنجا باشد، به شدت توصیه می کنم. برای همه کمی از همه چیز دارد.