Papa no Iukoto wo Kikinasai!

هشدار ممکن است برخی از اسپویلرها درگیر باشند!!! بیایید افکارم را در مورد Papa no Iu Koto o Kikinasai خلاصه کنیم! یا PapaKiki و در مورد آن بررسی کنید. راستش من معمولاً به این نوع چیزهای لولی علاقه ندارم و این دلیلی نبود که اصلاً شروع به تماشای آن کردم. کل این روایت «پسر کلاژی که به دنبال بچه‌های یتیم می‌گردد» بسیار جالب بود. سرویس هواداران آنقدرها هم بد نبود (معمولاً بدم نمی‌آید یا حتی دوست ندارم اگر بچه‌ای در کار نباشد و خوب باشد). صحنه‌هایی مانند حمام کردن، تعویض لباس‌ها، عکس‌های کمی از شلوارک، اما من می‌توانم این بار آن را نادیده بگیرم که پردازش کامل به عنوان یک کمدی قابل قبول است، اما فکر می‌کنم موضوعاتی مانند اینها در قالب درام بهتر هستند. از طرفی بهتر است کمدی باکیفیت با این موضوع همراه با لحظات جدی/غمگین داشته باشیم تا درام بد با نوشته های مزخرف و بسیاری از صحنه های ملودراماتیک غیر پیوسته که سعی در برانگیختن هر احساسی به زور دارند. نوشتن یک درام خوب سخت تر از یک کمدی خوب است. [داستان: 7/10] خط داستانی در واقع بسیار سرگرم کننده بود. کمی با چیزی که انتظار داشتم متفاوت بود. من منتظر برخورد بیشتر با PTSD دختران و یافتن راه حل هایی برای مقابله با آن به روش کمدی بودم. انتظار داشتم بیشتر در مورد ادغام دختران به جامعه باشم. شخصیت داستان بیشتر شبیه به برشی از کمدی زندگی است که با مسائل روزمره زندگی آنها سروکار دارد. راجر که این یک کمدی است و سعی نمی‌کند با جدیت بازی کند، اما می‌توانستند بیشتر روی آن کار کنند. به غیر از آن، وقتی این چیزهای پدوفیلیا را که واقعاً به هیچ وجه خنده‌دار نمی‌بینم، نادیده می‌گیرم، خندیدم، در پایان تقریباً گریه کردم و تمام مدت خانواده آنها را تشویق کردم. استوری در ساختن موضوعی جدی مانند از دست دادن خانواده در راه کمدی بسیار خوب عمل کرد. در مورد داستان محتویاتی وجود دارد، اما حتی یک بار هم آن را خسته کننده ندیدم. [شخصیت ها: 8/10] تنها یک شخصیت وجود داشت که من به معنای واقعی کلمه نمی توانستم آن را تحمل کنم - ساکو، رئیس باشگاه. آنها در ژاپن هنجارهای متفاوتی در مورد خنده دار بودن و نبودن دارند، اما من واقعاً از این شخصیت های وسواس جنسی/دیوانه ای نسبت به هر کسی که نه تنها کودک است، متنفرم. سه نفر از خواهران شایان ستایش بودند و من قدردانی می‌کنم که هیچ نوع شخصیت سخت‌افزاری «از تو متنفرم» وجود نداشت. آنها می دانستند که عمویشان به آنها اهمیت می دهد و اینطور رفتار می کند. نزدیکترین به این سورا بود که سیلی های کمی زد، اما سمی نبود. رابطه او با یوتا در آستانه "باز شدن FBI" بود، اما من واقعاً دوست دارم که او هنوز او را اینطور نمی بیند زیرا او 14 ساله است ... من از طرفداران اودا رایکا و یوتا (که متأسفانه فقط در رمان های بصری با هم به پایان می رسند) بزرگتر بودم، زیرا آنها با یکدیگر و شکل مادر/پدر برای بچه ها همخوانی کاملی داشتند. بزرگترین سورپرایز بهترین دوست بود. شما می دانید که معمولا با بهترین دوستان در انیمه رامکام چگونه است ... بچه های خجالتی، حسود اما شاد نوع عمومی "مردم". نیمورا خیلی نرم بود و نوع تعامل برادر بزرگترش با Miu عالی بود. او واقعاً می‌توانست با کسی صحبت کند، زیرا نمی‌خواست تمام وزن را روی دوش عمویش بگذارد. همانطور که سورا رایکا داشت و هینا کورومی داشت، میو نیمورا داشت. این روابط جانبی انتخاب خوبی برای چاشنی آن بود. در مورد MC واقعا نمی توانم چیز بدی در مورد او بگویم، اما این شخصیت به یاد ماندنی نیست. حنا کاوایی بود. [هنر: 7/10] هنر تمرکز اصلی انیمه نبود، اما با وجود این مشکلی ندارد. اصلاً نیازی نیست که شیک به نظر برسد، بالاخره کمدی است. این اصلی ترین نوع هنر نیست، اما چه کسی اهمیت می دهد که کار کند. [صدا/موسیقی: 6/10] عقب مانده ترین جنبه صدا و موسیقی است. شنیدن توینکل، توینکل در هر قسمت مثل دو بار آزاردهنده شد. موسیقی به ندرت شنیده می شد و تعاملات نه چندان زیاد توسط موسیقی پشتیبانی می شد. باز کردن چیزی نیست که من از آن لذت ببرم، اما به نوعی مناسب است. در مقایسه با رامکام دیگری، چیزی برای ستایش در مورد آن وجود ندارد. [لذت بردن: 9/10] علیرغم اینکه رزرو داشتم، واقعا لذت بردم. هیچ مشکلی برای من وجود نداشت که آن را در یک عصر درست کنم، که خود نشانه خوبی است. [کلی: 8/10] من این نمایش را برای افرادی توصیه می کنم که به دنبال موضوعات جدی هستند، اما واقعاً نمی خواهند مغز خود را با احساسات قوی تر بار کنند.

من با دوستانم به شوخی شروع کردم به تماشای این انیمه چون، با توجه به عنوان و دختران جوان روی جلد، به طرز باورنکردنی جالبی به نظر می رسید و فکر می کردیم که قرار است کمی p3dobait باشد. اگر صادق باشم فکر کردم که جستجوی آن ممکن است مرا در لیستی قرار دهد. ما بنا به دلایلی به تماشای آن ادامه دادیم، تا قسمت 8 آن را ساختیم و من واقعاً درگیر داستان شدم (بله! من واقعاً فقط برای طرح داستان آن را تماشا می کنم!) داستان واقعاً خوب است و من را چند بار گریه کرد. . شوخی‌های عجیب و غریبی در رابطه با محارم وجود دارد، اما MC یک لولیکون نیست و در واقع علاقه‌ای به سن خودش دارد، او به مرزهای دختران احترام می‌گذارد و حتی وقتی واضح است که مسن‌ترین (14) دختر او را دوست دارد، او دوست ندارد. او را هدایت کنید در کل دخترها با عموی جوان خود رابطه عادی دارند. اگرچه برخی از صحنه ها کاملا غیر ضروری هستند. من شخصاً دوست نداشتم که چقدر طرفداران loli وجود دارد. ما دائماً امیدوار بودیم که هیچ سرویسی برای طرفدارانی با کودک 3 ساله وجود نداشته باشد (خدا را شکر که وجود ندارد). شخصیت عجیب لولیکون چیزی به نمایش اضافه نمی کند و ای کاش او آنجا نبود، ناراحت کننده است که می بینم MC که خیلی خوب رفتار می کند در غیر این صورت به او اجازه نزدیک شدن به دختران را می دهد. نظر من به عنوان فردی که چیزهای لولی را دوست ندارد این است که ارزش تماشای طرح را دارد.