Michiko to Hatchin

در اینجا سبک زیادی وجود دارد، از محیط نسبتاً غیر معمول، موسیقی متن منحصر به فرد (در صورت موفقیت یا عدم موفقیت)، طراحی شخصیت های متمایز، تا سکانس های اکشن جذاب و ارزش تولید نسبتاً بالا. اپیزود اول و 2 قسمت آخر به خصوص خوب هستند، بنابراین شروع و پایان خوبی دارند. چیزی که آن را خراب می کند این است که سازندگان تقریباً چیزی برای شخصیت ها یا طرح داستان باقی نگذاشته اند. نمایش به وضوح سعی می کند کارهای زیادی انجام دهد و واقعاً نیاز داشت که برخی از محتواها را قطع کند تا همه چیز منسجم تر شود. اگر آنها بچه را قطع کنند، نمایش می تواند بیشتر روی درام جنایی و اکشن متمرکز شود. به جای آن مقداری از جنایات و درام را کاهش دهید، و ما یک ماجراجویی خانوادگی جالب تری خواهیم داشت. همانطور که هست، نمایش بسیار پریشان است و دائماً احساس می شود که هر قسمت سعی دارد دیگران را از مسیر خارج کند. یک شکست بزرگ نمایش این است که جفت اصلی هرگز واقعاً توسعه نمی‌یابد. از توضیحات مشخص است که آنها شروع سختی خواهند داشت، اما در طول سفر، این دو از یکدیگر یاد می گیرند و به خانواده تبدیل می شوند. همه ما قبلاً حدود یک میلیون بار این تنظیمات را دیده‌ایم. مشکل اینجاست که نمایش حتی سعی نمی‌کند این پیشرفت را به تصویر بکشد، اما همچنان وانمود می‌کند که این اتفاق در پایان اتفاق افتاده است. در واقع، از آن بدتر است - نمایش ها به طور فعال رابطه آنها را کاملاً ناکارآمد نشان می دهند تا زمانی که طرح چیز دیگری را ایجاب کند. حتی در نیمه دوم نمایش، میچیکو به طور کامل هچین و مشکلات او را نادیده می گیرد، او را برای همه کارهای خطرناکی که ممکن است انجام دهد کنار گذاشته و بیش از یک بار به او سیلی می زند تا دهنش را ببندد. موارد بسیار کمی از نمایش وجود دارد که در آن میچیکو نگرانی واقعی را برای هاچین نشان می دهد، یا هر لحظه حساسی که به نظر می رسد این چیزی بیش از یک آدم ربایی است. هاچین مطلقاً هیچ اعتقادی به میچیکو ندارد، علیرغم تعهد میچیکو به رفاه هاچین یکی از تنها ویژگی های ثابت او است - او در نهایت با هاچین درست عمل خواهد کرد، حتی اگر به نحوی باشد که هاچین دوست ندارد. هاچین حداقل 2 بار متمایز در نمایش فرار می کند و در نهایت با یک میچیکو که اکثراً مزاحمش نبود به جمع می پیوندد. یک بار منطقی است. دو بار به این معنی است که هیچ چیز به طور معناداری تغییر نکرده است. اینکه چگونه این رابطه ناگهان تبدیل به آن نوع رابطه ای می شود که در آن هاچین هق هق می کند وقتی راهشان جدا می شود، لازم است تصور کنید که پیوندهای زیادی خارج از صفحه نمایش اتفاق می افتد. فقط 1 قسمت از 22 قسمتی که میچیکو هاچین را برای یک روز سرگرم کننده بیرون می برد، می توانست دنیای متفاوتی را در اینجا ایجاد کند. اگر صحبت از آن 22 قسمت شد، سریال اگر نیمی از قسمت ها را داشت خیلی بهتر می شد. شاید اگر فیلم بود بهتر بود. بنابراین بسیاری از طرح های اپیزودیک کند هستند و فقط قابل فراموشی هستند. بسیاری از بازیگران نقش مکمل کاملاً غیر ضروری هستند و باید بریده می شدند تا آنهایی که باقی مانده بودند بتوانند زمان بیشتری را به نمایش بگذارند. هدف از پیدا کردن پدر هاچین مدام به آن اشاره می شود، اما تقریباً هرگز در هیچ قسمت مشخصی ایجاد نمی شود. کاملاً واضح است که هر اپیزود در وسط به جای اینکه با دقت سفارش داده شود، به‌طوری‌که به طور منظم به سمت هدف یا به سمت توسعه شخصیت خاص پیشرفت داشته باشد، به طور مستقل نوشته شده است. وقتی نمایش به پایان نزدیک می‌شود، به طور ناگهانی بازیگران را در جهت درست نشان می‌دهد و مطمئن می‌شود که همه قطعات در جایی هستند که باید باشند (اغلب بدون توضیح). اینکه آیا این نمایش را دوست خواهید داشت در نهایت به دلیل علاقه شما بستگی دارد. اگر فقط یک نقش اول زن قوی می‌خواهید، یا به دنبال یک ماجراجویی اکشن با عناصر خانوادگی پیدا می‌کنید، احتمالاً از تماشای موریبیتو خوشحال‌تر خواهید بود. اگر عمدتاً برای تنظیم، برچسب‌های اکشن/جنایت، یا کارکنان و استودیو اینجا هستید، احتمالاً ارزشی در اینجا پیدا خواهید کرد، اما ممکن است متوجه شوید که کودک 10 ساله تمایل دارد در مسیر اکشن قرار بگیرد.

میچیکو به هاچین واقعا نمایش خوبی است. من شنیده ام که این سریال از سفری که یاماموتو و دوست دخترش پس از جدایی او به برزیل رفتند الهام گرفته شده است و این بسیار واضح است. بیشتر مردهای این جهان آدم‌های چرندی هستند، اما معنی‌دارترین و خاص‌ترین روابطی که شخصیت‌ها ایجاد می‌کنند، روابط بین زنان و دختران است. و به‌عنوان یک زن 20 ساله، من می‌بینم که دوستانم از یک دوست پسر بدجنس به دوست پسر بدجنس می‌پرند تا در نهایت به شبکه پشتیبانی دوستان زن خود بازگردند. این بدان معنا نیست که همه روابط عاشقانه بد هستند یا همه افراد در آنها ناراضی هستند، اما من فکر می کنم زمان خاصی در زندگی بسیاری از زنان وجود دارد که این نمایش به آن نمایش می دهد. و می‌دانم که در زندگی‌ام واقعاً به زنانی که دوستانم می‌گویم، احترام می‌گذارم و دوستشان دارم، دقیقاً مانند رابطه بین میچیکو و هانا. نمایش می‌داند که این دوستی‌ها همیشه آفتابی و رنگین کمان نیستند و این می‌تواند زنان واقعاً پیچیده باشد، اما حتی در بدترین شخصیت‌ها، من هنوز رئالیسم زیادی می‌بینم. این یک نمایش کامل نیست، چرخ های خود را کمی به سمت پایان می چرخاند و انیمیشن کمی غوطه ور می شود، اما پیام بسیار عالی است. لباس ها شیک هستند، موسیقی عالی است و شینیچیرو واتانابه آن را هماهنگ کرده است. من حتما آن را توصیه می کنم.