Mawaru Penguindrum

خیلی انیمه Brains Base. اما من احساس می کنم هر چه بیشتر آنها را می بینید، به نوعی قدرت خود را از دست می دهند. باکانو و دورارا اول هر دو برای من 8 بودند. اما برای هر نمایش/فصل جدید به 7/10 می‌رسم که این یکی نیز هست. آنها فقط از نظر رویکرد بسیار شبیه هستند. داستان سرایی پیچیده که کمی در همه جا وجود دارد. سرنوشت این سرنوشت که. خیلی شخصیت ها بدون تعطیلی واقعی خیلی کم توضیح دادن در زمان به جلو و عقب پریدن. برای من کمی زیاد است. هنوز هم به اندازه کافی خوب و لذت بخش است و اگر دیگر برنامه های مشابه آنها را دوست دارید که به آنها اشاره کردم، نمی توانید با این کار اشتباه کنید و ارزش تماشا کردن دارد. اما تاثیر ماندگاری برای من باقی نگذاشت. 7/10

هدف شما به عنوان یک نویسنده چه خواهد بود؟ و واقعا، نه فقط به عنوان یک نویسنده - بلکه به عنوان یک هنرمند، به طور کلی؟ یه لحظه بهش فکر کن آیا برای ارائه یک داستان، یک پیام است؟ آیا برای ساختن چیزی لذت بخش است؟ یا چیزی ناراحت کننده؟ و اگر چنین است، چه کسی باید گیرنده باشد؟ برای خودت درستش میکنی؟ یا برای مخاطب؟ آیا به تعداد زیادی که ممکن است، یا شاید فقط به تعداد معدودی منتخب دسترسی دارید - به کسانی که می توانند به همان شیوه فکر کنند، که می توانند قفل را با کلید مطابقت دهند؟ چه باید باشد؟ شاید پاسخی برای ستین سنگ وجود نداشته باشد. شاید گاهی یک چیز می خواهید و گاهی چیز دیگری. با این حال، هنرمندان معمولاً با سبک خاصی متمایز می شوند، برخی از قوانین که حداقل برای مدتی از آنها پیروی می کنند. برخی داستان های شخصیت محور را انتخاب می کنند. برخی داستان سرایی محیطی را انتخاب می کنند. برخی انتزاعی، سورئال را ترجیح می دهند. اما، کدام یک از آن "سبک ها" قابل هضم ترین است؟ تاریخ می گوید که شخصیت ها بهترین داستان ها را روایت می کنند و این باید آشکار باشد. ما انسان هستیم و ساده ترین راه برای تحریک حواس ما از طریق شفقت است. ما با دیگران ارتباط برقرار می کنیم، داستان ها با واقعیت های ما طنین انداز می شوند، با یکدیگر درگیر می شوند، یکدیگر را تقویت می کنند، احساسات ایجاد می کنند، ما را به درک های جدید و گذشته سوق می دهند. سرانجام به بن بست می رسیم: دو راه برای دستیابی به موارد فوق وجود دارد. یک راه آسان و یک راه سخت وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خود را دارند. اولی، به عرض می رسد، اما شاید به سطحی می رسد. دومی، شاید محدود به یک منطقه کمتر باشد - اما احتمالاً می تواند بسیار عمیق تر باشد. البته اینها کلی گویی است و قاعده نیست. خوب پس، بین این دو، Mawaru Pengiundrum چه چیزی را انتخاب می کند؟ پاسخ: راه غیر ممکن. اگر هدف شما به عنوان یک هنرمند این است که تا حد امکان با افراد بیشتری ارتباط برقرار کنید، متوسل شدن به روش‌های نمایش‌هایی مانند Sonny Boy و Mawaru Penguindrum واقعاً من را متحیر می‌کند. باز هم، من معتقدم که مخاطب گسترده‌تر هدف آنها نیست. چیزی که باعث می‌شود من تعجب کنم: دقیقاً چه چیزی باعث می‌شود هر بررسی مثبت در این سایت یک 10/10 معمولی را برای آنها کاهش دهد؟ آیا این نمایش به این راحتی به دیگران رسید؟ یا صرفاً توهم فراوان آنها در تلاش برای رسیدن مصنوعی به آن عمق است؟ بالاخره همه دوست دارند باهوش باشند. پس به من اجازه دهید اعتراف کنم که من یک احمق هستم - زیرا اگر از من بپرسید، این برنامه به مقادیر فوق العاده ای از ژیمناستیک ذهنی و نگاه به گذشته نیاز دارد تا فرد بتواند به همان طول موجی که این برنامه پخش می شود برسد. می‌دانم که این نمایش می‌خواهد چیزی را به من بگوید. من می دانم که اگر دوباره این نمایش را تماشا کنم، شاید بیشتر آن را بفهمم. من واقعا انجام می دهم. اما واقعاً، آیا در حال خواندن این مطلب به خودتان گوش می دهید؟ لعنتی چرا کسی باید یک برنامه را برای بار دوم تماشا کند تا آن را "درک" کند؟ چرا کسی باید خود را در معرض چنین مازوخیسمی قرار دهد، در حالی که نمایش‌های شگفت‌انگیزی وجود دارد که می‌توانند حتی قبل از اینکه زمان اجرای خود را به پایان برسانند به همان اندازه عمیق شوند؟ بنابراین، اگر متوجه نشدید، این نمایش به نوعی من را عصبانی کرد، و دو چیز وجود دارد که تقریباً باعث شد از آن متنفرم (و در مقطعی این کار را انجام دادم): اول اینکه سعی می‌کند با من در مورس صحبت کند. و نه تنها با مورس صحبت می کند، بلکه این کار را با لحنی زمزمه آمیز انجام می دهد، در حالی که صورتش را می پوشاند تا من نتوانم بیان احساسی آنها را بخوانم. برای هرکسی که بتواند با چنین حالتی از مکالمه کنار بیاید خوشحال باشید، زیرا من نمی توانم. شاید انتخاب این روش ارزش هنری خاصی داشته باشد، شاید رمزآلود یا خنده دار آن باشد، و کسانی که آن را درک می کنند، با همدیگر پرت می شوند. با این حال، من چیزی ملموس را ترجیح می دهم، چیزی که بتوانم آن را حداقل تا حدی درک کنم - من انگلیسی را ترجیح می دهم. ثانیاً: در مقابل همه چیزهایی که این سریال می‌خواهد به من بگوید، مجموعه شخصیتی قرار دارد که پس از سه ماهه اول این نمایش، به TRAVESTY مطلق می‌رسد. از تجاوز تا پدوفیلی، همه چیز را داریم، جای نگرانی نیست! ما صحنه‌های «دراماتیک» داریم که توسط پنگوئن‌های کوچکی که گازها را دفع می‌کنند و مجلات پورنو می‌خوانند، و ناهماهنگی شخصیت‌ها که از پشت بام می‌گذرد، گرفتار شده‌اند. واقعاً از نظر نوشتاری این نمایش سگی است، دوره. اما هی، از آنجایی که این یکی از آن نمایش‌ها، یک شاهکار انتزاعی و آوانگارد است، همه می‌توانند آن را بهانه کنند، زیرا بیا، واقعاً می‌دانی که معنایش این نیست - گذشته از همه اینها، در واقع پیامی درباره عشق وجود دارد. و سرنوشت! خط را کجا باید بکشیم؟ این مسئله هنر انتزاعی است. برای هنر انتزاعی، مدفوع اسب معرف اسرار جهان است. با این حال، اجازه دهید واضح بگویم: همانطور که گفتم پنگویندورم اینطور نیست. می خواهد یک چیز قطعی بگوید و من این را احساس می کنم. در میان همه پوچ بودن شخصیت ها و روایت، علامت سوال دروغ و تکه های پازل. این نمایش دارای جهت هنری شگفت انگیز، با پس زمینه های رنگارنگ و دارایی های زیبا طراحی شده است. با این حال، از راه خود خارج می شود تا برخی صحنه ها را کاملاً مضحک جلوه دهد. بنابراین، من می دانم که باید به سواد آنها شک کنم - اما چقدر از آن تحت اللفظی است؟ آیا کد مورس است یا الفبای آوایی؟ Mawaru Penguindrum شما را دعوت می کند تا رمزنگار شوید و نمادها و معنی کمان شخصیت ها، سیب ها و خواهران برهنه را در رابطه با زمینه و مضامین انیمه درک کنید. نویسنده عزیز، پس متاسفم. پیام های شما هر چه و هر چقدر هم که عمیق باشد، من قصد ندارم صحنه های تجاوز را رمزگشایی کنم تا بفهمم زندگی بی رحمانه است. مثال های بهتری برای آن وجود دارد. بنابراین، به همه کسانی که این انیمیشن را یک شاهکار دوبله می کنند، از شما می خواهم که مرا روشن کنید - دقیقاً چه چیزی در آن دیدید؟ شاید من فقط نابینا هستم. شاید به اندازه کافی عمیق نگاه نکردم. آیا باید خجالت بکشم که به اندازه کافی بیننده خوبی نیستم؟ یا باید نوشته خود را واضح تر نشان دهد؟ نظر من را می خواهید؟ من اصلا خجالت نمیکشم من به هویت خود به عنوان یک بیننده احترام می گذارم. با این حال، اگر دیدگاه‌های دیگری مبتنی بر منطق باشد، باز هستم. به همین دلیل است که در پایان روز، اگرچه پیشنهاد من این است که از Mawaru Penguindrum اجتناب کنید، شاید چیز متفاوتی ببینید. با دیدن اینکه بسیاری از مردم آن را دوست داشتند، شاید من آن شخص عجیب و غریب باشم. اگر خواستی خودت نتیجه بگیر اما من برای "درک" این انیمه دوباره تماشا نمی کنم. دو قسمت آخر من را برای مدتی به فکر فرو برد، اما تا آنجا که پیش رفت. مطمئناً، شاید نویسنده این انیمه را با نمادهای کاملاً پنهانی آمیخته است، که وقتی نقطه ها را به هم وصل می کنید، این نمایش کاملاً عمیق می شود. اما وقتی شما این روند را بسیار چالش برانگیز می کنید - نه تنها از نظر سختی، بلکه از نظر مواجهه با نوشتن بدبختانه - برای من، هر پیامی که وجود داشت، معنای خود را از دست می دهد. این روند در بهترین حالت مازوخیستی و در بدترین حالت ظاهری می شود. اگر این داروی شماست، آن را مصرف کنید و به من بگویید چه احساسی دارد. چون برای من مثل سردرد بود.

"خانواده" و "عشق" همیشه مترادف یکدیگر نیستند. تولد درختی نیست که میوه ای برابر بدهد، غاز طلایی نیست که فقط معجزه می آورد. هر بچه ای با محبت خانواده تربیت نمی شود تا آنها را راهنمایی کند. بزرگسالان گناهان خود را بر سر فرزندان خود فرو می برند و به آن عشق می گویند، کلمه را پیچ و تاب می دهند و باعث می شوند که بچه ها این را منتقل کنند. هر نسلی ساخته شده است تا گناهان گذشته را در بر بگیرد و بچه ها با گناه اصلی وجود زندگی می کنند و تمام زندگی خود را با احساس ناامیدی و ناخواسته می گذرانند. "عشق" یک کلمه اضافی و کسل کننده است وقتی صرف کودکانی شود که واقعاً تحت تأثیر آن قرار نگیرند. Penguindrum گیج کننده است، مجموعه ای با شروع، میانه و پایان قطعی و در عین حال قطعات زیادی برای کنار هم قرار دادن بین آنها. داستان پیازی است که زیر لایه‌های پوست مدفون است که بیننده باید آن را کنار بگذارد تا واقعاً به آن پنجه بزند و شروع به پاره کردن تجربه‌اش کند. هر قسمت با فراهم کردن زمینه بیشتر و زوایای متناوب که مخاطب باید از آن به شخصیت ها نگاه کند، دری متفاوت را باز می کند. اینجا هیچ کس بی گناه نیست، تا پایان داستان یکی از آنها با دستان پاک وجود ندارد. روشی که نمایش از طریق آن پیام خود را منتقل می‌کند با طرح‌بندی آن همراه است، در حالی که به تجربه کلی آسیب نمی‌زند، و شاهدی بر راه‌های متعددی است که یک داستان باز می‌شود. من بسیار سپاسگزارم که این سریال در دوازده قسمت خلاصه نشد، به نظر می‌رسد که می‌توانست آسیب زیادی به روایت وارد کند و دیدن نمایشی که زمان می‌برد و تک تک قطعات را به حرکت در می‌آورد در حالی که می‌تواند احساسی نداشته باشد. خیلی طولانی عالیه. "خانواده" سرابی است که در اثر تلاش برای سایه انداختن خانه ای از هم پاشیده که توسط کودک به هم ریخته ایجاد می شود. از ابتدا تا انتها، من از پاهایم در این مجموعه‌ها و ذوق‌ها بیرون آمدم، هر کدام از آنها دلیلی برای وجودشان و استعاره‌ای برای حمایت از آنها و ارائه زمینه‌ای برای وجودشان دارند. مکان‌های نشان‌داده‌شده اندک هستند، اما هرکدام کاملاً خود را به عنوان سنگ بنای داستان تثبیت می‌کنند، به گونه‌ای که به بیننده می‌چسبند و رویدادهای گذشته را صرفاً با وجودشان یادآوری می‌کنند. کل تجربه احساسی احساس می شود، از جایی که آسیب دیده ام، در تلاش برای درک و پردازش احساساتی که با رسیدن به پایان این داستان با آنها باقی مانده ام. برخی از قسمت‌ها روشن و مطبوع به نظر می‌رسند، برخی دیگر غم‌انگیز و بی‌هدف هستند (یک چیز خوب در این زمینه) بدون خط نقره‌ای، و هر لحظه با نماهای زیبایی در هم آمیخته شده است که به استعاره‌ها کمک می‌کند و به عنوان پایه‌ای برای آن‌ها عمل می‌کند. . این به فرزندان سپرده می شود که دنیایی را که والدین در دستانشان قرار می دهند، بسازند. فقط آنها هستند که می توانند «خانواده» و «عشق» را تعریف کنند. این سریال برای من ارزش زیادی دارد به عنوان کسی که هرگز خواهر و برادر نداشته است، در ابتدا احساس می‌کردم که از آن چیز زیادی نخواهم گرفت و بیشتر احساسات در ذهن من خالی خواهند بود. خوشحالم که بگویم اشتباه کردم چیزی که بعد از تجربه چنین چیزی برایم باقی می‌ماند، چیزی بیش از آن است که کلمات بتوانند جزییات آن را بیان کنند، این احساس آرامش و وضوحی است که در تمام زندگی‌ام به دنبال آن بوده‌ام. نیازی به گفتن نیست.. من عاشق کلمه "سرنوشت" هستم.