Mashle: Shinkakusha Kouho Senbatsu Shiken-hen

Mashle با توجه به تم جالبش که جادو و قدرت بدنی را در محیطی یادآور هری پاتر می آمیزد، تمام پتانسیل تبدیل شدن به یک انیمه عالی را داشت. اما این پتانسیل به دلیل رویکرد کمدی اجباری و بیش از حد به هدر رفت. طرح داستان که می‌توانست سفری حماسی برای کشف و غلبه بر خود باشد، جای خود را به شوخی‌های تکراری و موقعیت‌های پوچ داد که بیش از آنکه سرگرم‌کننده باشد، آزاردهنده است. شخصیت اصلی، Mash Burnedead، نمونه کاملی از این ضایعات است. او به جای اینکه یک قهرمان کاریزماتیک و پیچیده باشد، به عنوان یک احمق به تصویر کشیده می شود که هیچ اثری از هوش و عمق احساسی ندارد. فقدان ضریب هوشی او به قدری چشمگیر است که توهین آمیز است و این تصور را ایجاد می کند که او فقط برای حمایت از صحنه های کمیک بدون توجه به پیشرفت شخصیت خلق شده است. اگر فیلمنامه به صورت جدی تری نوشته می شد و به بررسی دشواری ها و چالش های یک جوان بدون قدرت جادویی می پرداخت، در دنیایی که جادو همه چیز است، می توانست اثری جذاب و هیجان انگیز باشد. با این حال، انتخاب یک کمدی ناشیانه و غیر خنده دار انیمه را به یک تجربه ناامید کننده و ناامید کننده تبدیل کرد و این احساس را در من ایجاد کرد که می توانم چیز بسیار بهتری را تماشا کنم. یک چیز خوب از این انیمه حداقل افتتاحیه آن است که توانست امتیاز نهایی را کمی بالا ببرد. و تا الان نتونستم بفهمم انیماتورها با کفش چه مشکلی دارن....

این جذابیت و سرگرمی اولی را حفظ می کند و حتی عمیق تر به دنیایی می پردازد که در آن جادو و نیروی وحشیانه با هم برخورد می کنند. در این فصل جدید، Mash Burnedead را می بینیم که به سفر خود در Magic Academy ادامه می دهد و با چالش های جدید و مخالفان قوی تری روبرو می شود. این سریال با نبردهای شدیدتر داستان را گسترش می دهد و شخصیت های ثانویه را توسعه می دهد و انگیزه ها و گذشته آنها را بیشتر نشان می دهد. . این جذابیت و سرگرمی اولین را حفظ می کند و حتی عمیق تر به دنیایی می پردازد که در آن جادو و نیروی وحشیانه با هم برخورد می کنند. در این فصل جدید، Mash Burnedead را می بینیم که به سفر خود در Magic Academy ادامه می دهد و با چالش های جدید و مخالفان قوی تری روبرو می شود. این سریال با نبردهای شدیدتر داستان را گسترش می دهد و شخصیت های ثانویه را توسعه می دهد و اطلاعات بیشتری در مورد انگیزه ها و گذشته آنها آشکار می کند.

این نمایش فقط از یک صخره سقوط کرد. با تکرار بررسی قبلی من، این نمایش یک نوع سیلی زدن است. شخصیت اصلی که ظاهراً هیچ استعدادی ندارد و یا کاملاً توسط حریفان مغرور، با استعداد و نابغه‌اش مغلوب شده است، به نوعی انتظارات را با شکست دادن آنها زیر سوال می‌برد. مهم نیست جادو یا استعداد OP که این افراد نابغه دارند، Mash همیشه راهی برای نابود کردن آنها با نیروی بی رحمانه پیدا می کند. همچنین استفاده از روش‌های کاملاً خارج از جعبه که به پوچی کمدی نمایش می‌افزاید. برای نشان دادن یک مثال، مش یک راکت تنیس را از چوب دستی خود درست می کند و به حریف خود ضربه می زند که از جادوی OP استفاده می کند که او را در برابر درد آسیب ناپذیر می کند و او را شکست می دهد. مشکل این است که نمایش خیلی جدی شد، دعواها خیلی خسته کننده شدند و شخصیت ها همیشه نقطه ضعف این نمایش بودند. بیایید یکی یکی از کنار آنها بگذریم. اول از همه داستان است. متأسفم، من اینجا هستم تا مش وانمود کند که یک شعبده باز است در حالی که از عضلات برای نابود کردن رقابت خود به شیوه ای کمدی استفاده می کند. درعوض، ما مقداری BS در مورد نیاز مش به تبدیل شدن به یک بیننده الهی دریافت می کنیم (که به خودی خود خوب است)، اما مشکل در این واقعیت نهفته است که همه چیز بسیار جدی است. او این کار را برای دفاع از افرادی انجام می دهد که با استعداد جادویی به دنیا نمی آیند، و همچنین این کار را انجام می دهد تا نشان دهد که در مبارزه با Innocent Zero (سازمان شیطانی که نمی توانم به آن اهمیتی بدهم) مفید است. واضح است که نمایش حتی سعی نمی کند جدی باشد علیرغم اینکه مضمون ظاهراً چنین است. به عنوان مثال، مش تنها فرد غیر جادویی مستند شناخته شده در نمایش است. کنجکاو است که چگونه هیچ مردمی وجود ندارد که فاقد جادو باشد که به عنوان برده یا چیزی برای حمایت از تنش سیاسی یا هر چیز دیگری استفاده شود. نه، موضوع فقط از الاغ نویسنده بیرون کشیده شده است تا طرحی ایجاد شود. این شامل فقدان دسیسه سیاسی نیز می شود، جایی که مردم از Mash به عنوان یک مهره برای بازی های کوچک قدرت خود استفاده می کنند، اما در عوض فقط به مدیر مدرسه واگذار می شود که به او کمک می کند. لعنتی به کی اهمیت میده؟ بنابراین، علیرغم وجود یک طرح داستانی به ظاهر جدی، به هر حال نمی توانم بیشتر از یک برنامه کمدی به آن فکر کنم. شخصیت ها به طور مشابه برای اهداف کمدی صرف وجود دارند، اما بعداً در مورد آن بیشتر توضیح خواهیم داد. دعواها هم خیلی خسته کننده هستند. بخشی از لذت مشل این بود که مش تظاهر به یک کاربر جادویی می کرد. اکنون که گربه از کیف خارج شده است، دعواها بسیار ضعیف تر می شوند. این نیز به دلیل عدم وجود خلاقیت کامل در مبارزات و محیط ها به عنوان یک مشکل ایجاد می شود. بدیهی است که مسابقات قوس‌های مسابقات یا مسابقه‌های نبردی وجود دارد که باید انجام شود، اما در مقایسه با نمایش‌های جنگی سرگرم‌کننده واقعی مانند Bobobobo یا چیزهای دیگر بسیار رام هستند. مسابقات دارای موضوع و قوانین بسیار ساده ای هستند. به عنوان مثال یکی از مسابقات در این فصل جایی است که باید از فانتوم های به ظاهر جاودانه کلید جمع آوری کنید. فکر می‌کنید این موقعیت‌هایی را ایجاد می‌کند که مردم برای گرفتن کلید از افرادی که روش‌های مبتکرانه‌ای دارند، در خروجی کمپ می‌کنند، اما نمایش حتی به این موضوع هم توجهی ندارد. ثانیا، خود توانایی های شخصیت فوق العاده خسته کننده هستند. در حالی که افراد در فصل اول به نوعی توانایی های جالب یا منحصر به فرد داشتند، مانند کشیدن مردم به زیر آب به دنیای زیرین خود، این فصل فقط دارای جادوی عمومی ابرقدرت OP است که Mash می زند. اگر به نبرد نمونه راکت تنیس برگردیم، این مبارزه ای است که مش هرگز نباید برنده می شد. فردی که او با او جنگید توانایی بازتاب درد را دارد و هیچ یک از آن را دریافت نمی کند، بنابراین اگر فقط سر خود را جدا کند، فوراً برنده خواهد شد. بدیهی است که برای اهداف کمدی این چیزی نیست که اتفاق افتاده است. نکته اصلی نمایش این است که مش به روش‌های خنده‌داری بر حریفان خود غلبه می‌کند، اما او فقط به دلیل زره نقشه در این مرحله برنده می‌شود. نکته نمایش این است که مش به دلیل ایده ها یا قدرت های مبتکرانه خود بر مخالفان خود غلبه می کند، اما در عوض فقط مخالفان او احمقانه عمل می کنند. هیچکدام از مبارزات جالب نیستند زیرا فقط مخالفان او کاملا احمقانه عمل می کنند تا اینکه Mash هوشمندانه عمل کند. دعواها نیز بسیار کسل کننده هستند زیرا جادوی خسته کننده دارند. هیچ جادوی سرگرم‌کننده‌ای وجود ندارد که نشان داده شود، این فقط قدرت‌های عمومی فوق‌العاده عملیاتی مانند حرکت با سرعت صوت است. در نهایت، شخصیت ها یک شوخی کامل هستند. دوستانی که مش با آنها معاشرت می کند همه یک بعدی هستند. یک دختر تصادفی عاشق، تسوکومی بزدل، و بوکه به طرز ناخوشایندی آزار دهنده. علیرغم اینکه نمایش مجبور به تعامل با مش و دوستانش می‌شود، همه چیز بسیار خنده‌دار است، فقط همین جوک‌های تروپی است که بارها و بارها انجام می‌شود. باز هم، تنها بخش سرگرم کننده فصل 1 کمی سیلی زدن بود، بنابراین تعاملات کمدی که نویسنده تلاش می کند بسیار بی فایده است. آنتاگونیست ها و دشمنان حتی بیشتر یک شوخی هستند. آنها حتی خسته تر هستند و هیچ حضوری ندارند. یکی از دشمنان شخصیتی از نوع شرور آشکار است که با انسان ها مانند زباله رفتار می کند و فکر می کند هرکسی که بدون استعداد متولد شود بی فایده است. آیا این دقیقاً همان شخصیت آبل واکر، شخصی که مش فصل گذشته شکست داد، نبود؟ همه اینها خیلی تکراری و عمومی است. این دشمنانی که مش با آنها روبرو می شود شخصیتی ندارند و قبل از اینکه برگه جدیدی را برگردانند همان الگوی OP Magic و ضرب و شتم شدن توسط Mash را تکرار می کنند. برای نشان دادن فقدان کامل شخصیت ها یا مبارزات خوب، اجازه دهید به فریرن نگاه کنیم. یک قوس معاینه جادویی در آن نمایش نیز وجود دارد، اما تضاد فاحش است. در فریرن، علی‌رغم زمان بسیار کم، هر شخصیت فقط یک کهن الگوی عمومی نیست. آنها با یکدیگر کار می کنند، توانایی های جادویی منحصر به فردی دارند که مزایا و معایب متفاوتی در جنگ دارند. محیط به شدت مبارزه را تغییر می دهد زیرا جادوی آنها با آنها در تعامل است. حتی موضوع چالش‌ها واقعاً تا حد امکان مورد استفاده قرار می‌گیرند، با تیم‌هایی که از جادو و محیط اطراف خود تا توانایی کامل خود برای انجام وظایف داده شده استفاده می‌کنند. از آنجایی که چالش‌های تیمی وجود دارد، شخصیت‌ها مجبور می‌شوند با هم کار کنند که همچنین باعث توسعه شخصیت و همچنین مبارزات جالب‌تر می‌شود. از آنجایی که شما با تاریخچه چگونگی تکامل نبرد بین شعبده بازان آشنا شده اید، دعوا بسیار منطقی است. برای مثال، به دلیل سیستم دفاعی پیشرفته ای که ایجاد شده است، مردم از جادوی ویژگی فیزیکی بیشتری در مقایسه با نیروهای جادویی خالص استفاده می کنند. تنها خوبی این نمایش خراب شد و تمام جنبه های دیگر این نمایش کاملاً از بین رفت.