Clione no Akari

تراژدی های دراماتیک ژانری است که در انیمه آن را دوست دارم. نمایش‌هایی مانند WorldEnd، Planetarian، و Your Lie در آوریل من را درهم می‌ریزند. پس چه چیزی لازم است تا به یک تراژدی نمره پایینی بدهم؟ اصلا امکانش هست؟ یا این ژانر مصون است، مشابه Slice-of-life؟ Flying Witch دو سال پیش ثابت کرد که من می‌توانم از نمایش‌های پیش پا افتاده‌ای از زندگی متنفرم. Lights of the Clione بسیار ساده است. این در مورد یک دختر همیشه بیمار است که همیشه مورد آزار و اذیت قرار می گیرد زیرا دائماً در مدرسه غیبت می کند. دو همکلاسی قبل از اینکه وقتش تمام شود با او دوست می شوند، در حالی که بقیه در معرض گناه هستند. این انیمیشن چیزی شبیه به اوایل دهه 2000 به نظر می رسد. با مونولوگ های درونگرایانه فراوان، دوستی بین دختر بیمار و دو همکلاسی دلچسب است. سپس فاجعه رخ می دهد. برای من سخت است که این نمایش را اینقدر کم امتیاز بگیرم. به هر حال این نمایش داستان خود را به پایان رساند و من نمی‌خواهم که موسیقی به این معنی باشد که از قلدری به هر شکلی چشم پوشی کنم. اما از آنجایی که انیمه یک رسانه عالی برای درام است، نمایش های بی شمار دیگری وجود دارند که تراژدی دراماتیک را بهتر انجام می دهند.

برخی از انیمه ها به شدت هیپ می شوند، به طوری که شما از شنیدن در مورد آن و دیدن تبلیغات برای آنها خسته می شوید. دیگران، مانند این انیمه در اینجا، به ندرت در اینترنت به اندازه یک لحظه کوتاه می آیند. برخی از انیمه هایی که این رفتار را دریافت می کنند، خوب هستند، و شما تعجب می کنید که چرا آنها اینقدر دست کم گرفته شده اند. دیگران به این خوبی نیستند، و گاهی اوقات بهتر است آنقدر محبوب نباشند. Clione no Akari یکی از این عناوین است. داستان تا جایی که می تواند کلیشه ای باشد. یک دختر یتیم بیمار کوچولو همیشه توسط همکلاسی هایش به خاطر وجودش مورد آزار و اذیت قرار می گیرد. دو تا از همکلاسی‌های او، دختری به نام کیوکو و پسری به نام تاکاشی، می‌خواهند از او دفاع کنند، اما می‌ترسند که خودشان مورد آزار و اذیت قرار بگیرند. یک روز بیرون از مدرسه با او برخورد می‌کنند و در نهایت تصمیم می‌گیرند که او را بیشتر بشناسند و در نهایت با او دوست واقعی شوند. یک روز آنقدر مریض می شود که مجبور می شود دو ماه در بیمارستان بماند و نمی تواند به مدرسه برود. در آن زمان، تاکاشی و کیوکو یک متن عجیب از شخصی دریافت می کنند که در مورد یک جشنواره تابستانی در راه است. آره، داستان خیلی کلیشه ای است، و انیمه حتی سعی نمی کند کاری کند که به هیچ وجه آن را جذاب یا جذاب کند. قبلاً میلیون‌ها بار انجام شده است، دیگران بهتر عمل کرده‌اند، دیگران نه چندان زیاد، و Clione No Akari واقعاً تلاش زیادی نمی‌کند تا چیز جدیدی را با آن امتحان کند، به غیر از علاقه مینوری به موجودات دریایی، یعنی کلیون، که به سختی ظاهر می شود این سریال بسیار کوتاه است، فقط دوازده قسمت دارد که همگی زیر ده دقیقه هستند، بنابراین این کار را انجام می دهد. صداگذاری نیز نسبتاً خوب است، اگرچه من اعتراف می‌کنم که گاهی اوقات صدای تاکاشی می‌تواند تا حدودی گیرا باشد. موسیقی، در حالی که قابل توجه نیست، خوب است، و من آهنگ پایانی را دوست داشتم. متأسفانه، اینها تنها نکات مثبت این نمایش است که می توانم به آن فکر کنم. بقیه آن، کاملاً صادقانه، غیر جالب و غیرقابل توجه است. انیمیشن خیلی خاص نیست، و گاهی اوقات برخی از چهره‌های شخصیت واقعاً بی‌نظم و آشفته به نظر می‌رسیدند، مثل اینکه یک چشم به درستی تراز نشده بود یا اندام‌های شخصی در چند صحنه دررفته به نظر می‌رسیدند. کاراکترها همگی ساده، ملایم و تک بعدی هستند و عمق کمی در آنها وجود دارد. مینوری، دختر بیمار مورد نظر، به شدت از این موضوع ضربه می زند، زیرا او تقریباً یک مری سو است: یک دختر کوچک پاک، شیرین، ساده لوح و دوست داشتنی که هیچ عیب دیگری جز خجالتی بودن و حلیم بودن ندارد، که همیشه بیمار است و مورد آزار و اذیت قرار می گیرد. بچه های دیگر فقط به این دلیل که او قربانی کامل است. او به عنوان یک فرشته کوچولوی کامل و نادرست به تصویر کشیده شده است، و این کاراکترنویسی خوبی نیست. بقیه شخصیت‌ها کمی بهتر عمل می‌کنند، فقط یک ویژگی شخصیتی دارند و نه چیزهای دیگر، و کاملاً فاقد ماهیت هستند. من قدردانی می‌کنم که انیمه سعی کرد یوکین، دختری با موهای صورتی تیره را نجات دهد و او را وادار کند که اشتباه راهش را ببیند. در هر صورت، او در واقع جالب ترین شخصیت نمایش است. اما هنوز در مقایسه با بقیه زیاد نیست. قلدرها به همان اندازه احمق و تک بعدی بودند، بدون هیچ دلیلی از مینوری متنفر بودند، حتی مستقیماً او را به خاطر کارهایی که واضح است که هرگز انجام نمی‌داد سرزنش می‌کردند. من قلدرهای سه بعدی بهتر و بسیار بیشتری را در جاهای دیگر دیده ام. همچنین، یک مرد ادعا می کند که مینوری در حال فحشا کردن خود است. به طور جدی؟! چه چیزی این ایده را به آنها داده است؟! من همچنین احساس کردم که دلایل تاکاشی و کیوکو برای دوستی با مینوری بسیار سطحی و سطحی بود. اساساً این بود: "اوه، او همیشه مورد آزار و اذیت قرار می گیرد. ما برای او احساس بدی داریم، پس بیایید با او دوست باشیم تا او احساس خوبی داشته باشد و بتوانیم خودمان را بهتر کنیم!" آنها فوراً با او دوست می شوند. بدون شیمی، بدون ایجاد، بدون نیت واقعا خوب، هیچ چیز. این موضوعی است که من در اکثر انیمه ها زیاد می بینم، شخصیت ها فقط به این دلیل که در یک کلاس هستند یا اتفاقاً ارتباط چشمی برقرار می کنند و غیره با هم دوست هستند. به نظر من واقعاً احمقانه است زیرا به عنوان کسی که همیشه در ساختن آن مشکل داشته است. دوستان در تمام دوران تحصیلم، دوستی اصلاً اینطور نیست. شما باید با مردم ارتباط برقرار کنید، چیزهایی را که با آنها مشترک هستید پیدا کنید، بر روی آنها بسازید، تلاش کنید تا آنها را بهتر بشناسید، و نه فقط از روی ترحم یا برای اینکه خود را خوب جلوه دهید، دور آنها بچرخید. من همیشه با جستجوی افرادی که سرگرمی‌ها و علایق مشابهی با من دارند (انیمه و مانگا) دوستانی پیدا می‌کنم و اگر آن‌ها هم این علاقه را دارند، سعی می‌کنم از آنجا بر اساس آن کار کنم. شما به طور تصادفی تصمیم نمی گیرید که با کسی دوست باشید فقط به این دلیل که در همان مدرسه هستید. دوستی های واقعی اینطور نیست! این بزرگترین گوشت من با این انیمه است، شخصا، و دلیل اصلی اینکه من این یک انیمه به نام Wakaba Girl را کنار گذاشتم، زیرا همان شیرین کاری را انجام داد، و آنقدر احمقانه و ضعیف اجرا شد که باعث شد دلم بخواهد برف بزنم. خوب، آن فیل در اتاق بس است. بعلاوه، قسمت‌های پایانی انیمه بسیار ضعیف نوشته شده بودند، و اگر حتی سعی کنید هر نوع منطقی را در آن بکار ببرید، پیچ نهایی آن بسیار گیج‌کننده بود. بنابراین... بله، در حالی که من این انیمه را دوست دارم و چیزهایی در مورد آن پیدا کردم، متأسفانه، این یک انیمه ملایم، متوسط، بد ساخته و نوشته شده است که به نفع خودش بسیار سطحی و سطحی بود. به طور جدی، من می توانم داستانی بهتر از این بنویسم، دقیقاً با همان فرض و مضامین. اگر به دنبال یک انیمیشن خوب یا رسانه دیگری هستید که دوستی و قلدری را بهتر مدیریت کند، این یکی را از دست ندهید. ارزشش را ندارد.