Lovely★Complex

اطلاعات مهم برای سال 2024! قسمت دوبله رو ببینید این برای نسخه دوبله انگلیسی است. من کاملا عاشق مجتمع دوست داشتنی هستم. با عنوان شروع می شود که یک کلمه بازی خوب است. این نمایش ترکیبی عالی از رام و کام است. من واقعاً سعی می کنم چیزی را خراب نکنم، بنابراین می توانید از تماشای آن بهترین لذت را ببرید. من می گویم بعد از 2 قسمت اول شما حال و هوای سریال را خواهید گرفت. در مجتمع دوست داشتنی خبری نیست - طنز توالت - سینه های مضحک، جوک های سینه ای و غیره -چیزهای منحرف -خشونت (مثل طنز واقعی، نه شوخ طبعی) زبان بد -ارتباط جنسی دستور کار تحت فشار (* یک شخصیت وجود دارد و با ظرافت مدیریت می شود، بدون شکایت) - حوادث تهدید کننده زندگی اجباری آنها آن را بدون آن چیزها ساختند و کار می کند. نام های زیادی وجود دارد، اما به جای اینکه کورکورانه تیراندازی کنید، مانند کباب کردن خوب است. فقط کمی متا طنز وجود دارد ("بیا این یک انیمه نیست") اما فقط کمی. با نگاهی به گذشته، باید به سازندگان اعتبار بدهم که برای پر کردن زمان یا تلاش برای «سرگرم‌کننده‌تر کردن» نمایش و خلق درام بیشتر، به آن چیزها دست نزنند. شخصیت ها. ما ریسا و اوتانی را در حین گذراندن دبیرستان دنبال می کنیم. قد آنها (مجموعه عنوان) آنها را به هم متصل می کند، آنها دائماً یکدیگر را به روشی خوب و ارگانیک مسخره می کنند و یکدیگر می توانند برای بازگشتی برابر حساب کنند. اما ما همچنین می بینیم که آنها احساسات واقعی دارند و گاهی اوقات خودداری می کنند، تأمل می کنند و تغییر می کنند. این چیزی است که من فکر می کنم بیش از همه مرا جذب کرد (فقط 2 قسمت اول این را به خوبی نشان می دهد). طیف وسیعی از احساسات وجود دارد، شخصیت ها به راحتی بین سرگرمی و جدی تغییر می کنند. من به خصوص ریسا را ​​دوست دارم. او یک فرد خوب و حساس است (وقتی خوشحال می شود گریه می کند) که من در طول نمایش بر او تاکید کردم و به او اهمیت دادم. اگر او غمگین بود، من غمگین بودم. اوتانی را به تماشاگر گذاشتم تا در موردش نظر بدهد، اعمال او را هرکسی می‌تواند به گونه‌ای متفاوت تفسیر کند و ما به این فکر نمی‌پردازیم. کاراکترهای فرعی مشکلی ندارند، گرچه کار زیادی در خارج از قوس اصلی ندارند. نکات مثبت بزرگی برای نوبوکو وجود دارد. تجلیل از معلمی که هر بار (به ندرت) که ظاهر می شود، نمایش را می دزدد - او مرا به یاد کلیسای توماس هایدن در Easy A می اندازد. حالا، دوبله، چیزهای خوبی است. این برنامه در سال 2007 پخش شد و دوبله آن در سال 2023/2024 انجام شد، 15 سال بعد. مثلا کی اینکارو میکنه؟! این یک معجزه است! و خیلی خوب انجام شد، من نمی توانم آن را به اندازه کافی بیان کنم. من دوبله ژاپنی و دوبله انگلیسی را مقایسه کردم و فقط مقایسه نمی شود. این یک نمایش کاملاً جدید است، به همین دلیل در ابتدا روی آن تاکید کردم. من این نقد را اگر دوبله نمی‌شد نمی‌نوشتم، همین حس را نداشتم. من اروپایی هستم و انگلیسی به قلب من نزدیک تر است و در پذیرش راحت تر است، اما این تمام نیست. با دوبله، کاراکترها روح تازه و عمقی تازه پیدا کردند. دوبله انگلیسی برای من یکی از نکات اصلی نمایش است که به شدت به عشق من به آن کمک می کند. صداپیشه ریسا کار فوق العاده ای انجام داد، صدای او با ریسا یکی بود. او اینجا و آنجا چیزهای عجیبی به او می داد، صدایش همیشه منحصر به صحنه بود. هرگز احساس نکردم که او فقط خطوط را می خواند. او واقعاً می‌توانست احساسات را به گونه‌ای منتقل کند که من بتوانم آن را احساس کنم و شخصیت را کامل‌تر کند. بچه‌گانه، تحریک‌کننده یا جیرجیر نیست. حتی زمانی که او فریاد می زند عالی است. با دوبله eng، گفتگوها غنی تر و جذاب تر شد. یک چیز پیش پا افتاده را می توان به سطح جدیدی ارتقا داد. بگذارید چند مثال بزنم: ابتدا یک جواهر - آخرین قسمت حدود 10 دقیقه. آنها جملاتی را اضافه کردند و مرتب کردند تا چیزی بسازند که در ابتدا وجود نداشت. صحنه دیگر: "میخواهی سیلی بخوری؟" و "نیازی به فریاد زدن نیست، خوب من می روم" به طور متناوب (به نظر می رسد 2 نسخه از eng sub وجود دارد) "دنبال دعوا میگردی؟!" و "نیازی به تهاجمی بودن نیست. متوجه شدم" این خیلی خسته کننده است درست است؟ اما در دوبله می شود "میخوای ساندویچ بند بیاری؟!" و "نه من ندارم، من برنامه های شام دارم". دیگر: "دروغ میگی!" «دروغ نگفتن» تبدیل به «به تو دروغ بگویم؟» شد. "اوه.. آره!" (بله مرتب شده است) من میتونم ادامه بدم اما .. چقدر جالبه؟ (همچنین ممکن است که این استاندارد باشد و من فقط بیش از حد واکنش نشان می دهم) من فکر می‌کنم که بازیگران (اصلی) صدایی بلند کردند و بر سر یکدیگر فریاد زدند و دعوا کردند. شیمی قابل لمس است، دیالوگ ها سفت نیستند، جوک ها به خوبی فرو می روند. من می‌دانم که با مترجم‌هایی که بیش از حد آزادی عمل کردند و داستان را تغییر دادند، بحث‌هایی وجود داشت، اما هنگام تماشای دوبله انگلیسی + زیرنویس انگلیسی (زیرنویس‌ها برای دوبله ژاپنی هستند) چیز بدی در آنجا پیدا نکردم. فکر کنم کاملا بررسی شد انیمیشن مشکلی نداره گاهی بهتر، گاهی بدتر. گاهی اوقات احساس می کردم می تواند از چند فریم بیشتر استفاده کند. گاهی اوقات اوتانی عجیب به نظر می رسد، انگار نمی توانند تصمیم بگیرند که دقیقاً چگونه ظاهر شود. ریسا به زیبایی ساخته شده است. او طیف وسیعی از لباس‌ها دارد، مدل موهایش را تغییر می‌دهد و می‌توانم بگویم با گذشت زمان تغییر می‌کند. این یک لمس خوب است. صحنه های طنز خوبه به شدت اغراق آمیز، طیف گسترده ای از چهره های عجیب و غریب مختلف، slapstick و غیره، اما بیش از حد نیست و بیش از حد کشیده نشده است. بیشتر طنز از آنچه می گویند و چگونه می گویند. به طور کلی، من خیلی دوست دارم آن را بهتر کنم، اما آنقدرها من را آزار نمی دهد که روی تجربه تأثیر بگذارد. اینجا بحث ظاهر نیست. موسیقی نسبتاً دلنشین است. چند قطعه ارکستر وجود دارد، موتیف اصلی با سبک های مختلف نواخته می شود، در صورت نیاز، حال و هوای مناسبی ایجاد می کند. توصیه می کنم OST را بررسی کنید، می توان آن را در YT پیدا کرد. من از این که چقدر موسیقی برای رام رام خوبی بود که فقط خارج از برنامه گوش می‌داد (مثال: Premier Amour) شگفت‌زده شدم. قطعاً با من ارتباط برقرار می کند و در حین گوش دادن، احساسات را از نمایش به ارمغان می آورد. من می دانم که برخی ممکن است بگویند در نقاطی کشیده شد و تکراری بود. من هم گرفتم. کمی. اما بعد آن را فراموش کرد. بازه زمانی در نقاطی که بین رویدادها زمان زیادی وجود دارد، ظاهراً بدون هیچ گونه توسعه شخصیتی بسیار گسترده است (آنها قرار است ده ها بار یکدیگر را ببینند). اما این چیز نادیده ای نیست، درست است؟ هر نمایشنامه دبیرستانی سعی می کند برخی از رویدادهای کلیدی (تعطیلات تابستانی، کریسمس، سال نو، روز ولنتاین، تولدها و غیره) را پوشش دهد، بنابراین باید ماه ها طول بکشد. این همیشه غیر واقعی به نظر می رسد. خوشحالم که آنها در بسیاری از رویدادهای ناگهانی مجبور به فشار نکردند. من در مورد تصادفات، زمین خوردن و افتادن روی یکدیگر، مجبور شدن به زندگی با یکدیگر و غیره صحبت می کنم. یکی از ویژگی های خوب LC این است که برای مدت طولانی در یک حالت باقی نمی ماند. صحنه های خیلی بامزه (من نمی توانم آن را برای مدت طولانی تحمل کنم) به موقع با یک شوخی قطع می شود، صحنه های طنز گاهی اوقات به جدی تبدیل می شوند. این هرگز یک نت و خسته کننده نیست. بررسی من ممکن است کمی کج باشد، زیرا ممکن است برخی از ایرادات را بررسی کرده باشم. مهمترین چیز این است که آنها من را از ادامه راه منصرف نکردند، من هرگز احساس نکردم که نیازی به جست و خیز یا ترک تحصیل ندارم. من آن را با تمام جنبه های خوب و بد می پذیرم و آن را همانطور که هست دوست دارم. این نمایش در من احساس شادی، شادی و رضایت داشت. همچنین ناراحتی که تمام شد و آرزوی بیشتر. اما همچنین احساس می کنم که این طور که هست خوب است، کامل است. برای بدست آوردن مقداری تلخی رقیق، نیازی به فشار دادن بیشتر نیست. خوب است، کار خوبی است، آفرین، خالقان! قسمت آخر مورد علاقه من است. من فکر می کنم آن را با ظرافت حمل شده است، نه بیش از حد، نه کشیده شده است. من آن را در قفسه یا فراموش نکرده ام، هر از گاهی به آن برمی گردم. به نظر من این بهترین توصیه است. عاشقشم.

من باید به دوستم در مورد توصیه های انیمیشن اعتماد کنم. او این را ماه‌ها پیش به من توصیه کرده بود و من هرگز خیلی به آن فکر نکردم، فکر می‌کردم که این یک شوجوی جذاب دیگر خواهد بود که در آن قوس‌های ارتباط نادرست به طرز ناامیدکننده‌ای احمقانه هستند و شخصیت‌ها نیز همینطور هستند، اما من بسیار شگفت‌زده شدم. هیچ یک از شخصیت ها زوال عقل ناشی از شوجو بودن را ندارند و تمام نکات داستانی منطقی هستند. بدون ذکر است که شخصیت های جانبی بسیار دوست داشتنی هستند، چیزی که بلافاصله هر انیمه/مانگا را بسیار بهتر می کند. من فقط از ابتدا تا انتها آن را دوست داشتم، و حتی یک بار هم از اتفاقی که می افتد آزرده خاطر نشدم (و این از طرف کسی است که از کیمی نی تودوکه متنفر بود، متاسفم!). به طور کلی من واقعاً این را به هر کسی که از عاشقانه شوجو لذت می‌برد توصیه می‌کنم، و حتی اگر دوست ندارید، این یک انیمه بسیار خنده‌دار است. این یکی دیگر از نکاتی است که من واقعاً دوست داشتم: عاشقانه جذاب نیست، سوزش فقط به اندازه کافی کند است، شخصیت ها احمقانه نیستند، طرح داستان احمقانه نیست، و جوک ها در واقع خنده دار هستند! به چه چیز دیگری می توان امیدوار بود؟ من دوست داشتم قطعه کوچکی از زندگی آنها را بعد از دبیرستان ببینم، اما می دانم که این نوع روحیه را از بین می برد، بنابراین قطعاً آن را به عنوان یک شکایت بیان نمی کنم ... واقعا مجتمع دوست داشتنی!

مجموعه دوست داشتنی یک نمایش زیبا با تروپ دشمن به عاشق است، اگرچه نمی توانم بگویم که آنها دقیقاً دشمن هستند! آنها فقط دو بچه هستند که با هم دعوا می کنند، اما در اصل از آنها مراقبت می کنند و یکدیگر و دوستانشان را بسیار دوست دارند. همچنین نمایش بسیار خنده‌داری است، و در حالی که من فکر می‌کنم تمایل اوتانی و ریسا برای آزار و اذیت فیزیکی دیگری ممکن است برای همه مناسب نباشد، بیشتر خنده‌دار است، اما گاهی اوقات می‌تواند کشش داشته باشد. فقط بهش بگو اوتانی!!!! بیا داداش، این سریال هم سرعت بهتری نسبت به کیمی نی تودوکه دارد، اما برخی از قسمت‌های بعدی به‌طور محسوسی کشیده می‌شوند و برخی از درام‌ها کمی بیش از حد اجباری به نظر می‌رسند، مثل اینکه ایده‌های نویسندگان برای ادامه دادن قسمت‌ها تمام شده بود. یکی از قسمت های مورد علاقه من در نمایش اولین بوسه مناسب آنها بود. واقعاً از او شیرین بود که به درستی به او بگوید که چه احساسی دارد، و توضیح داد که او شوخی نمی‌کند یا در حال بازی کردن نیست. خیلی نازه و همچنین سیکو من عاشق سیکو هستم. این نمایش به طرز شگفت انگیزی در مورد او بالغ است، زیرا در سال 2007 ساخته شده است. همه شخصیت ها به جز هاروکا (bleeehhh yucky!!!!!!) از اسم ها و ضمایر مورد علاقه او استفاده می کنند و این خیلی باحال است، من آن را خیلی دوست دارم