Love Live! Nijigasaki Gakuen School Idol Doukoukai 2nd Season

فصل دوم Nijigasaki! طلوع آفتاب، مشتاق موفقیت بعد از پیروزی فصل اول، پول بیشتری به این قسمت تزریق کرد، و پسر، آیا این نشان می دهد! صحنه های آهنگ به لطف CGI با کیفیتی که در آن گنجانده شده اند، به سادگی شگفت انگیز هستند. مشخص است که آنها دستمزد خوبی به تیم های انیمیشن پرداختند، اما جای تعجب است که آیا نویسندگان نیز چنین برخوردی داشته اند؟ در مورد داستان، ما با 9 بت انفرادی روبرو می شویم که زندگی روزمره خود را انجام می دهند تا اینکه لانژو ژونگ وارد صحنه می شود، یک دانش آموز استثنایی با ایده آل هایی متفاوت از سایر اعضای گروه. در مواجهه با این پویایی جدید، کاسومی ابتکار عمل را به دست می‌گیرد و تصمیم می‌گیرد تا با 3 عضو دیگر، واحدی را در باشگاه تشکیل دهد، ایده‌ای که دختران دیگر آن را می‌پذیرند و تقلید می‌کنند. همه اینها در حالی اتفاق می افتد که آنها برای جشنواره ای که با مدارس دیگر برگزار می کنند آماده می شوند. به هر حال، آیا می دانستید که لانژو نه تنها پویایی گروه را کاملاً تغییر داد، بلکه حتی باشگاه را تقسیم کرد و آنها را مورد آزمایش قرار داد؟ با کمال تعجب، همه چیز آنطور که همه پیش بینی می کردند پیش نمی رود. Love Live Nijigasaki که از یک بازی گاچا ساخته شده توسط Sunrise با همکاری Bushiroad و KLab Games به نام "School Idol Festival All Stars" یا SIFAS نشات می گیرد. این بازی گروه را معرفی می کند و آنها را به بت تبدیل می کند. در نقطه‌ای از داستان، شیوریکو با ادعای ریاست شورای دانش‌آموزی وارد صحنه می‌شود و برای زندگی دوگانه ستسونا یوکی عوارض ایجاد می‌کند و تهدیدی برای باشگاه در حالی که به دنبال تعطیلی آن است، می‌شود. درست زمانی که اوضاع پیچیده می شود، لانژو ظاهر می شود و مهارت های رقص و آواز خود را به نمایش می گذارد، با همراهی آهنگساز استثنایی میا تیلور، از خانواده ای از آهنگسازان مشهور. لانژو یک انجمن بت ایجاد می کند و مستقیماً با باشگاه رقابت می کند و درگیری های هیجان انگیز ایجاد می کند. با این حال، این طرح با استقبال خوبی از سوی تماشاگران ژاپنی مواجه نشد و سازندگان داستان لانژو را با پایانی ناامیدکننده برای خط داستانی او "بازخرید" کردند. در انیمه داستان مسیر متفاوتی به خود گرفت. در ابتدا، شبیه به نظر می رسید، با Lanzhu که یادآور نسخه بازخرید شده SIFAS است. Shioriko در مقایسه با بازی به شیوه ای کمتر تهاجمی ادغام شده بود، اگرچه نمایش او در انیمه بی بیان تلقی می شود، که گیج کننده است اما به میل من. علیرغم این تغییرات، طرح عناصر قابل توجهی را حفظ می کند، مانند روایت در مورد وزن نام خانوادگی تیلور و کمکی که رینا به میا می کند، جنبه هایی که من شخصا آنها را مثبت می دانم. با این حال، هنگام در نظر گرفتن داستان به عنوان یک کل، ناهماهنگی های خاصی ایجاد می شود که بر انسجام کلی انیمه تأثیر می گذارد. با توجه به داستان خود انیمه، به نظر می رسد لانژو این باور را به چالش می کشد که رویاها باید به صورت فردی دنبال شوند و کاسومی را تشویق می کند تا ابتکار عمل را به دست بگیرد. او از اما، رینا و کاناتا دعوت می کند تا به یک واحد بپیوندند تا ایده های لانژو را به چالش بکشند. با این حال، به نظر می رسد که این ایده مورد استقبال قرار گرفته است، زیرا دختران دیگر نیز واحد تشکیل می دهند، اگرچه در این قسمت ها، هدف واقعی از این تصمیم مشخص نیست، به خصوص پس از اینکه فصل قبل به وضوح مشخص شد که آنها بت های انفرادی خواهند بود. علاوه بر این، برخی از واحدها فقط یک قسمت برای توسعه شیمی خود دارند، در نتیجه نتیجه رضایت‌بخش‌تری نسبت به واحدهایی که در قسمت‌های مختلف بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند، دارند. تمرکز روی R3BIRTH عدم نمایش لانژو و شیوریکو را در مقایسه با Mia برجسته می کند. طرح آنها عملاً قوس آنها را از SIFAS در انیمه تکرار می کند که یکی از نکات مثبت سریال بود. شکل گیری واحد عجولانه به نظر می رسد، اما در عین حال، در لحظه مناسب، همزمان با وضوح کمان Mia اتفاق می افتد. این انیمه همچنین به موضوع فارغ‌التحصیلی دانش‌آموزان سال سوم می‌پردازد که در Love Live رایج است. این نشان می دهد که زمان در داستان می گذرد و دختران در حال آماده شدن برای رقابت در مسابقات دیگر هستند. حال، اجازه دهید به جنبه ای بپردازیم که تا کنون از لمس کردن آن اجتناب کرده ام: یو تاکاساکی. علیرغم تلاش برای بهبود شخصیت خود نسبت به فصل قبل، او یکی از منفی های کل انیمه را نشان می دهد. متأسفانه، این تلاش‌ها فقط یک تلاش باقی ماندند، زیرا تا آخرین قسمت‌ها تلاش کردند تا پیشرفت او را اصلاح کنند و تنها اشاره‌ای به "قوس" او در قسمت اول ارائه کردند. این باعث شد که شخصیتی که در ابتدا برای او برنامه ریزی کرده بودند کاملاً خالی بماند. فصل اول نشان داد که شخصیت او نسبتاً نامربوط است و با نزدیک شدن به آن از زاویه ای دیگر، مانند روابط بین شخصیت ها، ارتباط او با آیومو برجسته می شود. رابطه بین یوو و آیومو عجیب و غریب است، اما در این فصل، آنها تصمیم گرفتند به آیومو استقلال بیشتری بدهند و او را از یوو دور کنند. در حالی که آیومو در این پویایی جدید با اعضای آزونا به خوبی آشکار می‌شود، ما جنبه‌هایی از شخصیت او را کشف می‌کنیم که اگر یوو در اطراف بود، آشکار نمی‌شد. با این حال، علی‌رغم این تلاش‌ها، با کاوش بیشتر در مورد یوو، متوجه می‌شویم که او عمدتاً طرفدار بت‌ها است، بدون پیشرفت قابل توجه. اگرچه همه چیز منفی نیست، اما در آرک میا، یوو به عنوان مکمل ظاهر می‌شود و فشار لازم را برای ساختن موسیقی برای لذت خودش دریافت می‌کند تا اینکه به دیگران کمک کند. اگرچه این تکامل مثبت است، اما احساس می‌کند که عجولانه است و برای شخصیت یوو معنای واقعی ندارد. فصل دوم Love Live! Nijigasaki چیزی است که اگر فصل اول را دیده باشید، می توانید از آن لذت ببرید، اما نقص آن در ارائه شخصیت های بسیار زیاد است که بسیار زیاد می شود. تعامل آنها محدود است و برای رفع این مشکل، واحدهای فرعی ایجاد شدند. شکل گیری QU4RTZ در قسمت های اولیه نمونه مثبت این ایده است، با آهنگ های بسیار لذت بخش و CGI که ​​به طور مثبت خودنمایی می کند. به عنوان یکی از طرفداران قدیمی Love Live، باید اعتراف کنم که اگر تماشای آن در حین پخش آن نبود، احتمالاً آن را به روشی متعارف تمام نمی‌کردم.

من می دانم که این بازیگران Love Live در یک بازی ریتم موبایل شروع شد. من هرگز آن را بازی نکردم و چیز زیادی از داستان آن بازی نمی دانم. فرض را بر این می‌گذارم که داستان و شخصیت‌ها قرار بود در یک بازی ویدیویی بهتر عمل کنند، زیرا به طور قطع می‌توانم بگویم که این انیمه بدترین انیمه در فرنچایز Love Live است. هر دو فصل 1 و 2 Nijigasaki تقریباً کیفیت یکسانی دارند. من امیدوار بودم که فصل 2 اوضاع را بهبود بخشد، اما به همان اندازه بد بود. اول از همه، شخصیت ها. من دوست دارم از این انیمه به عنوان "نمایش کسومی" یاد کنم، زیرا او تنها شخصیت سرگرم کننده در سریال است و تنها چیزی است که در هر قسمت منتظر آن هستیم. در واقع، او تنها کسی است که روح شخصیت های Love Live را از ورودی های دیگر حفظ می کند. او شخصیت اغراق آمیز و پرانرژی را به نمایش می گذارد و دائماً درگیر یا علت همه بدعت ها است. بقیه کاملاً فراموش شدنی هستند. هر شخصیت قوس یا داستان شخصیت خود را دارد. با این حال، همه آنها خسته کننده هستند. به معنای واقعی کلمه هر موضوعی که آنها با آن سروکار دارند شامل عدم اطمینان در مورد دوستی، آینده یا موسیقی است. در واقع، آنها حتی مسئله ای نیستند. آنها فقط ناراحتی های بسیار جزئی یا سوالات بی پاسخی هستند که حتی مشکلی هم نیستند. بنابراین، شما فقط به تماشای شخصیت‌هایی هستید که دائماً صحبت می‌کنند و سعی می‌کنند با کمی اقدام به سؤالات پاسخ دهند. این "مسائل" هرگز به چیز مهمی نیز منشعب نمی شوند. هیچ مشکل دیگری انباشته نشده است، یا هیچ راه حل سرگرم کننده ای وجود ندارد. این فقط یک مشکل خطی است که با چند سخنرانی ساده یا اجرای کنسرت حل می شود. به عبارت دیگر، طرح‌های بسیاری از قسمت‌ها تقریباً به این صورت است: شخصیت در مورد چیزی آرام عمل می‌کند. یکی میپرسه چی شده آنها می گویند که مطمئن نیستند در مورد موسیقی / دوستی / آینده چه باید بکنند. راه حل این است که به آنها بگویید دوستان آنها هستند یا بت های مدرسه مردم را شاد می کنند. قرار است هر شخصیت خصلت خاص خود را داشته باشد، اما آنها به سختی بیان می شوند، یا فقط احساس می کنند به طور تصادفی مورد توجه قرار می گیرند و مدت کمی طول می کشند، بنابراین من به سختی آن ویژگی ها را به خاطر می آورم. Love Lives قبلی آنها را بهتر بیان می کند و شخصیت ها را به یاد ماندنی تر می کند. دیا همیشه سرد است اما ناگهان کودکانه می شود. یوشیکو یک chuunibyu است. Umi به عنوان یک شخص مستقیم برای مسائل عمل می کند، به خصوص که بازیگران Love Live در واقع با مشکلات سر و کار دارند. برخی از شخصیت ها در نیجیگازاکی کمی سرگرم کننده تر از دیگران بودند. لانژو یک شخصیت رقیب جالب بود و ویژگی‌های جالبی دارد که می‌خواهد راه خودش را برود و استعدادش را نشان دهد. که با روحیه دیگر Love Lives همخوانی دارد. داشتن یک شخصیت در واقع مسائل و اهداف خود را بیان می کند که تاثیرگذار است. یو همچنین بیانگرتر از دیگران است و با مسائل واقعی سروکار دارد. بازی رینا (حداقل در دوبله انگلیسی) واقعاً عالی بود وقتی او در مورد مشکل خود مبنی بر عدم نشان دادن احساسات در قسمت خود صحبت کرد. اما در نهایت، همه این شخصیت‌ها به نوعی به شخصیت‌های پس‌زمینه تبدیل می‌شوند تا زمان هر قسمت را پر کنند. حالا مشکل دوم نمایش که قبلاً به آن اشاره کردم: داستان و سرگرمی واقعی. نمی‌دانم که این انیمه تحت مدیریت جدیدی گرفته شده است یا نه، اما این قطعاً «سالم‌ترین» و جذاب‌ترین فرنچایز بود. با این حال، این انیمه کامل بودن را خیلی دور می کند. مثل اینکه، فقط احساس نمایش خیلی سبک و شاد بود و در هر قسمت مسائل یا شوخی های بسیار کمی به همراه داشت. مثل این است که نمایش دائماً برای سانسور نظارت می شود. اینجا نمی توانید شوخی کنید. شما نمی توانید کاری کنید که شخصیت ها خارج از دوستی و موسیقی با مشکلاتی دست و پنجه نرم کنند. شما باید آنها را وادار کنید تا روی این خط از غیرمشکلات بیش از حد راه بروند. لایو لایوهای دیگر دارای تنوع بیشتری از مشکلات و مزخرفات و جوک‌ها بودند که می‌توانستند به قلمرو PG بروند (مخصوصاً جوک‌های باب). شاید نیجیگازاکی برای بچه های کوچکی باشد که در یک جامعه مسیحی بزرگ می شوند. حتی در آن صورت، آیا آنها واقعاً این را سرگرم کننده می یابند؟ داستان نمایش عمدتاً درباره جشنواره ها و کنسرت های School Idol برای اجرا است. اگرچه، آنها همیشه به مسخره ترین راه ها حل می شوند. همانطور که در، چگونه یک کنسرت برگزار می کنید تا همه خوشحال باشند؟ بیایید کنسرت های بیشتری در همه جا پراکنده داشته باشیم! و نمایش فقط موافق است که کار می کند. یا، شیوریکو قصد نداشت یک بت مدرسه باشد؟ خوب، اکنون او به نوعی در آواز خواندن و رقصیدن خبره است و به نوعی در آواز خواندن و رقصیدن خبره است (علیرغم اینکه لایو لایوهای دیگر نشان می دهد انجام این کارها چقدر دشوار است). اگر دنیا می تواند به طور غیرواقعی اینطور کار کند و ناگهان بدون فکر کردن به مراحل انجام این کار، راه حل عالی را ایجاد کند، پس دیدن تلاش آنها برای حل مشکل کجاست؟ آخرین چیزی که باید به آن اشاره کرد انیمیشن است. رقص CG قطعا بهتر است. با این حال، من در مواردی که فقط تصاویر ثابت قاب را نشان می دهد، به خصوص در طول مونتاژ، تعداد بسیار زیادی WAY را شمردم. علاوه بر این، شخصیت ها نه تنها از نظر شخصیتی بیانگر نیستند، بلکه در انیمیشن خود نیز بیانگر نیستند. شخصیت‌ها در بیشتر مواقع دائماً ظاهری ثابت دارند. لایو لایوهای دیگر هنگام انجام کارها واکنش‌های شدیدتر یا حالت‌های چهره داشتند. بار دیگر، تنها شخصیتی که در این کار بهتر است، کاسومی است. پس چرا من این انیمه را تا آخر تماشا کردم علیرغم اینکه از قبل می دانستم از فصل 1 چقدر بد است؟ چند دلیل علیرغم اینکه بسیاری از شخصیت ها چقدر خسته کننده هستند، من به پتانسیل هر یک از آنها نگاه می کردم و فقط التماس می کردم که آنها سرگرم کننده تر باشند. مثل این است که یک کارتون جدید برای بچه ها وجود داشته باشد، اما یکی از شخصیت های اصلی توسط دواین جانسون بازی می شود. خب حالا مثل این است که، خوب، حالا کنجکاو هستم که ببینم این نمایش چیست. با این حال، آن‌ها پتانسیل‌هایی را که The Rock دارد به نمایش نمی‌گذارند، با این حال شما فقط به نمایش التماس می‌کنید که کاری در مورد آن انجام دهد. حالا، اگر انیمه‌ای بود که شخصیت‌های آن از ابتدا کاملاً دوست‌داشتنی و نفرت‌انگیز بودند، و می‌دانم که کاراکتر در تمام طول مسیر اینگونه خواهد بود، بله، من دیگر آن زباله‌ها را تماشا نمی‌کنم. دلیل دیگر این بود که یک بازی Ace Attorney ساخته شده توسط krakelak وجود دارد که از بازیگران Nijigasaki استفاده می کند. نوشتن به این شکل بسیار بهتر است و در واقع شخصیت ها را سرگرم کننده می کند. بنابراین من فقط از انیمه به عنوان راهی برای دریافت تمام اطلاعات پس زمینه استفاده کردم.