Listeners

این نمایش ارزش تولید زیادی دارد و متوجه می شود که سازندگان به کار خود فداکار و افتخار می کنند. این هنر تمیز و بسیار واقع گرایانه است، به خصوص برای شخصیت ها. در مورد طراحی های ماشین ها... اوه، آنها معمول نیستند و شما واقعاً باید با دید باز به آنها نگاه کنید. انیمیشن نیز بسیار خوب است، اما انتظار صحنه‌های جنگی بسیار رقص‌دار مکانیکی را نداشته باشید، زیرا واقعاً این نوع نمایش نیست. بیشتر نبردها توسط پرتوهای نور و هاله های انرژی در حال گسترش انجام می شود که احتمالاً تا حدی برای داستان و بخشی برای صرفه جویی در هزینه انجام می شود. صداگذاری انگلیسی بسیار خوب است و لهجه های متفاوتی برای شخصیت های کشورهای مختلف دارد، چیزی که در ژاپنی اصلی گم شده است. سه کاراکتر با لهجه‌های سنگین آلمانی (؟) وجود دارد که به‌صورت قافیه‌ای صحبت می‌کنند که درک آن در صورت نداشتن شرح بسته بسیار سخت است و این به خودی خود تقریباً نمایش را برای من از مسیر خارج کرد. موسیقی در طول نمایش آنقدرها به یاد ماندنی نیست، اما آهنگ های اعتبار پایانی عالی هستند! برخلاف اکثر انیمه ها، پایان هر قسمت منحصر به فرد است و آهنگ آوازی متفاوتی دارد که توسط زن ژاپنی خوانده می شود. و شما در واقع می توانید آلبوم های 13 آهنگ کامل را خریداری کنید! در مورد هنر و انیمیشن تیتراژ پایانی، این عمدتاً ترکیبی سبک و رنگ‌آمیزی از صحنه‌ها یا عناصر فرعی از اپیزود است اما به روش‌های جالب و گاهی غیرمنتظره در کنار هم قرار می‌گیرد... مانند یک موزیک ویدیو. من کاملا از آنها لذت بردم. و اکنون به یک جزئیات مهم: داستان. همانطور که قبلاً گفتم، این هنر واقع گرایانه است و ممکن است شما را وادار کنند که با انتظار رئالیسم وارد نمایش شوید، اما این نوع نگرش ممکن است مانع از لذت بردن شما از نمایش شود. به عنوان مثال، نمایشی مانند Kill la Kill هنر بسیار غیرواقعی دارد و بنابراین ذهن شما مشروط شده است که انتظار عجیبی از داستان داشته باشد. این نمایش آنقدرها هم احمقانه نیست، اما داستان به نوعی متا است، تقریباً انگار جهان نمایش توسط خدایی بر اساس یک موضوع واحد ساخته شده است. هیچ شکستن دیوارهای چهارم وجود ندارد، بنابراین نمایش از منظر جهان و مضمون خود واقع گرایانه است. روند داستان کمی شتابزده است زیرا آنها سعی می کنند یک داستان بالقوه بزرگ را فقط در 12 قسمت فشرده کنند. این معمولاً در چند قسمت آخر اتفاق می افتد زیرا داستان از شخصیت ها مهم تر می شود. ای کاش اپیزودهای بیشتری وجود داشت تا شخصیت ها و روابط آنها را مشخص کند. دیالوگ گاهی اوقات می تواند آزاردهنده باشد زیرا درست زمانی که از آنها انتظار دارید چیزی را توضیح دهند یا چیز مهمی بگویند، آنها چیزی متا می گویند. در واقع، شخصیت‌ها ممکن است بخش‌هایی از متن آهنگ را بیان کنند که بیشتر آن‌ها از آهنگ‌های راک قدیمی‌تر هستند. احتمالاً اگر آن اشعار را می‌شناسید، دیالوگ ممکن است تأثیر بیشتری داشته باشد. شاید این جنبه دیگری باشد که اگر آن را به زبان ژاپنی تماشا کنید ضعیف تر یا از بین می رود. این اشعار را می‌توان به عنوان تخم‌مرغ‌های عید پاک مرتبط با راک اند رول برای کسانی که می‌دانند، در نظر گرفت، و همین امر را می‌توان در مورد عناصر دیگری مانند نام شخصیت‌ها و شکل ظاهری آنها نیز گفت. طبیعی است که شروع به تماشای یک برنامه با ذهن خود کنید و سعی کنید شباهت هایی با سایر برنامه ها یا رسانه ها پیدا کنید. تم موسیقی باعث شد به هوی متال و جهان با تو به پایان می رسد فکر کنم. سفر دختر و پسر در یک دنیای پسا آخرالزمانی باعث شد به اورکا یا توهم بهشتی فکر کنم. در برخی موارد، شما باید کمی استراحت کنید و از این سواری کوتاه لذت ببرید.

.::فرض::. تنظیم در واقع بسیار منظم است. دنیایی که در معرض تهدید هیولاهایی به نام Earless هستند که توسط افراد مشهوری به نام پلیر بر اساس نوازندگان واقعی که بر روی مکانیزم های خود که در واقع آمپلی فایر آنها هستند مبارزه می کنند، مقابله می کند. قسمت 1 با اکو شروع می شود که یک دختر مرموز (Myuu یا μ) را پیدا می کند که یک بازیکن ناشناخته است و همچنین او هیچ حافظه ای ندارد. اکنون اکو باید در تمام دنیا سفر کند تا بداند که او واقعاً چه کسی است، در حالی که آنها با بازیکنان دیگر ملاقات می کنند. متأسفانه، آن چیزی را که ممکن است انتظار داشته باشید را ارائه نمی دهد، زیرا ته موسیقی تقریباً در هر جنبه ای به شدت از دست رفته است. .::شخصیت ها::. اکو اغلب یک شخصیت جالب است و میو دختر بسیار دوست داشتنی است. پیشرفت آنها به عنوان یک زوج از همان ابتدا به شدت نشان داده شده است و پویایی آنها در قسمت 1 و 2 احساس خوبی دارد... اما پس از آن اصرار هر قسمت آنها را به روش های مختلف تقسیم می کند، تا جایی که آنها تمام قسمت ها را به تنهایی سپری می کنند. در پایان، شما احساس می کنید که زمان کافی را با آنها (با هم) صرف نکرده اید تا برای اوج آشکار تأثیرگذار باشید. بازیکنان فقط کمی ادای احترام به همتایان خود در نام یا طراحی خود به اشتراک می گذارند. بیشتر طرح‌های آن‌ها کاملاً منحصربه‌فرد هستند، اما بیشتر آنها از نظر شخصیتی ساده هستند یا فقط به عنوان بخشی از پله بعدی در هدایت MC به سمت راست ظاهر می‌شوند. جیمی که شخصیت اصلی سریال است، کسی است که بیشترین آسیب را از این موضوع می بیند، زیرا زندگی نمی کند تا اسطوره ای باشد که سریال از او ساخته است. .::صدا::. موسیقی متن کاملاً خوب است که برای یک سریال مبتنی بر موسیقی غم انگیز است، به نظر می رسد یک تم موسیقی اصلی برای سریال وجود دارد اما بسیار کم استفاده شده است. بخش تمیز این است که هر ویدیوی پایانی دارای یک آهنگ جدید با یک ویدیوی منحصر به فرد است که صحنه هایی از همان قسمت را به صورت خالص نشان می دهد. من تمام پایان ها را دیدم، اما هیچ آهنگی به من گیر نداد یا احساس خوبی نداشتم به جز آهنگ و ویدیوی افتتاحیه که عالی است. .::داستان::. داستان کاملاً خطی است و اکثر قسمت‌ها دارای قوس‌های فرعی خود نتیجه‌گیری هستند، اما فقط برخی از قوس‌ها بالاتر از حد متوسط ​​هستند. از آنجایی که ساختمان جهان بسیار بد است، مراقبت از آن سخت است، و بیشتر چیزها با فریاد زدن سخت‌تر، با اتفاق افتادن اتفاقات تصادفی یا صرفاً علت حل می‌شوند. به طور خلاصه، داستان احساس نمی‌کند چیزی برای گفتن دارد و از موضوع موسیقی استفاده نمی‌کند. .::انیمیشن::. بیشتر زمان‌ها بالاتر از حد متوسط ​​است، انیمیشن‌های آغازین و پایانی یک صدا هستند، CG خوب است. .::نتیجه::. قسمت‌های 1 تا 8 برای من بسیار کاربردی بود، آنقدر سرگرم‌کننده بود که بتوانم به تماشای آن ادامه دهم، اما قسمت‌های 9 تا 12 با تمرکز بر شخصیت‌های کمتر جذاب و با انجام BS تصادفی برای ادامه داستان، باعث می‌شود تا به فکر فرو بروم. چرا من حتی برای تماشای این زمان صرف کردم. ممکن است افتضاح نباشد، اما یک سریال مکانیکی خوب نیست، یک انیمه موزیکال خوب نیست، به نظر متریال خوب درخشنده نیست و یک زوج متقاعد کننده پویا ارائه نمی دهد.