Kyou kara Maou! 3rd Series

Kyo Kara Maoh یک سریال پرفروش با تمام خوبی های یک سریال تلویزیونی است. نمایش مرلین به ذهن می رسد. این نمایش بسیار سرگرم‌کننده است، درست مانند خنده‌دارترین ویدیوهای خانگی آمریکا یا Keeping with the kardashians، با این تفاوت که بر خلاف آن برنامه‌ها، پس از آن تعداد سلول‌های مغزی شما کاهش پیدا نمی‌کند. این نمایش یک انیمه کلیشه ای کلاسیک است، و دلیل خوبی است که چرا افرادی که انیمه تماشا نمی کنند فکر می کنند همه ما که تماشا می کنیم یک انیمه لعنتی هستیم. یاویی بسیار با ارزش وجود دارد، تقریباً به مقدار زیاد، که با این واقعیت بدتر می شود که اغلب به عنوان یک شوخی در نظر گرفته می شود (ولفرام همجنسگرا است و یوری واقعاً همجنسگرا نیست؟ - آنها "نامزد" هستند) و هرگز واقعاً به آنها داده نمی شود. یک دلیل. این مثل «ولفرام همجنس‌باز است» نیست، زیرا هیچ‌کس، از جمله خود شخصیت، آن را قبول نمی‌کند یا نمی‌گوید. بعد، یوری، فقط به او بگو که از دیک خوشت نمی‌آید، اما صحنه‌هایی وجود دارد که او با یک پسر خلوت می‌کند و می‌گوید «بوی خوبی می‌دهد» یا «ویژگی‌های خوبی دارد» و بعد مثل این‌ها سرخ می‌شود. یک بچه مدرسه ای لعنتی که به تازگی از او پرسیده شده است که چه کسی له شده است. یائوی به تنهایی مرا می کشد، گاهی آنقدر که مجبور می شوم انیمه را مکث کنم و قدم بزنم. سپس موضوع خود شخصیت ها وجود دارد. همه شخصیت ها کلیشه ای خنده دار هستند و تقریباً همیشه یک شخص صادقانه است. به ندرت دو شخصیت وجود دارند که شبیه دیگری نباشند. بله، جنبه‌هایی وجود دارد که از نظر شخصیتی و پیشینه‌ای متفاوت هستند، اما فقط کافی است که یک نویسنده تنبل بگوید "کارم به خوبی انجام شد، فکر می‌کنم به یک کافه انیمیشن سر بزنم" خود یوری دوست داشتنی است، اما بسیار کلیشه ای. او به یک عیب قابل اعتماد است و هرگز یاد نمی‌گیرد که نباشد، علیرغم اینکه تقریباً در هر داستانی مشکلاتی ایجاد می‌کند. آیا او رشد شخصیتی دارد؟ به نوعی اما در واقع تنها کاری که او انجام می دهد این است که افراد بیشتر و بیشتر را درک کند. او واقعاً هرگز تغییر نمی‌کند یا از چیزی یاد نمی‌گیرد، و او و تقریباً همه شخصیت‌های نمایش، از همه چیز بالاتر هستند. مانند، جیم کری بالاتر از آن، به جز با کیفیت پست 2005. یکی از شخصیت‌هایی که اضافه می‌کنند، پادشاه سارا، دوست‌داشتنی است فقط به این دلیل که نسبتاً با بقیه متفاوت است. او مرموز، دستکاری، اجتماعی و با نفوذ است، در حالی که 2 سال از یوری بزرگتر است. در حالی که شخصیت هنوز به هیچ وجه عالی نیست، مطمئناً شخصیتی بهتر از شخصیت های شرور در نمایش است. آنها به اندازه خود نمایش فراموش شدنی هستند. این در واقع یک روش مناسب برای توصیف انیمه است: فراموش شدنی. من سری اول را دوست داشتم، اما اگر از من بپرسید چه اتفاقی افتاده است، من حدود 4 دقیقه فاصله می گیرم و فقط لحظات پرتنش یائویی و احمقانه خود یوری را به یاد می آورم. من حتی نمی توانم شخصیت های شرور سری اول را به یاد بیاورم، به جز آدالبرت، و اگر فکر می کنید او یک شرور بود، ممکن است لازم باشد استانداردهای خود را بالاتر ببرید. به طور خلاصه برای توصیف شخصیت های این سریال - تا حد زیادی دوست داشتنی، تا حد زیادی فراموش شدنی، اما کاملا سرگرم کننده. طرح داستان هم همینطور است. آنقدر آشفته نیست که فقط بد است. بنابراین، واقعاً، این چیز خوبی است. طرح اصلی در این سری سوم اغلب من را مجبور می‌کرد که به دهان فحاشی می‌کردم و صورتم را کف دست می‌زدم. مثل "خوب، یوری دوباره این کار را کرد" یا "یوری، چطور اینقدر احمقی هستی". سپس، نمایش حتی نمی‌تواند صداقت بیش از حد کلیشه‌ای خود را با اضافه کردن صحنه‌های مبارزه باحال یا حتی خون یا غم جبران کند. به نظر می رسد هیچ کس هرگز در این نمایش نمی میرد. مثل این است که برای بچه های 9 ساله ساخته شده است اما فقط برای بچه های 14 ساله قابل قدردانی است. این هنر، با توجه به سالی که ساخته شده، قابل قبول است، اما با توجه به نمایش های دیگری که در همان سال ساخته شده اند، در مقایسه با آن بسیار مزخرف است. این واقعاً بد نیست، فقط ضعیف است و گاهی اوقات، مانند زمانی که صحبت از انیمیشن نمایش می شود، به طرز خنده داری بد است. انیمیشن آنقدر متوسط ​​است که باعث می شود هنر در مقایسه با سطح متوسط ​​بالاتر به نظر برسد. چیزی که نمایش واقعاً از آن رنج می برد، صدا است. موسیقی پس‌زمینه، درست مانند سری اول، دوست‌داشتنی، قدرتمند و همیشه مناسب است. شگفت‌انگیز نیست، اما مطمئناً بهترین جنبه کل این نمایش است. برای نتیجه گیری: سری سوم از لحظات و شخصیت های کلیشه ای ارزشمند کیو کارا مائو، و همچنین لحن و نگرش کودکانه آن، تنها به دلیل دوست داشتنی بودن نمایش ذخیره شده است - شباهتی که بسیار شرم آور است که حتی در بین طرفداران انیمیشن، من به ندرت این را به عنوان چیزی که تماشا کردم و واقعا لذت بردم ذکر کنید. احتمالا شما هم خواهید داشت.

من سریال تلویزیونی KKM را حدود 2 یا 3 سال پیش تماشا کردم. من تا الان چیزی در مورد فصل سوم نمیدونستم. من این بررسی را درست پس از پایان تماشای فصل 3 KKM می نویسم. حتی مطمئن نیستم که از آن شکایت کنم یا تمجید کنم، فقط هر طور احساس کنم و هر چیزی که به ذهنم می رسد می نویسم: اکشن مزخرف است، طرح در اکثر مواقع مضحک است اما کمتر از دیگران لذت بخش نیست! در حین تماشای این انیمه نمی توانید از درون احساس گرما و کرکی نکنید. من انیمه های زیادی با خط داستانی، هنری، طرح داستانی بهتر دیده ام اما همه آنها نمی توانند بر احساسات فرد تأثیر بگذارند. من فکر می کنم آنچه که این امکان را فراهم می کند شخصیت ها هستند. من در تحلیل داستان ها متخصص نیستم اما فکر می کنم که شخصیت های این انیمیشن به خوبی طراحی شده اند. نه از نظر ظاهر بلکه از نظر شخصیتی و داستانی. من واقعاً برای شخصیت Geneus غمگین بودم، علیرغم اینکه یک شخصیت شرور بود. برای سارالگی، در عین حال احساس ناراحتی کردم، اما صرف نظر از اینکه او یکی از محبوب ترین شخصیت های من در این سریال است! همچنین، من طرفدار شخصیت های خالص و ساده نیستم زیرا بیشتر آنها خنگ و درمانده هستند، اما یوری یک استثناست. او تزلزل نمی کند او در موضع خود ایستاده است و مهمتر از همه او برای چیزی که به آن اعتقاد دارد می جنگد. یوری واقعاً خالص است. در مورد بخش شونن او، هیچ پیشرفتی وجود ندارد، اما من اصلاً احساس ناامیدی نمی‌کنم. به طور خلاصه، داستان حول محور وفاداری، اعتماد و دوستی می چرخد. ارزش دیدن را دارد و من قصد دارم در آینده نزدیک کل انیمه را دوباره تماشا کنم! بهترین قسمت: قسمت 25، زمانی که 10 نجیب و یوری "shinou'ed away" را بازی کردند ... من تا حدودی برای yuuri احساس غرور کردم :)