Koe no Katachi

این فیلم فوق‌العاده است، در عین حال که ایراداتی دارد، اما با داستان شگفت‌انگیز و احساسی می‌توان آنها را نادیده گرفت. از جهان، اما آنها هنوز هم به عنوان افرادی هستند که می توانند در زندگی واقعی وجود داشته باشند. هدف اصلی شخصیت اصلی این است که اشتباه راه خود را تغییر دهد، حتی اگر برخی به دلیل اعمالش از او متنفرند، من معتقدم که او به اندازه کافی تلاش می کند تا دلیل خوبی ارائه دهد که چرا می خواهد تغییر کند و با تمایل به انجام درست کارها به فرد بهتری تبدیل شود. دختری که او او را مورد آزار و اذیت قرار داد، که قهرمان اصلی این فیلم نیز هست. مضامین و احساسات عمیق این فیلم نیز فوق العاده است و می تواند باعث شود شما در دل خود احساساتی کنید، وقتی این لحظات در فیلم ظاهر می شوند و به خوبی اجرا می شوند، احساس غم و شادی کنید. در کل فیلم فوق العاده ای با داستان و مضامین خوب است.

در این مورد حرف های زیادی برای گفتن دارم، اما حوصله ندارم چیزی بگویم. تماشای فصل اول واقعا سخت است. با توجه به موضوع، این یا تمرینی برای سرخوردگی بود، یا بررسی دقیقی در مورد سنگینی پیش فرض ها و مفهوم دشوار کفاره. این یک شاهکار چالش برانگیز است، بیرون کشیدن یک شخصیت ناشنوا بدون اینکه آنها احساس کنند که تمام شخصیت آنها این است. اما نائوکو یامادا بهتر می داند. شوکو شخصیتی دارد که تماشای اتفاقات را دشوارتر می‌کند. اگر او چیزی بیش از یک طرح داستانی بود، من هیچ مشکلی نداشتم که لحظه‌های احساسی را به این بهانه که فقط یک فیلم است و می‌خواهند واکنش شما را برانگیزند، پنهان کنم. برای استودیویی که به لمس همدلانه اش معروف است، دیدن این که KyoAni با جلب توجه انحصاری به ناتوانی فرد مورد آزار و اذیت، A Silent Voice را تحقیر نمی کند، آرامش بخش است. چسبیدن به شویا در ابتدا انتخاب عجیبی به نظر می رسید: چرا می خواهم به این بچه اهمیت بدهم؟ قلدری به خودی خود مذموم است، دو برابر اگر علیه یک فرد معلول باشد. فیلم برای ترسیم تصویری از شخصیت شویا وقت خود را می‌گیرد و همانطور که به طور فزاینده‌ای مشخص می‌شود، قربانی فشار همسالان بود که او را وادار به انجام آن اعمال علیه شوکو کرد. این داستانی است در مورد توبه، در مورد کنار آمدن با عواقب اعمال شما. اما آیا این کافی است؟ اگر فردی به اندازه کافی پشیمان باشد و بخواهد بهتر عمل کند، باید او را ببخشد. این در تئوری خوب و خوب به نظر می رسد، اما رویکرد به این موضوع در واقعیت کاملاً متفاوت است. شاید ببخشم، اما فراموش نکنم، اما این موضوع متفاوتی است. در حالی که شویا شانس دوم را به دست می آورد، نمی توانم در مورد برخی دیگر از شخصیت ها همین را بگویم. کاوای یک مثال است، اما اوئنو یک شخص بسیار شوم است که قابل بخشش نیست، مهم نیست که چقدر به شویا اهمیت می‌دهد یا می‌خواهد شوکو در مورد همه چیز عذرخواهی نکند. در حالی که تلاش برای ادغام او در گروه شوکو احتمالاً برای این است که بگویم او سعی می کند به روش خودش کفاره بدهد، من نتوانستم با او صحبت کنم. دقیقاً مانند کاوای، من او را پیچ خورده و چهره‌ای می‌بینم که همه این‌ها را انجام می‌دهد تا احساس بهتری نسبت به خودش داشته باشد. چرخ و فلک مرا بیمار و ناراحت کرد و او را فراتر از هر نجاتی در چشمانم قرار داد. دیدن او که یک بار دیگر به این فرد ناشنوا به دلیل تنها بودنش هجوم می آورد، دلخراش است. اگر بخواهم به صحنه‌ای در هر فیلمی منتقل شوم، از نام بردن این صحنه دریغ نمی‌کنم. این تنها بار نیست که نائوکو یامادا به دید اول شخص تغییر می‌کند، و این صحنه‌ها برخی از قوی‌ترین ضربات احساسی این اثر را ارائه می‌دهند. شوکو که از زبان اشاره برای رسیدن به همکلاسی هایش استفاده می کند، یکی دیگر از این صحنه هاست، و بسیار شبیه به صحنه چرخ و فلک، احساس تنگناهراسی دارد. شما تعجب می کنید که در سرتاسر فیلم چه می گذرد. حتی تصور یک زندگی بدون صدا دشوار است، چه رسد به زندگی کردن آن. صحنه پل که در آن همه شروع به دعوا می کنند، باید برای او بسیار بیگانه شده باشد، دیدن همکلاسی های سابق که یکی یکی می آیند و می روند. این که چند دقیقه قبل اظهار می کند که از خودش متنفر است کمکی نمی کند و همان طور که می کند لکنت زبان می کند. تماشای آن آسان نبود. به نظر من این یک کار بسیار قدرتمند است. پیام به همان اندازه که به کفاره و سنگینی پیش داوری ها مربوط می شود، مربوط به برخورد با شکست های زندگی است. در مورد شوکو، برای قوی بودن در برابر بدبختی‌های زندگی، کار واقعی می‌طلبد، در حالی که مأموریت شویا برای اصلاح اشتباهات گذشته، در نهایت یک ماموریت نجیب است. دختر ناشنوا الان خیلی بیشتر از ناتوانی اش است که با او آشنا شده است. و چقدر زیبا بود که در نهایت لبخند او را بدون قید و شرط دیدم. صدای خاموش در نهایت با یک نکته مثبت به پایان می رسد، پیام آن برای بخشش خود واضح تر از همیشه طنین انداز می شود. شویا دیگر با خط کشیدن چهره همه، اکنون می تواند در نهایت به آینده نگاه کند: به زندگی، آینده و شکل صدا.

قبلا از دنیا متنفر بودم من آن بچه ای هستم که تقریباً از همه متنفرم و با نگاه بدخواهانه به آنها نگاه می کنم. بچه ای که از خود بیزاری زیادی دارد و از دنیا ناامید است و از حجم بی انصافی و بدی هایی که در زندگی اتفاق می افتد عصبانی است، تا اینکه با این زیبایی آشنا شدم. "صدای خاموش" برای من فقط یک فیلم زندگی است که به من کمک می کند تا با ناملایمات زندگی کنار بیایم، به من کمک می کند تا بفهمم زنده بودن در این دنیا یعنی چه، مهربان و با فضیلت است و همچنین کمک می کند تا بفهمیم که چه نوع فردی هستم. برای خیلی ها ممکن است یک داستان عاشقانه و درام باشد، اما مرد، این فیلم برای من فقط یک سفر خودیابی است. به من می آموزد که چگونه خودم و همه اطرافیانم را بپذیرم. به من آموخت که ارزش عمل تو در زندگی چیست و مهربانی به چه معناست، و به من می‌آموزد که وقتی دیگر نمی‌توانی راه بروی، می‌خواهی چه نوع زندگی داشته باشی. انزجار از خود و پشیمانی که شویا با آن برخورد می‌کند، نمی‌توانم به تجربه‌اش مربوط نباشم، سفر در مورد اینکه چگونه خودش را می‌پذیرد و چگونه به تدریج تغییر خوبی ایجاد می‌کند، بدون اینکه نگران موفقیت آمیز بودن یا نبودن آن باشم. بخشی از کسی که هستم تا به امروز "صدای خاموش" جام مقدس و کار بزرگی است که کیوآنی تا به حال تولید کرده است. در این فیلم در هر ثانیه احساس می‌شود که در بالاترین حالت در آغوش گرفته شده‌ام، زیبایی بصری و انیمیشن آنقدر ظریف و زیبا ساخته شده است که از هر ثانیه‌ای که گذشت قدردانی می‌کنم. Kenshuke Ushio همچنین برخی از بهترین موسیقی‌های متن و موسیقی پس‌زمینه را تولید می‌کند که بسیار دلنشین و آرام‌بخش است، برای من هر بار که آن را می‌شنوم، احساس می‌کنم فضای امنی است که در آن فقط می‌توانید بدون نگرانی در دنیای خودتان باشید، فقط شما و خودتان. روح زیبا. شاید این همان چیزی باشد که هنر از خود زندگی فراتر می رود، بنابراین وقتی فرصتی برای تماشای دوباره آن پیدا کردم، نتوانستم گریه ام را حفظ کنم.