Cross Game

بررسی کوتاه: Cross Game قطعا سه چیز است: یک انیمه، یک انیمه خوب و یک انیمه ورزشی عالی. هرچند زیاد عاشقانه نیست. این جملات را به عنوان یک هشدار در نظر بگیرید. اما با کنار گذاشتن این نقص، Cross Game یک اثر هنری است. دنبال کردن داستانی عمیق‌تر از آنچه که از یک نمایش شونن ورزشی/عاشقانه انتظار می‌رفت، با گروه بازیگران عالی و هنرهای قدیمی به سبک دهه 90. نقد و بررسی طولانی: Cross Game انیمه ای است که از بیرون به نظر نمی رسد خیلی شکسته شود: داستان دو نفر که رابطه ای عشق و نفرت با یک تاپ اسپرینکلدون بیسبال دارند. اما خیلی عمیق تر می شود. از نحوه ایجاد اساس رابطه بین آنها و شخصی که آنها را به هم متصل می کند، از طریق زندگی روزمره آنها با تیم، خنده ها، گریه ها، مبارزات و موفقیت های آنها تا هنر مطلق که بازی های بیسبال در انیمه هستند. مثل یک داستان زندگی واقعی است، با تمام فراز و نشیب هایش. حتی بهتر از آن این است که داستان کاملاً روی دو MC متمرکز نیست و به همه لحظات، داستان‌ها و شخصیت‌هایشان را می‌دهد. در مقایسه با برخی دیگر از این نوع انیمه ها، بسیار بالغ و سطحی نیست، با شخصیت هایی که چیزی بیشتر از "اوه من خیلی خجالتی هستم" را به عنوان بهانه ای برای انجام ندادن کاری دارند. با توجه به اینکه گفته می شود در بخش عاشقانه خیلی جواب نمی دهد. این تقریباً به طور کامل یک داستان زندگی است با چند قطعه داستان عاشقانه، چیزی که در چیزی که به عنوان عاشقانه تبلیغ می شود، اشتباه می کند، و این تنها شکایت من از آن است، اما هنوز آن را تبدیل به یک انیمه بد نمی کند، بلکه باعث می شود دقیقاً آن را نداشته باشد. یک انیمه عاشقانه

بررسی بدون اسپویلر، TL;DR، سریع، ساده و قابل هضم: انیمیشن توپ، ضربه، بیرون 5/10؟ خوب (+) برای انتشار در سال 2009، انیمیشن آنقدرها هم بد نیست... درست کمتر از حد متوسط. سبک هنری جزئیات زیادی ندارد و به سادگی متکی است. این هنر من را به یاد Doraemon و سایر انیمه های کودکانه می اندازد. شخصیت ها؟ خوب (+) آنها در بهترین حالت متوسط ​​هستند. اکثر شخصیت ها از جمله بازیگران اصلی، رشد شخصیتی بسیار کندی دارند. کو بی مزه است، آئوبا تحمل ناپذیر است، آزوما به اندازه کو اما سردتر است... حدس می‌زنم، سندا آزاردهنده است، آکایشی دوستی است که وقتی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرید، می‌خواهید، و بقیه فقط NPC هستند. آنها با توجه به اینکه 50 قسمت برای تبدیل شدن به بهترین ها دارند، مهارت های بسیار کندی دارند. و اکثر آنها اصلاً پیشرفت چندانی نکرده اند. همه آنها هنوز به MC و ستاره خود متکی بودند. این چیه؟! لس آنجلس لیکرز امروزی؟! من احساس می کنم اگر این تیم در بیسبال Wii Sports حضور داشته باشد، آنها حتی به تیم مت نزدیک نیستند. من می توانم آنها را به راحتی شکست دهم. داستان؟ مه (-) یک بازی ورزشی که بیشتر اوقات مسیر SoL را طی می کرد. یک انتخاب عجیب و غریب و نه خوب. من انتظار دارم انیمه های ورزشی رویکرد بازی به بازی را در پیش بگیرند، جایی که می بینیم شخصیت هایمان بازی می کنند، اشتباه می کنند و از آن درس می گیریم تا بر مشکلات غلبه کنیم. در این انیمه، من فقط چند لحظه از آن را می بینم، و بقیه SoL هستند، و نه خوب و خسته کننده. به عنوان یک مشتاق SoL، می توانم بگویم که آنها در آنجا شکست خوردند. قدم زدن؟ زباله ها (---) برای درخشش آنها در زمین بیسبال باید قسمت های زیادی را متحمل شوم؟! زمان های غیر ضروری بسیار زیاد، لحظات ورزشی بسیار کم. حسی شبیه تماشای یک حلزون که در جاده 1 کیلومتری سفر می کند. و بازده؟ وحشتناک. می توانید برخی از قسمت ها را نادیده بگیرید و گیج نشوید. OST مه (-) شایسته... اما فراموش شدنی لذت بردن؟ بد (--) قابلیت پخش مجدد بسیار کم لحظات خروپف بسیار زیاد تنها لحظات شدید در این انیمه این است که تیم اصلی به توپ ضربه بزند، اگر ضربه ستاره توپ را 4'd نگیرد و اگر MC strikeout'd حریفان باشد. خودشه. این انیمه برای افرادی است که می خواهند شخصیت های بسیار کندی را توسعه دهند و می خواهند زندگی ورزشکاران را در پشت صحنه تماشا کنند.

من در طول سال‌ها انیمه‌های ورزشی بی‌شماری را بلعیده‌ام و برچسب "هوادار بزرگ" را به خود اختصاص داده‌ام. از نماد اسلم دانک، هایکیو!! و بسکتبال Kuroko تا بوکس ریگ Hajime no Ippo و Megalo Box مبتکرانه، من هر دو کلاسیک مانند Baby Steps و Ahiru No Sora و جواهرات مبهم بیشتری مانند One Outs، Prince of Tennis، و Yowamushi Pedal را بررسی کرده ام. لیست واقعا ادامه دارد! چه چیزی یک انیمه ورزشی را برای من تعریف می کند؟ این در مورد بردن قهرمان اصلی به سفری است که توسط یک رویا تقویت شده است. آنها با نقاط ضعف، شک به خود و موانع به ظاهر غیرقابل عبور مواجه خواهند شد. اما به تدریج، آنها بر همه آنها غلبه خواهند کرد. در طول راه، آنها با رقبای دوستانه و سالمندان حامی ملاقات می کنند و در حین آموزش، یادگیری و رشد با هم پیوندهایی را ایجاد می کنند. در نهایت، خودسازی به یک هدف مشترک تبدیل می شود. این سفر به سوی دستیابی به رویای آنها مملو از درام، تخیل، و اوج و پستی هیجان انگیز است. روایت‌های احساسی، لایه‌لایه‌ای با داستان‌های پس‌زمینه شخصیت‌ها، مسابقات رقابتی، و اردوهای تمرینی شدید که همگی به یک داستان کامل و رضایت‌بخش کمک می‌کنند، آشکار می‌شوند. تقریباً تمام انیمه‌های ورزشی که من تماشا کرده‌ام حول محور چنین موضوعاتی ساخته شده‌اند. برخی از داستان های انیمه از نظر احساسی من را تحت تأثیر قرار داده اند. با برخی از شخصیت ها، احساس وحدت کرده ام. با این حال، تا زمانی که «کراس بازی» را تماشا نکردم، هیچ انیمیشنی چشمانم را خوب نکرده بود. اما از اپیزود اول بازی Cross، عمیقاً احساساتی شده‌ام. یعنی من از اول داستان نمی توانستم چنین ضربه عظیمی را تحمل کنم. و در کل انیمه، یک رشته ثابت از این تاثیر وجود داشت. نمی توانم شمارش کنم که با تماشای کل انیمه چند بار اشک در چشمانم حلقه زد. "Cross Game" برای من فقط یک انیمیشن ورزشی دیگر نبود. درک جدیدی از این ژانر را باز کرد. از روایت معمولی «صفر تا قهرمان» فراتر رفت و به احساسات خام و مبارزات درهم تنیده با ورزش پرداخت. در حالی که برخی ممکن است استدلال کنند که تمرکز بیشتر به سمت احساسات است، من آن را واقعی ترین انیمه ورزشی است که تجربه کرده ام. «کراس بازی» به جای نمایش دادن شخصیت‌هایی که به طور جادویی به پیروزی نهایی دست می‌یابند، ظرافت رشد واقعی را به تصویر می‌کشد. این اشتیاق برای رویاها و یافتن رضایت، نه فقط در پیروزی، بلکه در خود سفر را بررسی کرد. در حالی که دیگران ممکن است تعابیر و خواسته های متفاوتی داشته باشند، "کراس بازی" عمیقاً در من طنین انداز شد و درس های ارزشمندی فراتر از زمین بازی ارائه داد. این انیمه از مرزهای رقابت ورزشی فراتر رفت. این موضوع به موضوعات عمیقی پرداخته است: غم و اندوه، پذیرش، انعطاف پذیری، هدف گذاری، پشتکار، و در نهایت، دستیابی به آرزوها. ترکیب استادانه این عناصر، در هم تنیده با یک داستان عاشقانه لطیف، "کراس بازی" را به سطح زیبایی فوق العاده رساند. به همین دلیل است که چنین جایگاه ارزشمندی در قلب من دارد.