Kumo no Mukou, Yakusoku no Basho

یک تمرین گاه خسته کننده در درام آهسته، تنها دفاع شینکای او است که هنوز در مراحل اولیه زندگی حرفه ای خود به بررسی مضامین بیگانگی و جدایی می پردازد. Kumo no Mukou، Yakusoku no Basho اتفاقاً اولین ساخته بلند بلند او بود و احتمالاً پایه و اساس اساسی بسیاری از استعاره‌های عاشقانه‌ای است که او در حال حاضر به سمت آن گرایش دارد. فیلم ساده است، همه چیز در مورد آن نسبتاً خاموش است، و محتوای آن در حول و حوش تاریخ متناوب سیاست جنگ و صمیمیت مبتنی بر مونولوگ با اشتیاق برای آینده ای امیدوارکننده است. نوشته شینکای به اندازه برخی از ویژگی های بعدی او از نظر فنی مناسب نیست، و این در مجموعه ای عمدی از تعامل شخصیت ها و اصطلاحات علمی آشکار است. رک و پوست کنده از زمینه سازی ناکافی ابزارهای داستانی به ظاهر مهمی که ممکن است سرنوشت ژاپن را تعیین کنند، بسیار آسیب می بیند، اگرچه طرح در نهایت به ما پیشنهاد می کند که جزئیات جزئی را نادیده بگیریم و تمرکز خود را به سه قهرمان اصلی معطوف کنیم. سه دوست دوران راهنمایی به دلیل شرایط از هم جدا می شوند و ایده های خام تنهایی با کنایه های او با استفاده از شخصیت در مقابل ابزارهای ادبی جامعه ترکیب می شود. شینکای یک بار در مصاحبه ای اشاره کرد که زیبایی مناظر او را در طول مبارزات نوجوانی اش نجات داده است، و آنچه ممکن است مستلزم آن باشد، البته برای دیگران غریبه است، اما حقیقتی در مورد مناظر طبیعی وجود دارد که به عنوان بازدارنده احساسات منفی عمل می کند. او دائماً بر انتخاب نما، تنظیمات گسترده و تمرین تأکید می‌کند و یکی از ویژگی‌های کارگردانی تکرارشونده‌اش را در استفاده از تماشای بصری تثبیت می‌کند. مطمئناً این نفس‌گیرترین تلاش او نیست، اما چیدمان‌ها واقعاً گسترده هستند، همانطور که مناطق روستایی می‌توانند زیبا باشند. بسیاری از این نماها تمایل دارند از یک فرد به عنوان مرکز تقارن برای دادن عمق استفاده کنند، زیرا دوربین به سمت کج های هوایی متمایل می شود، که در سکانس های پایانی به خوبی مورد استفاده قرار گرفت. Kumo no Mukou، Yakusoku no Basho به‌عنوان یک محصول جمعی غیرقابل انکار احساس آماتوری می‌کند، بیشتر از این‌که داستان‌سرایی نمی‌تواند به اندازه کافی خودش را دیکته کند، و گاهی اوقات، می‌تواند بدون توضیح لازم نیز سنگین‌تر شود. شینکای با باخت معمولی آزمایش می‌کند و با زمان بازی می‌کند، اما در لحظات حساس پیشرفت چندانی نمی‌کند. من حاضرم نقش سکانس آغازین را ستایش کنم و مفهومی هوشمندانه برای آنچه که می تواند به پیش درآمد آن صحنه تبدیل شود، تنظیم کنم. گاهی اوقات، برداشتی بلندپروازانه از ارتباط مالیخولیایی انسان با جهان به عنوان یک کل.

این یک فیلم جذاب بود، کاملا قدیمی، بنابراین می توان گفت دیر به مهمانی رسیدم. فوق العاده تاثیرگذار بود، یک خط از فیلم بود که من کاملاً متوجه نشدم و باعث شد فکر کنم. ما جای عهدمان را در این دنیا از دست داده‌ایم، اما با این وجود، زندگی ما اکنون آغاز می‌شود.» سبک هنری و جلوه های بصری زنده و خیره کننده است و چشم ها را مجذوب خود می کند. موسیقی نیز احساسات عمیقی را برمی انگیزد و تجربه کلی را تقویت می کند. علاوه بر این، خط دیگری وجود داشت که در سطح شخصی با من طنین انداز شد، زیرا به نظر می رسید تجربیات اخیر زندگی من را منعکس می کند. "از اینجا، فکر کردم، دیگر نیازی به __________________________________________________________ را نگاه نکنم.