Kimi no Koto ga Daidaidaidaidaisuki na 100-nin no Kanojo

بگذارید در مورد حرمسراهای نر و ماده به شما بگویم زیرا من در مورد آنها حصار دارم. معمولاً به این دلیل است که مردم می‌خواهند یک شخصیت را ریشه کن یا دنبال آن می‌روند که می‌خواهند در پایان سریال به شخصیت اصلی پایان دهند، فرقی نمی‌کند مانگا یا لایت نوول باشد. سپس وقتی سریال در نهایت به پایان می رسد و یکی از علایق بالقوه عشق به MC ختم می شود و آن چیزی نیست که شما می خواستید، جنگ های آنلاین را در سایت هایی مانند Reddit، MAL و سایر رسانه های اجتماعی در مورد اینکه چه کسی سزاوار جایزه طلا است شروع می کند. پنج قلوهای کوچک اما این یکی نیست متشکرم ناکامورا ریکیتو سان! دلیلش این است که MC نیازی به انتخاب یک علاقه عشقی ندارد، بلکه تمام 100 هم‌روح را در طول داستان انتخاب می‌کند (تا جایی که در مانگا و در این مورد: اقتباس انیمه). مفهوم داشتن یک MC که به 100 دختر بدون توجه به سن 8 ماهگی تا 16 سالگی اعتراف کرده است، از نظر تئوری وحشیانه و دیوانه کننده به نظر می رسد، اما عملی کردن آن کار بزرگی برای نویسنده بوده است. آیجو رنتارو پس از صدمین بار طرد شدن، اعتراف عشق رد شده ای دریافت می کند و با پاسخ از خدایان کمک می خواهد: "شما 100 دارید و اگر احساسات آنها را برنگردانید، می میرند." پس از آن، هرج و مرج رخ می دهد. ملاقات دو نفر در یک روز به عنوان یک دختر ثروتمند و یک Tsundure. بعد یک شخصیت عصبی غیر عاطفی است، سپس یک کتابدار لولی با داستانی غمگین (به عنوان یک فرد ترسو/خجالتی که اشک می ریزم) و یک دانشمند کنجکاو برای آزمایش و سپس هرج و مرج ادامه دارد. ایده داشتن حرمسرایی که در آن MC تمام علایق عشقی را انتخاب می‌کند، روی کاغذ ایده‌ای عجیب به نظر می‌رسد، اما اجرای آن مهم نیست که در مانگا یا انیمه باشد، به نظر می‌رسد کارساز باشد. تضاد زیادی بین علایق عشقی وجود ندارد، رنتارو (یا به قول برخی از کسانی که این سریال را دوست دارند: "چادتارو") به همنوعان خود توجه می کند که همه آنها با هم باشند یا در قرارهای جداگانه و یک با تماشای این سریال یا خواندن مانگا فراتر از جایی که انیمه به پایان می رسد و در عین حال با کشف همتایان جدید، شگفتی های کمی را اینجا و آنجا برای شما کشف می کند. دسته را نگه دارید زیرا این یک سواری وحشیانه خواهد بود!

چگونه این را بگویم. این یک آشفتگی مطلق است، اما به روشی خوب؟ انیمه های حرم همیشه دسته ای هستند که بسیار "خاص" هستند، اما این یکی آن را از پارک توپ بیرون می کشد. من با هیچ انتظاری وارد آن شدم، اما در واقع متوجه شدم که کاملاً با طنز فوق العاده احمقانه و صافی که این انیمه ارائه می دهد سرگرم شدم. شکستن مداوم دیوار چهارم، شوخی های کثیف، کنایه های جنسی و انداختن کلماتی مانند "Tsundere" نمونه های خوبی از این طنز ذکر شده است. این انیمه را نباید جدی گرفت، اما منظورم این است که حتی خودش را هم جدی نمی‌گیرد... شما "خدا" دارید از قطع شدن خطوط از او در قسمت اول و ارجاعات به WWE... گاهی اوقات چیزهایی به طرز دردناکی بد هستند که در نهایت خوب می شوند و منظورم این است که به بهترین شکل مطلق. هر چقدر هم که احمقانه به نظر می رسد، شما را قلاب می کند. نه فقط برای دخترها، و نه برای شوخ طبعی، بلکه برای یافتن بهانه هایی که او به طور همزمان با 100 دختر قرار می دهد. خیلی احمقانه است اما به بهترین شکل ممکن. همچنین این که MC واقعاً دارای مغز و نجابت انسانی معمولی است، طراوت‌بخش است، بنابراین او با شخصیت‌های زن با احترام رفتار می‌کند و تنها با لمس یک زن غش نمی‌کند، همانطور که در رام‌کام‌ها تمایل دارند. (از Rent a Girlfriend به شما نگاه می کنم کازویا). این انیمه جذاب است، تمام مواردی که می توانید تصور کنید را دارد و کاملاً فوق العاده است. اما چیزی که به آن اجازه کار می دهد دقیقاً این واقعیت است که این نمایش خودش را جدی نمی گیرد. این یک تقلید از خودش است، اما همچنان یک طرح منسجم را حفظ کرده است. در اواخر فصل، حتی به موضوعات جدی تری مانند از دست دادن عزیزان یا خودکشی می پردازد. و به آرامی کمدی را کمی به طرف دیگر تغییر می دهد. قسمت اول فصل به شدت به کمدی متکی بود، اما قسمت دوم فصل بیشتر به ارتباط بین شخصیت ها و اجازه دادن به توسعه شخصیت ها می پردازد. این انیمه به طور کامل انتظارات من را نادیده گرفت زیرا شبیه هر چیزی است که تا به حال تماشا کرده ام. و باید اعتراف کنم که خیلی سرگرم شدم. بیایید کاملاً واضح بگوییم: این انیمه هیچ گونه داستان سرایی قابل توجه یا چیزی از این دست ارائه نمی دهد. انیمیشن مناسب است، و سرویس های ecchi و طرفداران زیادی وجود دارد. اما صادقانه بگویم، من در طول نیم فصل اول کاملا سرگرم بودم و خندیدم، که همین حالا ارزش تماشای آن را برای من داشت. این یک ساعت مچی سرگرم کننده برای این بین است و من فقط می توانم آن را توصیه کنم، زیرا دقیقاً همان چیزی است که فکر می کنید بر اساس عنوان است. حتی لحظات ارگانیک و رمانتیکی دارد که در نهایت سالم می‌شوند و از استقبال آن‌ها غافل نمی‌شوند، که این نیز یک سورپرایز دلپذیر بود. فقط بنشینید، استراحت کنید، مغزتان را خاموش کنید و از این کمدی رمانتیک لذت ببرید که در نهایت به نتیجه می رسد...

یک چیز پس از تماشای کل این فصل مشخص است و آن این است که افرادی هستند که هیچ ایده ای ندارند که عشق در واقع چیست. پس این سوال پیش می‌آید که آیا آن افراد نویسنده هستند، مخاطب هدف یا هر دو. وقتی نمایشی را با عنوان "100 دوست دختر" شروع می کنید، قبلاً مضحک بودن پیش فرض را پذیرفته اید و واقعاً نمی توانید از پوچ بودن طرح شکایت کنید. همانطور که گفته شد، من هنوز احساس می کنم دو مسیر قابل قبول برای نمایشی مانند این وجود دارد: یا شخصیت های نازک کاغذی به ما می دهید تا بتوانیم به سرعت همه 100 را جمع آوری کنیم و مورد علاقه خود را مانند Wedid با Pokemon انتخاب کنیم، یا با تعداد کمی از آنها استفاده کنید. و آنها را به شخصیت های زنده و نفس گیر تبدیل کنید. متاسفانه برای "100 دوست دختر"، با این حال، ما بدترین هر دو جهان را دریافت می کنیم. در پایان فصل 1، تعداد دوست دخترهای عنوان‌دار هنوز تک رقمی است، اما هیچ‌کدام از آنها فراتر از ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود توسعه نیافته‌اند. ما تشنه، عصبانی، ساکت و بی عاطفه را می‌توانیم فقط نام ببریم، اما دلیلی برای دوست داشتن این دختران نداریم زیرا واقعاً نمی‌دانیم چرا MC در وهله اول آنها را دوست دارد. . "عشقی" که او نسبت به آنها احساس می کند، معادل زینگ از هتل ترانسیلوانیا است، و هم او و هم دوست دختر می دانند که آنها (به معنای واقعی کلمه) نمی توانند بدون یکدیگر زندگی کنند، اما جدا از این؟ او یک بار هم دلیلی برای جذابیتش به ما نمی دهد، جدا از این که یک پسر دبیرستانی با حرمسرا است. این به سخنان ابتدایی من بازمی گردد، که به معنای انتقادی مشروع از نوشته بود و نه توهین به افرادی که از نمایش لذت می بردند. چرا باید برایم مهم باشد که چه اتفاقی برای هر یک از این افراد می افتد اگر MC که آنها را "دوست دارد" نتواند بیان کند که چرا خودش اهمیت می دهد؟ یک قوس نزدیک به پایان وجود دارد که قرار است درامی به سبک فرار از زندان بسازد، اما وقتی زندانی مورد نظر اساساً یک وسیله داستانی است، احساس می‌کنم کسی هستم که به یک راه فرار نیاز دارم. بازیگران VA، انیمیشن و موسیقی همگی روی نقطه بودند، به همین دلیل من نمی‌توانم کمتر از 4/10 به آن بدهم، اما صادقانه نمی‌توانم زمانی که طرح آنقدر صاف می‌شود، بالاتر بروم. اگر کمدی وجود داشت، همه بخشیده می‌شدند، اما افسوس که هیچ کدام از آن‌ها برای من هم نیافت. به طور خلاصه، این نمایش بسیار ناامید کننده بود. من ژانر حرمسرا را دوست دارم زیرا به بیننده این فرصت را می دهد که با دوستانش در مورد اینکه کدام دختر بهترین است بحث کند، اما در اینجا کافی نیست که این بحث ها ارزشمند باشد. من صادقانه فکر نمی‌کنم بتوانم این نمایش را به کسی توصیه کنم، زیرا در هر بخش مهمی از انتظارات پایین‌تر است.