Hoshi no Koe

من شخصاً از طرفداران آثار ماکوتو شینکای هستم، بنابراین فکر کردم که بتوانم بیشتر در مورد سایر آثار او تحقیق کنم. Voices of a Distant Star دارای پسری به نام Noboru و دختری به نام Mikako است که سعی می کنند بدون توجه به اینکه چقدر از یکدیگر فاصله دارند، ارتباط خود را حفظ کنند. این یک فیلم کاملاً ساده است که هیچ توضیح مرتبطی برای کاوش در منشأ دشمنان ندارد و نه به عمق آژانس فضایی که بچه‌ها را برای مبارزه با بیگانگان استخدام می‌کند، نمی‌رود. خب، این یک داستان کاملاً تلخ و شیرین با زمان اجرا تقریباً مناسب است. هنر: در مقایسه با سایر آثار پویانمایی دهه 90 کمی بی مزه است. زیاد جذاب نیست. داستان: طرح به دنبال رمانتیک کردن و کشف رابطه ماندن در ارتباط با یکدیگر بدون توجه به اینکه کجا هستند. با این حال، فناوری تلفن‌هایی که بیشتر از این پیشرفت نمی‌کنند کاملاً گیج‌کننده است، زیرا آنها در آینده بسیار دور هستند، شما باید انتظار نوعی فناوری انقلابی را داشته باشید. به طور کلی، نمایش برای من یک 7 است.

مردم به مریخ می‌روند، بومیان آنجا هستند، مردم مورد حمله بومیان قرار می‌گیرند، سازمان ملل بلافاصله تصمیم می‌گیرد تا پلان خانه بومی را پیدا کند و با استفاده از روبات‌هایی که توسط بچه‌ها هدایت می‌شوند بمباران کند. اگر اهل استعمار قرن هفدهم باشید، فرضیه بسیار حماسی است، اما این چیزی نیست. در نگاه اول فکر کردم که این بسیار شبیه به 5 سانتی متر در ثانیه است، و طرح و مضامین قطعا مشابه هستند، اما دومی جهت بسیار متفاوتی دارد. پس از تماشای این، برای من کاملاً واضح است که چرا همان کارگردان می‌خواست 5 سانتی‌متر در ثانیه بسازد - این پیش‌فرض بسیار مؤثرتر اجرا می‌شود و به گونه‌ای کاوش می‌شود که بسیار معنادارتر و عمدی‌تر از آنچه در اینجا می‌گذرد کاوش می‌شود. رویدادهای روی صفحه تا حدودی نامنسجم هستند، فقط 5 سانتی متر بر ثانیه را تماشا کنید.