Happy Sugar Life

من اصلاً برای امتیاز دادن به این نمایش زمان بسیار دشواری دارم. من از لیست توصیه های یوری به این نمایش رسیدم و انتظاراتم از هر دو جنبه خوب و بد کاملاً برانداز شد. ایرادات زیادی در Happy Sugar Life وجود دارد، اما اگر بتوانید چند اپیزود اول را به اندازه کافی برای شنیدن داستانی که نویسندگان سعی در بیان آن دارند بیان کنید، متوجه خواهید شد که سریال بسیار عمدی نوشته شده است. این نمایش به شدت در بخش‌های واقع‌گرایانه اشکال مختلف تروما فرو می‌رود، چه نمایش پر زرق و برق باشد و چه باعث شود بخواهید آن را خاموش کنید و رها کنید. اول از همه، فیل در اتاق است که چقدر این نمایش وحشتناک است. صحنه‌های متعددی وجود دارد که در آن شخصیت‌هایی که معمولاً در پیشبرد بسیاری از داستان‌های دیگر به قتل می‌رسند، روی صفحه نمایش به قتل می‌رسند، موارد متعدد پدوفیلیا از سوی افراد مختلف، و این واقعیت که فرض اصلی حول محور کودکی می‌چرخد که احتمالاً درجاتی از سندرم استکهلم از پدرش دارد. . من آماده بودم که به این نمایش امتیاز وحشتناکی بدهم و ادامه دهم، اما واقعاً سعی می‌کنم به هر برنامه‌ای که تماشا می‌کنم همان دیدگاهی را بدهم که نویسندگان برنامه در زمان تولید آن داشتند. با این اوصاف، مطلقاً چیزهایی در این نمایش مطرح شده است که ارزش ستایش را دارد. Happy Sugar Life نمایشی نیست که از محتوایی که می گیرد دوری کند. روابط و انگیزه‌های شخصیت هرگز «خدمت هوادار» نیستند (اگر حتی می‌توانید این را «لرزنده» بنامید. اصلی ترین نکات مشکل ساز در نمایش (به نظر من) از روابطی است که همه با شیو دارند. ساتو (شخصیت اصلی و شریک/هم اتاقی او)، آساهی (برادر شیو) و تایو هستند. تایو پسر نوجوانی است که توسط زنان مسن‌تر مورد آزار و اذیت جنسی قرار می‌گیرد و در نتیجه این ضربه، عقده‌ای برای دختران جوان‌تر ایجاد می‌کند. پس از اینکه ساتو او را از دست یکی از روسای پوره‌مانیا نجات می‌دهد، پوسترهای گمشده شیو را پیدا می‌کند. من فکر می‌کنم که نمایش می‌توانست با نحوه مدیریت انگیزه‌های تایو کار بهتری انجام دهد. در حالی که من مطمئن هستم که آنها سعی داشتند یک اثر جانبی تجاوز جنسی را در سنین جوانی به تصویر بکشند، این موردی است که کمتر قانع کننده‌تر به نظرم رسید. آساهی برادر دوقلوی شیو است که سال‌ها به دستور پدرش در خانه مورد آزار و اذیت قرار گرفت. پس از کمک به شیو و مادرش برای فرار از خانه، آساهی مورد آزار و اذیت بدنی هولناکی قرار می گیرد که من به جزئیات آن نمی پردازم. او مدام رویای زندگی تنها با مادرش و شیو را در سر می پروراند و هر کاری می کند تا او را پیدا کند. ساتو مدت کوتاهی پس از اینکه مادر شیو او را در خیابان رها کرد، شیو را پیدا کرد. پس از سال ها زندگی ساتو با عمه روان پریش و دست و پنجه نرم کردن با معنای عشق برای او، شیو قیاسی بین عشق و کوزه به ارمغان می آورد. این تشبیه ساتو را مجذوب خود می کند و این دو پس از عاشق شدن و سودمندی متقابل برای موقعیت فعلی یکدیگر، با هم زندگی می کنند: ساتو که می خواهد یک فرد مجرد را پیدا کند تا با وجود عمه اش تمام عشقش را به او بدهد، و تمایل درونی شیو به یک شخصیت مادر مهربان. پس از رها شدن چند موضوع در طول نمایش مطرح می شود که هر دو به شیرینی مربوط می شوند. اولی تشبیه کوزه است که نشان دهنده ظرفیت شما برای دادن و دریافت عشق است. صحنه بسیار قدرتمندی وجود دارد که در آن شیو می تواند شیشه مادرش را در حال شکستن ببیند و از او فریاد می زند تا کمک بگیرد. وقتی کوزه اش می شکند، معتقد است که دیگر جایی برای مادرش وجود ندارد که او را دوست داشته باشد. در مقابل، او کوزه ساتو را دست نخورده اما خالی می بیند و می خواهد به او کمک کند آن را پر کند. من فکر می‌کنم نمایش در معرفی این مضمون به خوبی عمل می‌کند، اما می‌توانست با این موضوع جلوتر رفته و آن را مستقیماً روی شخصیت‌های دیگر اعمال کند، حتی اگر شرایط تغییر کند. موضوع دوم در مورد احساس تلخی است. هر زمان که ساتو با چیزی روبرو می شود که فقط می تواند به عنوان "تلخ" توصیف کند، نمایش از تصاویر قدرتمندی استفاده می کند. گاهی اوقات احساسات او به بهترین شکل ممکن او را تحت تأثیر قرار می دهد و او در نهایت یک نفر را می کشد زیرا برای او تجربه این حس بسیار ناخوشایند است. او هر کاری برای محافظت از "قلعه" در اطراف بخش های شیرین زندگی خود انجام می دهد، و در هیچ چیز متوقف نمی شود. در نهایت Happy Sugar Life درباره عشق است. عشق تلخ، عشق شیرین و عشق کاملاً بی‌طعم مانند عمه ساتو برای همه وجود دارد. با وجود اینکه من کسی نیستم که از غرغر یا خشونت زیاد در انیمه لذت می برم، فکر می کنم از این نمایش لذت کمتری می بردم اگر برشی کلی از زندگی یا کمدی بودن بسیاری دیگر از قطعات ترسناک بیش از حد جنسی را دنبال می کرد. بر. شادی قند زندگی یک ترسناک روانشناختی برای موضوعات چالش برانگیز که به عنوان یک بیننده مطرح می کند بسیار مناسب است و به خوبی نشان می دهد که قرار نیست فراموش شود، مسئولیت دارد که در مورد آنها نیز به درستی اما واقع بینانه به شما آموزش دهد.

این انیمه بد است اما جایگاه ویژه ای در قلب من دارد. هنگام قضاوت در مورد یک انیمیشن، فاکتورهای زیر را در نظر می‌گیرم: «دوست داشتن شخصیت‌ها»، «کیفیت بصری»، «کیفیت شنیداری» و «کیفیت داستان». به همین دلیل، گاهی اوقات یک انیمه ممکن است در برخی از این عوامل بسیار خوب باشد، اما در برخی دیگر وحشتناک باشد. Happy Sugar Life شاید بهترین نمونه برای درخشان بودن در برخی جنبه ها، اما در برخی جنبه ها کاملاً بی ارزش است. کیفیت بصری: انیمه فوق العاده است، طراحی شخصیت ها زیبا است، انیمیشن روان است، و ساخت صحنه ها به خوبی انجام شده است. کیفیت شنیداری: انیمه دارای OST فوق العاده ای است، op و Ed هستند bangers، bgmis به خوبی با حس صحنه قرار گرفته است. دوست داشتن شخصیت: اینجاست که همه چیز شروع به فرو رفتن می کند. دختر کوچولو، شیو، فوق العاده بامزه و سالم است، غیرممکن است که او را دوست نداشته باشید. بهترین دوست قهرمان داستان نیز یک شیرین است. برادر بزرگتر دختر کوچولو اتفاق جالبی در جریان است. حالا شخصیت اصلی ناخوشایند است، اگر داستان پس‌زمینه‌اش قانع‌کننده بود بد نبود، اما اینطور نیست، در فاکتور بعدی بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد. و تک تک بقیه بازیگران پایین ترین نوع زباله هستند، مثل این است که جامعه از افراد شرور کارتونی ساخته شده است، همه... سرانجام، کیفیت داستان: پیش‌فرض پتانسیل‌هایی داشت، اما نویسنده هیچ ایده‌ای نداشت که چگونه آن را کار کند. او به جای کار معقولی برای پیشبرد طرح، فقط شخصیت‌های شیطانی دیوانه‌واری را که برای ایجاد اتفاقات تصادفی در داستان خلق کرده است، بازگو می‌کند. نیازی به گفتن نیست که داستان در تعلیق نگه داشتن ناباوری شما تلاش می کند، هر دو اتفاقی که می بینید فکر می کنید "wtf با آن افراد اشتباه است؟" هیچ تعامل انسانی احساس طبیعی نمی کند. پایان به نوعی مناسب است... یعنی با توجه به ماهیت رویدادهایی که در طول داستان اتفاق می‌افتد، پایان حداقل پایان رضایت‌بخشی را ارائه می‌کند، برای یک جزییات امن، اما من اسپویل نمی‌کنم. با این حال باید بگویم که در رده "خیلی بد که خوب است" قرار می گیرد تماشای آن به عنوان یک شوخی در واقع بسیار خنده دار است. در نتیجه، Happy Sugar Life دارای ویژگی‌های کافی برای سرگرم نگه داشتن شما تا آخرین ثانیه‌های آن است، اما می‌دانید که از طریق آن مزخرف است. این مانند یک ژله ارزان است، می دانید که طعم خوبی ندارد، اما اگر حوصله دارید ممکن است متوجه شوید که یک مشت در دهان خود فرو می کنید. من آن را توصیه می کنم؟ خوب شما چیزی برای از دست دادن ندارید، احتمالاً آن را دوست نخواهید داشت، اما اگر زندگی شما اینطور باشد فقط چند دقیقه طول می کشد ... هر چه باشد.

همان‌قدر که من از نمایش‌ها و رسانه‌هایی که باعث ناراحتی من می‌شوند لذت می‌برم و موضوعات تابویی که حتی نمی‌خواهم به آن‌ها فکر کنم ارائه می‌کنند، این یکی غیرضروری به نظر می‌رسد و گویی دائماً در تلاش برای یافتن ترکیبی برای فرآیندهای فکری واقع‌بینانه است. کاراکترها باید فقط یک انیمه معمولی BS داشته باشند که به نظر من به طور کلی تجربه را از بین می برد. به نظر می رسید که سعی می کند زمین بماند در حالی که دائماً سعی می کند یک عامل شوک به همه چیز وارد کند و در نهایت اجباری و بی معنی بود. هیچ چیز در مورد این از نظر توطئه واقعی یا اصالت متمایز نیست و فقط وجود دارد تا شما را وادار کند که به «آنها چه کاری انجام دادند (زن سفیدپوست نفس نفس زدن)» بروید، مانند «پسرها» با ارزش شوک خود. با این حال، حداقل در پسران، آنها به وضوح با آن سرگرم می شوند. اگر می خواهید داستانی مانند این بخوانید که دردسرساز نیست، فقط "لولیتا" اثر ولادیمیر ناباکوف را بخوانید. در واقع خوب است و سعی نمی‌کند بیشتر از آن چیزی باشد که هست و با انیمیشن‌هایی که جیغ می‌کشند به چشمان من حمله نمی‌کنند که سعی می‌کنند «خنده‌دار» شوند. اگرچه از آنجایی که شما به وضوح از طرفداران انیمه هستید، فقط می توانم حدس بزنم که قبلا "لولیتا" را خوانده اید، نه؟