Gyokou no Nikuko-chan

در یک شهر ساحلی پشت آب که همه همه را می شناسند، لیدی نیکوکو و دخترش (کیکوکو) زندگی می کنند که هیچ شباهتی به مادرش ندارد. Gyokou no Nikuko-chan به وضوح از فرضیه های غربی یک زن میانسال تکانشی که تحت تأثیر توجه عاشقانه قرار می گیرد، الهام می گیرد، با این حال رفتار بی خیال و مهربان او، به ویژه برای کیکوکو، تفاوت را ایجاد می کند. مانند یک افسانه زیست محیطی بازی می کند. روابط افراد در مقابل پذیرش آزادانه نیکوکو زنی درشت اندام با نقص هایی است که مانند انگشت شست دردناک بیرون می آید، اما طبیعت عجیب و غریب او از رابطه مثبت مادر و دختری که به نمایش گذاشته می شود کم نمی کند. این فیلم ذاتاً سبک دل است و به‌طور ضعیفی در حال تشدید تحقق سنی است. هیچ چیز مهمی تا زمان پایانی رخ نمی دهد و با مشاهده آن خارج از ابعاد داستانی، پیام های ملایم در درجه اول متوجه بیننده می شود. نیازی به گفتن نیست که برای توسعه یک روایت لازم نیست، اما استفاده از معمولی بودن زندگی روزمره به شدت از مؤلفه های پویا سود می برد. موضوع این است که آیا خطوط منگنه مرتبط با وزن، که گهگاه سرگرم کننده هستند، برای جبران کمبود آن در شخصیت های جذاب کافی است یا خیر. درام واتانابه درباره خانواده ای اغلب ناکارآمد، نقش های معمولی خانگی را از کارنامه موضوعی خود حذف می کند و مسئولیت ها را به طور مساوی تقسیم می کند. این خلق و خوی محور است. کشف احساسات مختلف در نوجوانی که ممکن است به صراحت بیان نشود. طنز به رئالیسم انسان‌واره می‌پیوندد، زیرا حیواناتی را می‌بینیم که پس از بیان عبارات احمقانه از آنجا عبور می‌کنند. علاوه بر این، پس‌زمینه‌های آبرنگ کیمورا جذاب هستند و فیلم به دلایل واضح وسواس زیادی به غذا دارد. انیمیشن کلیدی به طور کلی جامد است، و جدای از طراحی های مشابه Kaijuu no Kodomo، هر دو در انتخاب شات مشابه هستند. Gyokou no Nikuko-chan از ادغام در یک جریان خطی تکانه اجتناب می‌کند و هر طور که صلاح می‌داند فلاش‌بک‌های ناگهانی را در خود جای می‌دهد. حالت انعکاسی بازیگران کم شخصیت به ملودرام ساده دل می پردازد، با این حال فقدان یک درگیری متقاعدکننده تر مانع از پیشرفت کامل مهارت داستان گویی آن می شود. بسیار دلپذیر است زیرا شکاف را به سوی بزرگسالی ایده آل پر می کند.

MMM خیلی خوب! وقتی به تریلر این فیلم نگاه می کردم این چیزی بود که به آن فکر کردم. نه تنها غذا مرا مجذوب کرد، بلکه بصری و مبهم بودن طرح را نیز بسیار جذاب یافتم. برای اولین بار که یک فیلم انیمیشنی را در یک تئاتر محلی تماشا کردم، باید بگویم که از تجربه خود کاملاً خوشحال شدم. اگر اعضای خانواده دارید که فکر می‌کنید رسالتشان شرمساری شماست و به دنبال فیلمی هستید که با شما همدردی کند، به دنبال Fortune Favors Lady Nukiko باشید. بنابراین، آیا این فیلم تمام چیزی است که من از آن صحبت می‌کنم، یا اینکه به دلیل شرایط منحصربه‌فرد پیرامون تجربه تماشای من، عقاید نزدیک‌کننده تغییر کرده است؟ این فیلم زندگی روزمره و مصیبت های دختری به نام کیکوکو و مادرش نوکیکو را دنبال می کند. کسی که از یک جهت بزرگتر از زندگی است و نقطه مقابل دخترش است، بدون در نظر گرفتن شخصیت های مهربان آنها. در طول زندگی، بسیاری از مردان از نوکیکو به دلیل طبیعت احمقانه، مهربان و اغلب گنگش مورد سوء استفاده قرار گرفته و مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. اغلب از او اخاذی می کند، قبل از اینکه از جاخالی خارج شود. در طول سفرهای متعدد خود، نوکیکو و دخترش سرانجام در یک شهر/منطقه ماهیگیری کوچک ساکن می شوند که نوکیکو یک رستوران دارد. برجسته تر از همیشه. همانطور که قبلا ذکر شد، با دیدن تریلر این فیلم، مبهم بودن داستان علاقه مرا برانگیخت. بنابراین با ورود به آن، متوجه شدم که طرح/تضاد اصلی آشکار خواهد شد. منظورم این است که زمان اجرا دو ساعت بود، بنابراین باید چیزی از نظر طرح وجود داشته باشد، درست است؟ من اشتباه کردم، اما از آن نیز به طرز خوشایندی شگفت زده شدم. بعد از تمام شدن فیلم، به خودم آمدم و متوجه شدم که به تازگی یک فیلم Iyashikei-sol را در سینما تماشا کرده ام. اکنون سهم من از نمایش‌ها و فیلم‌های Iyashikei را تا این لحظه دیده‌ام، Natsume و NNB به‌عنوان برخی از فیلم‌های مورد علاقه‌ام در این ژانر سلطنت می‌کنند، اما به سراغ آن‌هایی رفتم که به خوبی می‌دانستند چه انتظاری داشته باشند. اما وقتی متوجه شدم که فیلم از چندین داستان کوچک تشکیل شده است که با مناظر و تصاویر زیبا و آرام‌بخش نمایش داده می‌شود و هیچ درگیری مرکزی واقعی به جز اینکه مادر یوکیکو یک گول گول است، نشان داده می‌شود، شگفت‌زده شدم اما خوشحال شدم. و اگر نمی دانستید، Iyashikei ژانری از انیمه/فیلم است که حس شفابخشی را در بیننده برمی انگیزد. این انیمه آرام‌بخش است، بیشتر اوقات فضای آرامی دارد و معمولاً به غیر از سواحل رودخانه‌های روان، ارواح صاف باد، و سیکاداهای تابستانی که در کنار زمینی از چمن‌های سبز آفتابی زمزمه می‌کنند، امتیاز کمی دارد. آنها همچنین معمولاً اپیزودیک با درگیری هایی هستند که از قسمتی به قسمت دیگر از نظر شدت متفاوت است. یا در مورد یک فیلم، فصل به فصل. این مورد در مورد این فیلم است، جایی که حتی صحنه‌ها یا لحظه‌های شدیدتر رویکرد آزادانه‌تری نسبت به نحوه نمایش آنها دارند. به عنوان مثال، صحنه ای وجود دارد که در آن ما زنی را می بینیم که قبل از کار در یک باشگاه استریپ/رقص در خیابان مشغول به کار است. ما این را از طریق یک فیلتر تار سنگین نشان داده‌ایم که در آن روشنایی نور خیابان کازینو به‌قدری تشدید می‌شود که صحنه به نظر رویایی می‌آید و آن‌طور که باید برای مادر یوکیکو احساس می‌کرد، ترسناک نیست. این صحنه با یک مونتاژ رقص استریپ/قطبی دنبال می‌شود که در آن ما شبح‌های نئونی دو زن را می‌بینیم که یکی از آنها با انجام حرکات آنها آشنا هستیم. چیزی در مورد تصویرسازی این سکانس فلاش بک به من چسبید. شاید این واقعیت این بود که مسیر کار آنها را از دریچه ای متفاوت از آنچه من به آن عادت کرده ام قرار می داد. در رسانه‌های مختلف، من عادت کرده‌ام که کلوپ‌های رقص/استریپ را به شیوه‌ای تحقیرآمیز ببینم، یا حداقل در نوری کمتر از ستاره‌ای به تصویر کشیده شوند. روشی که این صحنه آن محیط و شکل بیان را به تصویر می‌کشید، بسیار با سلیقه و با پرتوهای بصری رنگارنگ انجام شد. نمونه دیگری از یک سناریوی شدید ارائه شده به شیوه ای آرام، سلیقه ای و محترمانه، زمانی است که نیکوکو در حال توصیف شرایط پیرامون وقایع یکی از شوهران مرحومش است. نیکوکو و همکارانش به عنوان سایه هایی که از بوم نقاشی می گذرند که از نظر بصری یادآور هیروگلیف هستند، ارائه می شوند. در این صحنه، مردی را نشان می‌دهیم که در پاسیو مشغول سیگار کشیدن است. شکل او از بالا به شانس خود نگاه می کند، خمیده، چانه روی دست قرار گرفته است. لحظاتی بعد نیکوکو تعریف می‌کند که مرد نامه‌ای از خود به جای گذاشته و می‌گوید که می‌خواهد برود خود را به شهر خود بکشد. او ماجراجویی خود را برای یافتن و نجات مرد توصیف می کند، اما بی فایده است. اگرچه یک سناریوی افسرده‌کننده است، اما بسیار کوتاه است و از طریق لنز نشان داده می‌شود که نشان می‌دهد با وجود اینکه نیکوکو او را دوست داشت، و از بین شرکای خود او کسی بود که بیشترین احترام را با او داشت، اما اطلاعات کافی برای احساس قوی بودن در اختیار ما قرار نمی‌گیرد. وابستگی عاطفی به او من احساس کردم که این عمدی بود و احساساتی که با تماشای آن صحنه احساس کردم، نشان دهنده احساسات نیکوکو و دخترش نسبت به او بود. قرار نیست زیبایی هر صحنه را توصیف کنم، زیرا در آن مرحله کل فیلم را اسپویل خواهم کرد و نمی‌خواهم این کار را انجام دهم. اما فقط بدانید که صحنه مربوط به یک پنگوئن در باغ وحش است که مملو از نفرت درونی نسبت به نژاد بشر است، یک پسر جوان که چهره‌های احمقانه می‌سازد یا یک دوزیست سخنگو، فقط بدانید که این کار با توجه زیادی به جزئیات انجام شده و آرامش‌بخش است. هاله به آن برای تکمیل چیزهایی که در مورد آن بسیار دوست دارم، ستایش هایم را با اعتبار بخشیدن به صداپیشگی، به ویژه Seiyuu (Shinobu Otake) Nukiko's پایان می دهم. چه عملکردی که به نوکیکو چنین صدای پر شور و هوس انگیزی می دهد. فقط به میزان فضایی که شخصیت او در یک اتاق اشغال می کند اعتبار می افزاید. من متوجه شدم که او در رویداد روز ورزشی وحشت زده است تا این عملکرد را بیش از همه برجسته کند، زیرا دائماً از بخشیدن دیگران به خاطر طبیعت دست و پا چلفتی خود تغییر می کند، به وحشت می پردازد که نمی داند کجا چیزی را پیدا کند، همه اینها در حالی که ویژگی دوست داشتنی مادر مانند را حفظ می کند. آزار دهنده شدن صحبت از اعمالی که آزاردهنده می شود، آیا چیزی در این فیلم وجود داشت که من احساس کنم با آن معیار مناسب است؟ بله، من با این فیلم دو تا مشکل دارم و با هم گره می خورند. من احساس می‌کردم که رابطه‌ای بین وجود دارد و نقاط طرح به حداکثر پتانسیل خود کاوش نشده است. چه با دوستانش باشد، چه (اسپویل) مادر واقعی او. چون نحوه چیدمان این فیلم شبیه نمایش متوسط ​​ایاشیکئی شماست. اپیزودیک و نیازی به تماشای متوالی تا چند قسمت آخر نیست. این فیلم هم به همین صورت است و ای کاش به جای این که بعد از حل شدن درگیری آنها، تعاملات او را با دوستانش بیشتر ببینیم. این موضوع با رسیدن به مرحله نهایی بدتر می شود که من از جزئیات آن برای شما صرف نظر می کنم. اما بگذارید بدانیم که پایان آن خیلی ناگهانی است. این فیلم را خراب نکرد یا از تاثیری که روی من گذاشت کم نکرد. اما این باعث شد که به طور شنیدنی بگویم: «چی؟ همین بود، جدی می گویی؟» مدتی می‌گذرد که یک نمایش یا فیلم مرا تا این حد بی‌تفاوت رها کرده است. گیج کننده ترین قسمت این بود که گوشی من را چک کردم و دیدم که 15 تا 20 دقیقه از زمان اجرای آن باقی مانده است و این حتی صحنه پس از اعتبار را نیز پیش می برد. به این دلیل است که یک سری شورت به نام "Deiji Meets Girl" درست بعد از آن پخش می شد. من این را نمی‌دانستم تا زمانی که پیش‌نمایش درست قبل از فیلم پخش شد، و حتی در آن زمان هم فکر نمی‌کردم زمان پخش «خانم فورچون فاور نوکیکو» را به اشتراک بگذارد. این فیلم به دلیل جلوه‌های بصری منحصربه‌فرد و گیرا و همچنین توانایی‌اش در هوس کردن غذاهایی که حتی در ابعاد من نیست، توجه من را به خود جلب کرد. داشتن خانواده‌ای که گاهی اوقات احساس می‌کنم از شرمندگی من استفاده می‌کنند، باعث شد با شخصیت اصلی ارتباط برقرار کنم و فقط به فتنه‌ام بیشتر شود. آیا این فیلم توانسته همان چیزی باشد که من امیدوار بودم؟ بله و خیر. اما این به این دلیل است که با انجام کامل Iyashikei در زمانی که انتظارش را نداشتم، از انتظارات من فراتر رفت، بهتر است اضافه کنم. گرچه این امر گاهی مانع از آن می‌شد، یعنی در پایانی که دهانم باز بود و سرم را هدر می‌داد تا آنچه را که اخیراً شاهدش بودم درک کنم. اگر این یک نمایش بود، مشتاقانه منتظر فصل دومی بودم که هرگز نخواهیم داشت. اما به عنوان یک فیلم، مشتاقانه منتظر دنباله‌ای هستم که می‌دانم هرگز نخواهیم داشت. اگر رمان بیشتر از فیلم، طرح داستان را پیش می برد، من آن را انتخاب می کنم.