FLCL Progressive

این یک ناامیدی بود. به تازگی اولین تماشای مجددم را بعد از تقریباً 3 سال از اولین تماشای آن به پایان رساندم و آن زمان آن را دوست نداشتم و اکنون آن را دوست ندارم. FLCL اصلی واقعاً فقط رعد و برق در یک بطری بود و آنها نتوانستند دوباره آن را بگیرند. به نظر می رسد آنها به این نقطه می رسند که طرفداران نسخه اصلی را مسخره کنند که هاروکو چقدر پوچ است. است. بقیه نیز در نهایت فقط یک کپی از اصل هستند، اما از هر نظر بدتر هستند. شاید به‌صورت مستقل این کار خوب باشد، اما وقتی نام FLCL را روی آن می‌زنید، آن گزینه را دریافت نمی‌کنید.

برای نمایشی که نام خود را «پیشرو» بر اساس ژانر راک به همین نام می‌گذارد، این نمایش به طرز تکان‌دهنده‌ای برای پیشبرد قالب flcl از آنچه در اجرای اولیه‌اش بود، عمل نمی‌کند. در واقع، آنها حتی یک فرمول را به طور کامل معرفی می کنند، یک سوء تفاهم اساسی از flcl به عنوان یک کل است. در ژاپن حتی flcl 2 نامیده می شد، اما برای تکرار، احساس می کنم آنها نمی دانند که مفهوم واقعی نداشتن ساختار داستانی چیزی است که در مورد flcl است. زمانی که شخصیت‌های جدید (منهای جینیو) روی صفحه هستند و حتی دعواهای مکانیکی در نقاطی غیر جالب/غیر الهام‌بخش احساس می‌شود، احساس عمومی می‌شود. فینال بهترین بخش این نمایش است، زیرا در واقع با هر شخصیت کاری انجام می دهد، اما نمی توانم احساس کنم این کار می توانست زودتر و با عجله کمتری انجام شود. مشکل دیگری که با این نمایش دارم این است که استفاده از موسیقی توسط «بالش‌ها» بدون الهام به نظر می‌رسد و در نقاطی به شدت مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد. شنیدن چند آهنگ کاملاً جدید به جای بازخوانی آنچه قبلاً دیده بودیم، خوب بود. من از رقابت بین هاروکو و جینیو لذت بردم، و فکر می‌کردم که 100 برابر الهام‌بخش‌تر و واقعی‌تر از هر چیزی بود که پسر و دختر در نمایش داشتند. داشتن شخصیتی که بتواند با شیطنت‌های هاروکو مقابله کند و در عین حال ایده‌های جدیدی را نیز به میز بیاورد، احساس طراوت می‌کرد. بخش دیگری از این نمایش که من واقعاً از آن لذت بردم، لحن‌های تیره‌ای بود که تقریباً در تمام قسمت‌ها گرفته می‌شد و جای خود را به احساسات mc می‌داد و ارتباط او را با دنیای اطرافش نشان می‌داد. ناقص، اما تا حدودی لذت بخش است.