Diamond no Ace: Act II

این به کل مجموعه انیمه خواهد پرداخت. انیمه همیشه می‌تواند خسته‌کننده‌ترین ورزش‌ها را به نمایش‌هایی تبدیل کند که واقعاً هیجان‌انگیز هستند. من واقعا از تماشای بیسبال متنفرم. واقعا کسل کننده است. من به مسابقات قهرمانی بیسبال NCAA Division I در اوماها رفتم که می توان آن را یک پله بالاتر از Koshien در فوتبال ژاپن دانست. به اندازه کافی خسته کننده بود که با دوستانم در اواسط اینینگ 5 رفتم و کمی غذا گرفتم. افسوس، Diamond no Ace بیش از 2 ساعت از زمان بازی بیسبال را به هیجان انگیزترین لحظات، با مونولوگ، کلوزآپ و دیدگاه بازیکن در هر یک از بازیکنان هیجان انگیز حاضر فشرده می کند و در عین حال، مازاد را کاهش می دهد. ، مسابقاتی که هیچ طرفی گل نمی زند - و فقط روی قسمت های سرگرم کننده شاداب برای تماشا تمرکز می کند. البته بیسبال نشان داده شده در انیمه سرگرم کننده تر خواهد بود. هیچ انیمه یا مانگای قرار نیست روی 5 دوره ای تمرکز کند که امتیاز تغییر نمی کند یا اتفاق پرحادثه ای رخ نمی دهد. علاوه بر این، انیمیشن تنها برجستگی ها را برجسته می کند. من از اینکه Madhouse یک کار بسیار پایین تر از انیمیشن Overlord انجام می دهد بسیار تلخ هستم، اما انیمیشن Diamond no Ace بسیار زیبا است. بله، در برخی بازی‌ها تعداد قابل توجهی اسلایدشو وجود خواهد داشت، اما وقتی استودیو تصمیم می‌گیرد پرتاب‌های توپ و نوسان لحظات پرتنش را متحرک کند، واقعاً هیجان‌انگیز می‌شود. تنها نمایش بیسبال دیگری که اخیراً تماشا کردم گورازنی بود، بنابراین بیایید بگوییم که از این واقعیت که هیچ CGI مزخرفی وجود ندارد و پرتاب‌های توپ همگی متحرک دستی هستند، بسیار راضی هستم، علی‌رغم اینکه برخی از آنها هر چند بار استفاده می‌شوند. غالبا. من هیچ شکایتی در مورد انیمیشن ندارم و فکر می کنم اگر کمی از نمایش اسلایدها راضی نیستید، منطقی است، اما آنقدر زیاد نیست که برایم مهم باشد. البته این برای هر نمایش ورزشی صدق می کند. بنابراین چگونه Diamond no Ace مقایسه می شود؟ خوب، اول از همه، این نمایش بر اساس واقعیت است. معنی آن چیست؟ هیچ حرکت فراطبیعی مانند آنچه در Kuroko no Basket، Prince of Tennis، یا Inazuma 11 مشاهده می‌کنید، وجود ندارد. همان بیسبال قدیمی و قدیمی دبیرستان. خب، من یک سوگیری آشکار نسبت به نمایش‌های فراطبیعی‌تر دارم، اما شخصیت‌ها مطمئناً می‌توانند انیمه‌ای ورزشی داشته باشند که بیشتر در واقعیت مستقر است. Diamond no Ace این کار را می کند...درسته؟ وقتی برای اولین بار شروع به تماشا کردم، واقعاً امیدی نداشتم. ساوامورا یک قهرمان معمولی با صدای بلند است که ضعیف شروع می شود، اما به نوعی با پیشرفت نمایش قوی می شود. فورویا یک استعداد با استعداد بیسبال است که باحال است، زیاد حرف نمی‌زند، از سال‌ها رد تیمش در تیم قبلی‌اش کم حرف است و به عنوان رقیب ساوامورا در سیدو ظاهر می‌شود. من را کمی به یاد ناروتو و ساسوکه می اندازد. یعنی خیلی کلیشه ای و برای هیچکدام از این شخصیت ها چندان مناسب نیست. بنابراین وقتی من واقعاً شروع به مراقبت از شخصیت ها و نتیجه مسابقات می کنم شگفت زده ام کرد. ساوامورا بیش از آنچه انتظار داشتم شکنندگی عاطفی خود را نشان می‌دهد، و در حالی که فورویا هنوز کاملا خسته‌کننده است، با استعدادش که اوپ است و تنها توپ بیسبالش یک یا دو توپ شکسته را پرتاب می‌کند و توپ سریع بسیار سریع‌اش، او همچنان وقتی به عنوان فویل و رقیب بازی می‌کند خوب عمل می‌کند. به ساوامورا شخصیت‌های دیگر همگی با ادامه فصل به خوبی توسعه می‌یابند، و در حالی که برخی از سالمندانی که شما رشد می‌کنید و دوستشان دارید، ادامه می‌دهند، خون جدیدی در قالب بازیکنان تازه‌کار که برای جایگاه‌های نیمکت‌نشینی در فهرست Siedo رقابت می‌کنند، می‌پیوندند. میوکی مورد علاقه من بود، نابغه گیرا، کاپیتان تیم و مدیریت تمام پرتاب کننده ها و سایر شخصیت های تیم. او مغرور است، میل به پیروزی دارد و سعی می کند با بازی هایش تیم را به جلو ببرد. کوراموچی، هم اتاقی و خمیر ساوامورا وجود دارد. او بیشتر یک شخصیت شیطانی است که معمولاً دارای روحیه بالایی است و سعی می کند وقتی همه ناراحت هستند، حال و هوای خود را سبک کند. او گاهی مردم را هم می زند، اما گاهی صدای عقل را هم می زند. هارویچی، دومین نفر زیرزمینی است که همیشه به برادرش نگاه می کند و علیرغم معایبی که به همراه دارد، سرسختانه با خفاش چوبی بازی می کند. من قصد ندارم تمام شخصیت‌های مرتبط را فهرست کنم: در طول سه فصل، تعداد زیادی از آنها وجود دارد، اما همه آنها اساس داستان را تشکیل می‌دهند، و همه آنها کاملاً خوب هستند. با این حال، همه آنها به عنوان چیز خاصی شروع می شوند. در واقع، نگاه کردن به آخرین پاراگراف من نشان می دهد که این شخصیت ها برای شروع بسیار کلی هستند. هیچ کدام از این شخصیت ها به خصوص جالب و منحصر به فرد نیستند. این نمایش اینطوری نیست فقط این است که وقتی با بقیه تیم های اصلی سیدو در مقابل تیم های دیگر بازی می کنید، بیشتر و بیشتر از آنها قدردانی می کنید. داستان در غرب توکیو اتفاق می‌افتد، جایی که تیم‌های بزرگ زیادی برای حضور در مسابقات تابستانی کوشین با هم رقابت می‌کنند و شخصیت‌های تکرارشونده از تیم‌های قدرتمند رقیب را به قدری می‌بینید که در اکثر بازی‌ها با هر بازیکن هر دو تیم آشنا می‌شوید. البته این خیلی جالب نیست، دیدن سیدو با تیمی که از افراد تصادفی تشکیل شده است. اما اگر سیدو مقابل تیمی بازی می‌کرد که شما انگیزه‌ها و شخصیت‌های چند وجهی آن‌ها را می‌دانستید تا جایی که دو تیمش به بازی در یک مسابقه حذفی اهمیت می‌دادید؟ خیلی جالب تر میشه به علاوه، مانند همه ستاره های صداپیشگی وجود دارد. در حالی که شخصیت‌های اصلی صداپیشگان خوبی دارند و همه، دسته‌ای از شخصیت‌های جانبی کاملاً ترکیب هستند. کازویا ناکای آکیرا ایشیدا، هیروشی کامیا، جوجی ناکاتا، توموکازو سوگیتا و چند نفر دیگر. فقط شگفت زده شد که تعدادی از صداپیشگان منحصر به فرد و خوب همگی در Diamond no Ace حضور دارند. تعلیق از بازی ها، بازیگران قوی و گسترده از شخصیت ها، انیمیشن خوب، و صداگذاری خوب، Diamond no Ace را بالاتر از سایر برنامه های ورزشی شونن قرار می دهد.

باشه، مثل هی! این شاهکار فوکین است اول از همه، من اصلاً طرفدار بیسبال نیستم. اما این سریال انیمه مرا دیوانه کرد. تمام سری های قبلی را تماشا کردم و از اینکه فهمیدم یک سریال دیگر هم دارد واقعا خوشحال شدم. من چند انیمه دیگر مرتبط با بیسبال را تماشا کردم اما هرگز به قوانین یا چیز دیگری جز اینجا نرسیدم... در فصل اول توضیحی برای شما داده شد و اساساً هنگام تماشای هر موقعیت، چیزهای جدیدی یاد می‌گیرید. به هر حال، فصل از زمانی شروع می شود که در ورزشگاه کوشین متوقف شد. فورویا آس است و ساوامورا نیمکت نشین است، حتی اگر امید زیادی به زمین بازی در مسابقه دارد. پرتاب فورویا بسیار آجیل است و او دلیل محبوبی برای توپ های سریع خود می شود - اخبار در سراسر او در مورد پرتاب 153 کیلومتر در ساعت وجود دارد. این مرا علاقمند کرد. من سریعترین زمین پرتاب شده را جستجو کرده ام و آن توسط یک بازیکن حرفه ای در حدود 169 کیلومتر در ساعت بوده است. درجه بالاتر است اما این مردی است که 16-17 ساله است و حتی ژاپن به عنوان کشور بیسبال گرا به عنوان ایالات متحده شناخته می شود، اما 153 از دیدگاه آماتور من واقعاً عجیب است. بازگشت به داستان. سیدو به سرعت به دلیل انصراف فورویا از دو ران در اوایل بازی با کومادایی حذف می شود. آنها با نتیجه 2-0 شکست می‌خورند، همچنین آس، هونگو، پارچ فورویا، پس از مسابقه، دست فورویا را نادیده می‌گیرد و از آنجا دور می‌شود که او را شگفت‌زده می‌کند. عملکرد فورویا پس از باخت در مسابقه و حذف شدن از تورنمنت به دلیل تفکر او در مورد شکست به عنوان یک آس سیدو، شروع به بدتر شدن می کند. حتی ساوامورا با از دست دادن خیلی زود شکسته می شود. به دلیل فورویا فضای کافی برای زمین بازی به دست نیامده و سپس باخت بدون اینکه بتوان به هیچ وجه کمکی برای جلوگیری از آن کرد. هر دوی آنها می خواهند به روش خود پیشرفت کنند، زیرا فورویا از شماره آس خود دفاع می کند و ساوامورا آن را از او دریافت می کند. قرار نیست کل داستان را خراب کند، اما این فقط داستان آنها نیست. افرادی مانند Miyuki، Kawakami یا Ono که در سال سوم هستند، به دلیل آخرین شوت خود برای درخشش و شناسایی شدن به یونی یا تیم حرفه ای، به دنبال آن هستند. این دبیرستان 3 ساله بیسبال است. توسعه شخصیت ها بسیار زیاد است. مثل خیلی بزرگ. حتی شخصیت‌های فرعی داستان خودشان را روایت کردند. خیلی زیاد نیست، اما کافی است که تماشاگر برای این شخصیت تعجب کند و تشویق کند یا فقط در انیمه غرق شود. من می‌توانم بگویم باید انیمه طولانی‌تری باشد. فقط بیش از 50 قسمت برای من کمی کوتاه است. این پتانسیل واقعاً بزرگی داشت و حتی می‌توانست پا به پای بزرگ‌ترین انیمه مانند One Piece یا Naruto به روش و منحصربه‌فرد بودنش باشد. چشم انداز توسعه شخصیت بزرگتر و دیدگاه های مختلف قطعا وجود دارد. اما بله، هنوز تماشای آن لذت بخش بود. من نمی توانم صبر کنم تا فصل دیگری از بین برود، متاسفانه احتمالا آخرین فصلی است که فکر می کنم. من واقعاً توصیه می‌کنم از فصل 1 تماشا کنید. شاهکاری دیگر از Madhouse. خوشحالم که نتفلیکس یا کرانچی رول در تولید lmao نگذاشتند.