City Hunter 2

فصل دوم انیمه کمدی اکشن عالی اواخر دهه 80، شکارچی شهر یکی از انیمه های عالی اواخر دهه 80 است. با فیلم‌های ویژه که هر چند سال یکبار منتشر می‌شوند، هنوز هم تا به امروز باقی مانده است. این نشان می دهد که این مفهوم چقدر خوب است. اسپین آف های دیگری مانند چشمان فرشته از همان هنرمند مانگا دارد. آهنگ‌ها و موسیقی‌های استفاده شده در اینجا طبق فصل اول تقریباً درجه یک هستند. اگر از طرفداران پاپ شهری دهه 80 و 90 هستید، موسیقی متن فیلم City Hunter 2 جالب خواهد بود. The City Hunter2 فصل دوم سریال City Hunter است. این در مورد رفتگر یا هوشیار شبیه به نقش مک کال در اکولایزر همان دوران است. در این مورد رفتگر Ryo Saeba است. او یک یتیم میراث ژاپنی است اما به نوعی در دوران کودکی به منطقه جنگی ختم شد. منطقه جنگی نامگذاری نشده است، اما شبیه جنوب شرق آسیا در دهه 70 است. بنابراین او آموزش دید و توانست در منطقه جنگی زنده بماند و مهارت ها و هنرهای رزمی را بیاموزد. مهارت های او در تیراندازی درجه یک است. او توسط تعداد زیادی شخصیت حمایت می شود که Kaori Makimura مهمترین آنهاست. او همچنین از جهاتی بزرگترین پشیمانی اوست. تماشا کنید پشیمان نخواهید شد.

بالاخره تمومش کرد تصور کنید چه اتفاقی می‌افتد اگر آتارو از اوروسی یاتسورا 20+ سال سن داشته باشد، نوعی تفنگ اجاره‌ای با هدفی خداگونه و دو برابر درخشنده‌تر باشد؟ این می تواند قهرمان داستان شهر شکارچی باشد. اوه، و به جای Lum، شریک زندگی او Akane است که می تواند یک چکش 100 تنی را در هر جایی تخم ریزی کند. من مطمئن نیستم که دقیقاً چرا این انیمه را انتخاب کردم، فکر می‌کنم جادوی دهه 80 را می‌خواستم؟ نکته جذاب اصلی انیمه سبک بصری است. شخصیت‌های دهه 80 کاملاً شگفت‌انگیز هستند، و این بار کل بازیگران اصلی بزرگسالان هستند، بدون نوجوانان یا پیش‌نوجوانان، بدون صحنه‌های مدرسه و غیره. بسیار با طراوت است. این انیمه بنا به دلایلی طراحی های کاملاً زرق و برق دار برای شخصیت های زن دارد. من نمی توانم به هیچ دو شخصیت زن یکسان در انیمه فکر کنم. این احتمالاً دلیل اصلی تماشای آن خواهد بود. اگر فقط جنبه های دیگر به همین خوبی بود. داستان: احساس ملایمی دارد، و خیلی منسجم نیست. نزدیک به پایان نمایش، برای حدود 8 قسمت بهتر می شود، اما پس از آن کیفیت افت می کند. اساساً نه خنده دار است و نه گیرا، و پر از صحنه های جنگی بیش از حد است ... که هرگز چندان جالب نیستند. قهرمان داستان هدفی شبیه به خدا دارد و احتمالاً اگر بخواهد می تواند با شلیک کاغذ با تفنگ خود اوریگامی را تا کند. او می تواند با تیراندازی گره مردم را باز کند، پیچ ها را با شلیک به پیچ باز کند، چیزها را ببرد و سپس گلوله ها را ببرد، و هرگز از دست نمی دهد. او در مبارزه تن به تن به همان اندازه مهارت دارد. موضوع این است که ... این شخص مدام حالت "جدی" و "نسخه منحرف تر آتارو" را تغییر می دهد تا با "هیاکوتون هاما" (چکش 100 تنی) مورد اصابت قرار بگیرد. زمان. مشکل اینجاست که این در سال 2016 خیلی جالب نیست. هنر: سبک کاملاً شگفت انگیز و طراحی های شگفت انگیز تمام شخصیت های زن. تعداد زیادی شخصیت زیبا و زیبا. تقریباً هرگز چنین چیزی را ندیده بودم. با این حال، پس‌زمینه‌ها و هر چیزی که بازیگران زن نیستند، جزئیات زیادی ندارند. شخصیت‌ها در سبک نرم‌تر دهه 80 هستند. اساساً، اگر Gunbuster یا Urusei yatsura را دیدید همین است. صورت‌های گردتر، چشم‌های گردتر و غیره، با این تفاوت که شخصیت‌ها همگی بزرگسالانی با نسبت‌های «قد بلند» هستند. کاش انیمه های بیشتری با این سبک ساخته می شد. صدا؛ هیچ چیز واقعا جالبی نیست. موسیقی معمولی دهه 80، اما چیزی جذاب نیست. اگر از طرفداران دهه 1980 هستید، ممکن است کارساز باشد. شخصیت ها: واقعا خوب به تصویر کشیده نشده شخصیت اصلی اغلب بین حالت "سویپر" و "پروت" جابجا می شود، و بسیاری از انیمه ها حول او می چرخند که توسط چکش کائورو مورد اصابت قرار می گیرد، یا در تلاش برای ضربه زدن (ناموفق) به دختر دیگری، دچار مشکل می شود. Kaoru گاهی اوقات می تواند شایان ستایش باشد، اما به تصویر کشیدن شخصیت به طور کلی خیلی خوب انجام نشده است، و آنها بیشتر به عنوان ابزار داستانی دیده می شوند تا شخصیت های واقعی. لذت بردن: گاهی کسل کننده می شود به طور کلی: ارزش تماشای سبک هنری شگفت انگیز را دارد، در غیر این صورت می تواند کاملاً ملایم/خسته کننده باشد. ممکن است به عنوان یک انیمه "تماشا کنید تا استراحت کنید" کار کند. سریال ها خیلی دراماتیک نیستند.