Love Lab

لابراتوار عشق یک کمدی شگفت‌آور مناسب است که سعی می‌کند ملودرام را در مواقعی که واقعاً نیازی ندارد، ترکیب کند. در واقع فقط آب ها را گل آلود می کند و شما را متعجب می کند که هویت نمایش به چه منظوری است. لابراتوار عشق بر اساس یک فرضیه کمدی ساخته شده است درباره دخترانی که رویای پسر ایده آل خود را می بینند و در سناریوهای غیرواقعی درباره آنها خیال پردازی می کنند: فانتزی های کودکانه به نمایش و شخصیت ها دامن می زنند، و این چیزی است که کمدی را جذاب می کند. با این حال، از سوی دیگر، شما مقدار مناسبی از درگیری و درام در یک نمایش با مضمون کمدی دارید. من واقعاً هرگز انتظار نداشتم که این نمایش واقع گرایانه یا چیزی فراتر از کمدی باشد، زیرا واقعاً آن چیزی نیست که در چند قسمت اول هدفش بود، و اصلاً با موضوع نمایش همخوانی نداشت. منطقی است، با توجه به اینکه علیرغم اینکه دختران در سریال در مورد عشق تحقیق می کنند، اصلاً عاشقانه وجود ندارد و فقط فانتزی ها و سناریوهای خیالی وجود دارد. قطعاً عجیب است که در این نمایش با وجود پیش‌فرض احمقانه‌اش، چنین تأکیدی بر درام وجود دارد. من تعجب می کنم که چرا همیشه نمایش هایی مانند این وجود دارد که نمی توانند روی مجموعه ای از ژانرها تمرکز کنند که با یکدیگر تضاد ندارند؟ اگر یک کمدی درام داشته باشد، خوب است، و گاهی اوقات انتظار می رود. به هر حال، یک نمایش نمی تواند همیشه یک گگ خالص باشد. مطمئناً برخی قوس‌های توسعه داستان یا شخصیت وجود دارد. نمونه خوبی از این بوکو نو توناری. این هم یک کمدی است، اما ممکن است حداکثر از دو قسمت درام با تاکید بر کمدی استفاده کند. این را با لابراتوار عشق مقایسه کنید، جایی که تک تک آرک‌ها بعد از اولین قسمت نمایش، نوعی تضاد و درام دارند، و کمدی در بین آن‌ها پخش می‌شود. صحنه‌های میان‌دوره‌ای با کمدی ناب وجود دارد، اما در بیشتر قسمت‌ها، شاهد پخش ملودرام خواهید بود. من می‌توانم بگویم که شاید 30 تا 40 درصد نمایش ملودرام باشد، که بخش مناسبی از نمایش است، و اگر بخواهم صرفاً بر اساس آن محتوا قضاوت کنم، آن‌وقت این نمایش به اندازه‌ای که من به آن امتیاز دادم امتیاز نمی‌گیرد. . کمدی این نمایش را به سختی اجرا می‌کند، و بنابراین به نظرم عجیب است که نیمی از زمان تمرکز بر آن نیست. اگر نمایش می خواست جدی تر باشد، باید مسیر جدی تری می گرفت. آیا نمایشی در مورد تحقیق در مورد عشق و با پخش درام باشد؟ چرا در واقع عاشقانه یا یوری را معرفی نمی کنید، بنابراین در واقع نوعی درام و درگیری وجود دارد که با موضوع نمایش معنا پیدا می کند؟ در عوض، این برنامه کارهای احمقانه ای انجام می دهد، مانند عواقب یک اقدام سبک دلانه مانند تنبیه اعضای شورای دانش آموزی برای پخش اعلام نشده. آیا واقعاً منطقی است که این مشکل در یک نمایش کمدی باشد؟ بیا دیگه. حتی قوس پایانی نمایش واقعاً کشمکش را تحمیل می‌کند و در یک سوء تفاهم بسیار قابل پیش‌بینی که همه می‌توانستند آن را کشف کنند، سابقه دارد. اگر نمایش بهتری قاب می شد، باز هم می توانست تضاد را به شیوه ای معقول حل کند، اما در عوض، ملودرام را بدون هیچ دلیل خاصی طولانی می کند. باز هم، و مثل این است که من در این مرحله رکورد شکسته‌ای هستم، اما لابراتوار عشق اگر تصمیم می‌گرفت با موضوعی مطابقت داشته باشد، خیلی بیشتر موفق می‌شد. اگر ملودرام می‌خواست، باید مجموعه‌ای از شخصیت‌ها را می‌ساخت و روابط و داستان‌هایی متناسب با آن معرفی می‌کرد. در غیر این صورت، لطفا روی کمدی تمرکز کنید.

بزرگ‌ترین هیجان من در انیمه‌های کمدی، که به‌نظر می‌رسد در انیمه‌های کمدی Moe رایج است، زمانی است که تنش عاطفی با شوخی‌ها یا شوخی‌های ضعیف تضعیف می‌شود. مطمئناً من برنامه را تماشا می‌کنم چون خنده‌دار است، اما اگر یک برنامه فقط خنده‌دار بود و نه چیز دیگری، جالب نبود. این چیزی است که آزمایشگاه عشق انجام نمی دهد. آنها در واقع صحنه های دراماتیک تر را به خوبی مدیریت می کنند. آنها هنوز هم کمدی را اینجا و آنجا در آنها دخالت می دهند، اما جای خوبی دارد. این خنده دارترین نمایشی نیست که تا به حال دیده ام، اگرچه باعث خنده من شد. چیزی که من در مورد این نمایش دوست دارم ترکیب کمدی و درام است که با هم ترکیب می شوند تا انیمه ای کامل و دلچسب را خلق کنند. من از مقدار (یا فقدان باید بگویم) عاشقانه در این نمایش نیز شگفت زده شدم. در حالی که عنوان آن «آزمایشگاه عشق» است که بیشتر مربوط به فعالیت‌های (خیال‌پردازی و تجربه‌های عاشقانه) شورای دانش‌آموزی یک مدرسه دخترانه است که 5 عضو آن بازیگران اصلی نمایش هستند. من این را برای جنبه عاشقانه نگاه نکردم و به شما توصیه می کنم که انتظار عاشقانه زیادی هم نداشته باشید. "عاشقانه" (اگر بتوان آن را اینطور نامید) که در این انیمه وجود دارد بسیار مینیمال اما بسیار مفید است. هیچ رابطه یا چیزی از این دست وجود ندارد، اما پسرهایی که در آن گنجانده شده اند را دوست ندارم. یکی از بخش های مهم این نمایش که من را تحت تاثیر قرار داد، انیمیشن بود. راستش را بخواهید، در برخی از قسمت‌ها، این انیمه بیشتر شبیه یک تولید انیمیشن کیوتو بود تا یک استودیوی انیمیشن تصادفی. این بدان معنا نیست که انیمیشن به خوبی انیمیشن کیوتو است، زیرا اینطور نیست، اما سیال بودن حرکت شخصیت ها نسبتاً چشمگیر است. من در واقع متوجه شده ام که با انیمه های دیگر این استودیو (doga kobo) نیز مانند خاطرات پلاستیکی، شاهزاده خانم خواب آلود، و به خصوص (که فوق العاده خوب ساخته شده و به شدت توصیه می شود) My Senpai مزاحم است، که بسیار مفید و استثنایی است. انیمیشن دیگر برنامه های بسیار خوب این استودیو، (من همه آنها را دوست دارم و توصیه می کنم) عبارتند از New Game، Yuru Yuri، Gabriel Dropout، Himouto! اومارو چان، و سیارک عاشق. این همه چیز معروف آنها نیست، اما اینها نمایش هایی هستند که من بیشتر از همه دوست دارم. (دوگا کوبو داد و بیداد کرد) به طور کلی، این نمایش از نظر جنایی دست کم گرفته شده است، و من قویاً از شما می خواهم که آن را امتحان کنید.