Tari Tari

زمانی که انیمه منتشر شد، به دلیل تعهد در زندگی نتوانستم آن را تمام کنم. با این حال، در اعماق قلب من، چند اپ اول چنین خاطره عمیقی از موسیقی و آهنگ‌های فوق‌العاده‌ای که شنیده‌ام را در خود جای داده بود. به زودی به سال 2021 که در آن ما با انتخاب‌ها بد شده‌ایم. تصمیم گرفتم دوباره این انیمه ای را که سال ها در حال کشیدنش بودم، ببینم و تمام کنم. اوه پسر ارزشش رو داشت من هنوز عاشق موسیقی و آهنگ هستم. شخصیت ها دوست داشتنی هستند. لحظات تسوکومی زیاد باعث خنده ام شد. من دوست دارم که هر یک از شخصیت ها رویاهای خود را برای دنبال کردن و تصادفی بودن دارند، اما به نوعی با هم در یک باشگاه کر با بدمینتون گاه به گاه ذوب می شوند. برخی از اهانت‌های سنتای رنجر را فراموش نکنید. داستانی گرم و سبک که از زندگی نوجوانی فریاد می زند با داستانی خوب که همه شخصیت ها را به هم گره می زند. من عاشق چگونگی داستان ساخت آهنگی هستم که سنگ بنای این انیمه است. من واقعا از این انیمه لذت می برم، 9 سال پیش و حتی تا امروز. برای من قدیمی شد و می توانم خودم را تصور کنم که چند سال دیگر دوباره این را انتخاب می کنم.

یک انیمه ساده و در عین حال قدرتمند! من برنامه هایی با ژانر "موسیقی" تماشا نکرده ام و این انیمه شروع خوبی است. داستان کلی تأثیرگذار، واقع گرایانه و قابل ربط است. اگر چیزی در این نمایش کم است، آن تأثیر کلی است. با این وجود، چیزی که می‌خواهم در این نقد برجسته کنم، شخصیت‌ها، داستان‌هایشان، جزئیات کوچک و تأثیر من در این انیمیشن به عنوان یک ژانر «موسیقی» است. پنج شخصیت اصلی از نظر پویایی خاصیت خاصی ندارند و من پیوند محکمی بین آنها احساس نکرده ام. چیزی که آنها بیشترین اولویت را داشتند، مبارزات شخصی آنها بود، و اینکه چگونه باشگاه و موسیقی آنها به آنها کمک می کند تا از آن موقعیت ها عبور کنند. آنها همچنین رویکردی واقع بینانه در پیش می گیرند. به عنوان دانشجویان فارغ التحصیل، آنها در مسیر شغلی خود با مشکلاتی روبرو هستند - بخش بسیار مهم و احساسی در زندگی آنها. با شناخت مردم ژاپن، اکثر آنها در مورد حرفه بسیار جدی هستند. نحوه عملکرد این دانش آموزان و نحوه حرکت جامعه آنها در اطراف آنها به طور واقع بینانه به تصویر کشیده شد. پنج شخصیت اصلی هر کدام در طول نمایش پیشرفت‌های شخصی داشتند، اما بیشتر بر روی دختران تمرکز می‌کند. با کوناتسو که کلوپ کر را تأسیس کرد، با کنار گذاشتن موسیقی توسط ساکای و رویای ساوا که یک جوکی بود شروع شد. به رهبران مرد، واقعا نمی توانم بگویم که آنها پیشرفت های عمده ای داشته اند. داستان های شخصی آنها معرفی شد اما جزئیاتی برای تأثیرگذاری نداشت. چیزی که من بیشتر از همه دوست دارم شخصیت های فرعی هستند. هر یک از آنها در گذشته پیوندهای محکمی دارند و باید نقش مهمی را ایفا کنند. معاون مدیر در بین همه آنها قابل توجه ترین پیشرفت را دارد. همه ژانرهای «برشی از زندگی» این را ندارند، اما این نمایش مضمونی دارد که حول محور خانواده می چرخد، که بخش بسیار مهمی از داستان آن است. "عشق پدر" به ندرت در انیمه دیده می شود، به همین دلیل است که من واقعاً از این اضافه شدن قدردانی می کنم. لمس کمدی خوب است. آنها حتی از زبان انگلیسی برای ایجاد جوک همراه با تلفظ نامناسب خود استفاده می کردند. موقعیت ها اغراق آمیز نبودند و حال و هوای کلی واقع بینانه است. آهنگ های زیادی اجرا نمی شود، به همین دلیل من این احساس را دارم که بیشتر می خواهم. من عمیقاً تحت تأثیر اجرای نهایی آنها قرار گرفتم، اما کمی ناامیدکننده بود. در طول آماده سازی خود، آنها وظیفه داشتند کارهای مختلفی مانند رقص، صحنه، وسایل، فیلمنامه و آهنگ ها را انجام دهند. اما به سختی حتی رقص و دکورها را به آنها نشان دادند. آنها بلافاصله آن را به قسمت آخر پرش کردند و در نهایت قطعه اصلی خود را اجرا کردند. با این حال، آنها داستان را عالی به پایان رساندند و نشان دادند که پس از لحظه به یاد ماندنی زندگی خود به چه چیزی تبدیل شده اند. به طور کلی، من واقعاً از نمایش لذت بردم و این به عنوان کاتالیزوری برای کشف ژانرهای مختلفی عمل می کند که قبلاً آنها را تصدیق نکرده بودم. من زوایای مختلفی از رویاها و آرزوها را می بینم و این به من دیدگاهی از زندگی را از طریق موسیقی نشان داد. جا متانه!