Strawberry Panic

من نمی توانم به اندازه کافی تاکید کنم که این انیمه چقدر بد است - ماه ها طول کشید تا آن را پشت سر بگذارم، فقط چند دقیقه در یک زمان تماشا کردم (تمام چیزی که می توانستم به دل بنشینم) و سپس برای انجام کاری، هر کاری، یا چیز دیگری متوقف شدم. بارها و بارها به خودم (و OCD خفیفم) گفتم که در نهایت آن را به این شکل تمام خواهم کرد و هرگز مجبور نخواهم شد آن را برای بار دوم تماشا کنم. بیایید با بزرگترین مشکل این انیمیشن شروع کنیم: شخصیت ها. یعنی هیچ شخصیتی ندارد. در عوض دارای برش‌های مقوایی متعددی است که در اطراف آن راه می‌روند که گهگاه طوری رفتار می‌کنند که گویی انسان‌های بی‌ذهن، متکبر، دستکاری و/یا بدرفتاری هستند. اگر کسی ادعا می‌کرد که این «شخصیت‌ها» از آثار یک نویسنده فن تخیلی برای اولین بار گرفته شده‌اند، حتی یک لحظه هم آنها را باور نمی‌کردم. دومین مشکل بزرگ این انیمه داستان است. باز هم یکی ندارد. طرح مجموعه ای *معنادار* از رویدادها است که در آن شخصیت ها به گونه ای عمل می کنند (یا واکنش نشان می دهند) تا به سمت اوج داستان پیش بروند. در این داستان، که فاقد شخصیت واقعی است، هیچ راهی وجود نداشت که تعداد انگشت شماری از رویدادها (تقریبا تصادفی) به نقطه اوج برسند که قرار است در مورد «شخصیت‌ها» باشد. تلاش‌های متعددی از سوی انیمه انجام می‌شود تا به بیننده بفهماند که مثلث‌های عاشقانه در مدرسه شبانه‌روزی که به عنوان مکان آن عمل می‌کند، فراوان است. اما همه تلاش ها از همان ابتدا محکوم به شکست هستند زیرا (یک بار دیگر) هیچ شخصیت واقعی برای شرکت در یک مثلث عشقی وجود ندارد. عناصر داستانی در مورد "اتویل" بودن وجود دارد و اوج داستان بر این است که چه کسی قرار است به عنوان "اتویل" انتخاب شود. اما در هیچ نقطه ای از انیمه دلیلی وجود ندارد که چرا کسی (چه رسد به این عروسک های مقوایی خاص) این عنوان را بخواهد. به نظر می رسد چند جنبه توصیف شده از این موقعیت شامل آبیاری برخی گیاهان در گلخانه و تعداد زیادی کاغذبازی غیرقابل توضیح است. سومین مشکل (و کم آزاردهنده ترین) انیمیشن و سبک هنری است. سبک هنری نسبتاً معمولی برای یک انیمیشن دهه 90 بود. که خیلی بد است، زیرا این انیمه در سال 2008 (معاصر نمایش هایی مانند هاروحی و ایندکس) منتشر شد. انیمیشن ناامیدکننده‌تر بود - بسیاری از نماها (شاید حتی بیشتر) دربرگیرنده حرکت اندک یا بدون حرکت مدل‌های شخصیت، خارج از لبه‌های لب که برای انتقال صحبت‌کننده ضروری است، بود. زمانی که داستان به چیزی بیش از ایستادن نیاز داشت، چرخه های پیاده روی مکرر (یا انواع حرکت های مشابه) بسیار معمول بود. من به ده‌ها نقد مثبتی که این انیمه ایجاد کرده است نگاهی انداختم - آنها یا توسط بیگانگان نوشته شده‌اند (با اینکه انسان چیست و چگونه صحبت می‌کند/اقدام می‌کند) یا افرادی که به اشتباه انیمه دیگری را تماشا کرده‌اند و سپس نقدی را در اینجا گذاشته‌اند. هیچ راهی وجود ندارد که یک فرد متفکر/احساس بتواند این نمایش را تماشا کند و آن را چیزی جز پست ترین زباله ارزیابی کند.

افرادی که این را توصیه نمی کنند دیوانه هستند! فقط به آن ضربه بزنید. داستان به گونه ای نوشته شده است که تنش ایجاد می کند، بنابراین در پایان بسیار راضی کننده است. در این انیمه نیز چندین رابطه وجود دارد، بنابراین آن را جذاب تر می کند. توطئه ها و داستان های فرعی خود آنها این انیمیشن را واقعا ارزش دیدن دارد. این باعث می‌شود که بخواهید آن را تماشا کنید تا ببینید بعداً چه اتفاقی می‌افتد. ترکیب خوبی از انرژی مردانه و انرژی زنانه در شخصیت ها وجود دارد. درام به اندازه کافی در آن وجود دارد و طاقت فرسا نیست. این هنر نیز واقعاً به خوبی انجام شده است و از هنر سه بعدی جذابی استفاده نمی کند.