Selection Project

پروژه انتخاب یک انیمه بت است که شبیه بقیه نیست، همه شخصیت ها در رقابت هستند و فقط یکی باید برنده شود، اما آنها یاد خواهند گرفت که در طول ماجراجویی های خود با هم دوست شوند، یک داستان فرعی با دو شخصیت اصلی وجود دارد و یک موقعیت بسیار تکان دهنده است. . موسیقی بسیار خوبی است و آخرین موسیقی که پایان انیمه است برای من یک استاد کلاس است. من در طول انیمه دلم خیلی می لرزد، مخصوصاً در زمان افتتاحیه، می بینیم که نویسنده می خواهد کارش را دوست داشته باشد و به تماشاگرانش شادی بدهد! 10/10 برای من، ارزش تماشا را دارد!

این با وعده های زیادی شروع شد، اما واقعاً شکست خورد. من امیدوار بودم که یک نمایش قدیمی حذفی خوب باشد، جایی که شما می‌توانید درباره شخصیت‌هایی که در ادامه نمایش باقی می‌مانند بیشتر بدانید. جواب منفی. در عوض، شخصیت‌های بسیار زیادی را معرفی می‌کنند و همه آنها به اطراف می‌مانند، به این معنی که تقریباً زمانی برای یادگیری چیزهای مهم در مورد کسی ندارید. شخصیت اصلی در قسمت اول تصادف می کند و سپس به دلیل اتفاقی که هرگز دوباره مطرح نمی شود به پروژه انتخاب می رود. به نظر می‌رسد این اتفاق افتاده است که قسمت اول را تبدیل به صخره‌ها کنیم. شما چندین شخصیت دارید که به نظر می رسد مشکلات آشکاری دارند. یکی مادری سرسخت (آزاردهنده مرزی) دارد، نمی‌خواهد با افراد دیگر کار کند، هیچ تصوری از واقعیت ندارد، وسواس رسانه‌های اجتماعی است... هیچ‌یک از این مسائل واقعاً حل نمی‌شوند یا حتی واقعاً به آن پرداخته می‌شود. رنا و سوزو در دور اول یک دوئت اجرا کردند و بعداً اعتراف کردند که با آن مانند دو اجرای جداگانه برخورد کردند. من فکر کردم که آنها در نهایت مجازات می شوند زیرا به درستی یاد نگرفته اند که چگونه با هم کار کنند. جواب منفی! آنها کاملاً با آن کنار می آیند و اصلاً رشد نمی کنند. من از این سریال متنفر نبودم، علیرغم آنچه که به نظر می رسد. "فقط یک فریاد" یک BANGER مطلق است و من دوست داشتم که هر تم پایانی روی یک شخصیت متفاوت تمرکز کند. اما من احساس می‌کنم که این نمایش عمق بالقوه زیادی داشت و به خود زحمت نمی‌داد آن را کشف کند، در عوض تصمیم گرفتم هر 9 شخصیت را در کانون توجه نگه دارم. با تمرکز بر تعداد معدودی از افراد، این امر بسیار بهبود یافته است. در نهایت باعث شد من از آنچه می توانسته باشد ناامید شوم.

یک ریپ آشکار و تنبل از Idoly Pride با پیچش های بدتر و یک طلسم وحشتناک به نظر می رسد. هنر، مانند هر چیز دیگری، به خوبی نمایشی نیست که در حال کپی برداری است و این واقعاً تنها چیزی است که می توانم به طور بالقوه از آن تعریف کنم. من از بقیه رد می‌کنم و پایان و برخی آهنگ‌ها را خراب می‌کنم تا مجبور نباشم از تکرار بت‌های پراید رنج ببرم، که برای شروع آن را دوست نداشتم، و در آنجا نیز هیچ چیز منحصربه‌فردی انجام نمی‌دهد تا بازخرید شود. خود علیرغم تغییرات بسیار جزئی. این نمایش اغلب به خاطر درام احمقانه است. مثال مورد علاقه من این است که چگونه کل اپیزود وجود دارد در مورد اینکه قهرمان داستان خودآگاه قفسه سینه خود را در ساحل درگیر کرده است، مشکلی که تنها با لباس شنای سفارشی حل شد، اما بعداً مشخص شد که شش نفر از دختران در واقع لباس شنا می پوشند که به وضوح سینه آنها را مخفی می کند و می پوشند. مشکل را به طور کامل حل کرده اند. اما نه. نویسندگان یا به خود زحمت ندادند که مشکل آشکار را به هنرمندان گوشزد کنند یا فکر می کردند که مخاطبان آنقدر احمق هستند که متوجه آن نمی شوند. این نمایش فاقد هر نکته ای از قلب و رمز و راز بت پراید است. اصالت روح و رابطه دوست داشتنی با مدیر به طور کامل از بین رفته است و یک راوی/میزبان مشمئز کننده الکلی با لباس طلسم وحشتناک جایگزین می شود. شخصیت‌ها بدتر هستند، برآمدگی‌های کم‌عمق از همان ترانه‌ها و عناصر کمی که اضافه می‌کنند فراموش‌شدنی یا مضر به نمایش هستند، و باعث می‌شوند که حتی سطحی‌تر و کپی پیست‌تر از آنچه که هست احساس شود. "پیچ و خم" کم عمق در پایان یک جعلی 15 ساله است که هیچ کس با یک سلول مغزی به آن دچار نمی شود، با یک نتیجه گیری کلی در غیر این صورت. Idoly Pride نمایش مورد علاقه من در سال نبود، اما مناسب بود، در حالی که این یک اتلاف وقت بود. اگر Idoly Pride را دیده اید، دلیلی برای تماشای آن وجود ندارد و اگر ندیده اید، به جای آن به تماشای آن بروید.