Samurai Champloo

چیزی که «سامورایی شامپلو» را متمایز می کند، ترکیب متمایز ژانرهای آن است. موسیقی متن Nujabes و Fat Jon کاملاً اکشن و حال و هوای هر صحنه را تکمیل می کند و تجربه ای فراگیر را ایجاد می کند که فراتر از تصاویر به تنهایی طنین انداز می شود. سبک انیمیشن پویا و روان است و شدت سکانس های مبارزه را به تصویر می کشد و در عین حال لحظات درون گرایی آرام را نیز در بر می گیرد. هر شخصیت از طریق اعمال و داستان خود شکل می گیرد و به تدریج لایه هایی از پیچیدگی را آشکار می کند که به تعاملات و انگیزه های آنها عمق می بخشد. در هسته خود، "سامورایی شامپلو" داستانی درباره هویت، افتخار و جستجوی معنا در دنیایی پر هرج و مرج است. به طرز ماهرانه‌ای عناصر تاریخی را با حساسیت‌های مدرن ترکیب می‌کند و به بینندگان هم سرگرمی و هم خوراکی برای تفکر ارائه می‌کند. همه چیز در مورد سفر است نه پایان

انیمه ای در مورد سفر، نه پایان. این فضایی که گذشته و آینده را به هم مرتبط می‌کند، به طرز پوچی باورنکردنی است. صحنه اول اپیزود اول موازی بین دنیای معاصر و دوره ادو (دوره ای در ژاپن که گذار بین دوره هاست) است. روایت انیمه خود عناصر مدرن را به دوران گذشته معرفی می کند و این همبستگی در عناصر فرهنگی (موسیقی، ورزش و هنر) در شخصیت ها نیز وجود دارد. این انیمه شباهت زیادی به Cowboy Bebop دارد، اما من هنوز فکر می کنم که Cowboy Bebop سازگارتر است. این همان ساختار اپیزودیک را دارد که یک دوره زمانی را دنبال می کند و شخصیت ها را به تدریج توسعه می دهد، جایی که در پایان انیمه چیزهای زیادی در معرض دید قرار می گیرد. اساساً همان توطئه‌ها، گروهی از مردم که به طور روزانه با هم زندگی می‌کنند، از فقیر شروع می‌کنند و حتی زمانی که سعی می‌کنند با مسائل شخصی برخورد کنند، به هم متصل می‌شوند. و یکی از عناصر اصلی انیمه واتانابه که در Cowboy Bebop اهمیت فوق العاده ای دارد موسیقی آن است. هیپ هاپ یک عنصر ضروری در فیلمبرداری و ساختار انیمه است، نماها و برش های آن به نوعی ریتمیک هستند. هیپ هاپ این سفر تکراری و ریتمیک را به نوعی نشان می دهد. Nujabes در قسمت اول این انیمه عالی بود

دائماً به من می گفتند که این نمایش بسیار شبیه به Cowboy Bebop است که احتمالاً در حال حاضر انیمه مورد علاقه من در تمام دوران است، بنابراین مطمئناً مجبور شدم آن را بررسی کنم و ... آن چیزی که من انتظار داشتم برآورده نشد. در ابتدا سبک هنری این نمایش را به نوعی زشت یافتم، مخصوصاً در چند قسمت اول، من را به یاد این برنامه ای به نام The Nutshack انداخت، به طرز غیرقابل تحملی زشت نبود، اما قطعاً آن را دوست نداشتم. با گذشت زمان، نمی‌دانم که آیا بودجه افزایش یافته است یا صرفاً بر من افزوده شده است، اما در نهایت اگر خودم به این سبک توجه کردم، سبک هنری را نشان داد. خود انیمیشن خیلی قشنگه صحنه های مبارزه پر از سبک هستند، جریان خوبی دارند، و بسیار احشایی و جذاب هستند. هر وقت می دیدم کسی شمشیرش را بیرون می کشد، می دانستم که اوج خواهد بود. به همین ترتیب من سبک این نمایش را خیلی دوست دارم. نمی‌دانم چگونه آن را توصیف کنم، اما نحوه اجرای نمایش در نوع خود بی‌نظیر است. تلفیقی از سامورایی و سبک هیپ هاپ رقص و موسیقی متن بسیار خوب است. موسیقی متن از موسیقی مجاز تا اوست واقعاً خوب است و خودم می بینم که به تنهایی به آن گوش می دهم. من قطعاً مقایسه‌های Cowboy Bebop را اینجا می‌بینم و همان‌قدر که آنجا خوب بود، اینجا هم خوب است. منظورم این است که به معنای واقعی کلمه یک سامورایی وجود دارد که نبردهای بیت باکس دارد. این باحال ترین مزخرف تا کنون است. ناگفته نماند که این نمایش واقعاً واقعاً خنده دار است، طنز هر بار ظاهر می شد و لحظات زیادی وجود داشت که من با صدای بلند خندیدم. با این حال جنبه های دیگر این نمایش برای من به نوعی کم بود. هیچ چیز نفرت انگیزی نیست، فقط ناامید کننده است، زیرا همان افرادی که کابوی بی باپ را ساختند، این نمایش را ساختند. من از برنامه‌های اپیزودیک بدم نمی‌آید، آنها می‌توانند به خوبی سریال‌های سریالی باشند، اما باید احساس حادثه کنند، حداقل برای من، سامورایی شامپلو، خیلی بی‌حادثه بود. برای مقایسه دوباره آن با Cowboy Bebop، آن نمایش نیز اپیزودیک بود، اما هر قسمت شخصیت ها و/یا موضوعاتی را ایجاد می کرد که هر یک از آنها را مهم می کرد. در اینجا اپیزودهای بسیار زیادی وجود دارد که واقعاً چیزی نیست. این کمکی نمی کند که نشان می دهد تم ها به اندازه تم های CB جذاب نیستند. آنها پتانسیل این را داشتند، اما فقط بد اعدام شدند. در طول کل مجموعه، من دائماً فکر می‌کردم که چه زمانی قرار است چیزها توسعه پیدا کنند و آنها واقعاً در اکثر موارد این کار را انجام ندادند. بدون درام، بدون درایو، همان طرح تکراری بارها و بارها. کل این نمایش درباره «درباره سفر است و نه مقصد» است، اما به خوبی کار نکرد زیرا من واقعاً به سفر اهمیت ندادم و شخصیت‌ها شیمی کمی داشتند، هیچ پیوندی ایجاد نکردند. در طول سریال فراتر از روابط/ پویایی‌هایی که از قسمت 1 داشتند. آنها هرگز واقعاً تکامل نیافته‌اند، تا زمانی که خیلی دیر شده بود نتوانستیم آنها را بشناسیم. در واقع ما حتی نمی دانیم چرا فوو می خواهد سامورایی را پیدا کند که بوی گل آفتابگردان را تا قسمت 19 می دهد. حتی در پایان هیچ اتفاقی نمی افتد، همه چیز واقعاً به هم گره نمی خورد، فقط تمام می شود. خود شخصیت ها این سوال را دارند که چرا حتی به این سفر رفته اند. همه آنها فقط راه خود را از هم جدا می کنند و به نظر می رسد هیچ چیز مهم نیست. چند قسمت آخر (مخصوصاً 3 قسمت آخر) واقعاً خوب بود (به غیر از پایان واقعی). آنها تقریباً همه آن چیزی بودند که من از این نمایش می خواستم، اما فقط در این مرحله برای من خیلی دیر است که عاشق نمایش شوم. با این حال، من اغراق نمی‌کنم وقتی می‌گویم آن 3 قسمت پایانی خیلی خوب بودند، اگر برای هر چیزی، این سریال را تنها برای آن‌ها دوباره تماشا می‌کنم. اپیزودهای مورد علاقه من از این نمایش معمولاً آنهایی بود که در آن بر شخصیت هایی مانند جین که عاشق زنی در فاحشه خانه می شود، موگن که به دست متحدان قدیمی اش نزدیک به مرگ می شود، مرثیه گیر افتادن 2 (بیس بال) تمرکز می کرد. بلوز نیز یکی از موارد مورد علاقه من بود، اما واقعاً در این دسته قرار نمی گرفت). آنها نه تنها لحظات به یاد ماندنی زیادی داشتند مانند اینکه جین زن را رها کرد و دوست قدیمی موگن از او التماس کرد که او را بکشد، بلکه پر از داستان، شخصیت و مضامین پیشرو داستان هستند. همه اینها واقعاً خیلی خوب هستند و من را به یاد بهترین قسمت های Cowboy Bebop می اندازند، اما فقط بیشتر سریال پر از قسمت های پرکننده بی معنی است، بنابراین این قسمت ها بسیار کم به نظر می رسند. در پایان، فکر می‌کنم مقایسه‌ها و انتظارات من به نوعی این نمایش را خراب کرد که قطعاً تقصیر من است، هیچ چیز در برنامه یا تیم. با این حال، متوجه شدم که از این نمایش لذت می برم و به هیچ وجه نمی گویم بد است، فقط به اندازه نمایش خواهرش یا هر برنامه دیگری مانند آن که دیده ام لذت بخش نیست. درست است، شاید تماشای مجدد لازم باشد. در پایان، بیشتر احساس سبکی دارد تا ماهیت و بنابراین من مانند برخی از نمایش‌هایی که دیده‌ام، قلبم را در نمایش ندارم. مثل پدری که سعی می کند پسرش را سرزنش کند، من عصبانی نیستم، فقط ناامید هستم.