Tsuujou Kougeki ga Zentai Kougeki de Ni-kai Kougeki no Okaasan wa Suki desu ka?

ایده یک انیمه isekai با حضور مادر قهرمان به عنوان یک شخصیت اصلی بلافاصله توجه من را به خود جلب کرد. با این حال، نحوه اجرای این مفهوم جای تامل زیادی داشت. علیرغم ایراداتش، این انیمه پتانسیل منحصر به فردی برای سرگرمی دارد. اگرچه نوشته ممکن است درجه یک نباشد، نمایش لذت بخشی را به ارمغان می آورد، به خصوص برای کسانی که از جذابیت رسانه «خیلی بد که خوب است» قدردانی می کنند. این نمایش شامل گروهی از شخصیت های به یاد ماندنی است که به کلیشه های معمولی انیمه پایبند هستند. به عنوان مثال، وایز مظهر کهن الگوی سریع خشمگین tsundere است. به‌علاوه، شخصیت‌هایی مانند پورتا در سریال وجود دارند، اما نمی‌توانند تأثیر معناداری بر جای بگذارند یا به عمق روایت کمک کنند. من نمی توانم به کاری که پورتا انجام داده است فکر کنم ... سر بالا: من در شرف بررسی چند اسپویلر سبک هستم. اگر قصد تماشای این نمایش را دارید، به شما توصیه می کنم با احتیاط ادامه دهید. هنگامی که ما برای اولین بار با شخصیت اصلی خود، ماساتو، آشنا می شویم، او به خصوص در تعاملاتش با ماماکو بسیار نامناسب به نظر می رسد. با این حال، این لزوماً داستان را از بین نمی برد، زیرا توسعه شخصیت او بر روی تغییر رابطه اش با ماماکو متمرکز است. مسئله اصلی در مورد ماساتو این است که او کسل کننده و غیر جالب به نظر می رسد. نمایش نمی تواند دلایل قانع کننده ای برای ارتباط با شخصیت خود به مخاطب ارائه دهد. او فاقد جذابیت مورد انتظار از یک قهرمان کمدی است. ماماکو به یاد ماندنی ترین شخصیت در میان بازیگران است. توانایی های بیش از حد او یک لحن کمدی به دنیای سریال اضافه می کند. به‌علاوه، دیدن قدرت‌های او حول موضوعات پرورشی متمرکز می‌شود، مانند توانایی او در آرام کردن بمبی مانند یک نوزاد گریان. این احمقانه، جذاب، و در کل برجسته است. اگرچه ممکن است او را شخصیتی کاملاً توسعه یافته در نظر نگیرد، برخلاف ماساتو تماشای او سرگرم کننده است. با این حال، این چیز زیادی نمی گوید. مدی شخصیتی بود که بیش از همه برجسته بود. این نمایش باعث شد که واقعاً به او اهمیت بدهم و با او همدردی کنم. با این حال، او بدترین رفتار را داشت، که در ادامه به آن خواهم پرداخت. مضامین نمایش را ناامیدکننده دیدم. این انیمه پیامی بیش از حد ساده و تا حدودی ساده لوحانه در مورد پیوند پایدار بین والدین و فرزندان می دهد. بر رستگاری و شفا تمرکز می کند، حتی در مواردی که والدین قبلاً توهین آمیز نشان داده شده اند. این نمایش شامل موارد متعددی از آشتی کودکان با والدین خود است. آنها پیوند بین والدین و فرزند را ناگسستنی نشان می دهند که یک موضوع پیچیده را بیش از حد ساده می کند. هنگامی که والدین با فرزند خود بدرفتاری می کنند، کودک باید این اختیار را داشته باشد که در صورت لزوم روابط خود را قطع کند. تجلیل از رابطه والد و فرزند به عنوان امری نادرست است. علاوه بر این، نمایش این را به عنوان یک تعهد مشترک نشان می دهد و نشان می دهد که وایز با جدا کردن خود از مادرش ناعادلانه عمل کرده است. در خط داستانی مدی، چندین اپیزود تصویری نگران کننده از فرزندپروری توهین آمیز توسط مدیما را به تصویر می کشد. (بله، این نام شخصیت است.) تماشای تأثیر منفی آن بر مدی دشوار است. علیرغم رفتار توهین آمیز صریح مدیما، نمایش او را به عنوان فردی که نیاز به رستگاری دارد نشان می دهد و به این معناست که مدی باید او را ببخشد تا به یک راه حل مطلوب دست یابد. این نمایش پویایی آنها را به عنوان مقدس نشان می دهد و مدی را برای ترمیم آن بر دوش می کشد، در حالی که مدیما تغییر قلبی ناگهانی دارد که به نظر اجباری می رسد. این نمایش به نوعی جادوی سیاه اشاره دارد که والدین را تحت تاثیر قرار می دهد تا با فرزندان خود بدرفتاری کنند و از عمق موضوع کاسته شود. پس از پایان دادن به خط داستانی Medhimama و افزودن Medhi به گروه، ماهیت بیش از حد رقابتی او چرخشی تاریک به خود می گیرد که اغلب در رفتار ظالمانه و سادیستی که به صورت کمدی به تصویر کشیده می شود، ظاهر می شود. با این حال، به نظر می رسد که این یک ویژگی تحت تأثیر رفتار مادرش در قسمت های قبلی باشد. به نظر می‌رسد این نمایش فرصت را نادیده می‌گیرد تا به درون‌مایه‌های جذاب مربوط به اینکه چگونه رفتار مدی تحت تأثیر آسیب‌های والدین قرار می‌گیرد، در عوض استفاده از آن را به عنوان مبنایی برای طنز انتخاب می‌کند. من صحبت کردن در مورد این موضوع را به تعویق انداختم، اما نادیده گرفتن آن سخت است. این انیمه شامل مقدار قابل توجهی از خدمات هواداران عجیب و غریب است، به ویژه در ارائه ماماکو در موقعیت‌های ناپسند، که اغلب شامل ماساتو می‌شود. این می تواند ناراحت کننده و حواس پرت کننده باشد. OVA از این نظر بد است. من نمی خواهم چیزی را خراب کنم، اما پیشنهاد می کنم به دلیل وحشی بودن آن را تماشا کنید. سرویس هواداران عجیب در نمایش، پتانسیل آن را به عنوان یک کاوش دلگرم کننده در رابطه مادر و پسر کاهش می دهد. در عوض، این فقط ناخوشایند است. انیمه ترکیبی از مفاهیم توسعه نیافته، مضامین نادرست، خدمات ناراحت کننده از طرفداران و شخصیت های فراموش نشدنی را به تصویر می کشد. با وجود بی نظمی، به طرز عجیبی سرگرم کننده است، البته به روشی "خیلی بد که خوب است"، به همین دلیل است که من هنوز آن را توصیه می کنم.

این انیمه «دوست داری مادرت و حملات چند هدفه‌اش با دو ضربه را دوست داری؟» به عنوان یک دستاورد بزرگ در حوزه انیمه است. صرفاً برچسب زدن آن به عنوان یک شاهکار شبیه به تجلیل از انیشتین صرفاً به دلیل مشارکت های علمی او بدون اذعان به تأثیر عمیق او بر جهان است. این نمایش بدون زحمت از «بیگ 3» مشهور و هر عنوان جریان اصلی موجود پیشی می‌گیرد. Jujutsu Kaisen، Death Note، JoJo's Bizarre Adventure، Mushoku Tensei، Attack on Titan - شما اسمش را بگذارید، هیچ کدام نزدیک نیستند. من هنوز با چیزی روبرو نشده ام که حتی جرات نزدیک شدن به عظمتش را داشته باشد. هر انیمه دیگری در مقایسه با این غول سرگرمی کمرنگ است. زیبایی، فروتنی آن – اینها ویژگی هایی هستند که آن را تعریف می کنند. توسعه شخصیت در این مجموعه چیزی کم از خارق العاده است. بدیهی است که هر شخصیت به سختی ساخته شده است، پیچیدگی های آنها در هر قسمت 24 دقیقه ای آشکار می شود. هر شخصیت آنقدر پیشرفت کرده است که فراموش می کنید در حال تماشای یک نمایش انیمیشن هستید. تسلط نویسنده فقط در داستان سرایی نیست، بلکه در ایجاد روابط پیچیده ای است که مجذوب کننده و جذاب است. آیا تا به حال آرزو کرده اید که انیمه ای داشته باشید که بتوانید بی وقفه و بدون حوصله آن را تماشا کنید؟ جلوترش رو نگاه نکن. این سریال این خواسته و بیشتر را برآورده می کند. اگر ایتاچی مانگکیو شارینگان خود را روی من بکار می‌برد و من را مجبور می‌کرد تا سه سال متوالی در یک چشم به هم زدن این نمایش را تماشا کنم، در همین چند ثانیه فردی تغییر یافته ظاهر می‌شدم. مردی که می تواند بر قاره ها حکومت کند و تمام جنگ ها را با ضربه زدن انگشتان من متوقف کند. این انیمه تنوع شخصیت‌ها را به قدری گسترده ارائه می‌کند که هر یک احساس می‌کنند یک فرد واقعی هستند، که هر کدام به‌طور منحصربه‌فردی در نقش روایی نقش دارند. شایان ذکر است که در میان درخشش، فصل اول فقط شامل یک صحنه اکچی انفرادی است - جزئیاتی که ممکن است بسیاری از آن چشم پوشی کنند. با این حال، این نمونه منحصر به فرد به عنوان شاهدی بر اعتماد نویسنده است: "حتی با عناصر ecchi، انیمه من از همه آنها پیشی خواهد گرفت." "آیا مادرت و حملات چند هدفه دو ضربه ای او را دوست داری؟" فقط یک انیمه نیست. این یک مکاشفه است قراردادها را به چالش می کشد، داستان سرایی را بالا می برد و اثری پاک نشدنی بر بینندگانش می گذارد. این سفر به دنیایی است که در آن تخیل هیچ حد و مرزی نمی شناسد و هر لحظه با دقتی دقیق ساخته شده است. در این انیمه، نور به شدت می درخشد، جنگ ها بدون زحمت متوقف می شوند و قاره ها در انتظار فتح هستند. در واقع، این انیمه یک تایتان در میان غول‌ها است، یک شاهکار غیرقابل مقایسه. از رسانه فراتر می رود تا به گواهی قدرت داستان سرایی و امکانات بی حد و حصر شکل هنری انیمیشن تبدیل شود. همانطور که به کاوش در اعماق آن ادامه می دهم، به یاد می آورم که عظمت واقعی، مانند این انیمه، نادر و فراموش نشدنی است. هر روز این شاهکار را دوباره تماشا می کنم و ساعت به ساعت 50 جزئیات جدید را می یابم که آخرین بار از دست داده ام، و هر روز شب ها گریه می کنم که می دانم قبل از اینکه از این دنیا هلاک شوم هرگز همه چیز را پیدا نمی کنم. اما آیا زیبایی آن در این نیست؟ آیا نکته این نیست که شما نمی توانید همه کارها را انجام دهید؟ این چیزی است که این نمایش به شما کمک می کند تا متوجه شوید که حتی زمانی که فکر می کردید همه چیز را در دست گرفته اید، همیشه چیزی باقی می ماند. آیا این ضرب المثل را شنیده اید که در زمان خود اغلب از نابغه ها قدردانی نمی شود؟ البته، با در نظر گرفتن انیمه "Do You Love Your Mom and Her Two-Hit Multi-Target Attacks?" عمیقاً طنین انداز می شود. رتبه بندی به ظاهر متوسط ​​آن در MAL، عمق و درخشندگی عمیقی را که تجسم می کند نشان می دهد. دلیل این رتبه‌بندی در واقع بسیار ساده است: افراد زیادی در قید حیات نیستند که بتوانند لایه‌های دائما تکرارشونده معنا و نوآوری که این نمایش روی میز به ارمغان می‌آورد را به طور کامل درک کنند. نه، که به دنیا می آورد. این انیمه هنجارها و انتظارات را در هر مرحله به چالش می کشد و جرأت می کند مضامین و روایت هایی را کشف کند که هم طراوت و هم تفکر برانگیز هستند. با این حال، نبوغ واقعی آن فقط در پیچش‌های روایی یا قوس‌های شخصیتی آن نیست، بلکه در توانایی آن برای برانگیختن درون‌نگری و بازتعریف معنای تعامل با انیمه به عنوان یک رسانه است. نویسنده این موضوع را انتخاب کرد زیرا می دانست که موضوعی بحث برانگیز خواهد بود. این اساساً این واقعیت را تضمین می کند که این انیمه به اندازه کافی محبوب می شود تا افراد برگزیده ای مانند من آن را پیدا کنند و خرد خود را گسترش دهند. شخصیت‌ها، از ماساتو و پیوند اکراه‌آمیز او با مادرش، ماماکو، گرفته تا بازیگران اصلی، تنها پیکسل‌های روی صفحه نیستند، بلکه بازتابی از پیچیدگی و احساسات انسانی هستند. هر قسمت مانند یک سمفونی به دقت ساخته شده است، با هر نت با هدف و طنین طنین انداز است. اگر در حین گوش دادن به آن، چشمان خود را ببندید، حتی اگر در حال تماشای نسخه زیر بستر هستید، در یک ارکستر شروع به توهم زدن خواهید کرد. ارکستری که شما در آن همه هستید. شما همه نوازندگان، رهبر ارکستر، تماشاچیان و شما سازها هستید. تو باران 12 مایلی شهری دیگر هستی و رسوب روی پیاده رو. با وجود درخشش، "آیا شما مادرتان و حملات چند هدفه دو ضربه ای او را دوست دارید؟" خود را در برابر جریان شناخت جریان اصلی می بیند. این گواهی بر درخشش زودرس انیمه است که تأثیر واقعی آن تنها در سال‌های آینده کاملاً قابل قدردانی است، زیرا بینندگان بیشتری گنجینه‌های روایی و نوآوری‌های موضوعی آن را کشف می‌کنند. برای تماشای "دوست داری مادرت و حملات چند هدفه دو ضربه ای او را دوست داری؟" این است که سفری اکتشافی را آغاز کنید، جایی که تصورات از آنچه فکر می‌کنید قرار است اتفاق بیفتد شکسته می‌شود و مرزهای داستان‌گویی به مرزهای خود کشیده می‌شوند. این دعوتی است برای کاوش عمیق تر، قدردانی از ظرافت ها و پیچیدگی های بافته شده در هر فریم، و تشخیص این که نبوغ واقعی، مانند این انیمیشن، از محدودیت های زمانی فراتر می رود. قرار دادن این در اینجا خطرناک است، اما مهم نیست. این انیمه از مرزها و محدودیت های «شانس» و «احتمال» فراتر می رود. در دیگر جهان های موازی در کنار ما و دور از ما، این انیمه با همین پیام وجود دارد. وقتی بشریت بتواند واقعیتی شبیه واقعیت ما را شبیه سازی کند، به مرور زمان برمی گردند و می بینند که این واقعیت چیزی شبیه واقعیت ما نخواهد بود. تنها چیزی که ثابت می ماند این است که این انیمه همچنان در آن دنیا خواهد بود. این به این دلیل است که یک عنصر ساختمانی اساسی در جهان است که نمی توان آن را نادیده گرفت. جایی در زمان و مکان وجود ندارد که این انیمه به دست نیاید. همانطور که زمان می گذرد و بینندگان بیشتری متوجه درخشش آن می شوند، "آیا مادرت و حملات چند هدفه دو ضربه ای او را دوست داری؟" ممکن است جایگاه خود را در میان پانتئون افسانه های انیمه پیدا کند، که به دلیل جسارت، خلاقیت و تأثیر عمیق آن بر رسانه ای که جسورانه باز تعریف می کند، مشهور است. افسوس، این هرگز رخ نخواهد داد، همانطور که هرگز در هر جهان دیگری رخ نخواهد داد. این سرنوشت بشریت است که باید در مورد معنای آنها شگفت زده شود و هرگز معنای این انیمه را به طور کامل درک نکند. هرگز جهانی وجود نداشته است که این انیمه بتواند در تمام شکوهش دیده شود، به طرز افسرده کننده ای. این سرنوشت بشریت است که قبل از اینکه این موضوع را بفهمند، باید تسلیم جنگ خودشان شوند. این سرنوشت هر موجودی است که بتواند دانش را منتقل کند. این سرنوشتی است که از قبل تعیین شده است. این درس دیگری است که نویسنده به ما آموخته است. هیچ چیز برای همیشه دوام نمی آورد و حتی اگر هم ادامه داشته باشد غیرممکن خواهد بود. حتی با وجود تعداد کمی از مردم که متوجه این انیمه می شوند، می تواند هر بار که ظاهر می شود تأثیر بسیار ماندگار، اما کوچکی بر این جهان بگذارد. این سرنوشتی است که همیشه داشته است. این انیمه بهترین تمام دوران، فوق العاده بهترین است. واقعاً بهترین از بهترین از بهترین های هر نمایشی که تا کنون ساخته شده است. این انیمه، اوج داستانی است.

خوب بود، فقط خوب بود، در مورد بهترین ستایشی است که می توانم انجام دهم. این یک بازی ویدیویی با مضمون isekai است که بازیگران اصلی آن نوجوانان نابالغ هستند که تجارب آشنای این ژانر را دارند. شخصیت ها پویایی بسیار آشنای عناوین دیگر دارند و لحظات طنز و کنایه وجود دارد، اما در بیشتر موارد احساس خشکی می کرد. درام کم خطر بود، می‌دانید که ماماکو یا با خشونت پیروز می‌شود یا با بیرون کشیدن یک قدرت جدید یا فقط «قدرت عشق» با صحبت کردن. تنها چیزی که در مورد فانتزی های قدرت isekai که می تواند برای بیننده سرمایه گذاری کند این است که ببیند قدرت رشد می کند و با معنا تغییر می کند. ماماکو اساساً از سطح 20 شروع می‌کند و هر زمان که طرح دیکته کند، توانایی‌های جدید خود به خود را توسعه می‌دهد. که، بله، جزء اصلی این ژانر است، اما آنها از هیچ جا تحقق می یابند. دیدن رشد ماساشی به عنوان یک شخص خوب بود، اما در نهایت او احساس می کند سطحی است و تنها ویژگی اصلی شخصیت او این است که "مامان من مزاحم است" حتی اگر برای قدردانی از حضور او بیاید، نظرش را تغییر نمی دهد. اگر او این کار را می کرد، احتمالاً سریال زودتر از موعد به پایان می رسید، اما چیزی به من می گوید که او بدون هیچ دلیل موجهی به سرسختی ادامه می دهد. TL:DR; متوسط ​​در بهترین حالت، اما عنوانی غیر توهین آمیز برای isekai. کاراکترها عمدتاً تروپ های تکراری هستند. اگر یک isekai کمدی می خواهید، به تماشای KonoSuba بروید. اگر یک ecchi، Interspecies Reviewers و Immoral Guild می خواهید. رتبه R برای عکس های کوتاه مدت از نوک پستان و عکس های شورت به دست نمی آید.