Devilman: Crybaby

چه لعنتی ای فقط تماشا کردم... داستان اواسط است، شخصیت ها حتی نمی توانند آن را تحمل کنند. یه ذره بهشون اهمیت ندادم تنها چیزی که می توانستند نشان دهند برهنگی بود. به نظر می رسد که این در ابتدا قرار بود یک هنتایی باشد اما بعد کارگردان تصمیم گرفت که باید یک داستان داشته باشد. که مطلقاً به جایی نمی رسد... هنر بی مزه و بی مزه است، به نظر می رسد همه چیز در عجله کشیده شده است. زمانی که شخصیت‌ها در فاصله‌ای دور ایستاده‌اند و همه چیز مبهم است و جزییات ندارد، قابل درک است، اما حتی عکس‌های نزدیک به قدری ضعیف کشیده شده‌اند که به نظر می‌رسد smb فقط همه چیز را با دکمه رنگی پاشیده است.

"چرا می دوم؟ اگر به جلو بروم، احساس می کنم چیزی تغییر می کند. حتی اندکی." به نظر می رسد یکی از موضوعات رایج در اکثر رسانه های دارای ژانر روانشناختی، با خطوط داستانی «سنگین»، نحوه سکونت هیولای واقعی در درون انسان است. هیولای واقعی اینجا کیست - شیاطینی که آنطور که باید وجود دارند، یا انسانهایی که بیگناهان را به خاطر عدالت خود می کشند؟ Devilman: Crybaby در آن سمت رسانه قرار می گیرد. این یک نمایش معیوب است، بدون شک، اما هر کاری که خوب باشد، فوق العاده انجام می دهد. خواه رپ گاه و بیگاهی باشد که در قسمت‌هایش اجرا می‌کند تا حس زندگی در شهر را از منظر یک شخصیت فرعی، داستان‌های فرعی که به طرز شگفت‌انگیزی اجرا شده‌اند، یا خود شخصیت‌ها را منتقل کند. هر جنبه ای از آنچه آن را به یک نمایش تبدیل می کند به کمال ذهنی انجام می شود. انیمیشنی که فقط گاهی اوقات کم رنگ است، در غیر این صورت شگفت انگیز است. ظاهری خشن، ساده و خط خطی دارد و مانند اکثر آثار ماساکی یواسا، موفق می شود از آن به نفع نمایش استفاده کند. موسیقی احتمالاً بهترین جنبه نمایش است که در صورت نیاز، شادی، غم و هیاهو را برمی انگیزد. آکیرا یک شخصیت واقعا متضاد است - ممکن است برخی او را دوست داشته باشند و برخی دیگر ممکن است نه. او فردی بسیار عاطفی، خوش بین و همدل است. هنگامی که او را بر عهده می گیرد که شیطان آمون را از تسلط بر بدنش باز دارد، به دلیل انسانیتش می تواند این کار را انجام دهد، زیرا در جایی در درون او اراده ای به اندازه کافی قوی است که قدرتمندترین شیاطین را در خود جای دهد. ریو کاملاً متضاد آکیرا است - مرده، بدبین و بی تفاوت. او خالی از لذت نیست - بلکه آن را در چیزهای عجیب و غریب می یابد. او حاضر است هر کاری که برای رسیدن به هدف نهایی خود لازم است انجام دهد، برنامه اقدام خود را دنبال کند، حتی اگر این به معنای فرو بردن جهان در هرج و مرج غیرقابل توقف باشد. بیننده هرگز واقعاً توضیح داده نمی شود که آمون، سیلن و کیم و همچنین انجمن شیطانی کیستند. آنها فقط... وجود دارند. شاید اشاره ای به Devilman اصلی باشد، نمایشی که به طور متعارف در این جهان وجود دارد. به عنوان کسی که هرگز آن را تماشا نکرده ام، شاید هرگز نشناسم. با این حال، این بخشی از داستان است که لزوماً آنقدر مهم نیست که پوشش داده شود. به هر حال، این بیشتر یک درام شخصیتی است تا یک سریال اکشن ماوراء طبیعی. خود نمایش برخی از قدرتمندترین صحنه‌های انیمیشن را دارد - نه صحنه‌هایی که انیمیشن‌ها و فریادهای بسیار خوبی دارند (بله، آن‌ها هم عالی هستند). نه، این صحنه ها با تصاویری نفس گیر و احساسات خام انسانی کامل می شوند. دو مثالی که می توانم به آنها فکر کنم رپ کوکون به میکو و شکست نوئل (بعضی دیگر هم هستند). رپ Kukun اساساً از ناکجاآباد بیرون می آید. او از روی اجبار شروع به رپ در مورد تجربیات شخصی خود برای میکو می کند، اما چیزی در مورد آن وجود دارد که توجه میکو را به خود جلب می کند - این داستان او نیز هست. برای یک دقیقه، کوکون بدون موسیقی پشتیبان رپ می زند، زیرا ما به آرامی می بینیم که ترکیبی از احساسات در میکو ایجاد می شود، او را گیج می کند، شادی، آرامش و احساس پذیرفته شدن او را فراهم می کند. این یک روش جالب برای به کار بردن «نشان نگو» در داستان است - به جای استفاده از مونتاژ، نکات ظریفی در این صحنه وجود دارد که در آن هر چیزی که او احساس می‌کند، هر چیزی که او را در تضاد قرار می‌دهد، برای بیننده ارائه می‌شود. . فروپاشی نوئل صحنه بسیار تاریک تری است. او به دنیای آخرالزمانی فرستاده می شود تا به دنبال همسر و پسر فراری خود بگردد، بدون اینکه بداند پسر خردسالش به شیطان تبدیل شده است. همسرش بدون هیچ توضیحی فرار می کند، بنابراین طبیعی است که او این کار را انجام دهد، با این حال آنچه او به طور تصادفی به آن برخورد می کند واقعیت تاریک موقعیت او است. پس از اینکه سرانجام خانواده اش را پیدا می کند، به یک چادر برهنه و تاریک می رسد. او پاها را می بیند که از جایی در داخل بیرون می زنند. او با شناختن همسرش نام او را صدا می کند. و سپس او در نهایت شاهد است که پسرش، یک هیولای کاملاً متحول شده و گریان که مادر خودش را می خورد. واضح است که نوئل غافلگیر شده است. با این همه کار، شروع به گریه می کند. او می داند که باید شلیک کند، اما نمی تواند خود را مجبور به انجام این کار کند. یک اشک به دو تبدیل می شود، که بیشتر می شود، تا زمانی که او با ناراحتی فریاد می زند. ناتوانی او در تیراندازی، و موضع بی‌تحرک او، چیزی است که او را به قتل رساند. کلمات نمی توانند توصیف کنند که صحنه چقدر برای تماشا کردن قدرتمند بود، وقتی این شخصیت پدری، این محافظی که آکیرا به آن احترام می گذاشت، کاملا شکسته شد. Devilman: Crybaby با یکی از جذاب‌ترین پایان‌هایی که تا به حال شاهد بوده‌ام، سنگ تمام گذاشت. صحنه‌های عجیب، هنر فوق‌العاده، پیش‌نمایش افسانه‌ای و موسیقی حیرت‌انگیز تنها بخشی از آن را پوشش می‌دهد. دو اپیزود آخر تقریباً شگفت‌انگیزهای سینمایی کامل هستند، با صحنه‌ای گهگاهی «مثل جهنم» که دلشکستگی، خیانت، مرگ، خشونت، غم و اندوه را به نمایش می‌گذارد. بله، این نمایش برای همه نیست، با این حال، سطحی که برای انتقال پیام های خود به آن رسیده است، بدون در نظر گرفتن قابل احترام است. رابرت فراست "فکر می کنم به اندازه کافی نفرت را می شناسم، که بدانم برای نابودی یخ نیز عالی است و کافی است."

«Devilman: Crybaby» انیمه ای است که شما را بی تفاوت نخواهد گذاشت. با امتیاز 6/10، خود را بین جنبه های مثبت و ایرادات آشکار آن درگیر می بینم. داستان "Devilman: Crybaby" نوید یک سفر تاریک و پیچیده را به دنیایی می دهد که در آن بشریت توسط نیروهای اهریمنی گرفتار شده است. متأسفانه، انیمیشن اغلب من را ناامید می کرد، بدون تاثیر بصری که انتظار داشتم. چندین بار متوجه شدم که در حال مبارزه با خواب جلوی صفحه نمایش هستم که قطعاً بر لذت بردن من از انیمه تأثیر گذاشت. با این حال، "Devilman: Crybaby" بدون لحظات قوی نیست. برخی از قسمت‌ها توانستند توجه من را به خود جلب کنند و علاقه‌ای زودگذر ایجاد کنند، اما متاسفانه این لحظات برای جبران کاستی‌های انیمه به‌عنوان یک کل بسیار کم بود. چیزی که بیش از همه من را ناامید کرد پایان انیمه بود که نتوانست به طور رضایت بخشی داستان های مختلفی را که در طول سری بررسی شده بود به پایان برساند. پس از صرف زمان و انرژی در دنیای "Devilman: Crybaby"، انتظار نتیجه گیری قانع کننده تری را داشتم. در نهایت «Devilman: Crybaby» انیمه ای است که برای سبک خاص خود جذابیت خاصی می طلبد. در حالی که ممکن است مخاطبان خود را در میان کسانی بیابد که قدردان داستان زیبا و تاریک منحصر به فرد آن هستند، متأسفانه نتوانست کاملاً من را متقاعد کند. عدم تمایل من به بحث مجدد درباره آن حکایت از تجربه متفاوت من دارد. به طور خلاصه، «Devilman: Crybaby» اثری تقسیم‌بندی شده، با کیفیت‌ها و نقص‌هایی است که مطمئناً بحث‌های پر جنب و جوشی را در میان طرفداران انیمه ایجاد می‌کند.