Bokutachi wa Benkyou ga Dekinai

به‌عنوان یکی از طرفداران پرشور فصل اول، هیجان‌زده بودم که ببینم داستان چگونه پیش می‌رود، و ناامید نشدم. فصل دوم از جایی شروع می‌شود که فصل اول متوقف شد و ناریوکی یویگا به آموزش سه دانش‌آموز با استعداد اما مشکل‌دار خود - فومینو، ریزو و اوروکا- ادامه می‌دهد. اما برای من، ستاره واقعی نمایش فوروهاشی ریزو بود. واکنش‌های مرده، هوش تیز و آسیب‌پذیری‌های پنهان او را به جذاب‌ترین شخصیت تبدیل کرده بود و من متوجه شدم که از ابتدا تا انتها به دنبال او هستم. پیشرفت فوروهاشی در طول سریال باورنکردنی بود و تعامل او با ناریوکی همیشه برقی بود. من دوست داشتم که چگونه سریال به بررسی پیشینه و شخصیت او پرداخت و او را به شخصیتی قابل ربط‌تر و دوست‌داشتنی‌تر تبدیل کرد. اگر انتقادی داشته باشم، این است که سرعت حرکت کمی به سمت انتها تند شده است، و برخی از موضوعات داستان کمی بیش از حد راحت حل شده است. با این حال، این حرف های جزئی از لذت کلی من از سریال کم نکرد. در کل، من خیلی خوشحالم که این انیمیشن را تماشا کردم. این یک جواهر واقعی از یک سریال است. اگر از طرفداران انیمه های شخصیت محور با طنز و دل هستید، به خودتان لطف کنید و این نمایش را تماشا کنید. و به یاد داشته باشید، فوروهاشی بهترین دختر است!

این انیمه اون چیزی نبود که انتظار داشتم. من این انیمه را یک رامکام ساده در مورد دختران دبیرستانی می‌دانستم که با یک طرح بسیار استاندارد با معلم خود ساده‌سازی می‌کنند، اما همچنان می‌خواستم هر یک از روابط فردی را ببینم. من هر دو فصل انیمه را تماشا کردم و مانگا را در حدود 3-4 روز خواندم که پوچ است زیرا مانگا 187 فصل داشت. داستان‌های مختلف و پیوند بازگشت به mc که همه دختران داشتند بسیار جالب بود و همیشه شما را به این فکر می‌اندازد که mc با چه کسی بیرون می‌رود، مخصوصاً وقتی جشنواره مدرسه شخصی را که به mc کمک می‌کرد ناشناس گذاشت. این به چگونگی ادامه داستان انیمه در مانگا مربوط می‌شود، جایی که وقتی تمام روابط داستان اصلی ایجاد شد، به مسیرها و داستان‌های متعددی تقسیم می‌شود که ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که mc با آنها بیرون می‌رود. این نشان می دهد که فردی که به mc در جشنواره مدرسه کمک کرد، آن دختر بود و mc می رود تا احساسات و اعترافات خود را مانند یک صحنه پست اعتباری توسعه دهد. این مسیرهای پایانی با لحظات واقعا عاشقانه و دوست داشتنی شگفت‌انگیز بودند که می‌توانست زمان پرش یا بازگشت به داستان اصلی برای کشف بخش‌های جدید را داشته باشد. هر داستان نیز به گونه‌ای طراحی شده بود، برای مثال، mc در جزیره‌ای به دنبال شغل معلمی می‌رود، جایی که با یکی از دخترانی که به عنوان پزشک در جزیره کار می‌کند ملاقات می‌کند و با هم می‌شوند. مسیر دیگری که در آن او به عنوان معلم در دبیرستان می ماند و در آنجا با معلم همراه می شود. حتی با وجود اینکه من بین هر دختری تعصب داشتم و بدیهی است که می‌خواستم یک یا دو نفر برنده شوند، آنها تمام پایان‌ها را درست کردند و وقتی دختر مورد علاقه‌شان برنده نشد، هیچ خواننده‌ای را ناامید نکردند. در پایان، BokuBen یک انیمیشن رامکام عالی است که در نقاطی خنده دار و جذاب بود. سبک هنری، افتتاحیه و خط داستانی فوق‌العاده‌ای داشت که باعث می‌شد خوانندگان احساس کنند از میزان پیشینه و توسعه بین شخصیت‌ها غرق شده‌اند. انیمه/مانگا آتش.

خب، آنها باعث شده اند که نتوانم فصل دوم را تماشا نکنم. اوه خوب ما هرگز یاد نمی‌گیریم: BOKUBEN یک طرح کاملاً عادی دارد، شبیه به طرح پنج‌قلوهای Quintessential. پسری به دانش‌آموزان دخترش کمک می‌کند درس بخوانند و (امیدوارم) امتحانات را بگذرانند و سال تحصیلی را با رنگ‌آمیزی به پایان برسانند و در عین حال با محبت فزاینده بین دو طرف سروکار دارند. با این حال، در حالی که Quintessential Quintessential بیشتر بر روی پیوندهای خانوادگی متمرکز شد، We Never Learn: BOKUBEN بیشتر به سمت پایان لذت‌بخش و مزخرف طیف انیمه حرمسرا رفت. من به شما نمی گویم که چیست، اما مطمئناً انیمه را کمی جذاب تر کرد. همچنین، تا حد زیادی کمدی است، اما لحظات عاشقانه کوچک و مستقلی وجود دارد که در آن قلب شما به تپش می افتد و شما فقط در زیبایی محض آن لحظه غرق می شوید. و حالا شخصیت ها ترکیب بسیار معمولی شخصیت ها، به جز این واقعیت که یویگا ناریوکی، قهرمان اصلی سریال، در واقع بسیار متوسط ​​است. او مانند فوتارو اوسوگی نابغه نیست، اما خوبیش این است که به اندازه او متراکم نیست. اوروکا تاکموتو دختر اسپورت سریال است که در ورزش خوب است و نه چیز دیگر، فومینو فوروهاشی دختر خوش شانسی است که در لحظه شنیدن معادله ریاضی به خواب می رود و ریزو اوگاتا، مرد بی تنه ای که به نظر نمی رسد احساسات انسانی را درک کند. و در نتیجه علوم انسانی به طور کلی. همه به یک اندازه جالب هستند، همه پیشرفت های شخصیتی که صادقانه بگویم، باید در فصل دوم کمی بیشتر روی آنها متمرکز شود. به این ترکیب، سنپای مو بنفش یویگا، آسومی کومینامی و معلم او و مربی سابق اوگاتا و فوروهاشی کیریسو مافیوو را نیز داریم. ترکیب بدی نیست، تنها مشکلی که اینجا وجود دارد این است که به دلیل تعداد افراد، گاهی اوقات آنطور که باید زمان/زمان تنها با یویگا را در اختیار ندارند. همچنین، این واقعیت که یویگا در چند قسمت اول زمان زیادی را با اوگاتا گذراند و فصل را با گذراندن تمام وقت خود با Takemoto به پایان رساند، با توجه به اینکه او باید با هر یک از آنها به طور مساوی وقت بگذارد، کمی ناپسند است. همچنین موسیقی کمی نامناسب است. نه به معنای PG-13، اما بیشتر شبیه آن به نظر نمی رسد که مناسب موقعیت باشد. گاهی اوقات موسیقی شادی آور برای موقعیت های غمگین وجود دارد، و گاهی اوقات موسیقی خسته کننده آن برای موقعیت های پرتنش. اکنون، این فقط یک بار اتفاق می‌افتد، بنابراین خیلی مهم نیست، و با توجه به اینکه این تقریباً یکی از مشکلات من با We Never Learn بود، نشان می‌دهد که چقدر خوب پیش رفت. در نهایت دلیل اینکه من مجبور شدم فصل دوم را تماشا کنم: مرگ مادر یک نفر، یک پسر و دختری که با هم یک اتاق مشترک دارند، و عدم رشد شدید شخصیت و پایان های شل که امیدوارم در فصل دوم محقق شود. امتیاز نهایی: 9.3/10 فصل دوم، من آمدم.