Amanchu! Advance

می‌دانید که وقتی حفره‌های داستانی خیره‌کننده‌ای در انیمه‌ای از زندگی وجود دارد، چیزی درست نیست، اما با این حال، حتی اگر با فصل اول و پایان (و انصافاً در کل فصل) متفاوت باشد، بسیار عجولانه به نظر می‌رسد، مفید بود و سواری بسیار آرامش‌بخش، پتانسیل بیشتری در سریال وجود داشت (من فقط انیمه را تماشا کردم، بنابراین در مورد مانگا صحبت نمی‌کنم). در کل، این یک فصل عالی، اما درهم و برهم از یک انیمه عالی بود. حتی با وجود ناکامی ها و کاستی هایش واقعاً از آن لذت بردم. اگر می خواهید یک انیمه آرامش بخش با فلسفه زندگی و اطلاعاتی درباره غواصی داشته باشید، این برای شما مناسب است. همچنین ما در این فصل خود جوانتر مادربزرگ را می بینیم و باید بگویم که او ضخیم است.

توجه: این مجموعه کل فرنچایز انیمیشن را تا سال 2023 پوشش می‌دهد. برخلاف آماما تا اینازوما، من کاملاً آماده بودم که آمانچو را تکه تکه کنم، اما تصمیم گرفتم این عادلانه نباشد، بنابراین آنچه را که در سال 2017 در مورد آن تماشا کردم، دوباره تماشا کردم و ادامه دادم عاقبت و خوشحالم که این کار را انجام دادم، زیرا نمایش اصلاً آنطور که فکر می‌کردم به یاد داشتم نبود. درس خوبی یاد گرفتید که برای بار دوم نمایشی را که قرار است در مورد آن صحبت کنید دوباره تماشا کنید تا در مورد آن درست صحبت کنید. به هر حال اولین برداشت من در مورد آمانچو! به شش سال پیش، نمایش بی‌معنا، فوق‌العاده آهسته، ملودراماتیک، بدون کاوش در مضامین و عناصر آن، تغییرات دائمی بین حالت غمگین و سخت شاد، با یکی از منفورترین قهرمان‌های من در تمام دوران بود. همراه با یکی از منفورترین همبازی های من در تمام دوران مدام گریه می کرد. با یک دنباله تخم مرغ که یک قسمت کاملا ملودراماتیک بود درباره دختر دبیرستانی که پذیرفت که دوستش اکنون دوستان بیشتری دارد. الان در موردش چی فکر می کنم؟ اول از همه آمانچو! به همان اندازه بدون طرح و آهسته است که هر قطعه ای از زندگی بیرونی وجود دارد، در واقع، داستان و پیشرفت بیشتری نسبت به بسیاری از مواردی که من دیده ام دارد، در قسمت دوم قبلاً غواصی را معرفی می کند که عنصر اصلی نمایش است. و از آنجا به تدریج بیشتر در مورد آن توضیح می دهد، و همچنین شخصیت های فرعی جدید و معلمی را که بخشی از باشگاه هستند معرفی می کند. ایده اصلی پشت همه اینها این است که نشان دهد چگونه قهرمان داستان، فوتابا، از یک بچه گریه دار با مشکلات جهان اول به ... خوب، نه این است، زیرا او یاد می گیرد که شیرجه بزند و برای همه چیز به دوست جدید و همکارش هیکاری وابسته نباشد. ، یا حداقل هدف این است. این نمایش مطمئناً تلاشی نیست، اما به هر حال بسیار خنده‌دار است، که برای من معمولاً علامت آن در هر نمایش یا فیلم یا هر چیز دیگری که آن را امتحان می‌کند از دست می‌دهد. آمانچو! به شدت باعث می‌شود که شخصیت‌هایش نسبت به هر چیز کوچکی که سبک هنری خود را به سبک چیبی تغییر می‌دهند و همچنین چهره همه را برای خنده کردن شما تغییر می‌دهند، بیش از حد واکنش نشان دهند. برخی آن را خنده دار می دانند، برخی نه، من در گروه دوم قرار دارم. و این واقعاً مشکلی نیست، زیرا برخلاف آنچه در سال 2017 فکر می کردم، آمانچو! یک نمایش کاملاً سبک و آرامش بخش است (یا حداقل این چیزی است که به نظر می رسد) که نباید خیلی جدی گرفته شود، اینطور نیست که موضوعات و موضوعات جدی را ارائه می دهد و سپس آن را با کمدی مداوم به عنوان انیمه های فراوان و MCU خراب می کند. انجام دادن. مطمئناً فوتابا آه زیادی می کشد اما آنطور که من فکر می کردم غمگین یا گریه نمی کند، در واقع او فقط دو بار در کل نمایش گریه می کند، یکی حتی در یک فلاش بک اتفاق می افتد. دلیل اینکه او در ابتدا اینقدر احساس ناراحتی می کند این است که او از جای دیگری نقل مکان کرده است و توسط شهر و مردم جدید کاملاً متفاوت غرق شده است و دلتنگ خانه و دوستان قدیمی خود می شود. چیزی که در آن زمان فکر می‌کردم احمقانه بود، اما اکنون می‌توانم آن را درک کنم و با آن همدلی کنم (اگرچه ارتباطی ندارم)، به خصوص با توجه به اینکه او فقط یک نوجوان است، صحبت کردن با نوجوانان کشورهای مختلف در این شش سال به من کمک زیادی کرد. همچنین معلمی که به یاد داشتم فوق العاده کودکانه بود، در واقع اینطور نیست، زیرا او لحظاتی را دارد که مانند بزرگسالان رفتار می کند و به شخصیت های نوجوان نمایش توصیه می کند. مطمئناً او خیلی اوقات خوشحال است و سرگرم می شود، اما از چه زمانی این مشکل وجود دارد؟ بزرگسال بودن به این معنی نیست که باید همیشه جدی باشید، اگرچه این ممکن است بسته به مکان، کشور، فرهنگ و افراد اطراف متفاوت باشد. با این حال مسائلی در نمایش وجود دارد. به نظر می رسد فوتبا کمی اضطراب اجتماعی با او دارد، اما به دلیل ماهیت و لحن سبک نمایش، بیشتر به دلیل خجالتی بودن او ظاهر می شود. همچنین، اگرچه در سریال کمی کاوش وجود دارد، اما درست است که سریال به جایی می رسد که چیز دیگری برای نشان دادن ندارد و بنابراین، به جای اینکه قهرمان داستان شنا را یاد بگیرد و خودش را بهبود ببخشد، به ساخت پنج قسمت در مورد معمولی ادامه می دهد. Slice of Nothing اتفاقی که بسیاری از انیمه های Slice of Life دارند. در طول این اپیزودها زمانی است که گام‌ها و مضامین به پایان می‌رسند و شخصیت‌ها هر کاری انجام می‌دهند جز صحبت کردن درباره شیرجه یا شنا، از جمله معلم. و حتی به یک نتیجه رضایت بخش در قسمت آخر منجر نمی شود، زیرا علیرغم همه چیزهایی که فوتابا در فصل یاد می گیرد، او همچنان به کمک همه اطرافیانش، به خصوص هیکاری نیاز دارد. منظورم این است که حدس می‌زنم که او در تلاش اول نمی‌توانست این کار را به طور کامل انجام دهد، اما هدف کل نمایش در آن زمان چه بود؟ در مورد شخصیت‌ها، من هنوز هیکاری را در منفورترین شخصیت‌های تمام دوران‌هایم قرار می‌دهم، فکر می‌کنم هیچ ایرادی در نحوه نوشتن او وجود ندارد، او شخصیت معمولی شاد و بسیار پرانرژی در نمایش برشی از زندگی است. فقط این دلیلی است که من در وهله اول با نمایش مشکل داشتم، او مدام احمق می‌شود و چهره‌های احمقانه انجام می‌دهد و سعی می‌کند خنده‌دار به نظر برسد، که من او را عصبانی می‌دانم و می‌خواهم سرش را با لگد باز کنم. به یاد دارم زمانی که برنامه پخش شد و مردم در حال بحث بودند که آیا او اوتیستیک است و نماینده مناسبی از افراد طیف است، خیلی بد بود. اتفاقاً او نیست. بعد خواهر بزرگتر بود، اسمش هر چی بود زیاد یادم نبود، اما در حین تماشای مجددم نمی توانستم از این فکر نکنم که این دختر چقدر نسبت به برادرش بی دلیل است، او فقط دوست دارد کتک بزند. او همیشه حدس می‌زنم ای مردم، وقتی زنی نسبت به مرد خشن است، توهین نمی کند، خنده دار است، نمی دانستید؟ او به سراغ منفورترین شخصیت‌های من می‌رود و همان جایی را که قبلاً فوتابا بود، می‌گیرد. اوه، و بصری و صدا خوب هستند حدس می زنم. اولی‌ها ابتدایی هستند اما قابل استفاده هستند، مردم در آن زمان با لباس‌های مدرسه مشکل داشتند، من نمی‌توانستم کمتر به آنها اهمیت بدهم، تنها چیزی که از نظر بصری برجسته است، پس‌زمینه‌ها هستند، بسیار زیبا و بر اساس مکان‌های واقعی در ژاپن. در مورد دومی، جلوه‌های صوتی و صداگذاری کار خود را به خوبی انجام می‌دهند و موسیقی مانند برنامه‌ها آرامش‌بخش است، با شروع و پایان بسیار زیبا. تخمکی که بعدا می آید در واقع مربوط به ملاقات دوستان فوتابا است و یکی از آنها به هیکاری حسادت می کند، اما هیچ ایرادی ندارد، به صورت ملودراماتیک ارائه نمی شود، تماماً دلسرد می شود و تا پایان سال از پس آن برمی آید. آن را فقط در بیست و چهار دقیقه یا بیشتر. هیچ مشکلی با آن وجود ندارد، بنابراین این در واقع بهترین قسمت از سه انیمیشن است، فقط این احساس می‌شود که به جای اینکه به تنهایی منتشر شود، باید آخرین قسمت فصل می‌بود و فکر می‌کنم ژاپنی‌ها را دوشیده باشد. سپس فصل دوم آمد که از نظر بصری و صدا کم و بیش ثابت ماند. شروع و پایان به خوبی اولین ها نیست، اما همچنان خوب هستند، همانطور که به طور کلی موسیقی متن خوب است. با این حال مقداری CGI در این فصل وجود دارد و طبق معمول خوب به نظر نمی رسد. این فصل به اندازه فصل اول دوست داشتنی نیست و به دلیل طرح داستان است. از جنبه مثبت، بالاترین امتیازات بی چون و چرای فرنچایز را دارد، با فوتابا در نهایت همانطور که قرار بود در فصل قبل انجام دهد، در حالی که خانواده بسیار دوست داشتنی هیکاری را نیز معرفی کرد. مشکلات این فصل همه چیز دیگری است، به شرح زیر: -در نمایشی که قبلاً بسیار تمیز و خالص بود، مقداری از طرفداران خدمات ارائه شد، در واقع بسیار کم، اما قطعاً مورد استقبال قرار نگرفت. -اگر فصل قبل به لطف برخی دیالوگ ها دلایلی برای ارسال کاراکترها ارائه کرد، این فصل با حسادت فوتابا نسبت به شخصیت تازه معرفی شده ای که هیکاری را دوست دارد، بیشتر به حالات یوری تکیه می کند، فقط برای اینکه کاری از پیش نبرد و رابطه بین آنها را تغییر ندهد. شخصیت ها به هر شکلی، همه چیز طعمه بود. در مورد این، شخصیت جدید وقتی ظاهر می شود به عنوان یک دختر تصور می شود، اما معلوم می شود که یک پسر است. برخلاف خانواده هیکاری، او چیزی اضافه نمی‌کند، با کودکانه‌تر کردن همه چیز نمایش را بدتر می‌کند و کل شخصیت او نیز دوست‌داشتنی نیست. -چیزی حدوداً چهار قسمت از رویاها تلف می شود. در فصل اول نیز زمان مرده ای وجود داشت، اما حداقل شخصیت ها در موقعیت واقعی قرار داشتند. این یک سوم نمایش کاملاً پرکننده بود و هیچ کس نمی توانست از آن دفاع کند. یک دلیل درون داستانی برای این قسمت‌ها وجود داشت، اما این فقط به یک مشکل بزرگ‌تر منجر شد که سزاوار پاراگراف خودش است که عبارت است از: -قوس پیتر پن خانم‌ها و آقایان، آمانچو پس از آن در فیلم‌های گرگ و میش، به احتمال زیاد دومین مثلث عشقی بدترین و احمقانه‌ترین مثلث تمام دوران را ارائه می‌کند. مطمئناً هیچ کجا به هم ریخته نیست، اما هنوز هم کمی ترسناک و کاملاً مزخرف و نامناسب در یک محیط و نمایشی شبیه به این به نظر می رسد، و فکر کردن به این دلیل است که چرا رویاها در تمام مدت نمایش در نمایش بودند، برای یافتن راه حل. در طول این قوس همچنین، دو نسخه از یک شخصیت که تمام منطق زمان و مکان را به چالش می کشند، به نوعی در یک مکان وجود دارند. همچنین، شخصیت خواهر بزرگ تبدیل به یک نسخه کاملاً خارج از شخصیت کودکانه، دخترانه، آسان برای گول زدن و دستکاری خود می شود. همچنین، معلم را با ایجاد یک پس زمینه وحشتناک خراب کرد، همچنین، یک دانش آموز درگیر چه نوع مثلث عشقی است؟ مگر اینکه نمایش یک هنتایی باشد و اگر نویسنده خزنده نباشد، بدیهی است که این دو بزرگسال با هم به پایان می رسند. تنها کاری که آنها انجام نمی دهند، زیرا سریال مانند سایر قسمت های طعمه عاشقانه و طعمه یوری هیچ کاری با آنها انجام نمی دهد، و حتی به همه شخصیت ها به جز سه نفر درگیر فراموشی می دهد، دقیقاً به این دلیل که این همه یک رویا بود. برخی سعی کردند از نمایش دفاع کنند و گفتند که این قسمت ها در مورد نمایش جادویی است که در زندگی روزمره یافت می شود، پیامی که سریال سعی می کند منتقل کند، و هر اثر دیگری از کوزو آمانو دارای عناصر فانتزی (و تنظیمات آب) است. ) در آنها. اینها توجیهات وحشتناکی هستند زیرا آمانچو! آن آثار دیگر نیست، چیز خودش است با محیط و قوانین خودش، این سیاره دیگری در آینده مانند آریا نیست، ژاپن معاصر است. و همچنین، اگر نمایش سعی کند بگوید که حتی لحظات روزمره در زندگی روزمره نیز می‌تواند جادویی باشد، عناصر جادویی را از جایی خارج می‌کند، دقیقاً به این دلیل که آن‌ها عناصر روزمره نیستند، حتی بیشتر از این که در نهایت هیچ تأثیری نداشته باشند. در طرح و شخصیت ها در پایان قوس. بنابراین، آمانچو! در نهایت حداقل دوبرابر زمان مورد نیاز دوام می آورد، اگر سریال فقط قسمت های یک تا شش و دوازده فصل اول، تخمک و قسمت های سه، پنج، ده و دوازده فصل دوم بود، فوتابا این کار را انجام می داد. به جای پایان فصل اول، در یک نقطه میانی در یک برنامه کامل شکست بخورد، اعتماد به نفس خود را دوباره به دست بیاورد (اکنون قسمت 8 در این سناریو)، و به هدف خود دست یابد و تا قسمت دوازدهم یک انیمه کور رشد کند. اما مگر اینکه یک طرفدار ویرایشی انجام دهد که آن را به یک برش قابل تماشا از زندگی با یک نتیجه رضایت‌بخش یا چیزی دیگر تبدیل کند، در اینجا شما با نمایشی هستید که در نهایت بدتر و ناامیدکننده‌تر از حد متوسط ​​می‌شود، هیچ اتفاقی نمی‌افتد، زیرا باعث می‌شود فکر کنید که این در مورد چیزی خواهد بود، فقط برای تکمیل زمان اجرا با مسخره کردن تصادفی نامرتبط و عناصر نامرتبط که در تضاد با مضامین و پیام ها هستند، و تا پایان هیچ چیز شبیه به سایر نمایش های Moe نیست. بنابراین، بهترین کار با آمانچو! به جای آن، مانگای Aqua و Aria را بخوانید، که خلاقانه تر هستند، از محیط مبتنی بر آب آن استفاده بهتری می کنند، عناصر نامناسبی ندارند و شش شخصیت بسیار بهتر از Futaba در اینجا کاوش شده اند.