Watashi no Yuri wa Oshigoto desu!

جدا از شوخی، رامکام محکمی است. هیچ چیزی که من بیخود توصیه نمی کنم، اما اگر به طور خاص در مورد آن بپرسید، می گویم خوب است. همانطور که گفته شد، مدیر کافه یک جنایتکار جدی است، و اگرچه من نمی توانم هر نقض قانون کار را که او را متهم می کنم ثابت کنم (از آنجایی که بعضی چیزها ممکن است خارج از صفحه اتفاق بیفتد)، مطمئناً تخلفات جدی وجود دارد که می توانم به او پی ببرم، نه که کمترین آن تمام پیش فرض نمایش این است که او از قهرمان ما باج گیری می کند. اما بله جدای از نقض سریال قانون کار، بسیار مناسب است، 6/10، حداقل شخصیت ها شخصیت هستند و برش های مقوایی نیستند.

انیمه های یوری به قدری نادر هستند که می توان از تمجید از آنها به خاطر عمل خالص موجود خودداری کرد، حتی اگر ملودرام های بی ارزشی هستند که اگر یوری نبودند، چیزی جز آن نوع رامکام فصلی که توسط انها فراموش شده بود، نبود. آخر سال. "واتاشی نو یوری و اوشیگوتو دسو!" کاملاً یکی از این موارد نیست، زیرا به سختی یوری بودن می‌تواند از شایستگی آن ستایش اجتناب کند. جدا از لحظات زیرمتن اجرایی درون شخصیتی که در کافه‌ای با مضمون داستان‌های قدیمی مدرسه کاتولیک «سیستم خواهر» رخ می‌دهد، تنها یوری قابل‌توجهی که در این انیمه ادعایی یوری یافت می‌شود در احساسات است. از مامیا کانوکو، که به‌عنوان کهن الگوی «بهترین دوست» به‌طور شفاف هرگز امیدی به او داده نشد. به عنوان قهرمان نیمه دوم سریال، پس از حل شدن تک مشکل شیراکی هیمه با یک مکالمه دو دقیقه ای، ناتوانی تحمیلی کانوکو در موفقیت داستانی ناخوشایند ایجاد می کند که گاهی اوقات به سمت احساس بی رحمی منحرف می شود. موضوع را پیچیده تر می کند این واقعیت است که تمرکز بر کانوکو نتیجه این نیست که کانوکو جذاب ترین داستان برای گفتن دارد، زیرا کانوکو به سختی بیشتر از ترانه های "خجالتی" و "کمی یاندری" اختصاص داده شده به او است، بلکه نتیجه همه شخصیت‌های دیگر حتی کمتر از حسادت غیرفعال کانوکو است. در سراسر بازیگران، تروپ ها و براندازی های تروپ تنها چیزهایی هستند که می توان یافت - tsundere در واقع deretsun است. gyaru در واقع majime است. چیبی در واقع تنچو است - و در یک براندازی کنایه‌آمیز دیگر، قهرمان اسمی، تنها شخصیتی که عمداً توسط شخصیت دوگانه‌اش تعریف می‌شود، از نظر چهره معمولی و "نمایش" او به قدری شبیه است که تشخیص اینکه او قرار است از کدام یک استفاده کند دشوار است. اکثر صحنه ها این مایه تاسف است، زیرا یک فرض محکم در این سریال نهفته است که یک انتخاب متفاوت از داستان می توانست به خوبی انجام شود. در ابتدا، به نظر می‌رسد که نمایش بر تلاش‌های هیمه برای حفظ نمای خود در موقعیتی تمرکز می‌کند که هم به آن نیاز دارد و هم انجام آن را دشوار می‌کند - کار در یک کافه مفهومی با کسی که راضی کردنش غیرممکن است - اما تنها در چند قسمت این چالش حل شد. فراموش شده، با وظیفه برخورد با کسی جایگزین شد که قبل از شروع داستان می دانست که نما یک نما است، که خود در نقطه میانی انیمه با آشکار شدن اینکه آن شخص قبلاً عاشق هیمه بوده و هرگز نیازی به مجذوب شدن نداشت، حل می شود. - و زمانی که داستان به آن نقطه می رسد، قبلاً آشکار شده است که هیمه نیز هرگز نیازی به استفاده از آن نما نداشت، زیرا داستان نیاز داشت که او کسی باشد که مخاطب می تواند بدون آن هم دوستش داشته باشد. به این ترتیب، لحظاتی که افکار درونی او در زیر نما نشان داده می‌شوند، چیزی جز تسوکومیسی نیست که هر قهرمان انیمه به آن فکر می‌کند. با تغییر داستان به Kanoko، تنها شخصیتی که Hime می تواند تا پایان داستان دریافت کند، قدردانی از سینه های بزرگ است. رویکرد اقتباسی فصل به فصل در این سریال شکست می‌خورد، همان‌طور که تقریباً هر اقتباس انیمه‌ای دیگر از یک مانگای عاشقانه شکست می‌خورد - تعداد دقیق اپیزودها و تضمین تقریباً عدم وقوع فصل دوم، نیاز به تفسیر مجدد داستان اصلی دارد. موردی که پس از چهار ساعت اجرا احساس کامل شدن خواهد داشت. "واتاشی نو یوری و اوشیگوتو دسو!" داستانی است که مخصوصاً با رویکرد فصل به فصلی که انتخاب کرده است، مناسب نیست، زیرا به نظر می رسد نیمی از فصل هایی که توانسته در انیمه جا بیفتد، کاری جز توضیح درام بین دو شخصیت جانبی و در نتیجه بهترین آنها ندارد. آخرین قسمتی که می تواند انجام دهد، بازگشت به وضعیت موجود پس از حل و فصل درام بین هیمه و میتسوکی در اواسط فصل است. از بسیاری جهات، انیمه را می‌توان به عنوان تلاشی طنز در ژانر یوری یا ژانر عاشقانه گسترده‌تر تفسیر کرد، اما به دلیل نداشتن هرگونه انتقاد، تفسیر شوخ‌آمیز یا حتی طنز، به سادگی تمایز سطحی انتخابی خود را صادقانه ارائه می‌کند و آن را غیرقابل تشخیص می‌کند. داستان هایی که ممکن است سعی در هجو کند. از جنبه مثبت، "واتاشی نو یوری و اوشیگوتو دسو!" مجموعه‌ای کامل از انتخاب‌های بازیگران را روی میز می‌آورد، که همراه با کارگردانی هنری خوب و انیمیشن معقول تضمین می‌کند که شخصیت‌های آن علیرغم شخصیت‌های سطحی‌شان دوست‌داشتنی هستند، و به جز چند صحنه تلخ، تعامل آنها لذت‌بخش است. این انیمه خوبی نیست، انیمه ای نیست که بسیاری از بینندگان از دیدن آن برای بار دوم ناامید شوند، اما همچنین یک انیمه غیر قابل تماشا نیست که آن را بالاتر از تعداد کمی از آثار دیگر در ژانر عاشقانه قرار می دهد.