Urasekai Picnic

در تمام مدتی که این سریال را تماشا می کردم، یک فکر مدام در سرم می چرخید: «من واقعاً دلم برای Manglobe تنگ شده است». فضای غنی و طراحی دقیقی که Manglobe برای Ergo Proxy و Witch Hunter Robin به ارمغان آورد، می‌توانست با Otherside Picnic همخوانی کاملی داشته باشد، اما متأسفانه آن استودیو دیگر وجود ندارد. در حالی که من متن منبع را نخوانده ام، انیمه پیک نیک دیگر مانند یک اقتباس شایسته به نظر می رسد. مشکل این است که برخی از داستان‌ها چیزی غیر از زیبایی شناسی انیمه‌های بی‌نظیر می‌خواهند. من می‌دانم که رمان‌ها و مانگا از طرح‌های شخصیتی یکسانی استفاده می‌کردند، اما آنها با داستان مطابقت ندارند. انیماتورها موفق می‌شوند لحظات وهم‌آوری را در مکان‌ها به نمایش بگذارند، اما در بیشتر موارد رنگ‌های روشن، استفاده ضعیف از CG سفت برای صحنه‌های پیش پا افتاده، و ظاهر کلی سریال از آنچه داستان نیاز دارد، کم‌تر است. این همان احساسی است که من با تماشای Boogiepop & Others با مهارت اما ایمن جذاب، پس از تجربه بی‌رحمی نگران‌کننده Boogiepop Phantom داشتم. شرم آور است زیرا Otherside Picnic کمیاب ترین جانوران است: یک isekai قدیمی و ترسناک که مقداری تلاش واقعی برای ساختن جهان خود می کند و دنیایی دیگر را به ما می دهد که واقعاً احساس بیگانه و تهدید می کند. در یک منظره انیمه آغشته به بدترین نوع isekai قدرت فانتزی RPG عمومی و خودارجاعی، این سریال باید رقبا را صاف می کرد، اما صرفاً اقتباس شایسته آن آن را تضعیف می کند. هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که سریال بدی است. دور از آن. در اینجا چند قسمت قوی وجود دارد. فقط اقتباس از بسیاری از رمان های مانگا و سبک می تواند با رویکرد "به اندازه کافی خوب" به هنر و کارگردانی از بین برود، و این یکی از آنها نیست.

من در ابتدا از پیک نیک Otherside در حین پخش آن صرفنظر کردم زیرا واقعاً اهل هیچ چیز ترسناکی نیستم. نه به این دلیل که از آن متنفرم یا هر چیز دیگری، اما هرگز آن را واقعاً جالب ندیدم. اما یک روز حوصله ام سر رفته بود و چیزی برای تماشا نداشتم، بنابراین تصمیم گرفتم این را بررسی کنم. معلوم شد که بهتر از آن چیزی بود که انتظار داشتم، اگرچه احساس می‌کنم می‌توان با این کار کارهای بیشتری انجام داد. داستان روی دو دختر - سوراوو و توریکو - متمرکز است که در قلمروی اسرارآمیز که آنها از آن به عنوان "دیگر طرف" یاد می کنند، ملاقات می کنند. این یک قلمرو وسیع و خطرناک است که به ندرت کسی در مورد آن چیزی می‌داند، پر از انواع وحشت‌های مستقیماً از داستان‌های ارواح. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد این دنیای عجیب، سوراوو و توریکو از دنیای واقعی به آن سفر می کنند، اگرچه یک حادثه بدن آنها را به گونه ای تغییر می دهد که در واقع تا حدودی در تحقیق از دیگری و برخورد با هیولاها مفید است. و غول هایی که در آن زندگی می کنند. تا آنجایی که انیمیشن پیش می رود، پیک نیک Otherside واقعاً برنده هیچ جایزه ای نیست. منظورم این است که خود انیمیشن خوب است، و طراحی شخصیت ها، در حالی که از تصاویر لایت نوول و مانگا بسیار ساده شده اند، کار خود را انجام می دهند. Liden Films به عنوان یک استودیو همیشه قادر به رعایت عدالت در مورد چیزهایی نیست که آنها را در انیمیشن تطبیق می دهند. آنها هرچه پیش می‌رفتند بهتر شده‌اند، مخصوصاً در مقایسه با فاجعه‌ای که Goodbye My Dear Cramer بود، و می‌خواهند انیمه‌ای از اولین بازی Atelier Ryza را اقتباس کنند، و کارشان در اینجا بسیار خوب است. چیست. همانطور که گفته شد، CGI واقعاً ضربه یا از دست دادن است. به طور جدی، هیولاهای CGI به نظر نمی رسد که به خوبی با نمایش ترکیب شوند. آنها به قدری دمدمی مزاج هستند که انگار از یک بازی بد PS3 بیرون آمده اند. همچنین، ایده روشن ساختن عکس های دور از مدل های Toriko و Sorawo CGI چه کسی بود؟ چون آنها کاملاً بد بودند. آنها واقعاً ناهنجار و ناشیانه حرکت می کنند، مانند عروسک های باربی از هم گسیخته، و وقتی برنامه را در تلویزیون بزرگ تماشا می کنید، واقعاً قابل توجه است. چرا آنها نمی توانند مدل های دور خود را به صورت دو بعدی متحرک کنند؟ و نه، این فقط یک محصول از نسخه پخش نیست، آنها در نسخه رسانه خانگی نیز هستند! چرا؟! من چیز زیادی در مورد موسیقی ندارم که بگویم، زیرا بسیاری از آن ها ترکیبی بسیار سنگین هستند که به نظر ترسناک و ترسناک به نظر می رسند. موسیقی متن، دوباره مانند انیمیشن، کار خود را انجام می دهد، اما در واقع چیزی به یاد ماندنی نیست. هر چند از آهنگی که در پایان قسمت 12 پخش شد بسیار لذت بردم. برای شخصیت ها، باز هم من یک جورهایی مخلوط هستم. من Sorawo و Toriko را به عنوان یک جفت دوست دارم، و شیمی آنها با ادامه سریال بسیار شکوفا می شود و ما بیشتر و بیشتر در مورد آنها به عنوان مردم می آموزیم. آنها تقریباً نمایش را حمل می کنند، و در حالی که دقیقاً سه بعدی نیستند، من آنها را به اندازه کافی جالب دیدم که به آنها اهمیت بدهم. به نظر من کوزاکورا برای میل من کمی غرغر است و احساس می کنم با آکاری و ناتسومی می شد کارهای بیشتری انجام داد. همانطور که گفته شد، من متوجه شدم که انیمه فقط از اولین لایت رمان اقتباس شده است و نه چیز دیگری، که توضیح می دهد که چرا آکاری و ناتسومی کار زیادی فراتر از معرفی خود انجام نمی دهند. در مورد تلاش‌های انیمه برای ترسناک، من قدردانی می‌کنم که Otherside Picnic سعی نمی‌کند به خاطر آن به ترس‌های پرش یا خشونت بی‌مورد تکیه کند. بسیاری از آن ها اتمسفر یا شخصیت محور هستند، چیزی که من قطعاً از طرفداران آن هستم. به علاوه، به جای هیولاهای معمولی مانند زامبی ها یا ارواح، پیک نیک دیگر از افسانه های شهری ژاپنی و داستان های خزنده پاستا الهام گرفته و از آنها به عنوان داربست داستان و افسانه خود استفاده می کند. من هرگز در مورد چیزهایی مانند Lady Hasshaku یا Kunekune نشنیده بودم تا زمانی که آنها را در صفحه TVTropes سریال جستجو کردم. باور کنید، من می‌خواهم این نمایش را بیشتر از خودم دوست داشته باشم، اما بسیاری از مشکلات آن به این برمی‌گردد که اقتباسی از یک رمان سبک در مجموعه‌ای از آنهاست. در نتیجه این تصمیم، ساخت آن هرگز به جایی نمی رسد و شخصیت ها در طول اجرای آن خیلی تکامل نمی یابند. به احتمال زیاد ما یک فصل دوم از این را خواهیم داشت، و این بد است زیرا من می خواهم بیشتر از Sorawo و Toriko را ببینم. سپس دوباره، همیشه رمان های لایت و مانگا وجود دارد. می‌دانم که انیمه قرار است تبلیغاتی برای لایت‌نوول‌ها باشد، که خوب است، اما من با کمال میل بیشتر آن را تماشا می‌کنم. در مجموع، Otherside Picnic یک انیمه ترسناک نسبتا کم‌کلاس و جذاب است که با این واقعیت که تبلیغی برای رمان‌های سبک است و روایت آن حل نمی‌شود، گرفتار شده است. اما من هنوز آن را برای آنچه که هست دوست دارم.