Takt Op. Destiny

Takt Op. سرنوشت برای من چیز عجیبی است که واقعا می توان آن را ارزیابی کرد. این فرض به تنهایی واقعاً جذاب است و می‌تواند برای بازنمایی‌های بسیار متفاوتی از موسیقی و سبک‌ها و نحوه طنین‌اندازی آنها با هنرهای موسیقی و رهبران باز باشد. با این حال، این جایی است که مشکل اصلی من با این نمایش مشخص می شود، زیرا تقریباً به طور انحصاری بر موسیقی کلاسیک متمرکز است. نوار زیرزمینی ای که جاز می نوازد واقعاً من را هیجان زده کرد که در طول نمایش انواع موسیقی متفاوتی دریافت می کنیم و تفاوت آنها با انواع کلاسیک معمولی را بررسی می کنیم، اما متأسفانه هرگز این اتفاق نیفتاد. در عوض تنها چیزی که من به دست آوردم پوکمون با مراحل اضافی بود. این نمایش واقعاً چیزهای زیادی را به دنبال داشت و با داشتن تنها 12 قسمت اجرا، به وضوح به زمان بیشتری نیاز داشت تا آنچه را که به نظر می‌رسید در ابتدا می‌خواست، اما به نتیجه نرسید. شانس، ساخت پایان به وضوح عجله غم انگیز است. با این حال، برای آنچه که بود، لذت بخش بود و لحظات سرگرم کننده ای داشت که باعث شد من بیشتر بخواهم. فقط ناراحت کننده است که ما هرگز از پتانسیل کامل آن استفاده نکردیم.

هیچ‌وقت هیچ چیز توضیح داده نمی‌شود (از جمله پایان)، و همه چیز "فقط به این دلیل" اتفاق می‌افتد. شخصیت ها کم عمق یا آزاردهنده هستند. جنبه موسیقی واقعاً با هیچ جنبه دیگری از نمایش درهم نمی‌آید. مانند، هیولاها جذب موسیقی می شوند. خوب، پس چرا تنها چیزهایی که می توانند آنها را بکشند این کار را با تفنگ های ساچمه ای جادویی، شمشیرها و غیره انجام می دهند؟ OST همچنین برای یک انیمیشن با مضمون موسیقی بسیار غیر قابل توجه است. عاشقانه می توانست بهتر باشد، حتی با توجه به اینکه این یک انیمه عاشقانه نیست. آنها همچنین به نوعی توانستند در یک سریال 12 قسمتی پرکننده بسازند. نمایش بیش از حد وقت خود را تلف کرد.

"اجازه دهید اجرا، شروع شود!" داستان و شخصیت ها: Takt Op. سرنوشت در ایالات متحده اتفاق می افتد، جایی که تاکت آساهینا توسط یک D2 مورد حمله قرار می گیرد - هیولایی که از فضای بیرونی سرچشمه می گیرد. در طول حمله، کوزت اشنایدر او را پوشش می دهد و ظاهراً در این راه جان خود را از دست می دهد. با این حال، به جای رفتن، بدن او توسط Destiny تسخیر می شود. او یک Musicart است - موجودات خاصی که قدرت مبارزه با D2s را دارند. همانطور که آنها همزمان با رهبر ارکستر خود حمله می کنند، می توانند به طور موثر این چیزها را از بین ببرند تا بشریت بتواند حفظ شود. با هم، با کمک آنا خواهر کوزت، و همچنین لنی، رهبر ارکستر دیگر، و Musicart Titan او. ، آنها امیدوارند به شهر نیویورک سفر کنند، جایی که مقر سمفونیکا در آن قرار دارد. آنجاست که آنها امیدوارند پاسخی برای آنچه که واقعاً برای کوزت اتفاق افتاده است و اینکه چرا او اکنون سرنوشت است، بیابند. تکت عمیقاً با موسیقی او مرتبط است، تقریباً در سطح وسواسی. به حدی که قبل از داستان فعلی، سلامتی او شروع به تنزل کرد زیرا او از خودش مراقبت نمی کرد. او به هیچ چیز جز موسیقی اهمیت نمی دهد، اما D2s به همه منابع موسیقی حمله می کند و در نتیجه زندگی آنها را با تکت درگیر می کند. او واقعاً به عنوان رهبر ارکستر چیز زیادی روی میز نمی آورد، و به نظر می رسد ایده آل هایی که قبلاً باید داشته باشد، به او تحمیل می شود زیرا واقعیت را نمی پذیرد. این واقعاً تا آخر نیست که او کمی پیشرفت می کند. سرنوشت یک پوسته کاملاً خالی از یک شخص است که فقط در ابتدای این سریال متولد شده است. او می داند که این تنها ماموریت او است که D2 ها را از بین ببرد، اما واقعاً هیچ ویژگی شخصیتی تا پایان ندارد. آنا فرد هم سطح گروه است و نه کسی که احتمالاً باید به اندازه او بدرخشد. نگاه کنید، در نمایشی درباره حمله هیولاهای غول پیکر به افرادی که این سلاح های غول پیکر را در اختیار دارند، کسی که فقط یک انسان معمولی است احتمالاً نباید یکی از بهترین شخصیت های شما باشد. او روی پاهای خود فکر می کند، تمام کارهای سنگین را انجام می دهد و می داند که جهان در چه وضعیتی است. این به تنهایی باید شخصیت شایسته ای به شما ارائه دهد، اما او باید گروه را آنقدر کنار هم نگه دارد که بدرخشد. لنی احتمالاً مورد علاقه من در گروه است. او آرمان های قوی دارد و هر وقت بتواند مراقب تکت است. او ستونی از مثبت اندیشی است و شریک او، تایتان، تقریباً به همان میزان محبت سرگرم کننده را به او نشان می دهد. قدرت‌های تایتان واقعاً به اندازه Destiny پر زرق و برق نیستند، اما کار را انجام می‌دهند. ساگان و شیندلر متعلق به انجمن در نیویورک هستند و به عنوان آنتاگونیست های اصلی در این داستان عمل می کنند. مشکل؟ آنها هیچ دلیلی برای انجام کاری که انجام می دهند نشان نمی دهند. این وحشتناک است، و نتیجه‌ای که ظاهراً خوب بود به سقوط می‌آورد. همیشه این گفتگوی بزرگ با قهرمان اصلی و شرورمان در پایان وجود دارد، اما یکی در پایان این داستان؟ معنی نداره یکی از مشکلات اصلی داستان ناهماهنگی آن است. از نظر داستان سرایی خوب اغلب فراز و نشیب‌ها را پشت سر می‌گذارد و من متوجه نشدم که برخی از بخش‌ها چقدر برای طرح کلی اهمیت دارند. یکی از این نکات داستانی باعث می‌شود که بازیگران اصلی ما از خانه‌شان به نیویورک می‌روند، و همه چیز در این بین که لنی را در خود نداشت، بسیار ناامیدکننده بود. این واقعاً موضوعات جدیدی را به داستان ما ارائه نمی دهد و شخصیت های توسعه نیافته تاکت و Destiny به هیچ وجه کمکی نمی کنند. در حالی که مبارزات فراوان بود، فقط ضربه زدن به D2 های معمولی بعد از مدت ها قدیمی می شود. وقتی مهمانی ما به مقصد نزدیک می‌شود، دعواها کمی هیجان‌انگیزتر می‌شوند، حتی اگر هزینه‌های پایین‌تری داشته باشند. برخی از اپیزودهای بهتر نزدیک به پایان بودند، خارج از اپیزود پایانی، و اینجاست که فیلمنامه کمی قوی تر است، با دعواهایی که معنای کمی بیشتر دارند. در حالی که بازیگران ضعیف‌تر شخصیت‌ها کمکی به این کار نمی‌کنند، حداقل از جایی که ما شروع کردیم کمی عقب‌تر بود. با این حال، زمانی که بتوانید بگویید که داستان از Guilty Crown الهام گرفته شده است، احساس تلف شدن می‌کند، سریالی که در خود نقص‌های داستانی جدی داشت. بنابراین، در حالی که بهترین لحظات منعکس کننده Guilty Crown هستند، کمی ناامید کننده است که آنقدر شبیه است، از جمله اینکه داستان ما در کجا به پایان می رسد. (داستان: 5/10، شخصیت ها: 6/10) هنر: Madhouse و MAPPA دو نام بزرگ هستند و استعدادهای خود را به خوبی به سریال خود وام می دهند. مبارزات بسیار پر زرق و برق هستند، به خصوص با طراحی سلاح های Destiny. بیشتر دعواها در شب یا در سناریوهای تاریک‌تر اتفاق می‌افتند و واقعاً باعث می‌شود رنگ‌ها ظاهر شوند. در حالی که کمی دیر کیفیت از دست رفته است، اما در کل سریال به خوبی انجام شد. (8/10) صدا: موسیقی به همان اندازه با قطعات قوی انجام می شود، حتی اگر طرفدار لحن کلاسیکی نباشید که موضوع این سریال از آن گرفته شده است. OP و ED نیز قوی هستند. و البته، من اصلا تعجب نمی کنم که صدای کیتلین گلس این را کارگردانی کرده است، زیرا استعداد صدا در اینجا استثنایی بود. امی لو (کوزت و سرنوشت) کسی نیست که من خیلی با او آشنا باشم، اما او اینجا قوی بود. الکسیس تیپتون (آنا) و جیسون لیبرشت (Takt) دو استعداد صداگذاری هستند که اساساً همیشه قوی هستند و به خوبی با شخصیت های خود مطابقت دارند. ریگان مرداک (لنی) شخصیت لنی را بسیار بالا می‌برد، و این، به طرز خنده‌داری، دومین مواجهه من با او بعد از A Sign of Affection است که به معنای واقعی کلمه در حال حاضر پخش می‌شود. (9/10) به طور کلی: Takt Op. Destiny مجموعه‌ای ترکیبی را روی میز می‌آورد، زیرا اگرچه شخصیت‌های قوی و نکات داستانی داشت، اما تعداد آنها به اندازه کافی برای جبران هنر و صدای قوی وجود نداشت. زمانی که این سریال برای کرانچی رول منتشر شد، بسیار هیجان زده شدم و در آن زمان نتوانستم به آن بپردازم. خوب است، اما چیزی نیست که فکر کنم چند سال پیش آن را از دست دادم. (6/10)