Rainbow: Nisha Rokubou no Shichinin

من به این فکر می کردم که به این عدد 7 بدهم اما یک روز گذشته است و این فقط تایید می کند که این 8 بالاتر است. ممکن است بی اهمیت باشد اما برای من 3 امتیاز وجود دارد که در آن تفاوت زیادی وجود دارد. 10 آشکار که یک نقطه VIP است. سپس نقطه 5-6 است که در آن 6 آخرین توقف برای متوسط ​​و فراموش شدنی است، جایی که 5 جایی است که کلمه بد شروع به جا می کند و هر چه پایین تر می آیید بدتر می شود. سپس 7-8 وجود دارد. حالا چه چیزی این دو را از هم جدا می کند که باعث می شود رنگین کمان به جای 7، شایسته 8 باشد؟ خوب برای من جایی است که انیمه حتی بعد از پایان با شما می ماند. قبل از Rainbow من Seirei no Moriboto و Mawaru Penguindrum را دیدم. من به هر دوی آنها نمره 7 دادم. آنها خوب بودند اما بعد از تماشای آنها دیگر به آنها باز نمی گردم. نه موسیقی. نه داستان یا هیچ صحنه/شخصیتی. اما روزی که با Rainbow گذشت و می‌دانید که یکی از این نمایش‌هاست که با داشتن زمان برای ذوب کردن آن، بهتر شد. OP and Ending عالی است. BGM اصلی مخصوصا تم اصلی خیلی خوب است و تاثیر زیادی روی صحنه های پخش شده آن دارد. داستان خوب است. من دیوانه 2000-2010 را دوست دارم. فقط چیز خاصی در مورد آنها وجود دارد. بالغ تر. ریگ. کیفیتی که کمتر کسی می تواند بسازد. شخصیت های بزرگی که از آنها لذت می برید. نه چیزهای احمقانه انیمه یا خدمات طرفداران که برای بسیاری از انیمه ها آزاردهنده است. من اخیراً تعداد زیادی از آنها را تماشا کرده ام و این یکی کمی متفاوت است، زیرا موضوع روانشناختی بیشتری مانند یک اوت، آکاگی یا کایجی ندارد، چرا فکر می کنم آنها را بیشتر ترجیح می دهم. اما این به تنهایی با داستان قوی، شخصیت ها، روایت/دیالوگ فوق العاده خوب است. بسیاری از صحنه ها و موسیقی تاثیرگذار. بنابراین بله کمی طول دارد اما 8/10 است و من آن را توصیه می کنم. این یکی دیگر از موفقیت های Madhouse است.

برای تقریبا یک دهه و نیم من این انیمیشن را تماشا نکردم زیرا تصویر کوچک فریبنده بود. من فکر کردم "این فقط یک نمایش کوچک در بازداشت نوجوانان از بزهکاران به نظر می رسد". ... پسر اشتباه کردم. کل سریال در داخل زندان اتفاق نمی افتد (فقط نیمه اول). این یک غافلگیری خوشایند بود که به عمق زیادی اضافه کرد. آگاه باش. نیمه اول نمایش شبیه نیمه دوم نیست. نیمه اول متمرکز، بالغ و تلخ است. این نیمه اول تقریبا شاهکاره!! مشکل اینجاست که قسمت دوم نمایش کاملاً متفاوت است. این خود را به بسیاری از "داستان های کوتاه" تبدیل می کند که کودکانه و مستقل هستند و 13 قسمت دیگر از 1 داستان بر روی خود ساخته نمی شود ... نه. با نوشته‌های کودکانه به داستان‌های 1-2 قسمتی تبدیل می‌شود. اشتباه نکنید، این وحشتناک نیست اما یک سیلی کامل است. اکنون تقریباً نوع دیگری از نمایش است. تمومش کردم چون نمیتونستم متوقفش کنم...عاشق کاراکترهای 13 قسمت اول شده بودم...ولی هیچ نتیجه ای نداشت...اگه نیمه اول مثل نیمه دوم بود ازش میگذرم نمایش. مانند نوشته های نیمه اول برای بزرگسالان و نیمه دوم برای کودکان بود. این انیمه یک 9/10 قوی بود و سپس به یک 6/10 عمومی با داستان متوسط ​​تا زیر متوسط ​​تبدیل شد. من هنوز هم این انیمه را توصیه می کنم، اما اگر نیمه اول را کاملاً دوست داشتید و انتظار داشتید که ادامه پیدا کند ... تا پایان با یک نمایش متفاوت اما با همان شخصیت ها خواهید دید. اگر کل فصل مانند نیمه دوم بود، به این نمایش امتیاز 5/10 می دادم. ارزش دیدن نداره هر چند نیمه اول 9/10 قوی است. واقعاً جالب است، یک داستان بالغ.

tl;dr: داستانی درباره گروهی از جفت سلولی نوجوانی که از زندگی پر از پستی و بلندی های کافی رنج می برند. این انیمه در ژاپن پس از جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد و درباره گروهی متشکل از هفت نوجوان است که در نهایت به عنوان هم سلولی در مدرسه اصلاحات ویژه Shounan به پایان می رسند. انیمه دارای دو فاز است که هر کدام تقریباً نیمی از فصل را می سازد. مرحله اول بر آنچه در مدرسه زندان رخ می دهد متمرکز است. نگهبان و دکتر مسئول هر دو به طرز باورنکردنی توهین آمیز هستند، که آن را به خودی خود به یک وضعیت جهنمی تبدیل می کند. با این حال، زمانی که یکی از زندانیان به تاریخ آزادی نزدیک می شود، اوضاع بدتر می شود و نگهبان و دکتر با جدیت شروع به تلاش برای کشتن او می کنند و آن را مانند یک تصادف جلوه می دهند. هسته اصلی این مرحله این است که چگونه این هفت پیوندهای محکم بافندگی ایجاد می کنند که در نهایت به آنها اجازه می دهد با هم کار کنند و موقعیت های فوق العاده دشوار را پشت سر بگذارند. مرحله دوم پس از گذشت زمان اتفاق می‌افتد و بر روی اتفاقاتی که پس از به دست آوردن آزادی برای پسرها می‌افتد تمرکز می‌کند. آنها هر کدام به دنبال رویاها و اهداف متفاوت زندگی خود را دنبال می کنند. با این حال، زندگی آنها بسیار دور از ایده آل است. سایه شونان و هر چیزی که مربوط به آن است همچنان آنها را آزار می دهد و منجر به زندگی هایی می شود که پر از سختی است. علاوه بر این، شرایط آن هفت نفر قبل از اینکه در شونان به پایان برسند، بسیار دور از ایده آل بود، و صرفاً بازگشت به آن، مجموعه سختی های خود را به همراه دارد. با این حال، بار دیگر با پیوندهایی که ایجاد کرده‌اند، می‌توانند به یکدیگر کمک کنند تا بتوانند به حرکت رو به جلو ادامه دهند. این نوشتار به خوبی می‌تواند بازیگران اصلی را شکل دهد و پیوندهایی را که بین آنها شکل می‌گیرد، ایجاد کند. همچنین در جذب تماشاگر روی برخی از بازیگران، عمدتاً ساکوراگی، ماریو و نوبورو، کار مناسبی انجام می‌دهد. گرچه توپ را به سختی بر روی تعدادی از بازیگران می اندازد و سرمایه گذاری روی آن ها واقعاً سخت می شود. همچنین نمی توانم بگویم که خیلی طرفدار راوی یکنواخت هستم که فقط خیلی چیزها را توضیح می دهد. این باعث می شود که چیزها خیلی بیشتر از آنچه باید باشد احساس کسل کننده ای می کنند. سرعت حرکت نیز بسیار ناهموار احساس می شود، و نحوه انجام انتقال قسمت ها نیز گاهی عجیب به نظر می رسد. برای مثال، نحوه گذر زمان بسیار افتضاح بود. اما بزرگترین مشکلی که من با داستان دارم این است که آشکارا مایه تاسف است. برای اکثریت قریب به اتفاق انیمه‌ها، فقط به بازیگران اجازه نمی‌دهد مستقیماً پیروز شوند. همیشه یک عنصر اصلی از باخت با هر بردی که به دست می آورند وجود دارد. من مطمئناً انتظار ندارم که زندگی آنها عالی و عاری از درام باشد، اما احساس می کنم باید تعادلی بین فراز و نشیب ها وجود داشته باشد. برخی از آرک ها باید پایان خوشی داشته باشند و اجازه دهند بیننده در کنار شخصیت ها شاد باشد. برای اکثریت قریب به اتفاق انیمه ها این اتفاق نمی افتد. همیشه چیزی یا چیز دیگری وجود دارد که همه چیز را به سمت پایین می کشاند و همه چیز را تا حدودی افسرده یا حداقل تلخ می کند. از نظر منطقی کمکی نمی کند که احساس می شود دلیلی برای اکثر این موارد وجود ندارد. نوشته باید به عقب خم شود تا اوضاع برای بازیگران بدتر شود. بخش اصلی این موضوع، نحوه چیدمان اشیا است. حتی اگر مشکلاتی وجود داشته باشد، بسته به همه چیز و آنچه روی آن تمرکز شده است، نکته نهایی کلی که یک قوس دارد می تواند خوشحال کننده باشد. اما در اینجا احساس می‌شد که تلاش می‌کند برعکس عمل کند و سعی کند تا جایی که ممکن است اوضاع را غم‌انگیز کند. وقتی همه چیز پیش می رفت، واقعاً رنده شد. مطمئناً افرادی هستند که داستان هایی مانند این را دوست دارند، و از این منظر این احتمالاً عالی است همانطور که از رتبه بالا مشاهده می شود. با این حال، من واقعاً اصلاً طرفدار نیستم. همه چیز در قسمت پایانی انیمه شروع به تغییر می کند و فضای بسیار مثبتی در پایان وجود دارد، بنابراین در کل می توانم بگویم که از پایان انیمه راضی بودم و اگر با همان حال و هوا ادامه پیدا کند، ممکن است مانگا را بخوانم. با این حال، هنوز نمی توانم بگویم که در کل از انیمه لذت بردم. هنر و انیمیشن به اندازه کافی قوی هستند. خوب به نظر نمی رسد، اما سبک و طراحی آن برای داستانی که می خواهد بگوید و فضایی که برای آن پیش می رود بسیار خوب عمل می کند. موسیقی متن نیز در صحنه بسیار خوب کار کرد. OP از نظر آهنگ و جلوه های بصری عالی است، اما تنها یک OP برای کل انیمه وجود دارد، بنابراین احساس می شود بیش از حد از آن استفاده شده است. به خصوص که گاهی اوقات آهنگ را در لحظات کلیدی پخش می کند، مانند قسمت پایانی که OP را نیز به طور معمول در اوایل قسمت پخش می کند. ED از نظر آهنگ و جلوه های بصری مناسب است، اما از این که تنها یک قسمت برای تمام بیست و شش اپیزود وجود دارد، رنج می برد.