Oniisama e...

آیا تا به حال تصور کرده اید که بخواهید برای انیمیشنی که قبل از تولد من پخش شده بود، نقد بنویسید؟ در سال 2024 که در آن همه انیمه ها بسیار زیبا به نظر می رسند؟! اینجا می خواهم تمام اشتیاق خود را به onii-sama e. اختصاص دهم. فقط برای اینکه Kaoru-no-Kimi گرانبهای من به خاطر یک داستان موفق شد، نه شخصیت اصلی بلکه یک حامی به نام Kaoru که مرا به خط پایان رساند. پس آیا می توانم فقط برای او نظر بنویسم؟ خلاصه داستان: کائورو نو کیمی، دختری زیبا، خوب در ورزش، بت کل مدرسه، دنیایش بسیار عالی است. چگونه فرشته سقوط می کند وقتی بال هایش بریده می شود و به دلیل یک بیماری ناگهانی نمی تواند پرواز کند، او دروغ می گوید. ، لبخند می زند و تنها گریه می کند. به تلاش برای رهبر بودن ادامه بده.. امید دادن در تاریکی. در اینجا ما می بینیم که قدرت های روانی کائورو چقدر شگفت انگیز است که هنوز می تواند مبارزه کند، عدالت را از گروه نخبگان مدرسه ای که معیارهای زیادی برای دختران تعیین می کند، آنها را پرنده هایی در قفس یا عروسک های زیبا می کند. اگرچه داستان بر "شوجو-آی" تمرکز دارد، اما کائورو بیشتر بر روی یک دوست خوب و رهبری تمرکز دارد، بنابراین از نظر من این داستان اکنون در ژانر "دوستی" و "درام" است. خلاصه داستان: 9/10 در این داستان شما اشکال زیادی از عشق را در قوس های مختلف خواهید دید. داستان عشق کائورو در پایان خواهد بود، (36-39) مانند یک توت فرنگی بسیار گرانبها، تلخ و شیرین. موسیقی متن: 7/10 دل‌خراش، و گاهی بی‌صدا و بی‌صدا برای شنیدن تمام غم ناشی از اشک‌هایش. هنر: 6/10 نمی‌توان انکار کرد که طراحی بسیار قدیمی است، اما چشم‌اندازی که ارائه می‌دهند، رنگ غروب خورشید، آبی اقیانوس. پرندگانی که در آسمان پرواز می کنند، از دستان معجزه آسا و تلاش فراوان، در یک لحظه متوجه آن می شوند و شگفت زده می شوند. VA : 9/10 با هنر قدیمی مدرسه.. صادقانه گاهی اوقات عبارات صورت آنها ناخوانا است، اما صداپیشگانی که می توانند احساسات را منتقل کنند هنوز می توانند در قلب من اثر بگذارند. وقتی داستان این همه "پرچم قرمز" دارد، گیج و بلاتکلیف است، می دانم که همه آن را دوست ندارند.. اما لطفاً به کائورو فرصت دهید تا داستانش را بگوید.

چگونه می توان یک شاهکار 10/10 را به 7/10 تبدیل کرد (سخاوتمند بودن)؟ خب... این مانگا را دوست داشته باشید. این مانگا تقریباً شبیه رز ورسای است، اما در محیط دبیرستانی. برخی از شخصیت ها حتی شبیه مردم رز ورسای هستند. حتی به طبقه گرایی هم می پردازد و انقلاب می کند. این کار را به طرز درخشانی در یک محله در دبیرستان انجام می دهد تا مسائل بیشتری را لمس کند. مسایل قلدری، مسائل خواستن برای جا افتادن، مسائل طبقه گرایی و... حتی عمیق تر به احساس رها شدن و حسادت می رود. این مسائل را به خوبی انجام می دهد و فضایی مرموز را حفظ می کند. اگرچه اگر بخواهم بگویم این انیمه چگونه است، می‌توانم بگویم که شبیه همان میم وندی ویلیامز است. شما می‌دانید که در آن همه چیز دودی و شبح است، و سپس در کنار آن عکس وندی ویلیامز است. این عبارت نوشته شده است "وقتی بالاخره قفل آن شخصیتی را که به نظر می رسد AF بیمار است، باز می کنید، اما می بینید که واقعاً چگونه به نظر می رسد". خلاصه این انیمه است. مثل اینکه رمز و راز شخصیت ها بسیار جذاب بود. شما روی آن سرمایه گذاری کرده اید و خیلی جالب است. دوستی ها همراه با سقوط و دیوانگی دخترها. خشم، شادی، لحظات سالم و لحظات ترسناک. برخی از قسمت‌ها شبیه یک فیلم ترسناک هیجان‌انگیز هستند و برخی از آنها واقعاً شما را آزار می‌دهند. اگر چه زمانی که راز را از بین ببرید و بفهمید که واقعا چیست، آنگاه مانند "صبر کنید، این است! این است نتیجه؟؟؟" این کاری است که Oniisama e... انجام می دهد. انگار از رفتن به آنجا می ترسد. آنها خیلی سخت طعمه می‌گیرند و تغییر می‌دهند، اما بعد از آن می‌ترسند که از پس آن برآیند. این در نهایت چیزی است که من را در این مورد ناامید کرد. مثل این است که آنها می خواستند شوجو را ساختارشکنی کنند، اما در نهایت پایان یک شوجو بی مزه بود. و راهی برای ساختارشکنی وجود دارد در حالی که دلالت بر یک پایان عادی دارد. شاهزاده توتو خیلی خوب عمل کرد. آن‌ها افسانه‌ها را ساختارشکنی کردند و پایان را تغییر دادند، اما بعد به طور ضمنی گفتند که در نهایت بسیار شبیه به یک افسانه دیگر خواهد بود که قبلاً نوشته شده است. آنها این کار را با داشتن برداشتی خاص از آن، و حتی پس از آن تغییر چند نقش (اما در نهایت همان چیزی) به خوبی انجام می دهند. این اصلا این کار را نمی کند. شوجو را تخریب می‌کند و چیز جالبی دارد، و بعد شروع می‌کنند به خوردن غذای ملایمی که پایان آن بود. جدی، wtf این بود؟ این در واقع توهین آمیزتر از بدترین شونن بود. شما این فکر را تماشا می‌کنید که زنان قدرت دارند، فقط متوجه می‌شوید که محرک‌ها و تکان‌دهنده‌های اصلی همه مردان بودند. آنها مردان نسبتاً کسل کننده ای بودند که صادقانه باید در پس زمینه می ماندند. زمانی که آن مردان در خط مقدم قرار گرفتند، انیمه شروع به مکش کرد. مثل تبریک، شما محصول خود را خراب کردید تا به این کاراکترهای AF بی مزه فشار دهید. امیدوارم ارزشش رو داشته باشه... اگرچه خارج از شخصیت‌های ساده، اکثر بازیگران اصلی جالب بودند. مخصوصا ماریکو او شخصیت بسیار کاریزماتیک و پیچیده ای بود و لحظه ای کسل کننده در اطراف او وجود نداشت. او فقط شما را به دنیای خودش می کشد، بنابراین وقتی احساس غمگینی و افسردگی می کرد، فقط شما را به داخل آورد. شما برای او احساس همدردی می کنید، اما او همچنین می تواند شما را بخنداند. شما با تصمیم‌های جسورانه‌اش او را تشویق می‌کنید و در نهایت او را ریشه‌یابی می‌کنید (در حالی که تشخیص می‌دهید که او از نظر عاطفی AF دستکاری‌کننده است و به وضوح بی‌حرکت است). شخصیت اصلی به همراه بهترین دوستش، پیشرفت های زیادی را تجربه می کند. حتی «شرورها» نیز انسان‌سازی می‌شوند و در نهایت گفته می‌شود که افراد بدی نیستند. این چیزی است که من شخصاً آن را دوست دارم، زیرا نشان می دهد که همه همیشه یک شرور یا فقط شرور نیستند. هر کس دارای برخی ویژگی های قابل بازخرید و برخی خوبی ها در آنهاست. من واقعاً آرزو می‌کنم که نمایش به جای اضافه کردن شخصیت‌های ملایمی که تعادل و شیمی را از بین می‌برند، فقط به آن‌ها چسبیده بود.