Onihei

بسیاری از انیمه ها به دنبال ترکیب سامورایی نمادین با زیبایی ها و ژانرهای دیگر، به ویژه سامورایی وسترن، بوده اند، اما Onihei از این نظر کاملاً منحصر به فرد است و نشان دهنده ترکیبی جسورانه است که من آن را سامورایی نوآر می نامم. این تلاش با تمرکز بر جنایت و درام انسانی، با زیبایی‌شناسی روان و شیک که منظره بصری ژاپن قرن هجدهم را تحسین می‌کند، این تلاش برای چیزی واقعاً متمایز در رسانه موفقیت چشمگیری است. با شروع داستان، بیننده با این داستان بسیار اپیزودیک و انسان محور از مبارزه دراماتیک بین قانون و اخلاق، ناموس دزد و دزدان شرافتمند، و شعله های شوری که در لبه های حق و باطل سوسو می زند، به بیننده ارائه می شود. خیلی کم از قسمتی به قسمت دیگر منتقل می شود، به جز شخصیت های جدید، و سرعت آن نسبتاً سریع به نظر می رسد، اما به عنوان کسی که واقعاً نمایش های اپیزودیک را دوست دارد، واقعاً به Onihei و موضوع آن تناسب دارد. این نوشته همچنین ترکیبی بی‌نظیر از قدیم و جدید است که به ادغام بیشتر این دو زیبایی‌شناسی در یکی به روشی طبیعی و جامع کمک می‌کند. این هنر دارای یک هویت خوب و قوی است، حتی اگر دارای ایراداتی باشد. یعنی استفاده گهگاهی از CG کاملاً ناشیانه است و شخصیت‌ها گاهی به شکلی ناخوشایند یا به نوعی ارزان‌تر به نظر می‌رسند. با این حال، به طور محکم حس کنش و حرکت را به تصویر می‌کشد، مخصوصاً وقتی صحبت از مبارزه می‌شود. صدا، دست پایین، قوی ترین جنبه نمایش است. صداگذاری پرشور است و صداهای زندگی با جزئیات است، اما موسیقی متن فیلم به سادگی عالی است. کلمه‌ای که من استفاده می‌کردم، سنتز، به بهترین وجه توسط این موسیقی متن نمایش داده می‌شود. ترکیبی استادانه از سازهای سنتی ژاپنی با نوآر جاز منجر به موسیقی متنی می شود که طیف کاملی از احساسات انسانی را با وضوح و سبک در بر می گیرد. در برخی مواقع تنش و تنش، در برخی مواقع ضعیف و غم انگیز، و با این حال در برخی مواقع هنوز نرم و صاف به نظر می رسد. نمی توان اغراق کرد، موسیقی به تنهایی یک دستاورد است. کاراکترها به طور کلی خوب هستند، به طور کلی اهداف خود را در داستان دنبال می کنند، اگرچه فراتر از بازیگران اصلی، آنها شروع به کمی دو بعدی شدن می کنند. در میان شخصیت‌ها، شخصیت‌های مورد علاقه من، خود اونیهه، هاسگاوا هیزو، و ماتسوکا جوبی، یک شخصیت فرعی است. هایزو هم اخلاق متمرکز و افتخار محور سامورایی و هم فلسفه باحال و اخلاق محور کارآگاه نوآر را تجسم می کند، و به این ترتیب او علاوه بر اینکه فقط یک شخصیت قوی است، بلافاصله بهترین شخصیت نمایش است. جوبی اما متفاوت است. او احساس می کند به گونه ای درگیر شخصیت های فرعی دیگر نمی شود، شاید به دلیل کیفیت منحصر به فرد نوشته اش. به طور کلی، Onihei یک تجربه بسیار جذاب و جذاب است و من توصیه می کنم به آن ساعت بدهید. حتی اگر به‌خصوص درام‌های جنایی یا زیبایی‌شناسی نوآر را دوست نداشته باشید، این موضوع همچنان ادامه دارد، زیرا فقط دیدن شاهکار مفهومی اجرا شده در این انیمیشن ارزشش را دارد.

اونیهای رو تماشا کردم. در اینجا افکار من هستند: من این را نیمه تمام گذاشتم اما چند ماه بعد دوباره آن را برداشتم و موفق شدم آن را کامل کنم. در کل بسیار متوسط ​​بود اما چند ویژگی مثبت داشت. مهمتر از همه، این نمایش کار خوبی در به تصویر کشیدن محیط قرن هجدهم ژاپن، هم از نظر بصری و هم از منظر جامعه شناختی انجام می دهد - بسیاری از مضامین اجتماعی که در آن دوره زمانی غالب بودند، در نوشتار برجسته شده اند (نظام کاست، فحشا و خیانت، جنایت. و اجرای قانون، قمار و نوشیدن). این انیمه از منظر جامعه شناسی می تواند جالب باشد. با این اوصاف، متوجه شدم که تمرکز مداوم بر دزدی حتی از اوایل زمان اجرا خسته کننده و تکراری شده است. زمان نمایشی که برای نشان دادن دزدی استفاده می شود (مانند دزدی کردن و غیره) اغلب بسیار کسل کننده و تکراری است و همچنین فاقد خلاقیت است. انیمیشن غیر دینامیک کم‌هزینه نیز مطمئناً مکمل این صحنه‌های سرقت نبود. اگرچه فریم های زیادی وجود دارد که در آن تنظیمات (مثلاً معماری ساختمان) زیبا به نظر می رسد، انیمیشن به هیچ وجه پویا نیست - اغلب شبیه یک ارائه پاورپوینت است. مطمئناً چند نماهای ثابت زیبا در اینجا وجود دارد، اما انیمیشن کاراکترها تلاش بسیار کمی دارند، از جمله در صحنه های اکشن کوتاه مدت. طرح عمدتاً اپیزودیک با داستان هایی است که در قسمت های مربوطه خود گنجانده شده اند. با این حال، یک مجموعه اصلی از شخصیت‌ها وجود دارد که در تمام قسمت‌ها باقی می‌مانند. متأسفانه، این شخصیت های تکراری توسعه نیافته اند و به هیچ وجه دوست داشتنی یا خاطره انگیز نیستند. توطئه‌های اپیزودیک معمولاً شامل واکنش شخصیت‌ها به نوعی درگیری است (یعنی طرح سرقت عمومی شماره 9001 + درام هدرات بداخلاق که به جری اسپرینگر تعلق دارد)، فضای کمی برای هر نوع توسعه شخصیت باقی می‌گذارد - این مسئله با اندازه بزرگ ترکیب می‌شود. بازیگران. در کل داستان نویسی را خسته کننده و تکراری دیدم. توطئه‌های اپیزودیک کاملاً عمومی هستند و به نظر می‌رسد که از خط مونتاژ خارج شده‌اند - هیچ چیزی در اینجا وجود نداشت که قبلاً بارها در نوشته‌های تخیلی ندیده بودم. مثلاً، یک سوم اپیزودها به نوعی شامل مردی می‌شود که عاشق یک عوضی قلاب‌زن می‌شود – این خیلی سریع خسته‌کننده می‌شود، اما موضوع بارها و بارها در نوشته تکرار می‌شود. این چشم گیر بود من شخصاً اصلاً به موسیقی جاز مانند OST علاقه ندارم و این یکی دیگر از دلایل اصلی کم گرمی من در این برنامه است. اگرچه این موضوع سلیقه شخصی است و ممکن است افراد دیگر آن را دوست داشته باشند. همچنین صداپیشگی چیز خاصی نبود، به جز شاید خود ام سی که صدای بسیار زیبایی دارد. امتیاز کلی من: 5/10 این انیمه در اصل ترکیبی از Cops + Jerry Springer: Feudal Japan Edition است. مشابه این برنامه های تلویزیونی نمادین آمریکایی، اونیهای بسیاری از مسائل جامعه شناختی را به شیوه ای بسیار محترمانه بررسی می کند. با این حال، به طور جدی، کسی که به جامعه تاریخی ژاپن علاقه دارد احتمالاً از این نمایش قدردانی می کند. بهترین جنبه Onihei این است که چگونه محیط خود را به تصویر می کشد، نه تنها از نظر بصری، بلکه به شیوه ای که بسیاری از پدیده های جامعه شناختی در نوشته نشان داده می شوند. متأسفانه، خود طرح های اپیزودیک و شخصیت هایی که در آن نقش دارند چیز خاصی نیستند. درست مانند خود انیمیشن، لحظات قابل توجهی وجود دارد اما اجرای کلی تکراری است و پویایی ندارد.