Kuroshitsuji

پرکننده را رها کنید، سپس به فصل 3 بروید، واقعاً اکثر نقدهای منفی که در مورد این سریال می‌بینم به این ترتیب ثابت شده‌اند (میکس توپ، بدون تمرکز، عجیب و غریب، و غیره)، من و یکی از دوستان به این شکل آن را تماشا می‌کردیم، و نیمی از آن یک اپیزود فوق‌العاده تصادفی و احمقانه بود، سپس متوجه شدیم که در مانگا اینطور نیست، آنها ملکه را تغییر دادند، خدمتکار ملکه را تغییر دادند، ترتیب برخی از طرح‌ها را تغییر دادند و 3/4 داستان را اختراع کردند. آنچه باقی می ماند یک داستان تحقیقاتی خنده دار و در عین حال تاریک با درام و رمز و راز فراوان است، در مورد گذشته، در مورد آینده، در مورد شینیگامی ها، شیاطین و همه اینها. ترکیبی از قلب های پاندورا و جهنمی

این نمایش قطعا مورد من است. بیایید آن را به روش Funimation بر اساس فصل تقسیم کنیم. فصل اول در فضایی نامشخص شروع می شود و روحیه مخاطب را تیره می کند و تنها بخش هایی از زندگی سیل را دو سال پس از ملاقات با سباستین فاش می کند. ما با شخصیت ها و نحوه تعامل آنها با یکدیگر آشنا می شویم، سپس حدود 5 دقیقه در ویدیوی مقدماتی سیل را برهنه با یک پارچه قرمز می بینیم و به نظر می رسد که با یک کلاغ صحبت می کند. با این حال، داستان به آرامی با تمرکز بر شخصیت ها و گفتگوهای آنها پیش می رود. برخی دیگر فقط برای ارائه کمک های طنز مورد نیاز وجود دارند. فاجعه‌های آشپزی باردروی، تلاش‌های ناموفق فینین برای باغبانی، و دست و پا چلفتی می‌رین مقداری طنز می‌افزایند، اما آنها بیش از حد تک بعدی هستند. حتی تاناکا که با آنها متفاوت است و ظاهری عجیب دارد، مدت هاست که زیاد مورد توجه قرار نمی گیرد. شخصیت های اصلی سباستین و سیئل هستند که خوش شانس هستند که بهتر از جمعیت خطاکار هستند. به نظر می رسد سیل علیرغم محیط پیچیده اش، کودکی خودمحور است. گاهی اوقات تصمیمات او برای دیگران معنا ندارد اما تصمیمات برای او منطقی به نظر می رسد. شهوت او برای انتقام، اگرچه قابل درک است، اما به نظر کلیشه ای نسبتاً فرسوده است که می توانست به گونه ای نوشته شود که چندان قابل پیش بینی نباشد. سباستین بهترین انتخاب من در میان شخصیت های دیگر است زیرا او بسیار خودآگاه و باهوش است. برخلاف زمزمه های همیشگی سیئل، او به راحتی با همه مسائل برخورد می کرد. دیگران ممکن است بگویند او بیش از حد کامل است - یک مری سو معمولی. با این حال، تخصص تسلیم ناپذیر او و شباهتش به پدر سیئل برای مخاطب جذاب است و بنابراین به روایت داستان می افزاید. فضایی شبیه به اسپایس و ولف دارد که در آن مکالمات ماهیت سیاسی دارند و در دوره ویکتوریا جریان دارند. با این حال، اکشن بیشتری در جلو دارد که نمایش را جذاب نگه می‌دارد. انیمیشن بسیار خوب باقی می ماند، اما سعی نمی کند چیزی خاص یا منحصر به فرد ایجاد کند، که ویژگی مشترک آن دوران است. قطعات CG کمیاب هستند و ظاهر خوبی دارند زیرا به خوبی با عناصر طبیعی ترکیب می شوند و زیاده روی نمی کنند. رنگ مات نمی ماند، اما در عین حال، بیش از حد اشباع نمی شود. صداهای ژاپنی خوب است. صدای برخی از شخصیت‌ها، مانند می‌رین و باردوی، اجباری به نظر می‌رسد، اما صدای سباستین و سیئل به نقطه‌نظر رسید. موسیقی برجسته است، با یک شروع تاریک جی پاپ که در تضاد با پایان شیرین تر است و تعادل کاملی را در تاریکی نمایش ایجاد می کند.