Kiseijuu: Sei no Kakuritsu

راستش فکر کنم بتونم حتی در قسمت اول یه نقد کامل در مورد این انیمه بدم. انیمه Parasite بر خلاف تصورم بدجوری به دلم زد. خیلی منو یاد اولین انیمیشن فوق العاده زندگیم انداخت که عاشقش شدم. آن حس نوستالژیک، دوباره آن احساس هیجان، احساسی که فکر می کردم در حین تماشای انیمه های جدید کمی فراموش کرده ام، دوباره در وجودم بیدار شد و احساسی در وجودم پدیدار شد، انگار چیزی به من می گفت زمان آتاکو است. باز هم و چه حس زیبایی برای شخصی که سرگرمی مورد علاقه اش در زندگی تماشای انیمه است. بعد از Death Note، اولین انیمه عالی که دیدم Tokyo Ghoul بود و دیدن این انیمه به شدت منو به یاد خط داستانی Tokyo Ghoul انداخت. حسی که با دیدن قسمت اول داشتم غیرقابل توصیف بود، انگار قطعه گم شده ای را که مدت ها دنبالش بودم پیدا کرده بودم. تقریباً می توان گفت که این انیمه تک تکه زندگی من بود. امیدوارم منظورم رو متوجه بشین. و حالا شباهتی که این انیمه Parasite با انیمه Tokyo Ghoul داشت. وجود گونه ای غیر از انسان که تهدیدی برای انسان محسوب می شود و حضور شخصیت اصلی به عنوان رابط بین دو گونه انسانی و این گونه ناشناخته جدید و شباهت بسیار زیاد این گونه ناشناخته به انسان که باعث می شود درک تفاوت بین آنها بسیار دشوار است. این یکی از ویژگی های جذاب هر دو انیمه بود. همچنین تلاش شخصیت اصلی به عنوان تنها فردی که هم نیمه انسان و هم نیمه انگل بود برای درک و شناخت رابطه بین این دو گونه نیز به عنوان یک عنصر مشترک در هر دو انیمه دیده می شد. همچنین انیمه از نظر جذابیت غیرقابل انکاری به نظر می رسید. توسعه شخصیت به همراه داستان شاهکاری که داشت. اینکه بتوانید شخصیت های داستان خود را به گونه ای خلق کنید که بیننده یا خواننده بخواهد با هر یک از آنها ارتباط برقرار کند، به صورت مثبت یا منفی قابل تحسین است، این نشان دهنده نبوغ مانگاکا است. بعد از آن آیتم شگفت انگیز و فوق العاده دلنشین این انیمه برای من صداگذاری آن بود. آهنگ های پس زمینه عالی بود بعضیاشون مثل آهنگ میگی خیلی تو دل و ذهن نفوذ میکردن... یادمه تو قسمتهای اول وقتی این آهنگ پس زمینه رو شنیدم صدا رو تا آخر زیاد کردم تا اون حس رو بهتر و زیباتر تجربه کنم. . و در مورد افتتاحیه، هم آهنگ و هم جلوه های بصری فوق العاده و نفس گیر و هیجان انگیز و سرگرم کننده بود به طوری که نمی توانستم جلوی خودم را بگیرم که هر قسمت از انیمه را گوش کنم و همراه آن آواز و برقصم، واقعا سرگرم کننده بود. در پایان، عنصر انیمیشن باقی می ماند. برای من کار استودیو خیلی جالب بود. من هیچ اعتراض جدی پیدا نکردم، به جز برخی از جاهایی که از CG برای متحرک کردن افراد یا اشیا استفاده می شد. در کل این انیمه پر از درس بود... اینکه برای انسان بودن نباید انسان بود و برای هیولا بودن نباید در بدنی غیر از انسان بدنیا اومد. گاهی حیوانات هوش و انسانیت را بهتر از ما انسان ها می شناسند. درس دیگری که انیمه داد این بود که هر زمان که منطق و احساس با هم کار کنند، شکست ناپذیر هستند. من عاشق این نوع انیمه هستم. این انیمه باعث شد دوباره عاشق انیمه بشم. خیلی خوشحالم که بهش فرصت دیدم. و هرگز فراموشش نمی کنم. باشد که بتوانیم نه تنها چنین انیمه ای را دوباره ببینیم بلکه تجربه کنیم.

پیامی که پارازیت در پایان درباره اخلاقیات بشریت داد بسیار زیباست. نحوه درک انیمه از رابطه انسان با زمین و سایر موجودات و اینکه چگونه ما حق داریم آینده را تضمین کنیم. این انیمه نه به نفع و نه علیه بشریت بود، به نظر می رسید که از هر دو طرف به طور متوسط ​​​​حمایت می کند، بنابراین این انیمه را بیش از بقیه منحصر به فرد کرد. *SPOILERS;- OO صحنه ای که شینیچی گوتو را به جای کشتن او رها کرد (هرچند او سرانجام برای بشریت این کار را کرد) یکی از نشانه های همیشگی این انیمیشن بود. لحظات غم انگیز زیادی وجود داشت که من هنوز نمی توانم از افسرده شدن در مورد آنها دست بردارم. نمی دانم اگر مورانو هم در آخر کشته می شد چه حسی داشتم. نحوه تغییر شخصیت Migi در کل انیمه آن را به بهترین شخصیت در آن تبدیل می کند. مثل یک هیولا به نظر می رسید و جملات منطقی زیادی در مورد انسانیت و غیره بیان می کرد و در پایان تصمیم گرفت که آن را به شینیچی (قربانی؟) بسپارد. واقعا سفر زیبایی بود. OO OST در انیمه بی نظیر بود. ost "Next To You" که در هنگام مرگ کانا پخش می شود، هر زمان که پخش می شود واقعاً من را غمگین می کند. کنار تو، Hypnotik، Solitude، Romanesque و غیره برخی از بهترین موسیقی‌های متن هستند، من واقعاً از Ken Arai برای ساختن چنین آهنگ‌هایی متشکرم. او میگی بهترین شخصیت در طول سریال بود، نمی دانم که چرا کانا مورد نفرت قرار می گیرد اما او لیاقت آن را نداشت. شینیچی که حتی در هنگام مرگ کانا نمی توانست گریه کند یا فقط احساسات زیادی داشته باشد، غم انگیزترین حالت بود. نحوه گریه او بعد از اینکه تامورا ریکو سوراخ قلبش را پر کرد یکی از لحظاتی بود که باعث شد این انیمه برای من متمایز شود. ممکن است فکر کنید که من این را بیش از حد تخمین می زنم اما راه دیگری برای توصیف این انیمیشن نمی دانم. برای من این انیمه یک شاهکار است