Kaze no Youjinbou

من این انیمه را آنقدر دوست دارم که بتوانم برای آن نقد بنویسم - کاری نسبتاً غیرعادی برای من! قبل از اینکه بگویم از چه چیزی در این نمایش لذت می برم، ابتدا می خواهم به کاستی های آن اشاره کنم. انیمیشن کم است و آثار هنری و موسیقی متن متوسط ​​هستند. با این حال، انیماتورها با به کارگیری انتخاب های کارگردانی هوشمندانه، جبران می کنند. شخصیت ها بر خلاف انیمه معمولی شما طراحی شده اند و به راحتی می توان آنها را از هم تشخیص داد. هر شخصیت دارای طراحی منحصر به فردی است. من آنها را کاملاً دوست‌داشتنی یافتم و از فضایی که سریال در آن تنظیم می‌شود لذت بردم. می‌توان گفت که هیچ اپیزود پرکننده‌ای وجود ندارد که هر قسمت جزئیات یا ماهیت یک شخصیت اصلی را آشکار کند. افتتاحیه با گذشت زمان بر من رشد کرد و موضوع اصلی بسیار خوب است، اگرچه انتظار ندارم همه از آهنگ افتتاحیه لذت ببرند. نمایش کاملاً واقع گرایانه است و بر ابزارهای ماوراء طبیعی تکیه نمی کند. کل معما حل می شود و تمام سوالات تا پایان نمایش پاسخ داده می شود. من این را به طرفداران معمایی که انیمیشن را در اولویت قرار نمی دهند بسیار توصیه می کنم. داستان خوب و شخصیت های عالی دارد. من باید حداقل 8 بار در 8 ماه گذشته این برنامه را تماشا کرده باشم!

نه سبک هنری، نه انیمیشن (که برای چند صحنه اکشن خوب است و در غیر این صورت کاملا مقرون به صرفه است)، و نه موسیقی متن (که خاطره انگیز نیست اما به خوبی با محیط و حال و هوای آن مطابقت دارد) باعث ایجاد یا شکستن این انیمیشن نمی شود. این همان سریالی است که با طرح داستان و شخصیت ها تعریف می شود. نیمه اول این سریال بسیار لذت بخش بود. شخصیت‌های خوش‌نویس، جالب و چندلایه‌ای وجود داشتند، و به آرامی رازی جذاب و قابل قبول شکل گرفت. نمایش تا قسمت 13 بیشتر و بیشتر جذاب شد. در قسمت 13، سریال به سرعت در یک سبد دستی به جهنم می رود. رین شیروگان معرفی شده است، او شخصیت اصلی نیمه دوم سریال است و او نقطه مقابل کیفیت نوشتن در نیمه اول است. تنها بُعد او به معنای واقعی کلمه «من یک روانی هستم و تفنگ دارم» است و این تنها محتوای هر صحنه او در هر قسمت است. منطق و پیامدهای اعمال ناپدید می شوند. در حالی که در نیمه اول سریال تنها سلاح های موجود در اختیار هر دو طرف چاقو بود، در قسمت های آخر طرف مقابل دارای سلاح های درجه نظامی و یک هلیکوپتر بود. و داستان اسرارآمیز بزرگی که در ابتدا داشتیم به یک دوجین سکه "طرح یک سازمان مخفی" خلاصه می شود. در نهایت هیچ چیز واقعاً معنی نداشت. ظاهراً تمام شهر پشت این سرقت بود، موفق شد، می‌دانست که واگن باری گنج به کجا ختم می‌شود، وسایلی برای رسیدن به آن داشت - و سپس هیچ کاری با آن انجام نداد. چی؟! و یک شرکت بزرگ تقلبی بیش از ده سال به دنبال آن کالسکه گنج بود -- در یک شهر کوچک که دو مکان احتمالی داشت. خوب! و سازمان مخفی باید همه چیز را خیلی ساکت نگه می داشت تا از توجه ناخواسته جلوگیری کند (زیرا گنج برای آنها بی ارزش بود اگر نتوانند به آن توجه نکنند)، بنابراین در قسمت آخر سریال باند Ginzame با تهدید کردن خود را کم رنگ نگه داشت. پلیس، چندین حادثه تیراندازی، جمع آوری ده ها جنایتکار از مناطق دیگر به داخل شهر کوچک، آتش زدن عمارت تانوکورا، و ربودن افراد، یکی با هلیکوپتر. پر زرق و برق و مادر دوست داشتنی میوکی تصمیم می گیرد تا تمام کارهای بد خود را با بی مادر کردن دخترش از طریق خودکشی جبران کند. برای شخصیت خوبه! و بعد از اینکه جورج بالاخره متوجه شد که آقای کونیشی کیست، البته وقتی آقای کونیشی اسلحه ای در دست دارد و آنها در میانه راه هستند، آن را برای او فاش می کند. درخشان! و انگیزه های آقای کونیشی برای اقداماتش (به غیر از بازگشت به کیموجوکو) منطقی نیست، او با هیچ یک از آنها چیزی برای به دست آوردن نداشت. میتونستم ادامه بدم اما چرا ناراحتم فقط ناامید شدم که وعده نوشتن عالی در نهایت محقق نشد.

اول از همه بله، طرح آهسته است، چند قسمت اول به نوعی شبیه همان قسمت هایی هستند که بین انیمه های دراماتیکی اضافه شده اند که گور بسیار زیاد دارند یا ضررهای زیادی که می دانید مانند akame ga kill، akudama درایو سطح غم و اندوه. خوب، پس از پایان دادن به انیمه، وقتی به دنبال خلاصه داستان می‌گردید، متوجه می‌شوید که این هرگز یک جنگ گروه‌های تبهکار نبوده، فقط مردم تلاش می‌کنند تا زندگی بهتری با شرایطشان داشته باشند. اگر آن را تماشا کنید متوجه خواهید شد. اما وقتی به آن می‌دهد شخصیت MC همان چیزی است که از MC‌ها می‌خواهید، هیچ DxD، هیچ فضای mc بی‌قدرتی که در انیمه‌هایی با این نوع سبک هنری رایج است، وجود ندارد. شرورها علیرغم اینکه شبیه H+ هستند، بسیار دوست داشتنی هستند، ممکن است یکی دو بار از آنها متنفر باشید، اما نمی توانید احساسی نسبت به آنها نداشته باشید.