Katanagatari

نقد بسیار کوتاه: فقط جمله اول را بخوانید. Akame ga Kill اما به سبک نمایش هایی مانند Monogatari/Penguindrum. به عبارت دیگر همه چیز طولانی و کشیده است. شخصیت‌ها صرفاً رسانه‌ای برای به‌طور عمده‌ای bloviation بودند. عملاً حداقل توسعه شخصیت در سراسر وجود دارد. همچنین کمی خنده دار است که شخصیت ها فقط قبل یا در حین مبارزه توانایی های خود را به حریفان خود می گویند (که به نظر می رسد یک تقلید مسخره آمیز است، در عین حال زیاده روی و غیرواقعی، فقط ابزار دیگری برای غرغر کردن). اگر به دیالوگ سنگین علاقه دارید، ممکن است از این لذت ببرید. P.s بله من خنگ هستم و بعد از تماشای آن متوجه شدم که توسط همان استودیو (White Fox - AgK) سپس نویسنده (Nisio - Mono) است. CHERIO!

TLDR: داستانی است درباره سفر یا مقصد، idk. اساسا پایان دیوانه کننده بود. من به طور عینی فکر می کنم که بد است. شخصیت‌ها حل نمی‌شوند، انگیزه‌ها تغییر می‌کنند، نقاط طرح از بین می‌روند و غیره. به نظر می‌رسد نویسنده فشاری را احساس می‌کند تا انتظارات را زیر و رو کند و به جایی برود که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد که آن را به خوبی انجام نداده و رضایت‌بخش نبود. با توجه به این که گفته می شود مواردی وجود دارد که در پایان آن را دوست دارم. من دوست ندارم آن بازی مرده باشد، احساس بی انگیزگی به نظر می رسد (اگر جوجه بلوند بازی را دوست داشت، پس نمی توانست او را گروگان بگیرد و یاسوری را دستکاری کند؟)، اما صحبتی که به یاسوری می میرد، باورنکردنی و تاثیرگذار بود. و برای شخصیت هایشان احساسات بسیار راضی کننده است. یک سری چیزها وجود دارد که در پایان به نظر می رسد درهم و برهم است، اما من فقط چند مورد را فهرست می کنم: - ناگهان شوگان با 11 دوستش بدهای بزرگ هستند، اگرچه هیچ اشاره قبلی/زمان نمایش فیلم ندارند. - شرور اصلی به‌عنوان هیتی تنظیم شده بود و او کاملاً است، اما در پایان با یاسوری دوست است، حتی اگر معشوقه‌اش را کشته باشد (به یادداشت قبلی مراجعه کنید) - یاسوری غم و غصه خورده و به قصد مردن به ولگردی می رود اما بعد از آن زندگی می کند و به ظاهر خوب است. همانطور که من در مورد آن فکر می کنم چیزهای بیشتری وجود دارد، اما این فقط یک قسمت است (مسلماً یکی از مهمترین آنها). بیایید در مورد بقیه سریال ها صحبت کنیم سفر (همه چیز قبل از قسمت 12) این یک نمایش شرور از نوع هفته با داستانی فراگیر است که هر دو سرگرم کننده و به خوبی انجام شده است. من از کاراکترها بسیار لذت بردم، همه آنها بسیار خوب فکر شده/طراحی شده بودند، جوک ها خنده دار هستند و دو MC از ایموهای توسعه شخصیت بسیار خوبی برخوردار هستند. هر قسمت 45 دقیقه است و واقعاً وقت دارد تا یک داستان کوچک را که آنها انجام می دهند، بیان کنند. من چیز زیادی برای گفتن در مورد آن ندارم جز اینکه واقعاً آن را دوست داشتم (پایان به طور عطف به ماسبق کمی آن را ترش می کند). داستان 5/10 هنر 10/10 موسیقی 9/10 انیمیشن 6/10 شخصیت ها 8/10 پایان 2/10 به طور کلی: 7/10؟ خیلی سخته که بهش نمره کلی بدم، اول میخواستم بهش 9 بدم بعد عصبانی شدم و خواستم بهش 4 بدم پس فقط بهش نمره 7 دادم چون به خاطر ارزشش فکر نمیکنم این نمایش لیاقتش رو داشته باشه منفور

اپیزودهای کاتاناگاتاری، بسیار شبیه دیالوگ های آن، بی جهت طولانی و خسته کننده هستند. هر کدام 50 دقیقه طول می کشد، اما به راحتی می توان آن را به 25 یا حتی 12 دقیقه فشرده کرد، بدون اینکه چیز زیادی از دست بدهید. کاراکترها را به همان سرعتی که آنها را حذف می کند (یا حتی به خود زحمت معرفی آنها را نمی دهد) معرفی می کند. موسیقی متن از آزاردهنده تا خیلی خوب متغیر است، هرچند شاید شما بیشتر از من به راپانزی علاقه دارید. صحنه های مبارزه عمدتاً از همان 4 فریم تکراری ad nauseam تشکیل شده است. پویانمایی پویاتری به معنای واقعی کلمه در هر قسمت دیگر نمایش وجود دارد. به طور کلی، کاتاناگاتاری برای تماشای آن احساس سختی می‌کرد، و من توصیه نمی‌کنم 10 ساعت از زمان خود را برای تماشای آن سرمایه‌گذاری کنید.