Jaku-Chara Tomozaki-kun

در مورد پسری درونگرا که میخواهد برونگرا باشد، این ایده بد نیست، خوب است، میتوانم خیلی خوب بگویم اما چیزهایی که دوست ندارم این است که چگونه داستان سرایی مثل "بازی" است فقط یک حقه انیمه‌ای پر از Fan-Service و کمدی که برای من دلهره‌آور به نظر می‌رسد، اما چیزهای خوب از این انیمیشن درس‌های زندگی است مانند اینکه چگونه خودمان را در مهارت های اجتماعی ارتقا دهیم بنابراین نسخه لایت رمان خوب است (من قبلاً آن را خوانده ام) زیرا رمان لایت در مورد مهارت های اجتماعی است و به خواننده آموزش می دهد که چگونه آن را بهبود بخشد. اما نسخه انیمه متفاوت است و بیشتر روی زندگی مدرسه و عاشقانه متمرکز است و داستان برای تمرکز بر این ژانرها مناسب نیست بنابراین من این را توصیه نمی کنم، اما اگر دوست دارید خدمات طرفداران را دوست داشته باشید و می خواهید وقت خود را بکشید، فقط آن را امتحان کنید

بررسی این نمایش دشوار است. سنجاق کردن تمام سرهای این هیدرا بسیار مشکل است، زیرا من کاملاً مطمئن نیستم که حتی از کجا شروع کنم. برای مدت کوتاهی فقط تا انتها بروید، اما اگر واقعاً به تماشای این فکر می کنید، من مهمترین افکارم را بیان می کنم. حدس می‌زنم بهترین مکان برای شروع قسمت اول است، زیرا این قطعاً بزرگترین مانع خواهد بود. این قسمت اول جایی است که من می گویم 95٪ از افرادی که آن را رها می کنند آن را رها می کنند. قسمت اول با مکیدن پوست دیک Super SmashBros (به طور خاص Ultimate) شروع می شود، اما به همان اندازه که همه چیز ترسناک است، بادام زمینی در مقایسه با آنچه که بعدا می آید، است. جهان بینی توموزکی در این نقطه، جهان بینی یک فرد منزوی و منزوی است. او چیزی برایش ندارد جز اینکه یک گرملین سرسام آور است و از بقیه دنیا دوری می کند. رک و پوست کنده، او یک پسر عوضی بتای بو هو است. از طریق یک اتفاق راحت و سبک، او با محبوب ترین دختر مدرسه اش روبرو می شود که در واقع رقیب بازی او نیز هست و آنها در مورد جامعه بحث می کنند. مشکل در اینجا، چیزی که قرار است خاموش شود و احتمالاً بسیاری از افرادی را که آن را تماشا کرده‌اند از دست داده است، این است که نمایش مطلقاً تلاشی برای جدا کردن دیدگاه خود از دیدگاه توموزاکی نمی‌کند. هیچ اطمینانی وجود ندارد که نمایش لزوماً دیدگاه توموزکی را تأیید نمی کند، چیزی نیست که به شما به عنوان مخاطب بفهماند که آنچه شخصیت مورد بحث است موضعی نیست که نمایش در 11 قسمت بعدی اتخاذ خواهد کرد و سعی در توجیه آن دارد. زیرا در قسمت عمده این قسمت اول، تنها چشم انداز وزنی که به شما نشان داده شده، دیدگاه MC است، از طریق مونولوگ درونی و تاریکی های بی وقفه علیه شخصیت های متضاد. برای متواضع کردن قهرمان داستان، متعادل کردن دیدگاه او با بازتاب خود یا سایر صداهای هم وزن، کمتر جدی و مطلق کردن آن چیزی که به نظر می رسد، و بدون هیچ گونه اطمینانی از آنچه که در حال تماشای خودآگاه هستید، انجام نمی شود. ، این می تواند به راحتی شما را به این نتیجه برساند که دیدگاه نمایش و قهرمان داستان مترادف هستند. تا پایان اپیزود نیست که دیدگاه او به طور معناداری به چالش کشیده می شود، و به معنای واقعی کلمه از این نقطه، واقعاً مثل قبل نیست. از اپیزود 2 به بعد خودآگاهی بیشتر، دیالوگ های بیشتر و کاوش بیشتر وجود دارد (کم و بیش، دقیقاً عمیق ترین نیست) و قهرمان دیگر هرگز به این اندازه یک بازنده کاملاً خرخره نیست. بنابراین، این اپیزود اول کار وحشتناکی را انجام می‌دهد که شما را وارد می‌کند و نشان می‌دهد که نمایش چگونه خواهد بود، اما اگر بتوانید از این اولین مانع عبور کنید، انصافاً با آنچه در اینجا می‌بینید بسیار متفاوت است. خوب، ابتدا اجازه دهید چیز دیگری را از سر راه برداریم: متلاشی شدن پس‌زمینه کیهانی. تشابهات بازی های ویدیویی و شکست مداوم در همه جا وجود خواهند داشت، هرگز از بین نمی روند، اما همچنین به راحتی می توان آنها را رها کرد. آن‌ها لنگ هستند، لنگ هستند، کل زندگی مثل یک بازی ویدیویی است که می‌ماند، اما برای دفع قهرمانی مثل شما اگر از قسمت اول عبور کنید کافی نیست. قهرمان کار خوب حالا دیگر آن را مطرح نمی کنم، اما همیشه وجود دارد، پس فقط به آن عادت کنید. واقعاً هیچ چیز قابل توجهی وجود ندارد تا قسمت 4 که یک لحظه گیگا ترسناک دیگر وجود دارد. او بدون اینکه زیاد وارد این موضوع شود، اساساً با REEEEE یک دختر محبوب که اسمش همجنسگرا را می نامید، دوستان جدیدی به دست می آورد. با این حال، پس از این مرحله، MC یک شبه سرد می شود و دیگر یک اسپرگ نیست. از این نقطه در نمایش به بعد، نمایش اساساً کرایه استاندارد romcomdram است. یک لحظه خاص دیگر وجود دارد که باید به آن بپردازم، اما در بیشتر موارد، از قسمت 2 به بعد، این لحظه رنگ آمیزی در خطوط ژانر است. اگر این نوع چیزها را دوست دارید، اگر می‌خواهید رمان سبک دبیرستانی خود را به پایان برسانید، اینجاست. این نمایش به شدت مشتق شده از Oregairu است، و چه آن را دیده باشید یا نه، همچنان برای شما آشنا خواهد بود. این فقط بسیار ایمن، فرمولی، با اعداد، اما به اندازه کافی کافی است. اگر خلاصه داستان را بخوانید، این بررسی را بخوانید و از قسمت 1 عبور کنید، فکر می‌کنم می‌توان گفت که آن را قابل استفاده خواهید یافت. شاید حتی شما پیشرفت‌های بعدی را کمی قانع‌کننده‌تر از حداقل حداقل ببینید. صادقانه بگویم در 3 یا 4 مورد آخر شروع کردم به سراغش. اما در مورد آن، باید به آن لحظه خاص اشاره کنم. من نمی توانستم. این نمایش، این ژانر واقعاً برآورده کردن آرزوهای بسیار لذت بخش است، اما حتی در آن زمان، چیزی که می خواهم به آن اشاره کنم در سطح دیگری است. گروه در یک سفر کمپینگ بیرون آمده اند و پسرها با مقایسه قلم ها به هم پیوند می خورند. و البته، برای فانتزی تحقق آرزوی شما، خود درج شما نمی تواند چیزی کمتر از آویزان باشد درست است؟ درست است، آن‌ها احساس می‌کردند که لازم است بسته‌بندی MC و همه افراد داستان بدانند، و بعداً تماس‌هایی برای این موضوع وجود دارد (گذرا اما هنوز.) شاید شما فکر نمی‌کنید که این کار چندان مهمی نیست، شاید این چیزی می‌گوید. در مورد من، اما من شرط می‌بندم که اکثر مردم وقتی به این قسمت می‌رسند، حداقل یک ابروی خود را بالا می‌برند، اگر کاری را که من انجام دادم انجام ندهند و شانه‌هایم را بغل کنند و از جسارت به خود بپیچند. چیزهای بیشتری می‌توانم بگویم انتقادی از داستان یا مضامین یا شخصیت‌ها یا درام یا این و آن و دیگری است، اما طولانی و کوتاه آن این است که این کلاس رام‌کامدرام دبیرستانی شما با انبوهی از ترس و عصبانیت در بالاست. شاید شما هم مثل من باشید و از عذاب و خلسه ناشی از کرختی با کیفیت بالا خلاص شوید، از ناراحتی عجیب و غریب بدون فیلتر غوطه ور شده اید و از گذراندن دورانی که احساس می شود لذت می برید. شاید شما به درد نخورید و بتوانید آن را به خوبی معده کنید. شاید فکر می کنید اصلاً ترسناک نیست (از اینکه به شما بگویم در مورد شما چه معنایی دارد متنفرم). عمدی است، پس از آن تجربه قابل تحملی خواهید یافت. اما اگر هیچ ترسی نمی خواهید، چرا هنوز در مورد تماشای یا عدم تماشای این حصار هستید و علاوه بر این، چرا در وهله اول انیمه تماشا می کنید؟