Irozuku Sekai no Ashita kara

این اتلاف وقت است. شخصیت اصلی هیچ علاقه ای به زندگی ندارد. او جهان را در B&W می بیند. ما هیچ ارتباطی با او به عنوان یک شخصیت نداریم زیرا روایت داستان آنقدرها عالی نیست - زیرا خود داستان ضعیف است. هیتومی شخصیت ضعیفی است که اعتماد به نفس پایینی دارد - به حدی که شما حتی به دنبال او نیستید. او نمی تواند از طرف خودش صحبت کند، سوءتفاهم های دیگران را برطرف نمی کند، هیچ تلاشی نمی کند. سحر و جادو فقط یک شخصیت جانبی است، این انیمه بدون هدف و جهت واقعی است. سبک هنری خوب است، بنابراین ما می توانیم بودجه آن را درک کنیم. مفهوم/داستان روی کاغذ باید خوب به نظر می رسید، اما سرعتی ندارد.

tl;dr: فیلمی با چند جنبه جالب و هنری عالی از برخی جهات اما در کل نویسندگی واقعا ضعیفی دارد. Iroduku انیمه ای است که شروع بسیار شلوغی دارد. این در آینده شروع می شود، بنابراین کمی علمی تخیلی در جریان است. با این حال، هیتومی قهرمان داستان و مادربزرگش جادوهایی هستند که می توانند از جادو استفاده کنند، که مادربزرگ او ناگهان از آن برای فرستادن هیتومی به 60 سال گذشته استفاده می کند. هیتومی ناگهان در وسط اتاق کسی ظاهر می شود و مجبور می شود دزدکی بیرون بیاید که منجر به سوء تفاهم عجیبی در این روند می شود. و علاوه بر همه چیز، هیتومی کاملاً کور رنگ است، به این معنی که در نتیجه نوعی آسیب عاطفی، تک رنگ را می بیند. من واقعاً دوست داشتم که چگونه آنقدر به یکباره شما را پرتاب کرد و بنابراین متوجه شدم که شروع انیمه بسیار نویدبخش است. با این حال، همانطور که پیشرفت می کند، از چیزهای خارق العاده دور می شود و به چیزی بسیار اساسی تر تبدیل می شود. و متأسفانه نمی توانم بگویم که خیلی لذت بردم. این تقریباً فقط یک درام فوق‌العاده عمومی برای نوجوانان است. تمام نکات استاندارد را دارد: یک قهرمان خجالتی و عبوس که به آرامی باز می شود و شادتر می شود، یک چند ضلعی عشقی که باعث درگیری بین دو دوست می شود، یک شخصیت مرد متراکم که تنها کسی است که متوجه نمی شود یک دختر به آن علاقه دارد. او، نوجوانی است که به برنامه‌ریزی آینده‌اش برای رفتن به مسیر امن‌تر فکر می‌کند، اما از او الهام می‌گیرد که در عوض رویاهای خود را دنبال کند، و غیره. و من با این که یک داستان کاملاً عمومی است خوب هستم اگر اجرا خوب باشد. با این حال، من فکر نمی‌کنم این موضوع به خوبی مدیریت شود. من احساس می‌کنم بزرگ‌ترین مشکل این است که تلاش می‌کند بیش از حد انجام دهد در حالی که سعی می‌کند زمان کافی را صرف انجام هیچ کاری کند. از نظر شخصیتی اتفاقات زیادی دارد. شخصیت ها ممکن است غوطه ور باشند، اما در نهایت همه آنها داستان ها، انگیزه ها و روابطی دارند. و نوشته سعی می کند همه اینها را برای همه به تصویر بکشد. این ممکن است در سیزده قسمت در صورت تمرکز کافی امکان پذیر باشد، اما این انیمه نیز سعی در ایجاد حس قوی از لحن و فضا دارد. زمان زیادی را صرف نشان دادن هیتومی و گروه دوستانی که او می‌سازد صرف می‌کند که در حال معاشرت و انجام فعالیت‌های تصادفی باشگاه هستند. این بخش‌ها به آرامی رشد و تغییر شخصیت‌ها را نشان می‌دهند، اما به‌طور نامحسوس و اغلب نه به عنوان کانون. به‌عنوان یک خواننده رمان بصری، مطمئناً با آن مخالف نیستم زیرا می‌تواند راهی عالی برای سرمایه‌گذاری روی شخصیت‌ها باشد، اما نکته کلیدی این است که انجام این کار به زمان نیاز دارد که این انیمه به اندازه کافی از آن برخوردار نیست. . همچنین احساس می‌کردم که نوشتن در کمدی یا کرک‌های سرگرم‌کننده آنقدرها عالی نیست، که این بخش‌ها را کمتر از آنچه باید لذت‌بخش می‌کرد، و باعث می‌شد که آنها احساس بیهودگی خاصی داشته باشند. در پایان نوشته موفق می شود تمام کادرهای مورد نیاز خود را بررسی کند، اما به نظر نمی رسد که هیچ کاری را به خوبی انجام دهد. خیلی واضح است که قوس هر کاراکتر چیست، پایه و اساس آن چیست و چرا به این شکل پیشرفت کرده است. اما در سطح احساسی، هیچ چیز واقعاً تأثیر زیادی نداشت. صحنه‌هایی وجود دارند که به راحتی می‌توانم تشخیص بدهم که در خلاء بسیار خوب نوشته شده‌اند، اما در زمینه ساخت آن‌ها به نظر نمی‌رسد سرمایه‌گذاری کافی برای آنها ایجاد شده است تا آن‌طور که باید ضربه بزنند. این به ویژه در مورد پایان صادق است. همه چیز چرخش بسیار جدی تری پیدا می کند و جادو نقش بسیار مهم تری در طرح دارد. این نوشته همچنین بیشتر بر روی هیتومی و قوس شخصیت او متمرکز می شود، بنابراین از پس او به خوبی برمی آید. با این حال، پیشروی همه اینها به اندازه کافی قوی نبود که واقعاً از آن پشتیبانی کند، و بنابراین بسیار ثابت می ماند. در نهایت، من به خصوص از آن راضی یا ناراضی نبودم، فقط به نوعی کسل کننده به نظر می رسید. هنر یک کیسه مخلوط است. وقتی صحبت از پس‌زمینه می‌شود، هنر فوق‌العاده است، هم پس‌زمینه‌های استاندارد و هم پس‌زمینه‌های منحصربه‌فردتر که شامل دنیاهای درون نقاشی‌ها می‌شود. با این حال، هنر و انیمیشن زمانی که به کاراکترها می رسید بسیار ضعیف بود، به خصوص برای چنین اثر متمرکز بر شخصیت. و این از کسی است که سبک هنری فلای را دوست دارد. علاوه بر این، حتی زمانی که هنر عالی بود، احساس می‌کردم که زمان زیادی صرف تمرکز بر روی هنر می‌شود که باعث می‌شود احساس کند چیزها خیلی آهسته حرکت می‌کنند و به اندازه کافی پیشرفت نمی‌کنند. OP و ED هر دو از نظر آهنگ ها و بصری بسیار قوی بودند. موسیقی متن فیلم هم خیلی خوب بود و با لحن و جو خوب کار می کرد.

رنگ نه تنها دنیا را زیباتر می کند، بلکه احساسات درونی فرد را نیز بیان می کند. همانطور که هانری ماتیس بیان کرد: "رنگ به بیان نور کمک می کند - نه پدیده فیزیکی، بلکه تنها نوری که واقعا وجود دارد"، که از آن به وضوح رنگ را به عنوان مکانیزمی که از طریق آن فرآیندها و احساسات درونی انتزاعی تحقق می یابد، یاد می کند. این را می توان برای سریالی به نام Iroduku: The World in Colors (いろずく せかい の あした から یا Irozuku Sekai no Ashita kara) (۲۰۱۸) گفت. این سریال داستان تسوکیشیرو هیتومی، جادوگر جوانی را نشان می‌دهد که با وجود اینکه با جادوی کالیدوسکوپیک عجین شده بود، حس رنگ‌های خود را از دست داد. مادربزرگش سوکیشیرو کوهاکو در شبی مثل همیشه تک رنگ، در میان آتش بازی هایی که در آسمان پخش می شد، او را شصت سال به عقب فرستاد تا هدف واقعی خود را پیدا کند. این سریال به زیبایی تغییر تدریجی تسوکیشیرو هیتومی را به نمایش می‌گذارد که او سعی می‌کرد با حمایت همکلاسی‌هایش بر وضعیت خود غلبه کند. من دوست داشتم که چگونه او شروع به دیدن رنگ ها از طریق آثار هنری Yuito Aoi کرد، علیرغم اینکه همه چیز را به صورت تک رنگ در اطراف خود می دید، که نه تنها به او کمک کرد تا هدف واقعی خود را پیدا کند، بلکه اشتیاق آئوی را برای هنر دوباره زنده کرد. من همچنین دوست داشتم که چگونه این سریال عناصر اصلی داستان را به تصویر می کشد - عکاسی، هنر و جادو با توجه به داستانش. یه سری دیالوگ تو این سریال بود که خیلی دوستش داشتم می‌دانید، وقتی صحبت از عکس‌ها می‌شود، دیگر هرگز نمی‌توانید همان عکس را بگیرید. افراد مختلف زندگی متفاوتی دارند و پس از تاریکی، همان نوری که دیروز روشن بود، ممکن است امروز نباشد. و قبل از اینکه متوجه شوید، مناظر تغییر می کند، دیگر هرگز مثل سابق نمی شود.» - Yamabuki Shou. به نظر من به زیبایی بیانگر اهمیت به تصویر کشیدن وقایع زندگی روزمره از طریق عکس بود که یکی از عناصر اصلی داستان این سریال نیز بود. این سریال دارای آهنگ های آغازین و پایانی بسیار زیبایی بود. به خصوص من دوست داشتم Mimei no Kimi به Hakumei no Mahou (みめい の 君 と はくめい の まほう) توسط Nagi Yanagi (なぎ やなの 君 と はくめい の まほう) توسط ناگی یاناگی (なぎ やなのتاینا (آیکوآگ) ong) بیشترین. انیمیشن کلی این مجموعه را هم خیلی دوست داشتم، زیرا توسط استودیو Progressive Animation Works ساخته شده بود که با نام P.A.Works نیز شناخته می شود که به ساخت انیمه های ساخته شده با سبک انیمیشن های زیبا مانند Nagi no Asukara، Shiro Suna no معروف است. Aquatope، Hanasaku Iroha، Sayonara no Asa ni Yakusoku no Hana wo Kazarou و غیره. به خصوص دوست داشتم که چگونه استودیو انتقال از حالت تک رنگ به حالت رنگی را در سکانس آغازین و همچنین سکانس پایانی هر قسمت را به زیبایی به تصویر کشیده است. لازم به ذکر است که مکان نمایش داده شده در این مجموعه بر اساس شهر ناکازاکی، مرکز استان ناکازاکی است.