Garo: Vanishing Line

Garo یک نمایش نسبتاً نادیده گرفته شده و دست کم گرفته شده است که من را شگفت زده کرد. ارزش های تولید خوب و فعالیت های سرگرم کننده فراوان باید مورد توجه بسیاری از مردم باشد. انیمیشن / هنری / کلیات تصویری - 8/10 --------------------------------------- ------- کیفیت بصری در کل بسیار خوب است. صحنه‌های اکشن اکتان بالا با انیمیشن خوب، ترکیب و تطبیق انیمه‌های سنتی‌تر و مقداری سه بعدی ظریف هستند. سبک هنری با جزئیات و بیان در نقطه است. صدا / موسیقی / صداگذاری - 8/10--------------------------------------- -- صداگذاری و صداگذاری عالی است و موسیقی متن آن به ویژه قابل توجه است. بسیاری از آهنگ های هوی متال که کاملاً با نمایش مطابقت دارند. خواه اکشن انفجار اسلحه باشد یا تاب خوردن شمشیر، یا دوچرخه سواری، موسیقی به شدت پخش می شود. داستان - 7/10 ------------- وقتی صحبت از آن می شود، داستان چیز فوق العاده قابل توجهی نیست. دختر نوجوانی که در جستجوی برادر گمشده‌اش است، به‌طور تصادفی وارد دنیایی از شیاطین می‌شود که شبیه موجوداتی هستند که از احساسات منفی انسان‌ها سرچشمه می‌گیرند. سپس او توسط یک شوالیه مرموز نجات می یابد، که معلوم می شود از دستوری است که شیاطین - یا وحشت - را از جهان حذف می کند. هر غیرنظامی که شاهد چنین چیزهایی باشد، شستشوی مغزی داده می شود تا فراموش کنند. با این حال، دختر و شوالیه ای که او را نجات داده است، یک چیز مشترک دارند، یک کلمه کلیدی خاص مربوط به خواهر و برادرهای گمشده خود، بنابراین آنها برای حل این معما به هم می پیوندند. این نمایش در بسیاری از زمان‌های اجرا از یک رویکرد نسبتاً اپیزودیک پیروی می‌کند. در حالی که قهرمانان ما با حملات وحشتناک یکی پس از دیگری روبرو می شوند، در تمام این مدت معمای اصلی به آرامی در طرفین ایجاد می شود. در نهایت داستان روی موقعیت اصلی متمرکز می شود و آنها به همراه چند شخصیت دیگر به سراغ حل آن می روند. در نهایت داستان اصلی تا حدی ضعیف است. با شرور اصلی و انگیزه های آنها تا حدودی کم رنگ است. تبهکاران ثانویه نیز به طور مشابه توسعه نیافته و خسته کننده هستند. با این حال، همه چیز به طور کلی بسیار محکم است و به عنوان توجیهی برای انجام برخی اقدامات خوب عمل می کند. شخصیت ها - 7/10 --------------------- واقعاً یک شخصیت اصلی منحصر به فرد در این نمایش وجود ندارد. هم قهرمان نوجوان و هم محافظ او، شوالیه جادویی، بیشتر بارهای MC را به اشتراک می گذارند، اگرچه شخصیت های ثانویه اضافی نیز به اندازه کافی از صفحه نمایش استفاده می کنند. این دختر یک شخصیت نوجوان بسیار استاندارد است که به جز مهارت های اینترنتی و نگرش مداوم، چیز زیادی برای برجسته کردن او وجود ندارد. خوشبختانه او بسیار دوست داشتنی است، علیرغم اینکه تا حد زیادی بی فایده است، و اغلب مانند یک دختر مضطرب رفتار می کند. شوالیه جادویی، یا گارو، همنام عنوان نمایش و دیگر محور اصلی، کاملا متفاوت است. یک مرد ماچو درست، که از سینه های بزرگ و استیک های بزرگ در غذاخوری لذت می برد. او بیشتر از راک جک زده است و به صریح ترین شکلی که می توان تصور کرد به تجارت رسیدگی می کند. با استفاده از مشت یا شمشیر. شخصیت‌های ثانویه دارای یک متحد تیرانداز جادویی و همچنین زنی هستند که همه چیز را از نیزه گرفته تا جادو، تا تفنگ‌ها و جفت سینه‌های بزرگ خود برای انجام کار به کار می‌گیرد. در مجموع، همه کاملاً دوست داشتنی هستند و هیچ ویژگی آزاردهنده خاصی ندارند. --- مجموع - 8/10 --- Garo یک انیمیشن شگفت انگیز خوب است که به نظر می رسد تا حد زیادی مورد توجه قرار نگرفته است. واقعاً هیچ زمینه جدیدی را ایجاد نمی کند، اما دارای اصول بنیادی خوب، داستان مناسب، شخصیت های خوب و ارزش های تولیدی است. تعداد زیادی اکشن با اکتان بالا و یک موسیقی متن بد برای راه اندازی. اگر به انیمه‌های معاصر، جادویی و پر از هیولا علاقه‌مند هستید که حاوی مقدار زیادی خون و جرأت به‌عنوان انفجارهای فلزی سنگین است، این نمایشی برای شماست.

Garo فرنچایزی است که من یک بار در مورد آن با Honoo no Kokuin صحبت کرده ام. این یک سریال تاریک و بسیار سخت بود که در آن هر "پیچش" به طرز دردناکی آشکار بود. شاید این یکی کمتر احمقانه باشد و بتواند یک نمایش سنتای برای بزرگسالان باشد که در واقع به هوش مخاطبانش احترام می گذارد. داستان: سوفیا هنس یک یتیم است که فقط می خواهد برادرش را پیدا کند. او یک روز در حالی ناپدید شد که عبارت «الدوراد» روی صفحه کامپیوترش باقی مانده بود. سوفیا به امید سرنخی نزد یک روانشناس معروف می رود، اما مانند همه روانشناسان، او جعلی است. او همچنین یک ترسناک هیولا است که سعی می کند او را بکشد. که تقریباً به همان اندازه بد است. خوشبختانه برای او، او توسط شمشیر مرموز که به یک شوالیه طلایی با موتور سیکلت خود تبدیل می شود و وحشت را می کشد، نجات می یابد. او همچنین به طور اتفاقی به دنبال راز پشت الدورادو است. که جفت را در یک مسیر قرار می دهد. این دقیقاً همان ایراد اساسی دیگر سری Garo را دارد. می خواهد خشونت بیش از حد زیادی داشته باشد و محتوای جنسی داشته باشد و در نتیجه آن را برای نوجوانان یا بزرگسالان بزرگتر بسازد، اما در سطح یک سریال کودک نوشته شده است. هر پیچ و تاب خیلی قبل از اینکه اتفاق بیفتد بسیار واضح است، اما سریال همیشه طوری عمل می کند که انگار در حال انجام کاری تکان دهنده است. همه ما می‌دانستیم که کینگ در لحظه‌ای که افرادش را فرستاد تا سوفیا را سالم به الدورادو بیاورند کیست. ما همچنین می‌دانستیم که چه کسی از نام شمشیر استفاده می‌کند در لحظه‌ای که شما درباره شرکت مسئول در ارتباط با داستان پشتیبان او صحبت کردید. نمی‌دانم نویسندگان نادانی هستند که فکر می‌کنند باهوش هستند زیرا نمی‌توانند پیچش‌های آشکار را بفهمند یا فقط نظرات بسیار ضعیفی نسبت به مخاطبان خود دارند. خط ناپدید شدن همچنین دارای ویژگی های بارز دیگر نوشتن بسیار کودکانه با هیولاهای هفته، آنتاگونیست های یک بعدی و مخالفت با ریسک واقعی است. که همچنین منجر به این می شود که یک نوع پایان تلخ داشته باشد. به طور جدی، شگفت‌انگیزترین اتفاقی که در سریال می‌افتد زمانی است که می‌بینیم سه سرآشپز یکسان کلاه و عینک خود را برمی‌دارند و ظاهر متفاوتی دارند. این مهم نیست زیرا آنها شخصیت کمی دارند که می توانند به هر شکلی یک شخصیت باشند. به علاوه این در نهایت اتفاق می افتد، بنابراین ما هرگز نمی توانیم ببینیم که شخص دیگری به آن واکنش نشان می دهد. همچنین می خواهم به اختصار به صحنه «ایثار شریف» اشاره کنم. چون خیلی بد است ببینید، نقطه ای وجود دارد که یک شخصیت مجبور می شود برای محافظت از سوفیا خود را قربانی کند. چیزی که واقعاً بدیهی است که اتفاق می افتد زیرا آنها سخنرانی می کنند که واقعاً یک پرچم واضح برای آن است، اما این موضوع در آن نیست. مسئله این است که حدود ده ثانیه پس از وقوع آن، تقویت‌ها ظاهر می‌شوند و نویسندگان طوری رفتار می‌کنند که انگار یک حرکت اصیل و ضروری است، حتی اگر به معنای واقعی کلمه نمی‌توانستند کاری انجام دهند و تقویت‌ها به موقع به آنجا می‌رسیدند. همچنین، نیروهای کمکی از پشت به سوفیا نزدیک می‌شوند، حتی اگر به وضوح ثابت کنند که صخره‌ای محض مستقیماً پشت او وجود دارد. چون البته هیچ کس این کار را ویرایش نمی کرد. شخصیت ها: بنابراین، همه شخصیت های ما کلیشه های یک نت هستند. تنها چیزی که این بازیگران را از بازیگران سریال Garo دیگر جدا می کند این است که دو تای آنها کلیشه های واقعاً نفرت انگیز هستند. عمدتاً شمشیر و سوفیا. شمشیر از آن دسته قهرمان هایی است که عاشق مهمانی و خوش گذرانی هستند اما در نهایت موفق می شوند. که همیشه یک کهن الگوی نفرت انگیز است فقط به این دلیل که هر شخصیتی مانند آن در هر موقعیتی که زندگی آنها مستقیماً در خطر نیست واقعاً آزاردهنده عمل می کند. سوفیا یکی از آن شخصیت های کودک خوش بین است. آنها به تنهایی کار زیادی انجام نمی دهند، اما همیشه در کنار قهرمان داستان هستند و برای آنها انگیزه ایجاد می کنند. و این شخصیت ها آزاردهنده هستند مگر اینکه به خوبی توسعه یافته و به آنها عمق داده شود. اما عمق یک مفهوم کاملاً خارجی برای این سریال است، بنابراین هرگز این اتفاق نخواهد افتاد. هنر: آثار هنری MAPPA عمدتاً بسیار مناسب است. بزرگترین مسئله این است که برخی از سکانس‌های اکشن تا حدی غیر منسجم هستند. فقط یک سری خطوط تاری که با یکدیگر برخورد می کنند. اما طراحی‌های هیولا، طراحی شخصیت‌ها و پس‌زمینه‌ها همگی به خوبی انجام شده‌اند. و اکثر سکانس های اکشن اساسا قابل قبول هستند. صدا: بازیگری قابل قبول است خط ناپدید شدن یکی از آن انیمه هایی است که فقدان کامل عمق شخصیت منجر به اجراهایی می شود که کمی پیش پا افتاده هستند اما هنوز هم می توان گفت که بازیگران بهتر از این هستند. Kugimiya Rie، Shimazaki Nobunaga، Koshimizu Ami و Seki Tomokazu همگی حرفه ای های ماهری هستند که گهگاه نقش هایی را در آشغال ایفا می کنند، زیرا مجبور به امرار معاش هستند. موزیک یه ذره مزخرفه شاید به طرز نامفهومی وحشتناک نباشد، اما مطمئناً بدترین چیزی است که از موناکا شنیده ام. هوی: نزدیک‌ترین چیزی که می‌بینیم این است که دوست سوفیا کمی به او آویزان شده است. کاری که او هنگام صحبت در مورد پسرها انجام می دهد، بنابراین یا سعی می کند بفهمد که آیا سوفیا به پسرها علاقه دارد یا فقط در آن سنی است که پسرها موقتاً بد به نظر نمی رسند. تشخیص شخصیت دوست عام که اتفاقاً از یک انگشتانه آب ریخته شده در یک روز گرم غیرقابل فصل کم عمق تر است دشوار است. زمینه های بهبود: مخاطب خود را بشناسید. اگر می‌خواهید برای بزرگسالان بنویسید، نمی‌توانید تمام پیچ و تاب‌هایتان را این‌قدر آشکار کنید. شما نمی توانید شخصیت های خود را به این حد معمولی تبدیل کنید. خوب، شما از نظر فنی می توانید، اما این یک محصول مزخرف خواهد بود. شخصیت های خود را توسعه دهید. انصافا سریال کودک خوب هم شخصیت پردازی بهتر از این خواهد داشت. اگر قرار است یک فداکاری نجیب داشته باشید، آن را مهم کنید. با نشان دادن تقویت کننده ها آنقدر سریع که این عمل را بی معنی می کند، آن را ارزان نکنید. افکار نهایی: از بسیاری جهات، این همان مشکلاتی را دارد که سری دیگر Garo را که من بررسی کردم، گرفتار کرده بود. همان نوشته های کودکانه. همان شخصیت های کم عمق و پیش پا افتاده. چیزی که این یکی را کمی بدتر می‌کند این است که شخصیت‌های عام آزاردهنده دارد، موسیقی آن به خوبی خوب نیست و سکانس‌های اکشن آنقدر قوی نیستند. به همین دلیل است که به Vanishing Line 3/10 می دهم. و من صادقانه وسوسه شده ام که پایین تر بروم. اما فکر نمی کنم بتوانم آن را کاملاً توجیه کنم.