Watashi no Oshi wa Akuyaku Reijou.

این می توانست خیلی خوب باشد. من بعد از اولین بار دیدن تریلر واقعاً امید زیادی به این انیمه داشتم. من فکر می‌کنم همه عناصر برای یک رمان عاشقانه فانتزی جذاب اینجا هستند، اما متأسفانه واقعاً خراب است. هنر و سبک کلی خوب است، برای اکثر انیمه های مدرن بسیار معمول است. علیرغم اینکه isekai بود، به اندازه بسیاری از موارد تصادفی دیگر که امروزه منتشر می شوند، خسته کننده نبود. من واقعاً دوست دارم از دانش Rae در مورد رویدادها و مکانیک های بازی برای کمک به درک چیزها و همچنین دانش او از "زندگی واقعی" برای کمک به کسب سکه اضافی استفاده کند. اما شخصاً دوست داشتم Rae را ببینم که چیزهای "دیگر دنیوی" بیشتری می‌گوید یا انجام می‌دهد تا نشان دهد که چقدر نامناسب است. نوشته جایی است که گم شدم. مثل این است که یک طرح فانتزی واقعاً جالب در اتاق دیگری در جریان است، اما من در پشت توسعه شخصیت‌های سخت و استعاره‌های قدیمی مانده‌ام، بنابراین واقعاً نمی‌توانم آن را ببینم. من بعد از 9 اپیزود کنار رفتم، اما در آن 9 قسمت، کلر واقعاً تنها شخصیتی است که فکر می‌کنم پیشرفت زیادی به دست می‌آورد - شاید تان هم، اما همه شخصیت‌های مرد به نوعی احساس می‌کنند که یک تکیه‌گاه هستند. فهمیدم این یک انیمه GL است، اما هنوز احساس می‌کنم که به ما گفته شده است که این مردها برای داستان مهم هستند، بنابراین شاید آنها باید کمی وقت خود را روی صفحه نمایش داشته باشند؟ شاید؟ فردی که از دیدن پسرهای زیبا لذت می برد اما می خواهد ببیند که دو دختر در حال بوسیدن هستند؟ احتمالش بیشتر از آن چیزی است که فکر می کنید. پس شما دلیل اصلی من را کنار گذاشتم: محارم. نیازی نبود اصلا قطعا فتیش بد مبدل نویسنده است. و بدترش اینه که زنای با محارم رو با همجنسگرا بودن مقایسه میکنن مثل؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ نه حتی از راه دور. شما بلافاصله احترام من را از دست دادید. لعنت به هر چیز دیگری بهتر از این بود که "این دو خواهر و برادر عاشق هستند پس مرتکب خیانت می شوند". چندش آور. این واقعاً کل نمایش را پایین می آورد. من به این نمایش امتیاز بیشتری می دهم، اما بعد دوباره به این موضوع فکر می کنم و باید بگویم نه. انیمه GL / عاشقانه بهتری وجود دارد. من می گویم متاسفانه وقت خود را با این یکی تلف نکنید.

"من عاشق شرور هستم" تفسیرهای اجتماعی شگفت آور خوب و لذت بخشی دارد. این انیمه واقعاً قلبم را به شدت گرفت. یک جنبه برای عاشق شدن در زمان عجیب و غریب وجود دارد که حداقل برای من، داستان های عاشقانه عمومی تر را غیرقابل ربط و خارجی می کند. داستان عاشق شدن یک دختر و پسر با یکدیگر تجربه ای است که انتظار می رود، این یک هنجار است که به مردم تحمیل می شود. در بسیاری از عاشقانه‌ها جنبه‌ای وجود دارد که مردم احساس می‌کنند این سرنوشت آنهاست، و اینکه این چیزی است که آنها همیشه رویای آن را داشته‌اند. من فکر می کنم که ذاتی داستان است. اما اگر مثلاً شما یک دختر هستید، و عاشق دختری شده اید، فشاری علیه شما وجود دارد که به سادگی در داستان مستقیم وجود ندارد. اما، در این داستان، نفرت از خود و طرد شدن از تلاش برای همجنس‌بازی آشکار بررسی می‌شود. این انیمه برخی از مشکلات ناشی از همجنس گرا بودن را به تصویر می کشد، مشکلاتی که به سادگی در داستان های عاشقانه غیرعادی تر وجود ندارند. من هرگز نفهمیدم چرا مردم ژانر عاشقانه را اینقدر دوست دارند. سعی کردم آنها را بخوانم، سعی کردم آنها را تماشا کنم، اما همیشه آنها را رها می کنم. "حدس می زنم عشق برای من نیست." "من عاشق شرور هستم" سرانجام به من اجازه داد جذابیت ژانر عاشقانه را درک کنم و در پایان آن متوجه شدم که با دو شخصیت اصلی ارتباط برقرار کرده و دوست دارم. برای یک بار هم که شده، واقعاً احساس می‌کنم «عشق» می‌تواند برای من هم باشد. صریح است، بلند است، و من آن را دوست دارم. این یک تجربه بسیار لذت بخش بود و ما به این چیزها در دنیا نیاز داریم. من از نمایندگی همجنس گرایان در این انیمه تا نفس مرگم دفاع خواهم کرد.

من خیلی از این انیمه خوشم نیومد متوجه شدم که فکر می‌کنم این نمایش می‌خواهد چه نکاتی را بیان کند، و هر چیزی که به ذهنم خطور کرد، متوجه شدم که با آن موافق نیستم. من با این ایده موافق نیستم که محبت یک طرفه می تواند یا باید ترجیحات جنسی یک نفر را تغییر دهد، یا این ایده که عشق یک طرفه می تواند یا باید باعث شود کسی شما را دوست داشته باشد که دوست ندارد، صرف نظر از جنسیت. به نظر می‌رسید که این نمایش، به غیر از یک پس‌زمینه غم‌انگیز و وضعیت روانی شکننده MC قبل از تناسخ، ویژگی‌هایی که شایسته عشق MC باشد، به علاقه‌مندی عشق ارائه نمی‌کند. همچنین تنش یا چالش زیادی ایجاد نکرد، زیرا MC همه چیز را از دانش عمیق خود از بازی و جادوی قدرتمند می‌داند، و به هیچ شخصیتی چیزی بیش از شخصیت‌های استوانه‌ای داده نشده بود، به طوری که جفت اصلی فقط کمی شخصیت‌های عمیق‌تر را دریافت می‌کرد. شروع به نگاه کردن به موضوعاتی مانند طبقه‌گرایی و تبعیض می‌کند تا آن‌ها را کنار بگذارد و شخصیت‌ها واقعاً چیزی از رویدادها یا تغییرات یاد نگیرند، در حالی که کمی محارم را نیز وارد می‌کنند که به نظر می‌رسد هدف همه چیز را بیشتر به هم می‌زند. متوجه شدم که از برخی از تعاملات شخصیت‌ها لذت می‌برم، اما به نوعی از شخصیت‌ها متنفرم و از این واقعیت که آنها به وضوح از چیزهای ناخوشایندی که یکدیگر باور می‌کردند یا انجام می‌دادند، آگاه بودند (حتی صریحاً آن را به زبان می‌آورم) فقط برای این که آن چیزها تقریباً فوراً از آنها ناپدید شوند، ناراحت شدم. آگاهی ها چون عشق چرا حتی شخصیت ها آن را می گویند؟ در مجموع، فکر می کنم اگر بتوانید مغزتان را تا حد امکان خاموش کنید، می توانید از نمایش لذت ببرید. با این حال، نمایش هایی وجود دارند که درک بسیار بهتری از آنچه می خواهند بیان کنند، دارند، در حالی که شامل داستان های عاشقانه بهتر و توسعه یافته تر از این است.