Dororo

"کسی که به دنبال شیاطین است باید مراقب باشد که خود شیطان نشود. و اگر تو به ورطه خیره شوی، پرتگاه نیز به تو می نگرد." من یک بار این نقل قول را در یک فیلم شنیدم و به نظرم برای توصیف این انیمیشن بسیار مناسب است. Dororo یک انیمه عالی است که به بررسی موضوعات مختلفی مانند رشد شخصی، رستگاری و جستجوی هویت می‌پردازد، زیرا Hyakkimaru دوباره بدن خود را به دست می‌آورد، بر شیاطین درونی خود غلبه می‌کند و جایگاه خود را در جهان پیدا می‌کند. حماسه ای بزرگ که با وجود ایراداتی که آن را از رسیدن به رده «شاهکار» باز می دارد، به لطف رویکرد به مضامین مهم مختلف، شیمی عالی بین دو شخصیت اصلی و روایت خوب، در نهایت با شما همراه خواهد بود. بنابراین بیایید آنچه که Dororo را خوب می کند، تجزیه و تحلیل کنیم. خلاصه داستان: 8/10 - داستان پسری هیاکیمارو را دنبال می کند که در بدو تولد 48 قسمت از بدنش را به خاطر پدرش دایگو از او دزدیدند، مردی که برای به دست آوردن قدرت و نجات پادشاهی خود که در آستانه بود. در پایان، بودا را رد کرد و با شیاطین پیمان بست. هیاکیمارو به لطف ملاقات با جوکای که به او پروتز می دهد و نحوه مبارزه را به او یاد می دهد زنده می ماند. Hyakkimaru سپس سفر خود را در جستجوی بخش هایی از خود که از او دزدیده شده است آغاز می کند. اما در این سفر او مجبور می شود چندین بار دستانش را آلوده به خون کند و هر چه جلوتر می رود، بیشتر به نظر می رسد که انسانیت خود را از دست می دهد. تقریباً بلافاصله در روایت، دورورو، یک یتیم جوان، به او ملحق می‌شود، که بلافاصله موفق می‌شود با او پیوند برقرار کند، حتی اگر هیاکیمارو نه ببیند و نه بشنود. داستانی زیبا، به خوبی گفته شده و به لطف موضوعات مختلف و مهمی که به آن می پردازد، شما را درگیر خود می کند. شخصیت ها: 9/10 - قوی ترین نقطه انیمه. Hyakkimaru و Dororo دو قهرمان عالی هستند. ترکیب شیمیایی آنها فوق العاده است و این دو کاملاً یکدیگر را متعادل می کنند. هیاکیمارو یک حس دائمی استیصال را با خود حمل می کند، او در بیشتر نمایش سکوت می کند و حتی زمانی که توانایی صحبت کردن را دوباره به دست می آورد، نسبتاً کم حرف است که او را از اکثر قهرمانان این سبک انیمه متمایز می کند. علاوه بر این او کسی است که می جنگد. درعوض، Dororo بیشتر پرحرف و بی‌خیال است، حتی با وجود اینکه بسیار تاریک است و من شباهت‌هایی با ناروتو پیدا کردم، و اغلب به عنوان یک خط کمیک سریال عمل می‌کند. خط طنز که هرگز به شوخی مجبور نمی شود و شما را به طور طبیعی می خنداند. فقط دیدن کودکی که ظاهراً شاد در چنین زمینه غم انگیزی می تواند شادی را منتقل کند. حتی شخصیت های فرعی هم خیلی خوب هستند. میو علیرغم حضور تنها در دو قسمت، ردی بزرگ در دل بینندگان به جا می گذارد. من اغلب در برخی از شخصیت‌ها مضمون مشترک «قدرت زندگی کردن» را پیدا می‌کردم. یکی از بزرگترین ویژگی های هیاکیمارو که من مثلاً در میو یا مادر دورورو دیده ام. میو علیرغم اینکه مجبور شده برای رفتن و محافظت از رویای خود، یعنی اینکه بتواند در کنار بچه هایی که از آنها نگهداری می کند، مزارع برنج بکارد، قدرت زندگی را دارد. من همچنین از جوکای و پشیمانی او برای نجات هیاککیمارو بدون اینکه به او دل بدهم و سپس او را به آنجا بفرستم، در دنیایی که اکنون سرگردان است، خوشم آمد. من هم Tahomaru را دوست داشتم. هیچ چیز بهتر از یک شرور نیست که دلایل معتبری برای مخالفت با قهرمان داستان داشته باشد و در این مورد از مردم خود در برابر تهدیدی که هیاکیمارو است محافظت کند. انیمیشن: 7/10 - انیمیشن هم خوب بود. واقعاً برای چند قسمت از کیفیت افت می کند اما هرگز به رده "بد" نمی رسد. صحنه های دعوا، مخصوصاً در پایان، همه عالی بودند. دنیایی که قهرمانان ما را احاطه کرده است به خوبی جزئیات دارد و شما می توانید به طور کامل در هر سناریو غوطه ور شوید. طراحی کاراکتر عالی است و من برخی از انتخاب های بصری را دوست داشتم، مثلاً همه فلش بک ها را سیاه و سفید داشته باشم به استثنای رنگ قرمز که قرمز باقی می ماند که من را خیلی به یاد دختری با کت قرمز در فهرست شیندلر انداخت. . موسیقی متن: 7/10 - خوب، در برخی موارد بسیار خوب است، اما چیزی به من گیر نداد. موضوع افتتاحیه دوم انیمه که بعد از قسمت دوازدهم می شنوید هم خیلی بد بود. انتخاب های خوبی وجود داشت، به خصوص در طول صحنه های مبارزه، اما، همانطور که گفتم، هیچ چیز از بین نمی رفت. در حال حاضر خوب است اما من خارج از انیمه به آنها گوش نمی دهم. لذت کلی: 8/10 - من طرفدار بزرگ MAPPA نیستم، اما، در اینجا، باید به شیطان حقش را بدهم و بگویم که آنها کار بزرگی در تطبیق انیمه با روز مدرن انجام دادند و آن را بسیار زیبا کردند. 12 قسمت اول تقریباً همه عالی بودند و اوج نمایش در قسمت های 5، 6 و 12 به دست آمد. کیفیت سریال بعد از آن افت می کند و چند قسمت آن کاملا خسته کننده است. با این حال 5 قسمت آخر همه فوق العاده بودند، مخصوصا قسمت 23. علاوه بر این، پایان سریال جایی را برای دنباله باز می کند، اگرچه پایان با got یک پایان مناسب و معتبر برای نمایش است. سرعت نمایش هم عالی بود اپیزودهای پخش شده و نمایش فقط کمی به قسمت های 14-15-16 کشیده می شود. دو شخصیت اصلی دو تا از دوست‌داشتنی‌ترین شخصیت‌هایی هستند که تا به حال دیده‌ام، مخصوصا Dororo. داستان و انیمیشن هم خیلی خوبه بسیار عالی، به همه توصیه می شود.

بدترین اتفاقی که ممکن است برای یک انیمیشن خاص بیفتد این است که یک برنامه بسیار محبوب تر داشته باشیم که در همان فصل پخش شود. به عبارت دیگر، اگر نمایش شما یک نبرد بدون مغز نباشد، قطعاً تحت الشعاع قرار خواهد گرفت. اما در بسیاری از مواقع فقط خود نمایش طول می کشد تا حتی طرفداران آن را دوست نداشته باشند. و طرفداران Dororo می توانند Demon Slayer را به خاطر جلب توجه همه سرزنش کنند، اما چیزهای بیشتری در این مورد وجود دارد. داستان در قرون وسطی ژاپن اتفاق می افتد، جایی که همه اربابان فئودال تصمیم گرفتند به جای انجام کاری معنادار، بازی Civilization 6 IRL را بازی کنند. یکی از آنها که در آستانه از دست دادن متوسل به تقلب است. از شیاطین کمک می خواهد و در ازای آن همه چیز را وعده می دهد. بعدها همسرش پسرش را به دنیا می آورد که نه چشم داشت و نه بینی و نه پوست و نه دست و پا. پسر قربانی وعده پدرش شد و دایگو با خوشحالی این نتیجه را در انتظار رفاهی که شیاطین به او خواهند داد می پذیرد، که او را بدترین پدر از زمان اوانجلیون می کند. در نهایت، نوزاد تازه متولد شده توسط صنعتگری به فرزندی پذیرفته می شود که تمام قطعات گم شده را با پروتز جایگزین می کند. پس از بزرگ شدن، هیاکیمارو برای بازیابی اعضای بدنش سفری را آغاز می کند، اما با توجه به برتری این پروتزها در این محیط، من نمی دانم که چرا او برای بازیابی آنها جان خود را به خطر می اندازد. ساختار داستانی یافتن و کشتن شیاطین تنها وجه اشتراک این انیمه با Demon Slayer است. صحنه‌های دعوا نقطه‌ی فروش در اینجا نیست، بلکه رابطه‌ی سالم خواهر و برادری (نه انیمه‌مانند) بین هیاکیمارو و دورورو، داستان‌های فرعی، که تأثیر زیادی بر دوتایی اصلی دارد، و رضایت عاطفی از دیدن هیاکیمارو در حال بازیابی حواسش است. و برای اولین بار باران را تجربه کرد. علاوه بر این همه اینها با اعتماد به نفس کارگردان، فیلمبرداری شگفت انگیز و موسیقی تکمیل می شود. اجرای فنی را نمی توان از داستان جدا کرد و بالعکس. آنها همدیگر را کامل می کنند، درست مانند آناناس که پیتزا را کامل می کند. و اگر با خواندن قیاس من مجبور شدید میل خود به استفراغ را سرکوب کنید، این احتمال وجود دارد که از قسمت اول به اندازه من لذت نبرید. در طول تولید قسمت دوم، کارمندان Mappa متوجه شدند که در سال آینده Attack on Titan را انجام می دهند، بنابراین Dororo به عنوان تکلیف به دانشجویان کالج هنر تحویل داده شد. فقط این می تواند توضیح دهد که چرا انیمه تمام جذابیت خود را از دست داده است. "بد" کلمه اشتباهی برای توصیف آن است، "غیر تاثیرگذار" مناسب تر است. داستان تکراری شد، توسعه شخصیت کهنه شد، اولین افتتاحیه می‌توانست در دوره دوم استفاده شود، اما با نسخه فراموش‌شدنی جایگزین شد. بزرگترین مشکل احتمالاً خط داستانی "مرکزی" است که علیرغم داشتن بیشترین زمان نمایش روی من تأثیری نداشت. این فقط یک دسته چوب است که به هم چسبانده شده اند که قرار بود از نظر اخلاقی بینندگان را به چالش بکشد، اما متاسفانه کوتاهی کرد. یک آرک دقیقاً همین وضعیت را نشان می‌دهد، جایی که افراد بی‌گناه کمی قربانی می‌شوند تا بقیه را نجات دهند، و نمایش هرگز سعی نمی‌کند از آن درگیری ایجاد کند و کسی را توجیه نمی‌کند. از سوی دیگر، خط داستانی "هسته"، جایی که هیاکیمارو در حال یادگیری تفاوت بین انسان بودن و ظاهر انسانی است، بسیار شخصی تر و در نتیجه جذاب تر است. کیفیت بالا در قسمت سوم برمی گردد. و حتی اگر قسمت دوم قبلاً طعم بدی در دهانم گذاشته باشد، باز هم نمی توانم بگویم که ضعیف ترین قسمت ها قوی ترین ها را تحت تأثیر قرار می دهند. به هر حال پستی ها را فراموش خواهم کرد اما Dororo را به خاطر اوج هایش به یاد خواهم آورد. همچنین دیدن هر چند وقت یک‌بار یک انیمه تمام‌شده خوب است، اگرچه پایان باز است بنابراین می‌توان دنباله‌ای داشت.

Dororo یک مانگا از Osamu Tezuka است که در سال 1967 منتشر شد و در سال 1969 به صورت انیمه اقتباس شد. ساخت این مجموعه انیمه توسط MAPPA و Tezuka Productions انجام شده است. MAPPA خود به خاطر چندین عنوان انیمه معروف است، به عنوان مثال Inuyashiki، Yuri on Ice!!!، سری Shingeki no Bahamut (Genesis and Virgin Soul) و Zombieland Saga. در همین حال، Tezuka Production استودیویی است که توسط Osamu Tezuka تأسیس شده است و بسیاری از انیمه های افسانه ای مانند Astro Boy، Black Jack و بسیاری دیگر را تولید کرده است. بنابراین حضور این دو استودیو رنگ جدیدی را به انیمه خواهد داد. اگر یکی از اعضایمان را از دست بدهیم چه؟ تصور کنید که چشم، دست، پا یا سایر اعضای بدن نداشتیم. البته ما نمی توانیم فعالیت های روزانه خود را انجام دهیم. علاوه بر این، اگر 48 عضو بدن خود را از دست بدهید، مسلما تنها آرزوی شما مرگ است. با این حال، نه برای هیاکیمارو، اگر هنوز در درون ما عزم وجود داشته باشد، همیشه امید وجود خواهد داشت. تا انتها به تلاش ادامه دهید، هرگز تسلیم نشوید، این چیزی است که انیمه Dororo سعی دارد نشان دهد. داستان. Dororo داستان کودکی است که توسط پدرش به خاطر قدرت قربانی شده است. دایگو کاگمیتسو، پدر هیاکیمارو از 48 شیطان کمک خواست تا به او قدرت حکومت بر تمام مناطق ژاپن را بدهد. با این حال، یک شرط وجود دارد که دایگو کاگمیتسو باید انجام دهد، یعنی یک قربانی. بنابراین، او فرزند خود را قربانی کرد. هیاکیمارو بدون 48 دست و پا به دنیا آمد، به رودخانه پرتاب شد و توسط جوکای، دکتری که قادر به ساخت اندام مصنوعی بود، پیدا شد. با این حال، هر کجا که هیاکیمارو باشد، همیشه شیطانی وجود خواهد داشت که جان او را می خواهد. ماجراجویی پر از خون آغاز می شود. با این حال، در راه او با دزد کوچکی به نام Dororo ملاقات کرد که بعداً به او در سفر کمک کرد. به طور خلاصه، Dororo یک ماجراجویی هیجان انگیز را ارائه می دهد که در نبردهای شدید بین شیاطین و انسان ها پیچیده شده است. داستان در دوره سنگوکو اتفاق می افتد، جایی که هر نجیب برای قدرت می جنگید و در همه جا جنگ ایجاد می کرد. این به پس‌زمینه فضای تاریک فزاینده‌ای می‌افزاید که با انواع تراژدی‌ها همراه است. چه چیزی تغییر کرده است. با توجه به اینکه Dororo یک انیمه کلاسیک است که بازسازی (ریمیک) شده است، البته Kazuhiro Furuhashi (کارگردان) تغییرات مختلفی در داستان و شخصیت ها ایجاد کرد. به عنوان مثال، در نسخه کلاسیک، خود هیاکیمارو قبل از ملاقات با دورورو با بیوامارو آشنا شد که به او توصیه کرد با وجود اینکه هیچ دست و پا ندارد خوشحال بماند و به زندگی ادامه دهد. در نسخه جدید برعکس این اتفاق می افتد، جایی که Hyakkimaru قبل از Biwamaru ابتدا با Dororo ملاقات می کند. جدای از آن، در نسخه قدیمی Dororo خود در ساحل رودخانه به دلیل سرقت غذا از گروهی راهزن مورد ضرب و شتم قرار گرفت، در حالی که در نسخه جدید او به دلیل فروش کالاهای دزدیده شده توسط گروهی از راهزنان مورد ضرب و شتم قرار گرفت. جزئیات دیگر، پیکره کشیشی در معبدی است که دیو در آن زندگی می کند که توسط دایگو هنگام مراقبه در نسخه قدیمی کشته شد. در نسخه جدید، کشیش بلافاصله قبل از اینکه دایگو بتواند مدیتیشن کند کشته می شود. Hyakkimaru می تواند صحبت کند (برخی منابع می گویند که شامل تله پاتی است)، در حالی که در نسخه جدید او اینطور نیست. چیزی که تغییر نکرده، توانایی مبارزه خارق العاده Hyakkimaru و داشتن نوعی ادراک حسی اضافی (ESP) در هر دو نسخه است. جدای از آن، این نسخه جدید جلوه های بصری تازه تری را به نمایش می گذارد، اما لزوماً سبک تصویرسازی مشخصه خود اوسامو را دور نمی اندازد. نکته دیگری که نباید از دست داد، منظره زیبای معمول قرون وسطی در ژاپن است، به علاوه پس‌زمینه صدا و صداپیشگان که امتیازهای مثبتی را در این آخرین نسخه اضافه می‌کنند. نتیجه از نظر داستانی، دوران تاریخی ژاپن به آن نمره 8/10 می دهم.